Enge mannen en andere armzalige Basji-Bozoeks
Door: Rachelle
Blijf op de hoogte en volg Rachelle
02 Oktober 2014 | Frankrijk, Parijs
Ik had nog maar net mijn tweede blog af – was onderweg naar de Erasmusparty – en stuitte alweer op het volgende onderwerp: enge mannen. Iedere stad heeft ze, maar in Parijs zijn ze toch wel echt heel vervelend. Vaak jonge gozers (af en toe een oude viespeuk die nog een gokje waagt) die hopen op een naïef meisje. Ook vandaag had ik weer de pech om zo’n ectoplasma tegen te komen. Ze komen altijd op je afgerend vanaf de overkant van de straat om vervolgens iets te zeggen als:
X: “Oh hallo, ik kom helemaal van een andere kant, maar ik zag je lopen en ik dacht bij mezelf ‘wat ben je mooi’, dus ik kom even zeggen dat je mooi bent.”
Ik: “Oh uh, dankjewel” (Het is onmogelijk om bij deze gozers door te lopen, want dan rennen ze achter je aan, dus een gesprek is helaas noodzakelijk, bij zwervers ligt dat gelukkig weer anders).
X: “Zo te zien kom je niet uit Parijs, want je gedraagt je anders en je beweegt heel mooi.” (Say what?!). Heb je verstaan wat ik zei? Ik kan ook wel in het Engels praten als je je daar prettiger bij voelt.
Ik: “Ja en nee dat hoeft niet.”
X: “Wat is je naam? Ik ben X”
Ik: Rachelle (Shit, ik moet echt eens nadenken om een pseudoniem te verzinnen voor dit soort gevallen). We schudden elkaar de hand. De gozer van vandaag had echt geluk want de man van onderweg naar de Erasmusparty heeft geen hand van mij gehad).
X: “Wat een mooie naam (slijm slijm). Mag ik misschien je nummer dan kunnen we dit weekend iets gaan drinken.”
Ik: “Heb nog geen Frans nummer helaas.” (leugentje voor eigen bestwil).
X: “Mag ik dan je Facebook?”
Met tegenzin en in de hoop om zo snel mogelijk van hem af te komen, typ ik mijn naam in op zijn Iphone (ik ga vanavond nog een pseudoniem verzinnen!).
X: “Is er hier maar één van op Facebook? Weet je zeker dat ik je dan kan vinden?”
Ik: “Ja hoor.” (Maar fat chance dat ik je ook ga accepteren).
X: “Bonne journée, à bientôt.”
Ik: “Bonne journée.” (à nooit meer)
2 kussen op iedere wang volgden en toen maakte ik me snel uit de voeten. Heb wel tien keer over mijn schouder gekeken of hij me niet achtervolgde naar mijn appartement en heb toen ik thuis kwam meteen mijn handen en wangen ontsmet.
Dit is maar een hele korte weergave van hoe zo’n gesprek meestal verloopt. Die gast van vandaag had het er ook over dat hij ingenieur was (ja jij wel ja) maar dat hij vroeger eigenlijk goochelaar wilde worden (een zoet jongentjes-verhaal waar ik voor zou moeten vallen?). En ik vraag me nog steeds af WAT willen ze eigenlijk bereiken. (Of zoals Alan Rickman supercool in ‘Galaxy Quest’ zegt: “What is it’s motivation?”). Ja wat willen ze eigenlijk? Werken ze samen met iemand en willen ze onopgemerkt mijn portemonnee en telefoon jatten? (50%). Mij op de eerste rendez-vous ontvoeren en losgeld vragen? (50%). Of zijn ze serieus in mij geïnteresseerd? Ik heb 0,0 naïviteit in me, dus dat laatste komt er bij mij niet in.
De mannen die op deze manier contact proberen te maken zijn op zich nog wel beleefd. De meneer van onderweg naar de Erasmusparty (Ludovic), zei meerdere malen dat ik niet bang moest zijn (vooral toen hij zag dat ik mijn tas steeds steviger omklemde). Maar je hebt ook jonge gozers die op een kinderachtige manier aandacht proberen te trekken. Zo zat ik laatst in de metro (midden op de dag, en ik was niet alleen) maar achter mij zat een jongen die expres tegen mijn rug aan het blazen was. En eerst dacht ik me dat ik het me inbeeldde, maar het was echt zo! Moet er achteraf wel om lachen want die jongen ging dus steeds harder blazen omdat ik er niet op inging, vind het wel grappig dat-ie zo zijn best deed om aandacht te trekken. Maar dan had hij veel beter om mijn schouder kunnen tikken en dat deed ie dus niet. Dus, WAT wil hij nou precies? En ook een dag later weer een jongen die heel de tijd kus-geluidjes naar me liep te maken, in het openbaar én midden op de dag. Het is dus echt niet zo dat je hier alleen ’s nachts, onderweg naar je feestjes, getreiterd wordt door, maar ook overdag zijn er behoorlijk vervelende gevallen. En het maakt me zo boos en feministisch! Want wat denken ze wel niet, dat ze dat zo maar kunnen doen omdat wij toch te bang zijn om er iets van te zeggen omdat dan echt de hel losbreekt? Echt serieus, wat zouden zij ervan vinden als de hele vrouwelijke bevolking dat gedrag gaat vertonen? Dus ik zeg: "vrouwen aller landen, verenigt u!"
