Paris je t'aime
Door: Rachelle
Blijf op de hoogte en volg Rachelle
22 Juni 2015 | Frankrijk, Parijs
De afgelopen week is ook weer voorbij gevlogen, dat komt ervan als je in een hoog tempo je Parijse bucketlist afwerkt. Deze week stonden vooral dingen op de planning die normaliter niet bovenaan het lijstje van toeristen staan, maar dat betekent niet dat ze minder leuk/interessant zijn! En afgelopen weekend zou het laatste, maar onvergetelijkste weekend worden in Parijs.
Vorige week vrijdagavond had ik eerst nog een afscheidsdinertje van een meisje uit Mexico, we gingen hiervoor naar Le relais de l’entrecôte in Saint Germain (maar hij zit op verschillende plaatsen in Parijs). Het restaurant biedt maar één gerecht en staat daar bekend om: een slaatje vooraf en daarna 2x friet en een paar stukjes entrecote met een sausje en dat voor 26,-. Ik heb nog nauwelijks slechte restaurantervaringen gehad in Parijs, dus dit was de eerste. Toeristen zijn blijkbaar dol op dit restaurant – dat blijkt uit de rij die altijd voor het restaurant staat, maar ik waarschuw jullie, je verspilt je tijd als je daar in de rij gaat staan en ook je geld, want het was echt niet goed! Zelfs in een random kebabtent kun je nog beter eten krijgen voor veel minder geld. Korte samenvatting: je zit met andere mensen op elkaar gepropt, je krijgt lauw vlees met een smurrie saus, chagrijnig personeel, we moesten 5,- betalen voor een fles kraanwater en de rest van de avond heb ik met buikpijn op bed gelegen. Dus: eens maar nooit meer. Gelukkig zijn er ook veel goede restaurants in Parijs, zoals mijn favoriete Italiaan Pizza Cesar.
Het weekend begon ook al goed, voor het eerst in de bijna 10 maanden dat ik nu hier woon, was ik de sleutel vergeten mee te nemen toen ik ’s ochtends naar het toilet ging (die is bij ons op de hal) en natuurlijk uitgerekend die dag waait mijn deur dicht. Daar stond ik in mijn pyjama en mijn huisgenootje was niet thuis. Ik was dus wel gedwongen om aan te kloppen bij de conciërge (genânt!) om te vragen of zij Marine voor mij wilde bellen, maar ze nam niet op. Dus zo zat ik op de zaterdagochtend al theedrinkend het levensverhaal van mijn gardienne aan te horen. Het blijkt een superaardige vrouw te zijn die twintig jaar geleden uit Marokko is vertrokken en in Parijs is komen wonen. Ze rookt als een ketter (mijn haar en pyjama stonken na 5 minuten al helemaal naar rook) maar ze wilde er met de Ramadan mee stoppen. Ze vertelde ook dat ze een hekel had aan mijn huisbaas omdat het haar alleen maar om het geld ging en ze hield niet van zulke mensen. Ze had me al helemaal uitgelegd dat ik me bij haar ook mocht douchen, dat ik kon lunchen en zelfs kon blijven slapen. Gelukkig (want ik wilde de conciërge niet te veel tot last zijn) belde mijn huisgenootje na een klein uurtje dat ze eraan kwam, dus toen kon ik weer mijn kamer binnen. De volgende dag ben ik maar een bloemetje gaan halen om haar te bedanken, ook al zei ze dat dat helemaal niet nodig was geweest omdat zij wel een mens was met een goed hart (in tegenstelling tot mijn huisbaas).
Ook ben ik op zondag naar la Grande Galerie de l’Evolution geweest, een natuurhistorisch museum in de Jardin des Plantes. Het was echt een indrukwekkend museum; er was bijvoorbeeld een gigantisch skelet van een bultrug opgehangen en overal hoorde je het geluid van de dieren die er opgezet waren, dat maakte de boel een beetje levendig. In de grote zaal waren ook veel special effects, zo begon het een keer keihard te onweren tot de schrik van de kleine kindjes en zelfs ik werd een beetje bang want het leek net echt! Ook werden dag en nacht afgewisseld en het geluid die de dieren maakten werd hierop aangepast. Het museum is vooral een aanrader wanneer je met kinderen naar Parijs komt. Als je daarna nog niet uitgekeken bent op dieren, of je ze liever levend wilt zien, kun je naar de dierentuin gaan in de Jardin des Plantes. Deze dierentuin is niet zo heel groot, maar echt geschikt voor kindjes!
