Made in China

Carlijn meende zich te herinneren dat ze haar moneybelt in de jeep in haar rugzak had gestopt maar dat deze er misschien door al het gehobbel uit was gevallen. Na wat telefoontjes bleek de moneybelt inderdaad nog in de jeep te liggen (thank buddha!) en kwamen de jongens helemaal uit Terelj teruggereden om het af te komen geven. We gingen snel op pad om wat cadeaus te scoren om onze eeuwige dankbaarheid te tonen. We gaven ze nog een dikke knuffel en zwaaiden ze daarna uit vanaf de eerste verdieping van het hostel, Hicheengui ging nog op de dak van de jeep staan om terug te zwaaien. Dat tafereel zorgde ervoor dat er wel wat tranen over mijn wangen liepen. Het blijft moeilijk om afscheid te nemen van alle lieve mensen die we tegenkomen!

Ik kon die avond niet slapen, moest nog wat schrijfwerk inhalen en wilde nog wat dingetjes voor China voorbereiden. Dus het was ineens half 4 toen ik naar bed ging en de wekker ging alweer om 5uur, oepsie! In alle vroegte werden we naar het station gebracht waar deze keer een groenkleurige trein met het embleem van Mongolië op ons wachtte. We hebben dankbaar mogen proeven van Mongolië en gaan de gastvrijheid en de natuur ontzettend missen. Het is geen vaarwel, maar een tot ziens en de volgende keer staat er een grotere tour door het land op de planning. (Nu al zin in!)

De trein was misschien wel de smoezeligste trein van de hele reis. Best oud en vooral heel stoffig. De propeller die we hadden aangezet en in de richting van mijn bed blies zorgde ervoor dat mijn lakens zwart werden! Het treinpersoneel was - anders dan in de andere treinen - overwegend mannelijk en we kregen geen handdoekjes meer bij het beddengoed. Het toiletpapier was wel een stuk zachter gelukkig maar verder geen grote verschillen met de andere treinen. In de 2e klas zitten nu eigenlijk alleen nog maar toeristen waardoor ik stiekem de Russische reizigers een beetje mis. In ons hokje zaten een man uit Canada en een vrouw uit Letland. Een seksloos stel dat nauwelijks interesse toonde en vanaf minuut 1 al druk bezig was met hun telefoon en hun tablet waarop ze series aan het kijken waren. Juk! Iedereen z'n reis natuurlijk, maar ik kan me totaal niet voorstellen dat ik een complete dag series aan het kijken ben terwijl je ook verhalen en ervaringen kunt uitwisselen met andere reizigers! Zonde! Het landschap was ontzettend vlak, droog en zanderig. We zaten in de laatste wagon van de trein dus konden daardoor aan het einde van de wagon uit het raam kijken naar de rails die als een puntje in de horizon verdween. Al snel zagen we niet veel meer omdat het ontzettend was gaan waaien en we met de trein in een kleine zandstorm terecht waren gekomen! Op een miniperronnetje zijn we voor de laatste keer in Mongolië uitgestapt waar we tegen de wind in konden leunen, zand uit onze ogen konden wrijven en voor de laatste keer een lekkere flap Huushuur konden eten.

Rond 20u kwamen we aan bij de grensovergang. Hier moesten we aan de kant van Mongolië even stoppen voor een stempel op ons visum en aan de kant van China moesten we de trein verlaten met heel ons hebben en houwen. Omdat we nog niet gegeten hadden besloten we in de trein nog snel wat heet water bij onze noodlebakjes te doen zodat we dat tijdens het wachten konden opeten. Niet heel praktisch want we kregen eerst nog een redelijk strenge paspoortcontrole en moesten onze vingerafdrukken achterlaten en de bagage door een scan laten gaan en dat alles met een bakje noodles in onze handen! Slim is anders. Toen we van top tot teen gecheckt en goedgekeurd waren mochten we zo'n 6uur wachten omdat het onderstel van de trein verwisseld moest worden (in China ligt er een andere rails) maar we hebben ons uitstekend vermaakt. Onze puzzelringen zitten in ieder geval eindelijk weer in elkaar! Toen we om 2u weer de trein in mochten kreeg het seksloos stel hun eigen hokje dus wij hadden het hokje weer voor onszelf gingen uitgeput slapen.