Marine vertelde me dat dit in het Frans ‘draguer’ wordt genoemd (wat zoiets betekent als versieren, of aan de haak proberen te slaan) maar dat zie ik er eigenlijk niet in. Ze zijn behoorlijk irritant en mijn ego wordt er niet door gestreeld, want ze proberen het toch bij iedereen. Ook mijn huisgenootje en andere vriendinnen krijgen regelmatig met dit soort types te maken.
Vooral ’s avonds is het toch wel oppassen geblazen: proberen met niemand oogcontact te maken zodat je ze niet uitlokt en zoveel mogelijk uit je ooghoeken kijken, om te zien of je niet stiekem achtervolgt wordt. Misschien had ik toch beter een ander soort sport kunnen kiezen zodat ik mezelf beter kan verdedigen tegen dit soort gevallen. Kan ook altijd nog morgen (spannend: morgen eerste schermles!) stiekem een floret meenemen en die onder mijn jas verstoppen als ik over straat loop. En dreigen mijn potentiële ontvoerder/verkrachter/weet-ik-veel-wat-die-mannen-van-me-willen met mijn floret te prikken als ze niet gauw maken dat ze weg zijn. Marine wilde me laatst zelfs een fluitje meegeven waarop ik zou kunnen blazen in geval van nood. En ik weet dat mijn ouders dit lezen dus: mochten jullie van plan zijn ook zo’n fluitje of pepperspray op te sturen, dat hoeft niet hoor. Ik red me wel! Volgende keer ga ik gewoon nog een keer proberen stug door te lopen als er weer iemand op me afkomt en misschien helpt het ook wel als ik doe alsof ik geen Frans/Engels spreek. Maar eigenlijk zijn deze mannen zo zielig, dat ik niet eens weet waarom ik er zoveel woorden aan vies maak.
Dus nu een ander type: de Franse student. Helaas niet de jongens waar je van gaat kwijlen (al denkt Marine van wel). Ik had het eigenlijk al wel verwacht, maar voor familieleden of vrienden die dachten dat ik met een Fransman zou thuiskomen: die laat ik maar lekker hier ;). Er zit wel een megaknappe jongen in mijn jaar (à la Daniel Radcliffe en dan eigenlijk nog knapper) maar het is een jongen en geen man. Hij het blootste-billen-gezicht dat ik ooit heb gezien en dunne beentjes die hij omhult met een broek met opgerolde broekspijpen tot net boven zijn enkel (ja je leest het goed, een jongen met opgerolde broekspijpen!) En zijn kont is dunner dan die van mij, en dat gaat mij dus niet gebeuren hè. En dan zijn armpjes… Tja die kunnen mij never nooit niet over de deurdrempel dragen, dus dat gaat ‘m niet worden.
Ik zei laatst tegen Marine dat alle jongens hier hartstikke dun en slap zijn en dat er in Nederland gewoon échte mannen rondlopen die houthakken of naar de sportschool gaan om spieren te kweken en die een dame zoals mij (of misschien wel twee) met gemak over een drempel kunnen tillen. Dus nadat ik mijn beklag had gedaan zei ze dat ze wel iemand voor mij wist. Een jongen die Romain heet en echt heel gespierd is en ook nog zoooooo mooi is. Dus ik had me al helemaal een of andere adonis ingebeeld, maar dat viel dus een beetje tegen toen we vandaag aan elkaar werden voorgesteld. Deze jongen in kwestie was kleiner dan ik (afknapper), minder gespierd dan ik (minpunt), had een oerwoud van borsthaar op zijn torso (afknapper), en leek in zijn gezicht nog in de puberteit te zijn (minpunt). Ik wil niet gemeen zijn dus ik ga hem geen scharminkel noemen. Laten we het er maar op houden dat Marine blijkbaar een andere smaak heeft dan ik. En nu lijk ik misschien wel heel kieskeurig en kritisch, maar dat is echt niet zo. Doe mij maar gewoon een Hollander die je tenminste een duw kan geven zonder dat hij omvalt. En anders misschien nog een Erasmusstudent. Ik las laatst een artikel dat 1 op de 4 Erasmusstudenten een Erasmusbaby krijgt. En nee niet hier op de uitwisseling, maar het is heel normaal dat je hier iemand leert kennen. Ik ken zelfs een jongen die het al heeft uitgemaakt met zijn vriendin via Skype om hier verkering te krijgen met een vriendin van mij. Wel netjes dat ie niet van het principe ‘in ieder stadje een ander schatje’ is, maar ik was er niet van gecharmeerd, en gelukkig mijn vriendin ook niet.