’s Middags heb ik afscheid genomen van mijn huisgenootje Marine die werd opgehaald door haar ouders en weer terug in een dorpje bij Nantes is gaan wonen. Het was daarna wel stil en eenzaam hier, maar ik had afgelopen week zoveel te doen dat ik nauwelijks tijd heb gehad om ze te missen! Het was echt een vermoeide week omdat ik nog heel veel dingen in Parijs wilde zien, dus ik ben aan de ene kant wel blij dat ik het achter de rug heb.
Maandag ging ik eerst naar Musée Cluny, een museum in het 5e over Middeleeuwse kunst, in het auditorium was net een mannenkoor middeleeuwse liederen aan het zingen dus dat gaf extra sfeer. Daarna wilde ik nog naar het Musée de préfecture de la police gaan (over de geschiedenis van de Parijse politie) maar er stond allemaal zoveel politie bij dat ik niet meer naar binnen durfde! Toen ben ik naar de Eglise St. Julien le Pauvre gelopen, dat is een van de laatste Romaanse kerken in Parijs, helaas was de kerk toen dicht dus ik kon niet naar binnen. Via Quartier Latin (waar ik eerst nog wat souvenirtjes heb gekocht) ben ik naar de Rue du chat qui pêche gelopen – dat is de smalste straat van Parijs! En ’s avonds ben ik langs cité Fleurie gelopen waar ongeveer 30 kunstenaars hun atelier hebben. Ik mocht er helaas niet binnen maar kon gelukkig van buitenaf wel een beetje zien hoe het eruit zag. Vanuit daar ben ik ook nog helemaal naar Montparnasse gelopen om het gebouw te zoeken waar Piet Mondriaan gewoond heeft (aan de Rue du Départ), maar hier kwam ik erachter dat het gebouw helaas al lang gesloopt was.
De volgende dag weer vroeg uit de veren om eerst naar Place Dauphine te gaan, dat is een vrij rustig plein op het Ile de la cité, vanuit daar ben ik naar Palais Brongniart gelopen (het beursgebouw in Parijs) en naar de Passage des panorama’s. De passage is echt een aanrader! Er zitten een hoop gezellige winkeltjes en bistrootjes, zo is er ook een restaurant dat Victoria Staion heet met het interieur van een treinwagon! Daarna heb ik de metro gepakt naar Musée des arts et métiers. Jammer genoeg was het wel iets meer métiers dan arts dus ik heb vooral veel machines en uitvindingen gezien. In de kerk die aan het museum grenst hing een aantal vliegtuigen aan het plafond en ook waren er wat auto’s tentoongesteld. Ik heb nog nooit een kerk gezien die op die manier werd gebruikt! Na al die technische dingen was het weer eens tijd voor schilderkunst en ben ik naar Musée Carnevalet gegaan in de altijd gezellige wijk Le Marais. Daar was – niet geheel toevallig – een tijdelijke expositie over Napoleon. En daarna heb ik nog snel de vaste collectie bekeken. Het was wel een beetje een verdwaalmuseum dus dat was wel een nadeel. Toen heb ik gelucht op Place des Vosges en hierna ben ik naar maison Victor Hugo gegaan. Dit is het huis aan dit plein waar de bekende Franse schrijver (Notre Dame de Paris, Les Misérables) heeft gewoond. Er was op zich niet zo heel veel te zien, dus ik stond al snel weer buiten. Daarna ben ik nog naar de kerk St. Louis en Île gelopen en dat was wel weer genoeg voor die dag.
Woensdag zou het mooi weer worden dus ik had besloten om niet te veel te doen en lekker in de zon een boek te lezen in verschillende parken. Dus ’s ochtends ben ik eerst naar Gilbert & Joseph gegaan om een boek te kopen (het werden er uiteindelijk 2: Molière – Le misanthrope, en Emile Zola – L’oeuvre). Die boekenwinkel is echt geweldig want ze hebben van bijna alle Franse literatuur pocketuitgaven voor maar een paar euro! Ik moet er denk ik niet te vaak heen gaan want ik zou die hele winkel wel willen leegkopen! Daarna moest ik de boeken ook wel echt gaan lezen, dus ik ben eerst naar Parc André Citroën gegaan (vrij modern park) en heb daar een paar uurtjes in de zon liggen lezen. Het was heerlijk! Op de achtergrond kletterde het water van de fonteinen en verderop ging zo nu en dan de grote luchtballon die aan een stalen kabel vastzit naar boven. Rond de middag was het tijd om een ander park uit te proberen en toen ben ik langs Rue de Vaugirard (langste straat van Parijs: 4,3km) naar Parc Georges Brassens gelopen waar ik (net als alle oudjes) op een bankje bij de fontein zat. Na zo’n relaxte voormiddag werd het toch weer eens tijd om een museum te bezoeken, dus toen ben ik naar Musée Delacroix gegaan in St. Germain. Dit museum is ook gevestigd in het huis van de Franse schilder en je zult er geen meesterwerken zien, maar het was toch leuk om dit kleine museum een keertje te bezoeken. Daarna ben ik nog naar Eglise St. Germain des prés gegaan. Voor 0,10 kun je hier een papier met informatie over de kerk kopen waardoor je je eigen rondleiding hebt. Het is wel een kerk die door meer toeristen bezocht wordt. Ten slotte ben ik nog naar de Cour de Commerce de St. André gelopen, ook een passage met restaurantjes en winkeltjes maar net niet zo gezellig als Passage des Panorama’s.