Toen we na een paar uur weer wakker werden flitste het Chinese landschap aan ons voorbij. De bergen waren gigantisch hoog en ik vroeg me af of we door de mist of de smog reden. Voordat we het wisten kwamen we aan in Beijing waar we nog een laatste keer omkeken naar onze trein. Bizar! Het treinreizen ga ik ontzettend missen. Het was zo'n heerlijke bubbel waar je niets hoefde en lekker in slaap gewiegd werd door de cadans van de trein. Een warm nest vol warme en interessante mensen (behalve het seksloze stel dan).

We namen de metro richting ons hotel in een hutong. Dit is een soort traditionele wijk vol laagbouw, kleine winkeltjes, mensen die op bankjes zitten en nauwe straatjes waarin je eindeloos kunt rondlopen en verdwalen. Dat deden we dus ook - 2 uur lang in de hitte met onze zware backpacken - omdat het kleine hotel erg moeilijk te vinden was. De coördinaten die we hadden klopten voor geen meter en het hotel bleek ergens anders in de wijk te zijn.We hadden het hotel nog gebeld maar ze spraken geen Engels dus ga dan maar eens een telefoongesprek voeren! Gelukkig waren er maar liefst 5 verschillende Chinezen die we om inlichtingen hadden gevraagd bereid ons verkeerde en goede kanten uit te sturen. We waren zo blij toen we er eindelijk waren en ploften uitgeput en bezweet op onze nog steeds niet zo zachte bedden neer. Sinds Irkoetsk hebben we eigenlijk alleen maar op veredelde planken gelegen. Misschien is dat de gewoonte hier? Mijn rug vindt het niet zo fijn, maar verder hebben we helemaal niets te klagen. We waren blij om eens een hotelkamer te hebben en al onze backpacks ondersteboven te halen, onze spullen te kunnen laten slingeren en een eigen badkamer te hebben. We waren ook superblij met de locatie. Ik wilde heel graag in deze wijk verblijven en voelde me er gelijk helemaal thuis omdat ik de sfeer echt fantastisch vond. Ik dacht een heleboel hectiek, verkeer, toeters en viezigheid aan te treffen maar niets van dat. Het verkeer is zo ontzettend stil hier en overal zijn straatvegers bezig de boel schoon te houden. Alleen een enkele rochelende man doen mijn nekharen overeind staan, maar dat is een kwestie van gewoon worden denk ik.

's Avonds zijn we gaan eten in een restaurantje waar we zelf ons eten mochten koken. In onze tafel zat namelijk een inkeping waar een grote pot met kolen en kokend water werd ingezet. Aan het water waren verschillende specerijen toegevoegd en hierin konden we groenten, vlees en vis koken - een soort fondue maar dan net iets anders. Gelukkig konden we op plaatjes op de menukaart aanwijzen want Engels werd er niet gesproken. Af en toe werd er wel iets in het Chinees tegen ons gebrabbeld. Heb nog nooit zó weinig van een taal begrepen! Toch kom je er met handen en voeten altijd wel aan uit. En blijven de mensen ontzettend vriendelijk als je een verbaasd gezicht en een glimlach op zet omdat je er geen ruk van begrijpt.

De volgende dag zijn we met de metro naar het Zomerpaleis gegaan. Vroeger lag dat buiten de stad - tegenwoordig aan de rand. We namen een audioguide maar omdat het Engels 'elg lastig te velstaan' was hebben we vooral gewoon veel rondgeslenterd om alle verschillende gebouwen met mooie kleuren te bewonderen. Vooral de Suzhoustraat (een waterstraat met allemaal winkeltjes) vond ik prachtig! Omdat het zo'n groot complex is krioelde het niet echt van de toeristen gelukkig. Overigens waren de westerse toeristen op één hand te tellen. Dat had ik niet verwacht! We bleken zelf ook een beetje een attractie te zijn omdat we door kregen dat mensen stiekem foto's en filmpjes van ons maakten! Verder is er nog een groot meer was je jezelf kwijt kunt trappen met een waterfiets of je lekker kunt ronddobberen.

Na hier bijna de complete dag vertoefd te hebben zijn we nog naar het kunstdistrict gegaan. 798 Art district is dé place to be voor liefhebbers van hedendaagse kunst, design, hippe dingen en lekker eten. Echt iets voor mij en Carlijn dus. Hier hebben we een paar uurtjes doorgebracht maar dit was lang niet genoeg om alles te zien. Ik vond er in een designwinkeltje eindelijk de perfecte pet die bovendien nog politiek geëngageerd is ook. In Chinese tekens staat op de voorkant "Check water meter" een smoes die in China door de politie gebruikt wordt als ze bij mensen aan de deur staan, omdat er anders niet wordt open gedaan. Op de achterkant staat "404 page not found" dat betrekking heeft op The Great Firewall of China. Social Media zoals Facebook, Instagram en Youtube zijn hier namelijk uit den boze omdat de Chinese regering zelf wil bepalen wat het volk te zien krijgt. Ik weet niet zo goed of ik er op straat mee mocht pronken, maar heb hem toch maar gewoon opgezet. Dan maar even de naïeve toerist uithangen.

