Herfst in Parijs

Ook hier is de herfst begonnen, al denk ik eerlijk gezegd dat die Fransozen hier niet echt onderscheid maken tussen de verschillende seizoenen. Sommige mensen lopen namelijk al weken in hun winterjas rond of dragen dikke sjaals en de meeste Parijzenaren dragen zelf bij 30°C nog een lange pantalon. Omdat ik me zoveel mogelijk wil aanpassen aan de (gekke) mensen hier, draag ik voortaan ook maar een lange, donkere, strakke broek die mijn benen doet laten snakken naar vrijheid en lucht. Mijn god, dat die mensen het niet benauwd krijgen als ze zo ingepakt zijn! Dus eenmaal thuis wordt de broek snel ingeruild voor een short of een rokje die op straat kennelijk taboe zijn.
Niet alleen lopen sinds begin september de mensen er al winters bij, ook de bomen hebben al vroeg besloten om afstand te doen van hun mooie groene kruinen. Wat op zich wel vermakelijk is voor mij, want onderweg naar de universiteit (20 minuten wandelen) probeer ik over zoveel mogelijk verdorde bladeren te lopen – want dat knispert zo lekker onder je voeten (oké, beetje kinderachtig misschien). Verder is het vooral oppassen geblazen als je hier onder de bomen loopt. Parijs is namelijk grotendeels voorzien van kastanjebomen en die kastanjes komen met bosjes uit de lucht gevallen en kunnen behoorlijk hard aankomen. Gelukkig ben ik nog geen slachtoffer geworden, zal het maar snel even afkloppen!
Ook in de herfst is nog steeds alles mooi aan Parijs. Vorige week begon het in de avond voor het eerst te regenen sinds ik hier ben. En het was anders dan die chagrijnige regen die in Nederland uit de lucht komt gevallen. Deze regen klonk veel mooier en kwam met souplesse en charme uit de lucht gedwarreld. Misschien een beetje eufemistisch en overdreven, maar ik kon er echt naar blijven luisteren en staren.
Dit herfstachtige weer leidt mij tot mijn grote liefde. Het is niet meer warm genoeg om in een park te zitten, dus heb ik een goede reden om alle musea van Parijs te kunnen bezoeken (eigenlijk is het gegeven ‘een museum in Parijs zijn’ al een goede reden om een bezoek te plegen, maar dat terzijde). Vorige week was ik voor het eerst (schandalig) in Musée d’Orsay en kon ik eindelijk in real life al mijn favoriete werken zien. Wat een prachtmuseum is dat zeg. I found a winner (tenzij Musée Marmottan Monet dit weekend beter bevalt). Ik liep constant met een glimlach op mijn gezicht door de zalen, bij het zien van werken die ik zo uitvoerig bestudeerd heb, maar nog nooit in het echt had gezien (Ingres, Delacroix, Chassériau, Courbet, Millet, Corot, Moreau, Daumier, Puvis de Chavannes, Gérôme, Cabanel, Manet, Monet, Renoir, Bazille, Matisse, Pissarro, Morisot, Degas, Seurat, Sisley, Cassatt, Redon, Gaugain, De Toulouse-Lautrec, Denis, Munch, Klimt, Derain, Whistler, Van Gogh en nog vele anderen). En natuurlijk zijn ze in het echt zoveel beter. Psst! En aan niemand doorvertellen, maar ik ga deze donderdag weer naar Musée d’Orsay ;).