Donderdagochtend ben ik eerst naar de kerk Notre Dame de la Medaille Miraculeuse gegaan waar je kunt komen door eerst een soort patio over te lopen waarover ook een aantal nonnetjes liepen. Er was net een mis begonnen dus ik besloot maar om hem bij te wonen, niet wetende wat voor fervente kerkgangers ik om mij heen zou hebben. Deze mensen waren heel gelovig en konden alle teksten uit hun hoofd opzeggen. Verder was er ook geen koor maar werden de liedjes gezongen door de pastoor en de kerkgangers (ook zonder boekjes!). Ik heb nog een aantal vreemde mensen de hand geschud om vrede te wensen en nadat de mis gedaan was, heb ik nog wat foto’s gemaakt van de mooie kerk. Toen ben ik langs La Pagode gelopen, dat is een bioscoop gebouwd in Chinese stijl met een Chinese binnentuin vol bamboe, beelden en plaatsjes om thee te drinken. Wel vond ik het raar dat ze er gewone Franse films draaien. Hier vlakbij in de buurt is Musée Rodin, dus daar ben ik toen heengegaan. Ook al maakte Rodin vele kopieën van zijn werken, toch vond ik het bijzonder om een aantal van zijn meesterwerken te zien (zoals de Denker, de Kus of de Burgers van Calais). Als je eenmaal het museum uit bent dan kun je rondlopen in de grote beeldentuin waar ook een aantal van zijn meesterwerken worden tentoongesteld. Het was die dag niet zo’n mooi weer, maar anders is het echt de moeite om ook een uitgebreide wandeling te maken door deze tuin. Aan de overkant ligt Hôtel des Invalides waar het musée de l’armée (museum van het leger) zit gevestigd. Ik wilde er al heel lang een keertje heen dus die wens kwam nu eindelijk in vervulling. Het museum heeft een gigantische collectie aan harnassen en wapentuig (Westers en niet-Westers) en verder is er een tentoonstelling over WO I en II die ook de moeite waard is. Na deze redelijke grote musea was het tijd voor een pauze dus heb ik op Rue Cler geluncht. Normaal is dit de gezelligste marktstraat van Parijs, maar deze dag viel het een beetje tegen door het slechtere weer (gelukkig was mijn lunch – stokbroodje met brie – wel heel lekker!). Vanuit daar ben ik naar het Musée de l’Art Moderne de la Ville de Paris gelopen dat zich in de oostvleugel van Palais de Tokyo bevindt. De vaste collectie is gratis voor iedereen en ik vind het zelf echt een goed alternatief voor het museum in Centre Pompidou dus het is echt de moeite om dat museum ook eens te bezoeken! De westvleugel van Palais de Tokyo is bestemd voor tentoonstellingen voor hedendaagse kunst en toen ik daar langsliep, zaten er net een aantal artistieke performance-artiesten met een geschminkt gezicht en rare kleding aan buiten te pauzeren. Ik had eigenlijk ook nog musée Guimet (Aziatische kunst) op mijn planning staan, maar daar hadden mijn benen echt geen zin meer in dus toen ben ik maar naar huis gegaan.