De volgende dag pakten we de metro, de bus, de taxi én een shuttlebus naar de Chinese Muur. We waren dus wel even onderweg maar dat was het MEER dan waard. WAUW! Voordat we er waren hebben we even kort afgezien toen we 1094 traptreden moesten beklimmen om er te komen (voor mij een persoonlijk record), maar dan heb je ook wat. En toen liepen we daar. Over de muur. Duizenden jaren geschiedenis onder je voeten. Met een uitzicht waar je U tegen zegt en nauwelijks andere toeristen. Ook dit kan bijna niet omschreven worden maar moet je gewoon meemaken. We slenterden van wachttoren naar wachttoren en waren een beetje melig van de vermoeidheid en de hitte dus begonnen een repertoire aan liedjes over regen te zingen. Dit bleek te werken want net voordat we naar huis wilden gaan begon het te donderen en kwamen er dikke regendruppels uit de lucht vallen. Als Andy uit The Shawshank Redemption stond ik met mijn armen in de lucht terwijl ik van de regen en het spectaculaire en best wel angstaanjagende uitzicht genoot. Met nog een laatste blik op de muur liepen we naar de stoeltjeslift die ons naar beneden bracht. Eigenlijk hadden we een kaartje om met een glijbaan - ja dat lees je goed - naar beneden te sjeesen. Maar vanwege de regen mocht deze niet gebruikt worden. Helaas, maar de stoeltjeslift was ook spectaculair hoog en een super alternatief. Kan het nog steeds niet goed bevatten dat ik er geweest ben!

Bij een van de velen souvenirwinkeltjes wilden we nog een mantel kopen met een Chinees printje. De vrouw stelde zelf 680 Yuan voor (85 euro), maar zei: I'll give you good plice. Zelf wilden we er maar een tientje voor geven maar onderhandelen is zó niet mijn ding. Ik heb die vrouw volgens mij bijna aan het huilen gemaakt en voelde me echt een verschrikkelijk mens. We kregen ze voor 10 euro mee en waarschijnlijk worden ze nog voor veel minder geproduceerd (made in China) maar onderhandelen ga ik niet snel meer doen. De andere souvenirwinkeltjes liepen we dus maar snel voorbij.

's Avonds wilden we nog naar een traditionele Chinese zangvoorstelling. Maar we waren allebei uitgeput dus besloten in onze hutong een alcoholische versnapering te kopen en op onze kamer een feestje te houden omdat het de laatste avond samen was. We kochten een fles wijn, maar omdat we geen kurkentrekker hadden probeerde de verkoopster hem in de winkel met haar eigen kurkentrekker open te maken. Volgens mij had ze nog nooit in haar leven een fles wijn open gemaakt dus we stonden daar met z'n drieën ontzettend te hannesen en het was een groot komisch tafereel. Uiteindelijk ging ie open en kon ons feestje op de hotelkamer van start. We deden nog een kleine fotoshoot met onze nieuwe aanwinsten aan terwijl we naar de lievelingsmuziek van Hicheengui luisteren. Het was een zeer geslaagd feest en met een kleine kater stonden we op om onze spullen bij elkaar te zoeken en onze laatste toeristische attracties te bezoeken: het Plein van de Hemelse vrede en de Verboden Stad. Bij de verschillende controles werd er ontzettend moeilijk gedaan over de fles droogshampoo in Carlijns tas - gevaarlijk spul hoor! Het is een enorm complex waar het krioelde van de Aziatische toeristen en waar ik voor het eerst een beetje chagrijnig werd van de drukte, de hectiek en de hitte. Het is allemaal vrij recht en geometrisch en je kunt er uren en uren rondslenteren. Onze audioguide vertelde ons de nodige informatie en we bezochten nog een gebouw met een grote collectie prachtige klokken. Voor de rest slenterden we wat rond terwijl mijn ogen bijna werden uitgestoken door de paraplu's van de Aziaten die bang zijn dat ze bruin worden en werden we als celebrities gevraagd om mee op de foto te gaan. Het is een prachtig complex en kan me moeilijk de geschiedenis van deze gebouwen voorstellen maar voor mij te druk en ik verlangde ontzettend naar de rust van het Zomerpaleis. Uitgeput lieten we de Verboden Stad en de menigte achter ons en werden we uit het niets aangesproken door een Chinese vrouw die vroeg of we mee iets wilden drinken in het Beihai park. Heel erg wantrouwig volgen we haar naar een pittoresk plekje om thee te drinken. Ik was continu op mijn hoede en speurde met mijn ogen de omgeving af naar verdachte mensen want dacht dat ik terecht was gekomen in een groot opgezette scam en dacht zelfs dat de vrouw van het theehuis in het complot zat en misschien onze thee had vergiftigd zodat de andere vrouw er vandoor kon gaan met onze waardevolle spullen. Dat ze ook nog met geld wapperde om onze metro naar huis te betalen maakte het er niet beter op. Uiteindelijk leerden we haar onder het genot van een kopje thee beter kennen en bleek ze gewoon aardig te zijn zonder enige bijbedoelingen. Ik heb echt te veel films gekeken en vind het achteraf jammer dat ik haar zo wantrouwde want mensen zijn hier gewoon dus zo aardig. Het park is zeker een aanrader als je wilt ontsnappen uit de drukte van de Verboden Stad. Je kunt hier ook nog naar boven klimmen voor - volgens mij - een schitterend uitzicht. Maar helaas moesten we terug naar het hotel om onze spullen op te halen en richting het vliegveld te gaan.

