De laatste loodjes

Twee weken geleden had ik voor de laatste keer college en nu ben ik druk aan het leren voor de tentamens. Maandag (04-05) heb ik er meteen twee (XXème siècle en Lumière, matière couleur) en dan ben ik ineens al op de helft. Het volgende tentamen (XIXème siècle) heb ik de week erna en het laatste examen (Théorie et pratique de la peinture) heb ik precies over twee weken. Dit is ook meteen mijn allerlaatste bachelor-tentamen. Daarna moet ik nog wat administratieve dingen regelen en wat papierwerk inleveren en dan ben ik afgestudeerd! Dus het zijn echt de laatste loodjes voordat ik volgend academiejaar aan een master kunstwetenschappen aan de universiteit van Leuven ga beginnen. Theoretisch gezien zouden de tentamens nu beter moeten gaan dan na de kerstvakantie, want toen had ik geen tijd (en zin) gehad om te studeren en nu ben ik al een week niets anders aan het doen dan het doorlezen van mijn aantekeningen. Maar gelukkig bestaat niet heel mijn vakantie uit leren! Vorige week kwamen mijn ouders, een oom en een tante op bezoek en ik heb met ze de toerist uitgehangen in Parijs. Mijn oma zou eigenlijk ook komen, maar ze was heel erg ziek op dat moment dus ze kon er helaas niet bij zijn en dat vond ik erg jammer! Ik weet zeker dat ze het geweldig had gevonden. Maar ja, niets aan te doen, we hebben het gelukkig wel getroffen met het weer, want het was iedere dag boven de 20 graden en de zon scheen volop!

De eerste dag zijn we naar Montmartre gegaan om de Sacre Coeur te bezoeken. Na een kleine aanvaring met een straatverkoper (ik was nogal uitgeschoten tegen iemand die een bandje rond de pols van mijn moeder wilde knopen want ik ben die lui echt spuugzat), konden we bij het uitzichtpunt een mooie (maar niet heus) laag smog zien liggen over Parijs. Na de kerk te hebben bezocht liepen we met de stroom mee naar Place du Tertre waar het krioelt van de kunstenaars en wanne-be-kunstenaars. Na daar een ronde gelopen te hebben zijn we via de Moulin de la Galette afgedaald naar Cimetière de Montmartre. Deze begraafplaats is een aantal keer kleiner dan de bekende begraafplaats Père Lachaise, maar daarom niet minder indrukwekkend. Er loopt een brug dwars over de begraafplaats heen en het heeft ook verschillende hoogteniveaus dus het was nog een heel gedoe om het graf van Dalida te vinden, die daar begraven ligt. Uiteindelijk vonden we het nogal monumentale graf en op de terugweg kwamen we ook nog langs het graf van Edgar Degas waarbij er nog even verwarring ontstond omdat het werd geschreven als “Edgar de Gas”. De laatste trekpleister in Montmartre was natuurlijk de Moulin Rouge die iedereen natuurlijk wel even wilde zien. Daarna zijn we met de metro naar het centrum gegaan en stapten we uit bij Châtelet (een van de grootste stations), waar op dat moment een half strijkorkest in de metrogang aan het spelen was. Via het Hôtel de ville zijn we naar de Notre Dame gelopen waar toevallig weer net een mis bezig was (tja, wanneer is daar eigenlijk geen mis?). Half-stikkend door de enorme hoeveelheid wierook hebben we een ronde gelopen door de enorme kathedraal en de roosvensters bewonderd. Bij het buitenkomen hebben we maar weer eens voor de verandering een Aziatische bruid gespot die voor de Notre Dame een fotoshoot aan het houden was. Vanuit daar hebben we de bus gepakt naar mijn kamer en zijn we ‘s avonds gaan dineren bij een Italiaans restaurant vlak bij mij in de buurt. De penne all’ arrabiata was verrukkelijk, evenals de rode Lambrusco! ’s Avonds wilde ik de inkomhal van het Louvre showen, maar ik was vergeten dat het museum op dinsdag gesloten is, dus toen zijn we maar vanuit daar via Palais Royal en de Comédie Française naar de Opéra gelopen en hebben we vanuit daar de bus naar huis gepakt.