Vrijdag ben ik naar Fondation Louis Vuitton gegaan waar ik graag de tentoonstelling Les Clefs d’une passion wilde zien, waarin een groot aantal oeuvres uit de 19e en 20e eeuw te zien waren. De architect van het overweldigende gebouw is Frank Gehry, en normaal ben ik niet zo’n moderne architectuur-fan, maar ik had na het zien van dit prachtgebouw ook zin om zijn andere gebouwen in het echt te zien (zoals het Guggenheim in Bilbao). De fundatie is wel altijd vrij prijzig en ook als student kunstgeschiedenis kwam ik er niet gratis binnen, maar het was meer dan de moeite waard om ervoor te betalen! Ook is het interessant om door de immense, witte zalen van de vast collectie te lopen en je hebt verschillende overdekte terrassen op de top van het gebouw waar je gewoon kunt rondlopen en die een schitterend uitzicht geven op Bois de Boulogne en Parijs. Bovendien biedt het kaartje ook toegang tot de Jardin d’Acclimation een soort dierentuin/pretpark voor kinderen in een heel natuurlijke omgeving en naast attracties hebben ze dus ook veel dieren die soms ook los liepen (zoals pauwen en kraanvogels). Ik vroeg me echt af waarom ik hier nog niet eerder was geweest, want ik vond het echt een geweldig park! Dus een tip voor ouders met jonge kinderen: als je geen zin hebt in Disneyland of Parc Astérix, ga dan vooral naar de Jardin d’Acclimation (nadeel is alleen dat je voor iedere attractie apart moet betalen).
Zaterdagavond ging ik een vriendin van Utrecht ophalen op het Charles de Gaulle Airport, was er nog nooit geweest dus dit was ook een leuke nieuwe ervaring. De volgende dag zijn we naar Versailles gegaan en heb ik voor het eerst een keer een audioguide-tour gedaan, maar de meeste dingen die ze vertelden had ik eigenlijk al wel aan de uni geleerd. Omdat er in de tuinen muziekfestiviteiten waren (en we geen zin hadden om daar 7,- voor te betalen) zijn we om moeten lopen om bij het Petit en Grand Trianon te komen, dus we hebben die dag weer behoorlijk wat gelopen. We zijn gaan eten bij mijn favoriete Italiaan, en daarna zijn we nog een wijntje aan de seine gaan drinken. Het zou – zonder dat ik het wist – een onvergetelijke avond worden! Nadat we goed en wel een kwartiertje zaten kwam er nogal een mafkees zich aan ons voorstellen en wij moesten raden waar hij ergens vandaan kwam (wat nogal lastig was). Een ogenblik later kwamen er 3 vrienden van hem langs en weer moesten we raden waar ze vandaan kwamen. Ze bleken uiteindelijk uit Syrië te komen, maar zagen er totaal niet uit zoals ik me mensen uit Syrië had voorgesteld. Vanaf toen kwamen er steeds meer Syriërs bij ons zitten. Volgende week gaan ze voor het eerst naar Amsterdam dus wij moesten zeggen wat naast het Rijks, het Anne Frankhuis en wiet, de do’s en don’ts waren en zij vertelden ons ook de mooie plaatsen om te bezoeken in Syrië (voor als het weer wat rustiger is daar). Ook hebben ze voor ons hun volkslied gezongen, maar wij vonden ons eigen volkslied te saai klinken om het ten gehore te brengen (en ik kon me zelfs de 2e strofe van ons volkslied niet helemaal meer herinneren). Een jongen vertelde dat hij die dag een Nederlands lied had gehoord (Het is een nacht van onze Guus Meeuwis) en toen hij de lyrics van het liedje had kon hij bijna in vlekkeloos Nederlands de tekst oplezen. Ik wou dat ik zo’n talenknobbel had! Het was echt heel leuk om deze mensen beter te leren kennen en we besloten daarna nog even naar een miniconcert te gaan dat vlakbij onder een brug werd gegeven door een violist, een man met een didgeridoo en een man die op een houten, holle bak aan het trommelen was. De menigte ging helemaal los, en de politie die erbij stond vroeg zich bedenkelijk af of ze moesten ingrijpen of niet. Ik vond het in ieder geval een geslaagde avond voor mijn laatste weekend in Parijs en avonden als deze zijn voor mij de ultieme Erasmus-ervaringen! Aangezien het deze dag/nacht la fête de la Musique in Parijs was, liepen er rond 2 uur ’s nachts ook nog veel mensen op straat en in het metrostation bij St.Michel/Notre Dame stond ook nog een band te spelen waardoor het hele metrostation op stelten stond!
Vandaag is het maandag, dat betekent dat nu echt de laatste week is ingegaan van mijn verblijf in Parijs en het maakt me een beetje melancholisch, want ik wil eigenlijk nog helemaal niet naar huis! Vind het ontzettend jammer dat ik het leven dat ik hier in een klein jaartje heb opgebouwd, weer moet achterlaten. Maar alle vriendschappen en goede herinneringen neem ik mee naar huis en die pakt niemand mij meer af! Ik ga nog enorm van deze laatste week genieten, want Paris, je t’aime!