Laatste categorie is de categorie mannen-die-de-weg-vragen (wist niet dat ze bestonden maar ben er al vier tegen gekomen afgelopen anderhalve week). In het begin natuurlijk altijd even schrikken als er weer iemand op je af komt lopen maar als ze voor 'directions' vragen dan zit het wel snor. En iets waar ik heel trots op ben is dat ik alle keren ook daadwerkelijk de weg wist (terwijl ik zelfs in Baarle soms de weg niet eens kan uitleggen en dat is nota bene ook nog in het Nederlands!).
In twee gevallen waren het zelfs Parijzenaren die de weg aan me vroegen. De laatste keer was afgelopen woensdag en die man reageerde wel heel leuk. Hij hoorde namelijk dat ik een accent had en hij verbaasde zich erover dat hij van Parijs kwam en niet de weg wist, en ik niet van Parijs kwam en wel de weg wist.
Het is zo fijn om de weg te weten en om zonder Google Maps over straat te lopen! Ik zat net in de bus en toen zag ik de fontein bij Saint-Michel en toen dacht ik ‘goh dan zou ik aan de andere kant nu de Notre Dame moeten zien’ en ik keerde mijn hoofd en het was nog waar ook. En ik ben nog steeds een beetje euforisch eigenlijk. Het is zo leuk hier! Oh en nog één klein maar megabelangrijk (voor mij dan) puntje, is dat ik ein-de-lijk Impression, Soleil levant van Monet heb gezien in Musée Marmottan Monet. Hét schilderij dat heeft veroorzaakt dat ik kunstgeschiedenis ben gaan studeren, dus dat was zeker wel een bezoekje waard. Lucky me dat er net een complete tentoonstelling was over dat werk!
Oh ik kan echt wel honderd keer zeggen dat ik zo gelukkig ben hier! :) En o mijn god, de tijd gaat echt snel, het is al oktober!
À la prochaine fois.
Je vous embrasse!
Rachelle
X: “Oh hallo, ik kom helemaal van een andere kant, maar ik zag je lopen en ik dacht bij mezelf ‘wat ben je mooi’, dus ik kom even zeggen dat je mooi bent.”
Ik: “Oh uh, dankjewel” (Het is onmogelijk om bij deze gozers door te lopen, want dan rennen ze achter je aan, dus een gesprek is helaas noodzakelijk, bij zwervers ligt dat gelukkig weer anders).
X: “Zo te zien kom je niet uit Parijs, want je gedraagt je anders en je beweegt heel mooi.” (Say what?!). Heb je verstaan wat ik zei? Ik kan ook wel in het Engels praten als je je daar prettiger bij voelt.
Ik: “Ja en nee dat hoeft niet.”
X: “Wat is je naam? Ik ben X”
Ik: Rachelle (Shit, ik moet echt eens nadenken om een pseudoniem te verzinnen voor dit soort gevallen). We schudden elkaar de hand. De gozer van vandaag had echt geluk want de man van onderweg naar de Erasmusparty heeft geen hand van mij gehad).
X: “Wat een mooie naam (slijm slijm). Mag ik misschien je nummer dan kunnen we dit weekend iets gaan drinken.”
Ik: “Heb nog geen Frans nummer helaas.” (leugentje voor eigen bestwil).
X: “Mag ik dan je Facebook?”
Met tegenzin en in de hoop om zo snel mogelijk van hem af te komen, typ ik mijn naam in op zijn Iphone (ik ga vanavond nog een pseudoniem verzinnen!).
X: “Is er hier maar één van op Facebook? Weet je zeker dat ik je dan kan vinden?”
Ik: “Ja hoor.” (Maar fat chance dat ik je ook ga accepteren).
X: “Bonne journée, à bientôt.”
Ik: “Bonne journée.” (à nooit meer)
2 kussen op iedere wang volgden en toen maakte ik me snel uit de voeten. Heb wel tien keer over mijn schouder gekeken of hij me niet achtervolgde naar mijn appartement en heb toen ik thuis kwam meteen mijn handen en wangen ontsmet.