De volgende dag was mijn verjaardag en werd ik ’s ochtends al meteen goed verwend met kaartjes en cadeautjes. 22 jaar, dit gaat een goed jaar worden! We zouden die dag naar Versailles gaan dus vanaf Gare Montparnasse een trein gepakt naar Versailles (was nog wel even een gedoe, want dat was de eerste keer dat ik op dat grote station kwam, en iedereen wees ons een andere kant uit). Uiteindelijk aangekomen bij het paleis (of Château zoals de Fransen het noemen) en toen hebben we ons opgesplitst. Mijn moeder en ik hadden allebei het paleis al gezien dus we lieten mijn vader, oom en tante achter in een redelijk lange, kronkelende wachtrij en mijn moeder en ik zijn rechtstreeks naar de tuinen gelopen. In de ochtend hebben we het voorste deel van de tuinen gezien. Mijn moeder heeft in de orangerie nog stiekem een citroen geplukt en daarna zijn we richting le Grand Canal gelopen. Een immense ‘vijver’ waar je voor 12,- euro per half uur een bootje kunt huren om jezelf het leplazarus te roeien. Ik blijf me iedere keer erover verbazen hoe groot de tuinen zijn, wel 815 hectare!!! Je bent vanaf de achterkant van de tuin een uur onderweg om bij het paleis te komen. Ik wil ook wel zo’n achtertuin! Het is er zo mooi en het uitzicht is zó adembenemend. Ik ben zeker van plan om er nog een keer naartoe te gaan als het mooi weer is, want je raakt er niet uitgekeken. Het is ook sowieso fijn om even weg te zijn uit de drukte van Parijs. (Ook heb ik laatst op een kaart ontdekt dat er in het zuiden van Parijs hiervan een soort minivariant is (Parc de Sceaux) en daar wil ik natuurlijk ook nog heen). Bij het kanaal hebben we lekker in de zon gelegen tot de anderen klaar waren. Toen zijn we naar le Grand Trianon en le Petit Trianon gegaan. Dat zijn een soort minipaleisjes die op hun beurt ook weer voorzien zijn van een mooi aangelegde tuin. Ten slotte zijn we naar Le Hameau de la Reine gegaan, een kunstmatig dorpje dat speciaal voor Marie-Antoinette uit de grond is gestampt. Ik kreeg er een soort Efteling-gevoel want het ziet er heel liefelijk uit allemaal. Maar je moet wel in je achterhoofd houden dat het eerder artificieel dan authentiek is. Tegen die tijd hadden onze voeten het begeven dus hebben we het treintje gepakt naar de voorkant van het paleis en zijn we naar het station gelopen om de trein naar huis te pakken. Eenmaal terug aangekomen in Parijs zijn we richting quartier Mouffetard gegaan om een hapje te eten. Het is echt een hele gezellige wijk met etenstentjes en cafeetjes en overdag is het markt waar ze verse vis, groenten en fruit, stinkkazen, ambachtelijke vleeswaren en natuurlijk wijn verkopen. ’s Avonds zijn we voor mijn verjaardag nog even iets gaan drinken aan de Seine, zoals heel veel Parijzenaren dat doen. We namen gewoon onze eigen flessen wijn/bier en hapjes mee en hebben tegenover Musée d’Orsay een mooi plekje gevonden waar we ook uitzicht hadden op de Eiffeltoren die om het uur een vijf minuten durende knippershow geeft.

De volgende dag gingen we naar de Eiffeltoren mijn oom en mijn vader gingen naar boven en ondertussen zijn mijn moeder mijn tante en ik naar de Mur pour la Paix gelopen een monument waarop in 46 verschillende talen het woord ‘vrede’ staat. Helaas heb ik de Nederlandse variant niet kunnen vinden en het was ook jammer om te zien dat er een aantal glazen platen ontbraken. Het monument is namelijk vaak het doelwit van vandalisme, wat ik niet zo goed snap. Na een aantal foto’s van de beroemde smeedijzeren toren te hebben gemaakt zijn we op zoek gegaan naar de Nederlandse ambassade, die daar een kwartiertje wandelen vandaan is. Heel spectaculair was de ambassade natuurlijk niet, maar het was wel leuk om er een keer geweest te zijn. Toen zijn we teruggelopen naar de Eiffeltoren (onderweg nog even een kerk binnengesprongen en bij de Eiffeltoren zelf nog maar weer eens een Aziatische bruid gespot) en hebben we met z’n allen de bus gepakt naar de Arc de Triomphe waar via de Champs-Elysées een mooi uitzicht hadden op Place de la Concorde en het Louvre. Op een gegeven moment zag ik dat drie tjappies (jongens) gevaarlijk dicht bij de weg die met een sigaret stonden te spelen/stoer probeerden te doen en ik had al het idee dat ze wilden proberen Place Charles de Gaulle over te steken – de drukste rotonde van heel Parijs! En ja hoor, na een aantal minuten twijfelen staken ze toch over. Ik was bang getuige te worden van een dramatisch verkeersongeval maar ze staken vol zelfvertrouwen over en de auto’s remden af om ze te ontwijken zonder ook maar één keer te toeteren! Ik vind het echte connards die onverantwoordelijk gedrag vertonen en ik heb er niets goeds over te zeggen. Dus… Hierna gingen we lunchen in een Grieks restaurantje in Quartier Latin en daarna moest mijn familie helaas alweer vertrekken. Gelukkig was er deze keer geen ruit ingeslagen en konden ze zonder problemen op huis aan.