A très bientôt
Rachelle
Vorige week vrijdagavond had ik eerst nog een afscheidsdinertje van een meisje uit Mexico, we gingen hiervoor naar Le relais de l’entrecôte in Saint Germain (maar hij zit op verschillende plaatsen in Parijs). Het restaurant biedt maar één gerecht en staat daar bekend om: een slaatje vooraf en daarna 2x friet en een paar stukjes entrecote met een sausje en dat voor 26,-. Ik heb nog nauwelijks slechte restaurantervaringen gehad in Parijs, dus dit was de eerste. Toeristen zijn blijkbaar dol op dit restaurant – dat blijkt uit de rij die altijd voor het restaurant staat, maar ik waarschuw jullie, je verspilt je tijd als je daar in de rij gaat staan en ook je geld, want het was echt niet goed! Zelfs in een random kebabtent kun je nog beter eten krijgen voor veel minder geld. Korte samenvatting: je zit met andere mensen op elkaar gepropt, je krijgt lauw vlees met een smurrie saus, chagrijnig personeel, we moesten 5,- betalen voor een fles kraanwater en de rest van de avond heb ik met buikpijn op bed gelegen. Dus: eens maar nooit meer. Gelukkig zijn er ook veel goede restaurants in Parijs, zoals mijn favoriete Italiaan Pizza Cesar.
Het weekend begon ook al goed, voor het eerst in de bijna 10 maanden dat ik nu hier woon, was ik de sleutel vergeten mee te nemen toen ik ’s ochtends naar het toilet ging (die is bij ons op de hal) en natuurlijk uitgerekend die dag waait mijn deur dicht. Daar stond ik in mijn pyjama en mijn huisgenootje was niet thuis. Ik was dus wel gedwongen om aan te kloppen bij de conciërge (genânt!) om te vragen of zij Marine voor mij wilde bellen, maar ze nam niet op. Dus zo zat ik op de zaterdagochtend al theedrinkend het levensverhaal van mijn gardienne aan te horen. Het blijkt een superaardige vrouw te zijn die twintig jaar geleden uit Marokko is vertrokken en in Parijs is komen wonen. Ze rookt als een ketter (mijn haar en pyjama stonken na 5 minuten al helemaal naar rook) maar ze wilde er met de Ramadan mee stoppen. Ze vertelde ook dat ze een hekel had aan mijn huisbaas omdat het haar alleen maar om het geld ging en ze hield niet van zulke mensen. Ze had me al helemaal uitgelegd dat ik me bij haar ook mocht douchen, dat ik kon lunchen en zelfs kon blijven slapen. Gelukkig (want ik wilde de conciërge niet te veel tot last zijn) belde mijn huisgenootje na een klein uurtje dat ze eraan kwam, dus toen kon ik weer mijn kamer binnen. De volgende dag ben ik maar een bloemetje gaan halen om haar te bedanken, ook al zei ze dat dat helemaal niet nodig was geweest omdat zij wel een mens was met een goed hart (in tegenstelling tot mijn huisbaas).
Ook ben ik op zondag naar la Grande Galerie de l’Evolution geweest, een natuurhistorisch museum in de Jardin des Plantes. Het was echt een indrukwekkend museum; er was bijvoorbeeld een gigantisch skelet van een bultrug opgehangen en overal hoorde je het geluid van de dieren die er opgezet waren, dat maakte de boel een beetje levendig. In de grote zaal waren ook veel special effects, zo begon het een keer keihard te onweren tot de schrik van de kleine kindjes en zelfs ik werd een beetje bang want het leek net echt! Ook werden dag en nacht afgewisseld en het geluid die de dieren maakten werd hierop aangepast. Het museum is vooral een aanrader wanneer je met kinderen naar Parijs komt. Als je daarna nog niet uitgekeken bent op dieren, of je ze liever levend wilt zien, kun je naar de dierentuin gaan in de Jardin des Plantes. Deze dierentuin is niet zo heel groot, maar echt geschikt voor kindjes!
’s Middags heb ik afscheid genomen van mijn huisgenootje Marine die werd opgehaald door haar ouders en weer terug in een dorpje bij Nantes is gaan wonen. Het was daarna wel stil en eenzaam hier, maar ik had afgelopen week zoveel te doen dat ik nauwelijks tijd heb gehad om ze te missen! Het was echt een vermoeide week omdat ik nog heel veel dingen in Parijs wilde zien, dus ik ben aan de ene kant wel blij dat ik het achter de rug heb.