Dit is maar een hele korte weergave van hoe zo’n gesprek meestal verloopt. Die gast van vandaag had het er ook over dat hij ingenieur was (ja jij wel ja) maar dat hij vroeger eigenlijk goochelaar wilde worden (een zoet jongentjes-verhaal waar ik voor zou moeten vallen?). En ik vraag me nog steeds af WAT willen ze eigenlijk bereiken. (Of zoals Alan Rickman supercool in ‘Galaxy Quest’ zegt: “What is it’s motivation?”). Ja wat willen ze eigenlijk? Werken ze samen met iemand en willen ze onopgemerkt mijn portemonnee en telefoon jatten? (50%). Mij op de eerste rendez-vous ontvoeren en losgeld vragen? (50%). Of zijn ze serieus in mij geïnteresseerd? Ik heb 0,0 naïviteit in me, dus dat laatste komt er bij mij niet in.
De mannen die op deze manier contact proberen te maken zijn op zich nog wel beleefd. De meneer van onderweg naar de Erasmusparty (Ludovic), zei meerdere malen dat ik niet bang moest zijn (vooral toen hij zag dat ik mijn tas steeds steviger omklemde). Maar je hebt ook jonge gozers die op een kinderachtige manier aandacht proberen te trekken. Zo zat ik laatst in de metro (midden op de dag, en ik was niet alleen) maar achter mij zat een jongen die expres tegen mijn rug aan het blazen was. En eerst dacht ik me dat ik het me inbeeldde, maar het was echt zo! Moet er achteraf wel om lachen want die jongen ging dus steeds harder blazen omdat ik er niet op inging, vind het wel grappig dat-ie zo zijn best deed om aandacht te trekken. Maar dan had hij veel beter om mijn schouder kunnen tikken en dat deed ie dus niet. Dus, WAT wil hij nou precies? En ook een dag later weer een jongen die heel de tijd kus-geluidjes naar me liep te maken, in het openbaar én midden op de dag. Het is dus echt niet zo dat je hier alleen ’s nachts, onderweg naar je feestjes, getreiterd wordt door, maar ook overdag zijn er behoorlijk vervelende gevallen. En het maakt me zo boos en feministisch! Want wat denken ze wel niet, dat ze dat zo maar kunnen doen omdat wij toch te bang zijn om er iets van te zeggen omdat dan echt de hel losbreekt? Echt serieus, wat zouden zij ervan vinden als de hele vrouwelijke bevolking dat gedrag gaat vertonen? Dus ik zeg: "vrouwen aller landen, verenigt u!"
Marine vertelde me dat dit in het Frans ‘draguer’ wordt genoemd (wat zoiets betekent als versieren, of aan de haak proberen te slaan) maar dat zie ik er eigenlijk niet in. Ze zijn behoorlijk irritant en mijn ego wordt er niet door gestreeld, want ze proberen het toch bij iedereen. Ook mijn huisgenootje en andere vriendinnen krijgen regelmatig met dit soort types te maken.
Vooral ’s avonds is het toch wel oppassen geblazen: proberen met niemand oogcontact te maken zodat je ze niet uitlokt en zoveel mogelijk uit je ooghoeken kijken, om te zien of je niet stiekem achtervolgt wordt. Misschien had ik toch beter een ander soort sport kunnen kiezen zodat ik mezelf beter kan verdedigen tegen dit soort gevallen. Kan ook altijd nog morgen (spannend: morgen eerste schermles!) stiekem een floret meenemen en die onder mijn jas verstoppen als ik over straat loop. En dreigen mijn potentiële ontvoerder/verkrachter/weet-ik-veel-wat-die-mannen-van-me-willen met mijn floret te prikken als ze niet gauw maken dat ze weg zijn. Marine wilde me laatst zelfs een fluitje meegeven waarop ik zou kunnen blazen in geval van nood. En ik weet dat mijn ouders dit lezen dus: mochten jullie van plan zijn ook zo’n fluitje of pepperspray op te sturen, dat hoeft niet hoor. Ik red me wel! Volgende keer ga ik gewoon nog een keer proberen stug door te lopen als er weer iemand op me afkomt en misschien helpt het ook wel als ik doe alsof ik geen Frans/Engels spreek. Maar eigenlijk zijn deze mannen zo zielig, dat ik niet eens weet waarom ik er zoveel woorden aan vies maak.
