De keerzijde

De loefzijde
Deze week een vrij persoonlijke en iets minder vrolijke blog hoewel ik zal proberen het niet al te dramatisch te laten overkomen. Het gaat namelijk over heimwee, het verlangen naar de geboortegrond, naar huis bij het verwijderd-zijn daarvan. Hiermee heb ik deze week voor het eerst echt mee te kampen gehad. Een groot verlangen naar thuis en vooral naar de mensen die daar zijn. Volgens mij lichtelijk, maar totaal onverwacht, veroorzaakt door het bezoek van mijn ouders dat veel te kort was. Onverwacht omdat ik in september na het vertrek van mijn moeder totaal geen last had van heimwee. Van een Lets meisje heb ik een Russisch spreekwoord geleerd – weet het niet precies meer in het Russisch, maar in het Nederlands komt het neer op het volgende: je bent blij als je bezoek krijgt, maar je bent nog blijer als ze weer vertrekken. Nou, de Russen hebben duidelijk nog geen kennis gemaakt met Brabanders. Was namelijk helemaal niet blij toen mijn ouders vertrokken. Toen ze weggingen namen ze alle gezelligheid mee en toen ik de deur achter mij sloot, ontsproot er een structureel gemis aan warmte, liefde, knuffels, ‘ik-hou-van-jou’s’, ‘ik-mis’jou’s’, vertrouwdheid en geborgenheid. Verder werd het weekend niet echt goed afgesloten door het feit dat (in mijn vaders woorden) %$@?!TUIG!%$# een autoruit hadden stukgeslagen in onze auto om zo in te breken (maar om vervolgens niets te stelen?!) Ik voelde me erg schuldig daardoor ook al weet ik dat ik er niet veel aan kan doen en ik ben ook heel bang dat de volgende keer weer hetzelfde zal gebeuren met een auto van iemand die mij komt bezoeken. Normaal skype ik ’s avonds met mijn ouders of klets ik met mijn huisgenoot, maar ze was niet thuis. Dus mijn zondagavond was nogal verdrietig en eenzaam. Ik weet niet goed waarom, maar ik werd vooral geraakt toen mijn vader zei dat ik maar goed voor mezelf moest zorgen en veel plezier moest maken.
Het besef van dit gemis en het hebben van heimwee leidde verder in het begin van de week tot een neerwaartse spiraal omdat dit me erg onzeker maakte. Ik heb andere uitwisselingsstudenten er nooit over gehoord, want een uitwisseling is alleen maar vet-mega-cool en dé ervaring van je leven, maar nooit hebben ze verteld over de keerzijde ervan, of bestaat die voor hen niet? Doe ik iets verkeerd? Is het mijn eigen schuld dat ik deze week geen leuke week heb gehad? Juist daarom wil ik laten weten dat er ook dagen of weken zijn die minder gaan, dat je zelfs de minder leuke dingen van thuis mist. Het is niet dat ik deze gehele week zwaar depressief was, maar met (veelvoorkomende) vlagen moest ik aan thuis denken en alle lieve mensen die daarbij horen en wenste ik veelvuldig dat ik thuis kon zijn. Het hebben van heimwee is volgens mij heel normaal en iets waar je zelf de strijd mee moet aangaan. Dus dat was zo’n beetje mijn doel deze week. Weer vrolijk worden, goed voor mezelf zorgen en vooral plezier maken (ook al was dat eerste een beetje moeilijk met colleges die alleen maar gingen over hysterie, psychologische stoornissen, zelfmoord, tuberculose, concentratiekampen enz.).