Maandag ging ik eerst naar Musée Cluny, een museum in het 5e over Middeleeuwse kunst, in het auditorium was net een mannenkoor middeleeuwse liederen aan het zingen dus dat gaf extra sfeer. Daarna wilde ik nog naar het Musée de préfecture de la police gaan (over de geschiedenis van de Parijse politie) maar er stond allemaal zoveel politie bij dat ik niet meer naar binnen durfde! Toen ben ik naar de Eglise St. Julien le Pauvre gelopen, dat is een van de laatste Romaanse kerken in Parijs, helaas was de kerk toen dicht dus ik kon niet naar binnen. Via Quartier Latin (waar ik eerst nog wat souvenirtjes heb gekocht) ben ik naar de Rue du chat qui pêche gelopen – dat is de smalste straat van Parijs! En ’s avonds ben ik langs cité Fleurie gelopen waar ongeveer 30 kunstenaars hun atelier hebben. Ik mocht er helaas niet binnen maar kon gelukkig van buitenaf wel een beetje zien hoe het eruit zag. Vanuit daar ben ik ook nog helemaal naar Montparnasse gelopen om het gebouw te zoeken waar Piet Mondriaan gewoond heeft (aan de Rue du Départ), maar hier kwam ik erachter dat het gebouw helaas al lang gesloopt was.
De volgende dag weer vroeg uit de veren om eerst naar Place Dauphine te gaan, dat is een vrij rustig plein op het Ile de la cité, vanuit daar ben ik naar Palais Brongniart gelopen (het beursgebouw in Parijs) en naar de Passage des panorama’s. De passage is echt een aanrader! Er zitten een hoop gezellige winkeltjes en bistrootjes, zo is er ook een restaurant dat Victoria Staion heet met het interieur van een treinwagon! Daarna heb ik de metro gepakt naar Musée des arts et métiers. Jammer genoeg was het wel iets meer métiers dan arts dus ik heb vooral veel machines en uitvindingen gezien. In de kerk die aan het museum grenst hing een aantal vliegtuigen aan het plafond en ook waren er wat auto’s tentoongesteld. Ik heb nog nooit een kerk gezien die op die manier werd gebruikt! Na al die technische dingen was het weer eens tijd voor schilderkunst en ben ik naar Musée Carnevalet gegaan in de altijd gezellige wijk Le Marais. Daar was – niet geheel toevallig – een tijdelijke expositie over Napoleon. En daarna heb ik nog snel de vaste collectie bekeken. Het was wel een beetje een verdwaalmuseum dus dat was wel een nadeel. Toen heb ik gelucht op Place des Vosges en hierna ben ik naar maison Victor Hugo gegaan. Dit is het huis aan dit plein waar de bekende Franse schrijver (Notre Dame de Paris, Les Misérables) heeft gewoond. Er was op zich niet zo heel veel te zien, dus ik stond al snel weer buiten. Daarna ben ik nog naar de kerk St. Louis en Île gelopen en dat was wel weer genoeg voor die dag.
Woensdag zou het mooi weer worden dus ik had besloten om niet te veel te doen en lekker in de zon een boek te lezen in verschillende parken. Dus ’s ochtends ben ik eerst naar Gilbert & Joseph gegaan om een boek te kopen (het werden er uiteindelijk 2: Molière – Le misanthrope, en Emile Zola – L’oeuvre). Die boekenwinkel is echt geweldig want ze hebben van bijna alle Franse literatuur pocketuitgaven voor maar een paar euro! Ik moet er denk ik niet te vaak heen gaan want ik zou die hele winkel wel willen leegkopen! Daarna moest ik de boeken ook wel echt gaan lezen, dus ik ben eerst naar Parc André Citroën gegaan (vrij modern park) en heb daar een paar uurtjes in de zon liggen lezen. Het was heerlijk! Op de achtergrond kletterde het water van de fonteinen en verderop ging zo nu en dan de grote luchtballon die aan een stalen kabel vastzit naar boven. Rond de middag was het tijd om een ander park uit te proberen en toen ben ik langs Rue de Vaugirard (langste straat van Parijs: 4,3km) naar Parc Georges Brassens gelopen waar ik (net als alle oudjes) op een bankje bij de fontein zat. Na zo’n relaxte voormiddag werd het toch weer eens tijd om een museum te bezoeken, dus toen ben ik naar Musée Delacroix gegaan in St. Germain. Dit museum is ook gevestigd in het huis van de Franse schilder en je zult er geen meesterwerken zien, maar het was toch leuk om dit kleine museum een keertje te bezoeken. Daarna ben ik nog naar Eglise St. Germain des prés gegaan. Voor 0,10 kun je hier een papier met informatie over de kerk kopen waardoor je je eigen rondleiding hebt. Het is wel een kerk die door meer toeristen bezocht wordt. Ten slotte ben ik nog naar de Cour de Commerce de St. André gelopen, ook een passage met restaurantjes en winkeltjes maar net niet zo gezellig als Passage des Panorama’s.