Toen was het toch wel ineens heel stil en alleen (want mijn huisgenootje is voor de vakantie bij haar ouders). En ook het mooie weer was ineens voorbij dus dat zorgde voor de perfecte omgeving om te studeren: stilte en slecht weer, wat wil je nog meer? De afgelopen dagen zijn nogal hetzelfde geweest: studeren van 8 tot 18 en ’s avonds hardlopen of een wandeling maken. Laatst ontdekte ik bij een wandeling een compleet tentenkamp van (volgens mij) daklozen onder een brug vlakbij Gare d’Austerlitz. De tenten waren volgens mij gesubsidieerd want het waren allemaal dezelfde. Steeds weer word ik verbaasd door het groot aantal mensen dat op straat leeft en nu het warmer weer wordt, verlaten ze hun schuilplekken en krijg je pas door hoe veel mensen er op straat leven. Verder heb ik vooral weer veel in het zuiden rondgewandeld waar ik een heel mooi parkje heb ontdekt (Moulin de la pointe jardin). Wat me opvalt is dat hoe zuidelijk je ook gaat en hoe dicht je ook bij de zuidelijke périphérique bent, je wordt er nooit nageroepen, nagefloten, aangesproken of lastiggevallen, terwijl dat negen van de tien keer wel het geval is als je je in het noorden begeeft van Parijs. Ik voel me in het zuiden nooit ongemakkelijk, maar in het noorden heb ik continu een onbehaaglijk gevoel. Ik was laatst vlakbij Porte de Saint Denis (wat eigenlijk helemaal niet aan de rand van Parijs ligt) en ik liep door een straat met (ik denk wel een stuk of 8) kapsalons waar een hoop mensen binnen zaten die verder niet geknipt werden of aan het knippen waren en het zag er echt heel raar uit allemaal. Voor de rest is de wijk op zich wel gezellig, had het idee dat het echt een studentenbuurt is omdat de terrasjes vol zaten met studenten. Maar ik ben toch blij dat ik niet de kamer heb gekozen die in die buurt lag. Heel typisch voor het noorden zijn bijvoorbeeld ook de kitscherige jurkenwinkels, zoals in Boulevard de Magenta, een straat die uitpuilt van dit soort winkels. Het is echt ongelofelijk hoeveel er van dat soort winkels zijn in die buurt.

Vandaag was het 1 mei, dus dat betekent Fête du travail – wat in Nederland al heel lang afgeschaft is. Ik heb er weinig van meegekregen omdat ik vastgeplakt zit aan mijn bureau en mijn aantekeningen, maar volgens mijn huisgenootje is dit dé dag voor demonstraties. Eigenlijk zijn er in Parijs wekelijks of zelfs misschien wel dagelijks demonstraties. Als ik in het centrum ben is er altijd ergens wel een demonstratie en laatst was er zelfs een hele grote bij mij in de straat die de hele middag heeft geduurd. Mijn huisgenootje vond de mensen die deelnamen een beetje dom, omdat het blijkbaar (zoals zij uitlegde) een demonstratie was tegen de economische crisis. Toen ik naar buiten ging om boodschappen te halen was er overal rook omdat er net van die rookfakkels waren afgestoken en ik kwam een ander internationaal meisje tegen die vroeg wat er aan de hand was want ze had de metro hiernaartoe gekomen en toen ze uit de metro kwam, stond ze ineens in een gigantische demonstratie. Tja, dat kan je inderdaad overkomen in Parijs.

De komende twee weken ga ik dus nog even bikkelen en daarna heb ik nog vijf weken om te relaxen. Ik heb al een aantal tijdschriften gekocht die ik kan lezen op een bankje in een park met hopelijk de zon op m’n snoet. En het viel me op dat de tijdschriften echt de helft goedkoper zijn hier; ik heb namelijk maar 2,- betaald voor de Cosmopolitan (die in Nederland volgens mij ongeveer 4,- euro kost).
Ik hoop dat met jullie in Nederland/België/waardanook alles goed gaat!

Heel veel liefs en tot snel,

Rachelle