En zal ik nog eens wat vertellen? Het zuigt om vrijgezel te zijn in de stad van de liefde waar de huwelijksaanzoeken je om de oren vliegen (afgelopen vrijdag weer één) en je iedere week wel een gelukkig bruidspaar bij het Louvre, de Eiffeltoren of een andere toeristische (en zó onromantische) trekpleister spot voor het maken van foto’s. Ook heeft het grootste deel van mijn Erasmusvrienden een vriend in Parijs of een Erasmuslover en dan ben ik stiekem wel jaloers. Het doet me ook verlangen naar iemand waarmee je hand in hand langs de Seine kunt lopen, waarmee je samen kunt roeien in een bootje in het meer van Bois de Vincennes, waarmee je op de top van de Notre Dame kunt staan en kunt genieten van het uitzicht, waarmee je een romantische foto kan maken op de vele trappen die Montmartre telt en waarmee je een belachelijk duur diner bij kaarslicht kunt hebben op de eerste verdieping van de Eiffeltoren. Iemand die Musée d’Orsay nog mooier maakt door er alleen maar rond te lopen. Iemand waarmee je ’s avonds kunt knuffelen op Pont Neuf en dan zo diep in zijn ogen kan kijken dat je alleen de reflectie van jezelf en de fonkelende lichtjes van Parijs kunt zien en de rest allemaal even kan vergeten. Enfin (voordat het een doktersroman wordt) iemand waarmee je alle mooie plaatsen die Parijs te bieden heeft kunt bezoeken en waarmee je al dit moois mee kunt delen. Maar goed, je kunt niet alles hebben natuurlijk!

De lijzijde
Maar gelukkig noemen ze het een ‘keerzijde’, dus dat betekent dat er ook nog een leuke kant is! Ik heb namelijk een super-weekend gehad met mijn ouders en veel dingen gezien die ik nog niet gezien had. Vrijdagavond zijn we naar het Louvre gegaan hebben we in de entreehal even rondgekeken en zijn we vanuit daar langs de Seine (waar ik voor het eerst in mijn leven een rat heb gezien, en ja, ik moest gillen!) naar Place de la Concorde gelopen en vanuit daar, via de Champs-Elysées, naar l’Arc de Triomphe die we beklommen hebben om van het uitzicht over Parijs te genieten. (Tip, er was geen rij (in tegenstelling tot de rij bij de Eiffeltoren van 1 of 2 uur) en je hebt een veel mooier uitzicht over Parijs, het is lager en je kunt alles beter onderscheiden + je hebt een heel mooi uitzicht over alle 12 boulevards die uitkomen op de ‘étoile’. Maar genoeg toeristische propaganda. Overigens waren we hier getuige van een huwelijksaanzoek om even op mijn voorgaande punt terug te komen. Zaterdagochtend zijn we naar de serres in de botanische tuinen (Jardin des Plantes) gegaan, daarna naar de Notre Dame, Opéra Garnier et de Galeries Lafayette. Puis, nous sommes allés à la Tour Eiffel. Kijk mij nou, begin ik al Frans te praten ook, nouja jullie snappen het wel. Dit bezoek aan de Eiffeltoren was noodzakelijk want ik moest even showen aan mijn vader dat ie toch wel een beetje hoog was als je eronder staat (hij vond het eerst namelijk zomaar tegenvallen) + we hebben ook daar een bruidspaar gespot. ’s Avonds zijn we gaan uiteten in een Italiaans restaurant bij mij in de buurt en daarna zijn we nog naar Le Grand Palais, Le Petit Palais en l’Hôtel des Invalides gegaan omdat dat ’s avonds zo mooi verlicht is (net als de rest van Parijs bien sûr). En bij Le Petit Palais waren we ook nog toeschouwers van de opname van een reclamespot met een lekkerding (de man), een model die stond te vernikkelen van de kou in een supermooie blauwe jurk, en een peperdure auto (Maserati). Zondagochtend zijn we naar l’Hôtel de Ville gegaan. Waar mijn vader (net als bij alle andere gebouwen overigens) onder de indruk was van de enormiteit van het gebouw en verbaasd uitriep: “dat stadhuis is zó groot, ze hebben zelfs een hotel erin!” Niet wetende dat hôtel de ville het Franse woord is voor stadhuis. Daarna zijn we naar Centre Georges Pompidou gegaan (pas op voor de meeuwen want ze schijten daar waar ze willen) en zijn we via Rue Rivoli (bekende winkelstraat) naar Tour Saint-Jacques gelopen. Daarna zijn we door de altijd-gezellige wijk ‘Le Marais’ naar Place des Vosges gelopen en tenslotte zijn we nog even naar Parc des Buttes Chaumont gegaan.