Donderdagochtend ben ik eerst naar de kerk Notre Dame de la Medaille Miraculeuse gegaan waar je kunt komen door eerst een soort patio over te lopen waarover ook een aantal nonnetjes liepen. Er was net een mis begonnen dus ik besloot maar om hem bij te wonen, niet wetende wat voor fervente kerkgangers ik om mij heen zou hebben. Deze mensen waren heel gelovig en konden alle teksten uit hun hoofd opzeggen. Verder was er ook geen koor maar werden de liedjes gezongen door de pastoor en de kerkgangers (ook zonder boekjes!). Ik heb nog een aantal vreemde mensen de hand geschud om vrede te wensen en nadat de mis gedaan was, heb ik nog wat foto’s gemaakt van de mooie kerk. Toen ben ik langs La Pagode gelopen, dat is een bioscoop gebouwd in Chinese stijl met een Chinese binnentuin vol bamboe, beelden en plaatsjes om thee te drinken. Wel vond ik het raar dat ze er gewone Franse films draaien. Hier vlakbij in de buurt is Musée Rodin, dus daar ben ik toen heengegaan. Ook al maakte Rodin vele kopieën van zijn werken, toch vond ik het bijzonder om een aantal van zijn meesterwerken te zien (zoals de Denker, de Kus of de Burgers van Calais). Als je eenmaal het museum uit bent dan kun je rondlopen in de grote beeldentuin waar ook een aantal van zijn meesterwerken worden tentoongesteld. Het was die dag niet zo’n mooi weer, maar anders is het echt de moeite om ook een uitgebreide wandeling te maken door deze tuin. Aan de overkant ligt Hôtel des Invalides waar het musée de l’armée (museum van het leger) zit gevestigd. Ik wilde er al heel lang een keertje heen dus die wens kwam nu eindelijk in vervulling. Het museum heeft een gigantische collectie aan harnassen en wapentuig (Westers en niet-Westers) en verder is er een tentoonstelling over WO I en II die ook de moeite waard is. Na deze redelijke grote musea was het tijd voor een pauze dus heb ik op Rue Cler geluncht. Normaal is dit de gezelligste marktstraat van Parijs, maar deze dag viel het een beetje tegen door het slechtere weer (gelukkig was mijn lunch – stokbroodje met brie – wel heel lekker!). Vanuit daar ben ik naar het Musée de l’Art Moderne de la Ville de Paris gelopen dat zich in de oostvleugel van Palais de Tokyo bevindt. De vaste collectie is gratis voor iedereen en ik vind het zelf echt een goed alternatief voor het museum in Centre Pompidou dus het is echt de moeite om dat museum ook eens te bezoeken! De westvleugel van Palais de Tokyo is bestemd voor tentoonstellingen voor hedendaagse kunst en toen ik daar langsliep, zaten er net een aantal artistieke performance-artiesten met een geschminkt gezicht en rare kleding aan buiten te pauzeren. Ik had eigenlijk ook nog musée Guimet (Aziatische kunst) op mijn planning staan, maar daar hadden mijn benen echt geen zin meer in dus toen ben ik maar naar huis gegaan.