Carlijn zou pas de dag erna naar Japan vliegen dus had in de buurt van het vliegveld een hotelletje geregeld waar ik me gelukkig nog kon opfrissen voordat ik het vliegtuig op stapte. Op het vliegveld aten we ons laatste avondmaal samen en namen we met heel veel knuffels afscheid. Ontzettend jammer dat mijn avontuur hier alweer eindigt en ik ben ook heel benieuwd naar Carlijns avonturen in Japan. Zo gaaf dat ze daar nog 3 maanden gaat reizen! Ik keek nog een keertje om terwijl ze in de menigte verdween. Dag travelbuddy. Bedankt voor de toptijd!

De terugreis was het minst leuke van de hele reis omdat ik ten eerste eigenlijk al niet eens naar huis wilde en ten tweede het een hoop ellende was. De vlucht zou vertrekken om 2.40 dus we konden pas rond half 12 onze bagage inchecken. Ruimbagage wordt hier uiterst streng gecontroleerd. Er ging een alarmpje af als je elektronische apparaten in je bagage had zitten en die moest je dan laten zien. Carlijn had wat spullen meegegeven en daar zat blijkbaar ook nog iets bij dat voor een alarm had gezorgd, maar wist niet dat het om dat apparaat ging dus ik moest mijn backpack helemaal leeghalen. Wat een gedoe. Een uur verder kon ik eindelijk door naar de paspoortcontrole waar een stempel werd gezet op het visum en waar ik door de douane grondig werd gefouilleerd. Toen was het half 2 en kon ik eindelijk Duty Free shoppen in de enige winkel die er nog open was. Maar eigenlijk was ik gewoon moe en wilde ik slapen. Op een metalen stoeltje bij de gate een dutje gedaan en voor de zekerheid mijn wekker gezet voor het boarden, want stel je voor dat je op die manier je vliegtuig mist! Toen we om 2.40 nog steeds niet aan het boarden waren werd ik een beetje ongeduldig. Uiteindelijk zijn we rond 5uur opgestegen en vroeg ik me af of ik mijn overstap in Kiev nog kon halen omdat ik daar maar 2 uur tijd had om over te stappen en we nu al meer dan 2uur vertraging hadden. We kregen een sandwich met ham en augurk want ik vloog met een vliegtuigmaatschappij uit Oekraïne en was heel blij om nog wat Russische woordjes te kunnen zeggen - cirkeltje is nu helemaal rond. Nauwelijks geslapen want ik zat in een kindercrèche waar de kinderen omstebeurt het hele vliegtuig bij elkaar brulden. Om 8u 's ochtends kregen we de warme maaltijd en was ik weer volledig in de knoop met de tijd natuurlijk.

Toen we in Kiev landden had ik 10 minuuten om over te stappen. Snel door de controle en naar de gate rennen. Voelde me echt een reisexpert toen het gelukt was! Toen ik op Schiphol aankwam, kwam ik erachter dat de bagage niet was overgeladen op het vliegtuig. Dus met alleen mijn handbagage de trein naar huis gepakt. Duimen dat mijn backpack snel terecht is!