Dus nu een ander type: de Franse student. Helaas niet de jongens waar je van gaat kwijlen (al denkt Marine van wel). Ik had het eigenlijk al wel verwacht, maar voor familieleden of vrienden die dachten dat ik met een Fransman zou thuiskomen: die laat ik maar lekker hier ;). Er zit wel een megaknappe jongen in mijn jaar (à la Daniel Radcliffe en dan eigenlijk nog knapper) maar het is een jongen en geen man. Hij het blootste-billen-gezicht dat ik ooit heb gezien en dunne beentjes die hij omhult met een broek met opgerolde broekspijpen tot net boven zijn enkel (ja je leest het goed, een jongen met opgerolde broekspijpen!) En zijn kont is dunner dan die van mij, en dat gaat mij dus niet gebeuren hè. En dan zijn armpjes… Tja die kunnen mij never nooit niet over de deurdrempel dragen, dus dat gaat ‘m niet worden.
Ik zei laatst tegen Marine dat alle jongens hier hartstikke dun en slap zijn en dat er in Nederland gewoon échte mannen rondlopen die houthakken of naar de sportschool gaan om spieren te kweken en die een dame zoals mij (of misschien wel twee) met gemak over een drempel kunnen tillen. Dus nadat ik mijn beklag had gedaan zei ze dat ze wel iemand voor mij wist. Een jongen die Romain heet en echt heel gespierd is en ook nog zoooooo mooi is. Dus ik had me al helemaal een of andere adonis ingebeeld, maar dat viel dus een beetje tegen toen we vandaag aan elkaar werden voorgesteld. Deze jongen in kwestie was kleiner dan ik (afknapper), minder gespierd dan ik (minpunt), had een oerwoud van borsthaar op zijn torso (afknapper), en leek in zijn gezicht nog in de puberteit te zijn (minpunt). Ik wil niet gemeen zijn dus ik ga hem geen scharminkel noemen. Laten we het er maar op houden dat Marine blijkbaar een andere smaak heeft dan ik. En nu lijk ik misschien wel heel kieskeurig en kritisch, maar dat is echt niet zo. Doe mij maar gewoon een Hollander die je tenminste een duw kan geven zonder dat hij omvalt. En anders misschien nog een Erasmusstudent. Ik las laatst een artikel dat 1 op de 4 Erasmusstudenten een Erasmusbaby krijgt. En nee niet hier op de uitwisseling, maar het is heel normaal dat je hier iemand leert kennen. Ik ken zelfs een jongen die het al heeft uitgemaakt met zijn vriendin via Skype om hier verkering te krijgen met een vriendin van mij. Wel netjes dat ie niet van het principe ‘in ieder stadje een ander schatje’ is, maar ik was er niet van gecharmeerd, en gelukkig mijn vriendin ook niet.
Laatste categorie is de categorie mannen-die-de-weg-vragen (wist niet dat ze bestonden maar ben er al vier tegen gekomen afgelopen anderhalve week). In het begin natuurlijk altijd even schrikken als er weer iemand op je af komt lopen maar als ze voor 'directions' vragen dan zit het wel snor. En iets waar ik heel trots op ben is dat ik alle keren ook daadwerkelijk de weg wist (terwijl ik zelfs in Baarle soms de weg niet eens kan uitleggen en dat is nota bene ook nog in het Nederlands!).
In twee gevallen waren het zelfs Parijzenaren die de weg aan me vroegen. De laatste keer was afgelopen woensdag en die man reageerde wel heel leuk. Hij hoorde namelijk dat ik een accent had en hij verbaasde zich erover dat hij van Parijs kwam en niet de weg wist, en ik niet van Parijs kwam en wel de weg wist.
Het is zo fijn om de weg te weten en om zonder Google Maps over straat te lopen! Ik zat net in de bus en toen zag ik de fontein bij Saint-Michel en toen dacht ik ‘goh dan zou ik aan de andere kant nu de Notre Dame moeten zien’ en ik keerde mijn hoofd en het was nog waar ook. En ik ben nog steeds een beetje euforisch eigenlijk. Het is zo leuk hier! Oh en nog één klein maar megabelangrijk (voor mij dan) puntje, is dat ik ein-de-lijk Impression, Soleil levant van Monet heb gezien in Musée Marmottan Monet. Hét schilderij dat heeft veroorzaakt dat ik kunstgeschiedenis ben gaan studeren, dus dat was zeker wel een bezoekje waard. Lucky me dat er net een complete tentoonstelling was over dat werk!
Oh ik kan echt wel honderd keer zeggen dat ik zo gelukkig ben hier! :) En o mijn god, de tijd gaat echt snel, het is al oktober!
À la prochaine fois.
Je vous embrasse!
Rachelle
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