Nu we weer een week verder zijn, hebben er natuurlijk ook vorderingen plaatsgevonden (hoera!). Zo ben ik ein-de-lijk de gelukkige bezitster van een ov-kaart en kan ik onbeperkt gebruik maken van de trein, metro en de bus waardoor ik voor ieder wissenwasje (en ieder museum) kriskras door Parijs kan reizen. Een Franse rariteit is echter wel dat je niet hoeft uit te checken. Dit vergeet ik iedere keer weer! Dus iedere keer als ik uit de bus stap, kijken mensen mij raar aan als ik mijn kaart voor het incheckautomaat houd dat vervolgens piepende geluiden gaat maken. Ook heb ik eindelijk mijn Franse bankkaart binnen, wat een creditcard blijkt te zijn. Fransen betalen blijkbaar alles met een creditcard of met cheques en toen ik Marine (mijn Franse huisgenootje) vertelde dat we in Nederland ook zoiets hebben als een ‘gewone’ bankpas, begreep ze er niets van.
Ook de colleges verlopen iets vlotter (toegegeven dat ik nu weer een blog aan het schrijven ben omdat mezelf niet kan motiveren om de colleges uit te werken) en deze week komen als het goed is mijn boeken binnen zodat ik aan het Hollandse universitaire regime van ‘voorbereiden’ kan blijven vasthouden, want daar doet men hier niet aan. Dit vind ik echt heel raar, vooral omdat ik geleerd heb om jezelf voor te bereiden als je naar een college gaat, omdat je de stof dan gemakkelijker kunt onthouden en eventueel al vragen kunt stellen. Hier is het anders. Je komt onvoorbereid naar een college en als je achteraf iets niet snapt moet je zelf ergens een boek of een artikel vinden dat de stof van het college omvat en moet je zorgen dat je het wel snapt (er is dus geen verplicht handboek dat je moet lezen of samenvatten, wat ik verschrikkelijk vind, omdat dat al sinds de middelbare school mijn tactiek was!). Bovendien is vragen stellen tijdens een hoorcollege helemaal uit den boze. Terwijl in Utrecht de docenten de studenten graag actief willen betrekken bij het college en enthousiast ingaan op vragen van studenten kun je hier een antwoord verwachten als: “Madame, c’est compliqué de m’interrompre.” Gelukkig was ik niet degene die de vraag had gesteld. Ook ben ik erachter gekomen dat één van mijn professoren (degene met het ‘ik-wil-niet-onderbroken-worden-antwoord’) Philippe Dagen een ware kunstcriticus is en enige bekendheid heeft verworven door zijn columns in Le monde en door enkele andere publicaties die hij op zijn naam heeft staan. Hij heeft zelfs een Wikipedia-pagina! Ik zal de rest van mijn professoren ook maar eens nagaan, misschien lopen er nog wel meer beroemdheden op de uni rond!

Heb een vrij rustig weekend gehad. Vrijdag ben ik met Marine en twee vrienden van haar (Etienne en Clémence) die tegelijk ook een (nogal klef) koppel zijn, naar de dierentuin geweest in de botanische tuinen. Ze hadden vooral veel verschillende soorten geiten (dat viel een beetje tegen). Maar ze hebben niet veel ruimte dus ik snap dat ze geen olifant kunnen houden. Wel heb ik voor het eerst van mijn leven een przewalskipaard gezien dus dat kan ik voortaan altijd goed spellen! En ze hadden hele snoezige wasbeertjes. Daarna zijn we in ‘La Grande Mosquée de Paris’ een mierzoete muntthee gaan drinken. Normaal ben ik daar niet zo’n fan van, maar deze was wel lekker en bovendien is het drinken erg goedkoop (2,-, terwijl je elders gemakkelijk het dubbele of meer betaalt). ’s Avonds heb ik nog in Parijs rondgedwaald en het verbaasde me weer hoe mooi Parijs is als het donker is en alle gebouwen verlicht zijn!
Zaterdag had ik afgesproken om met mijn tutor en alle andere Erasmus-kunstgeschiedenisstudenten naar ‘Aftersquat’ te gaan aan Rue Rivoli. Helaas was ik de enigste die was komen opdagen (tegenvaller, want ik ken redelijk wat Erasmusstudenten maar ze studeren allemaal wat anders). Ondanks dat was het toch erg leuk. Aftersquat is een gebouw waarin ongeveer 15 à 20 kunstenaars hun ateliers hebben gevestigd. Stiekem was ik een beetje bang van de kunstenaars want ik wilde ze niet storen in hun creatieve proces en ze waren ook een beetje raar natuurlijk. Heb er de gekste dingen gezien en ik ga zeker een keer terug want de ateliers en het gebouw schijnen constant te veranderen.
Verder heb ik niet veel meegemaakt afgelopen week. Ik ben slachtoffer geworden van hetgeen wat men studeren noemt. Heb iedere maand een exposé waarvoor ik nu al verschrikkelijk zenuwachtig ben. Ik ben vooral bang dat ik de vragen van mijn medestudenten niet kan beantwoorden, of erger nog, niet eens begrijp. En ik ben bang dat ze me helemaal de grond in gaan boren vanwege mijn (in hun ogen) belabberde Frans. Gelukkig heb ik nog een paar weekjes voor mijn eerste presentatie over een werk van Jackson Pollock. Tot die tijd ben ik waarschijnlijk continu bezig met het uittypen van colleges als ik de motivatie kan vinden, en spoedbezoekjes brengen aan mijn minnaar Musée d’Orsay.

Helaas is mijn blog weer een beetje te lang geworden. Ik had het graag nog willen hebben over de verschillende types die hier in Parijs rondlopen (waaronder enge mannen en arrogante pinnetjes), maar dat komt volgende week wel!

Liefs uit de Lichtstad,

Rachelle