Vrijdag ben ik naar Fondation Louis Vuitton gegaan waar ik graag de tentoonstelling Les Clefs d’une passion wilde zien, waarin een groot aantal oeuvres uit de 19e en 20e eeuw te zien waren. De architect van het overweldigende gebouw is Frank Gehry, en normaal ben ik niet zo’n moderne architectuur-fan, maar ik had na het zien van dit prachtgebouw ook zin om zijn andere gebouwen in het echt te zien (zoals het Guggenheim in Bilbao). De fundatie is wel altijd vrij prijzig en ook als student kunstgeschiedenis kwam ik er niet gratis binnen, maar het was meer dan de moeite waard om ervoor te betalen! Ook is het interessant om door de immense, witte zalen van de vast collectie te lopen en je hebt verschillende overdekte terrassen op de top van het gebouw waar je gewoon kunt rondlopen en die een schitterend uitzicht geven op Bois de Boulogne en Parijs. Bovendien biedt het kaartje ook toegang tot de Jardin d’Acclimation een soort dierentuin/pretpark voor kinderen in een heel natuurlijke omgeving en naast attracties hebben ze dus ook veel dieren die soms ook los liepen (zoals pauwen en kraanvogels). Ik vroeg me echt af waarom ik hier nog niet eerder was geweest, want ik vond het echt een geweldig park! Dus een tip voor ouders met jonge kinderen: als je geen zin hebt in Disneyland of Parc Astérix, ga dan vooral naar de Jardin d’Acclimation (nadeel is alleen dat je voor iedere attractie apart moet betalen).
Zaterdagavond ging ik een vriendin van Utrecht ophalen op het Charles de Gaulle Airport, was er nog nooit geweest dus dit was ook een leuke nieuwe ervaring. De volgende dag zijn we naar Versailles gegaan en heb ik voor het eerst een keer een audioguide-tour gedaan, maar de meeste dingen die ze vertelden had ik eigenlijk al wel aan de uni geleerd. Omdat er in de tuinen muziekfestiviteiten waren (en we geen zin hadden om daar 7,- voor te betalen) zijn we om moeten lopen om bij het Petit en Grand Trianon te komen, dus we hebben die dag weer behoorlijk wat gelopen. We zijn gaan eten bij mijn favoriete Italiaan, en daarna zijn we nog een wijntje aan de seine gaan drinken. Het zou – zonder dat ik het wist – een onvergetelijke avond worden! Nadat we goed en wel een kwartiertje zaten kwam er nogal een mafkees zich aan ons voorstellen en wij moesten raden waar hij ergens vandaan kwam (wat nogal lastig was). Een ogenblik later kwamen er 3 vrienden van hem langs en weer moesten we raden waar ze vandaan kwamen. Ze bleken uiteindelijk uit Syrië te komen, maar zagen er totaal niet uit zoals ik me mensen uit Syrië had voorgesteld. Vanaf toen kwamen er steeds meer Syriërs bij ons zitten. Volgende week gaan ze voor het eerst naar Amsterdam dus wij moesten zeggen wat naast het Rijks, het Anne Frankhuis en wiet, de do’s en don’ts waren en zij vertelden ons ook de mooie plaatsen om te bezoeken in Syrië (voor als het weer wat rustiger is daar). Ook hebben ze voor ons hun volkslied gezongen, maar wij vonden ons eigen volkslied te saai klinken om het ten gehore te brengen (en ik kon me zelfs de 2e strofe van ons volkslied niet helemaal meer herinneren). Een jongen vertelde dat hij die dag een Nederlands lied had gehoord (Het is een nacht van onze Guus Meeuwis) en toen hij de lyrics van het liedje had kon hij bijna in vlekkeloos Nederlands de tekst oplezen. Ik wou dat ik zo’n talenknobbel had! Het was echt heel leuk om deze mensen beter te leren kennen en we besloten daarna nog even naar een miniconcert te gaan dat vlakbij onder een brug werd gegeven door een violist, een man met een didgeridoo en een man die op een houten, holle bak aan het trommelen was. De menigte ging helemaal los, en de politie die erbij stond vroeg zich bedenkelijk af of ze moesten ingrijpen of niet. Ik vond het in ieder geval een geslaagde avond voor mijn laatste weekend in Parijs en avonden als deze zijn voor mij de ultieme Erasmus-ervaringen! Aangezien het deze dag/nacht la fête de la Musique in Parijs was, liepen er rond 2 uur ’s nachts ook nog veel mensen op straat en in het metrostation bij St.Michel/Notre Dame stond ook nog een band te spelen waardoor het hele metrostation op stelten stond!
Vandaag is het maandag, dat betekent dat nu echt de laatste week is ingegaan van mijn verblijf in Parijs en het maakt me een beetje melancholisch, want ik wil eigenlijk nog helemaal niet naar huis! Vind het ontzettend jammer dat ik het leven dat ik hier in een klein jaartje heb opgebouwd, weer moet achterlaten. Maar alle vriendschappen en goede herinneringen neem ik mee naar huis en die pakt niemand mij meer af! Ik ga nog enorm van deze laatste week genieten, want Paris, je t’aime!
A très bientôt
Rachelle
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