Heb dit weekend dus weer veel gezien, maar er is nog zoveel dat ik moet bezoeken en zien dus ik heb voorlopig genoeg afleiding. Ook heb ik heel veel werk voor mijn studie. Ik heb nog twee presentaties voor de kersvakantie en ik wil voor de kerstvakantie al mijn colleges uitgewerkt hebben en mijn samenvattingen klaar hebben, zodat ik ze tijdens de kerstvakantie alleen hoef door te nemen. Want mijn kerstvakantie begint steeds voller te geraken, heb bijna iedere dag al een feest of een afspraakje dus veel tijd om te leren heb ik niet, maar dat maakt me niet zoveel uit, want ik kijk er erg naar uit om iedereen weer te zien en leuke dingen te doen!
Verder staan er nog heel veel leuke dingen op de planning voor november en december:
- Een Gregoriaanse mis in de Notre Dame (deze zondag om 10h j’en hâte!)
- Kerstmarkt op de Champs-Elysées (volgende week zondag)
- Centre Charles Pompidou
- Le grand palais
- Le petit palais
- Le musée du Luxembourg
- Le musée de l’Orangerie
- Kerstmaaltijd met mijn huisgenootje en de onderburen
Dat wordt iedere week een museum bezoeken! De meeste tentoonstellingen zijn namelijk half januari afgelopen en anders kan ik er niet meer naartoe.
En psst! Niet doorvertellen, maar ik ben met een supergeheim project bezig. Ik ben namelijk van plan alle metrostations van Parijs te bezoeken en als bewijs zal ik de namen fotograferen. Misschien zonde van de tijd zullen jullie denken, maar dan kan ik wel zeggen dat ik ieder station heb aangedaan. Zie het als een nieuwe hobby, net als het verzamelen van Flippo’s (ja, i’m from the nineties). Ik zal reizen van La Défense tot Château de Vincennes (lijn 1) en van Porte Dauphine tot Nation (lijn 2) en al die andere lijnen ook natuurlijk. Noem me gek, maar ik kijk er nu al naar uit, heb al 3 foto’s (haha ja dat is echt heel zielig, dus daar moet aan gewerkt worden) en dat zullen er de komende tijd dus steeds meer worden. Zal de volgende blog wel een update geven.

Ook heb ik mijn eerste ECTS (studiepunt) al binnen. We kregen blijkbaar ook een studiepunt voor de introductieweek, niet dat ze die in Utrecht zullen meetellen, maar ik ben al blij met het feit dat ik hier toch nog iets nuttigs doe. En verder wil ik heel bescheiden zeggen dat ik een !!!! F*CKING VOLDOENDE !!!! had voor mijn essaytentamen van vorige week. Weliswaar een schamele 11/20 maar één van de 10 mensen (totaal van 30) met een voldoende en gezien de omstandigheden (“je ne parle pas de français”) mag ik er wel blij mee zijn. Volgende keer heb ik dubbel zo veel tijd, dus dan zal mijn cijfer dubbel zo hoog moeten zijn. (:

Dus zo droevig is het allemaal niet; ik heb pepernoten en taaitaai, genoeg studeerwerk en een stad waar je nooit op uitgekeken raakt. En eigenlijk is het ergste dat ik nog maar 36 dagen hier heb tot aan Kerst en ik moet nog zoveel doen!

Je vous embrasse

Rachelle