Onbeschrijfelijk mooi

Bert vertelde honderduit over hoe hij in Mongolië is terecht gekomen en wat er allemaal te zien is. We reden langs Turtle Rock die - als je weet wat zijn naam is - inderdaad best wel wat weg heeft van een schildpad. Even later kwamen we aan bij het gerkamp waar we werden verwelkomd door het gezin van Bert en de andere gasten. We luierden wat in de felle zon, omgeven door een prachtig heuvelachtig landschap en zo'n stuk of 8 schattige gers. De honden, katten en koeien luierden met ons mee en na de lunch was het tijd voor een actieve paardrijtocht. Met een gids reden ik en Carlijn door het uitgestrekte landschap. Eerst door de open velden, daarna door de bossen en rivieren. Wat is het prachtig hier. En net als op Olkhon is de lucht hier zo puur die je inademt, 100% zuivere zuurstof. Wat een verschil met de stad! En zo rustig. Dat was wel even fijn naar al dat op en neer gesjees en gehobbel. Voor het avondeten gingen we naar de rivier om ons te wassen. Ik bedacht me dat ik me nog nooit in een rivier had gewassen. Steenkoud maar het voelde zo goed! Ook gelijk wat kleren gewassen omdat ik maar voor 1 dag spullen had ingepakt en we waarschijnlijk langer zouden wegblijven. 's Avonds stond er Nederlandse kost op het menu: aardappelen met spinazie en een gehaktbal. Daarna dronken we bij het kampvuur een biertje en vertelde Ganbayr, de vrouw van Bert, veel over de cultuur en religie van Mongolië.

Om 4 uur stonden we op om te zien hoe de zonsopgang het landschap zou verfraaien. Het duurde toch wat langer dan verwacht en omdat ik me niet zo lekker voelde ben ik weer naar bed gegaan. Helaas was het niet veel beter toen ik een paar uur later weer opstond! Waarschijnlijk de dag ervoor te enthousiast de zon aanbeden en gedehydrateerd geraakt waardoor ik nu spierpijn en hoofdpijn had en geen hap door mijn keel kreeg. Ontzettend balen maar gelukkig werd er goed voor me gezorgd en was eigenlijk niet zo erg om op deze plek ziek te zijn. Pas tegen de avond kon ik weer een beetje op mijn benen staan en zwaaien naar de lieve kindjes met enorm schattige snoetjes die even op bezoek waren. We deelden onze dropjes uit maar ze waren er niet allemaal fan van en sommigen gaven ze met een vieskijkend gezicht aan de kat.

De volgende dag voelde ik me weer stukken beter en gingen Carlijn en ik op excursie met Hicheengui, de tweedeoudste zoon van Bert en zijn neef Altantulga. Samen reden we met de Range Rover naar het immense standbeeld van Djzengis Kahn. We klommen met de trappen naar het hoofd van het paard waar we een panoramisch uitzicht hadden op de uitgestrekte vlaktes. Het besef dat Mongolië ontzettend groot is begon ook steeds meer te komen.

We vervolgden onze weg naar Khustain Nuuru terwijl 2pac en Eminem nog steeds uit de luidsprekers knalden. Het was een hele lange en ook wel redelijk hobbelige weg. Toen we van het asfalt waren begon het avontuur door het vrijwel onbewoonde natuurgebied. Heuvels en nog eens heuvels tot zover mijn ogen konden zien. Foto's kunnen bij lange na niet tonen hoe dit eruit ziet en al helemaal niet met wat voor gevoel ik daar rondliep. De wereld is zo ontzettend groot! Zo ver van huis en zo in the middle of helemaal nowhere. Niet zo verwondelijk dat het ook een tijdje duurde om de familie te vinden bij wie zouden overnachten.

Gelukkig stonden er hier en daar enkele gers waar we de weg konden vragen. Uiteindelijk kwamen we rond etenstijd bij de familie aan en gaven ik en Carlijn de cadeautjes die we onderweg hadden gekocht. De familie woonde met hun 2 gers op een enorme open vlakte niet ver van een rivier. De gers waren omringd door geiten en wat koeien en overal in de vlakte zaten gaten van de muisjes die er woonden, het moeten er wel duizenden zijn geweest! Heel af en toe zag ik ze maar ze waren ontzettend bang en kropen snel terug in hun holletjes. Midden in dit veld was de wc: achter een soort scherm was een gat in de grond waar je boven kon gaan hurken. Deze wc wint sowieso de prijs voor wc met het mooiste uitzicht. Als ik hier zelf niet had hoeven hurken, had ik uren kunnen blijven zitten! De stapel gedroogde koeienstront aan de andere kant van het veld wordt gebruikt om op te stoken in de kachels voor warmte, want hout is er niet.

We kregen de gasten-ger toegewezen. De moeder kwam niet veel later süütei tsai brengen. Dit is dé warme drank in Mongolië en bestaat uit thee (tsai) met melk en zout. De rare verhalen die ik erover hoorde kloppen van geen kant en de thee is echt wel lekker om te drinken. Toen we de thee op hadden kwam de vrouw ook nog met een volle pan zelfgemaakte yoghurt die zo lekker vers was en een mand vol gefrituurd brood. Toen daarna Hicheengui en Altantulga voor ons kookten voelden we ons net prinsesjes. Na het eten nam de vader van de familie ons mee om Przewalskipaarden (3x woordwaarde) te spotten. We hadden geluk, want tijdens onze tour spotten we niet alleen de prachtig mooie, wilde paarden maar ook herten, marmotten en adelaars.

Ik mocht terug naar huis rijden en bij terugkomst speelden we met de honden en de 2 dochtertjes en gingen we met Hicheengui en Altantulga nog even chillen. Met z'n vieren renden we naar de rivier: wie laatst was moest een ui eten maar gelukkig hebben mijn sprintersbenen mij nog nooit teleurgesteld. Hier  genoten van één van de mooiste zonsondergangen die ik ooit heb mogen zien.

Terug in de ger stond 5 liter bier op ons te wachten die de jongens hadden meegenomen. We deden het kaartspel Stronten en iedereen die verloor stond een uitdaging te wachten (smerig eten opeten, dansje doen, stukje zingen, opdrukken, vragen beantwoorden etc.). Terwijl de volle maan op onze ger scheen werd het tijd om spookverhalen te vertellen. Hicheengui wist een paar hele overtuigende verhalen te vertellen die ons allemaal de kriebels gaven. Ook leerde hij ons een hele hoop Mongolische gedragsregels. Altijd cadeaus en eten aanpakken met je rechterhand, je glas mag nooit half leeg zijn dus wordt altijd bijgevuld en als je een pan leent zorg je dat er iets van eten in zit (appels bijvoorbeeld) als je hem terugbrengt. We besloten daarna ook ons Pesten voor gevorderden aan de jongens uit te leggen en dit kregen ze aardig goed onder de knie. Altantulga verloor en ik vroeg hem om het volkslied van Mongolië te zingen, wat leidde tot een onvergetelijke herinnering. Beide jongens legden hun hand op het hart en begonnen met hun ogen dicht het volkslied te zingen. Sprakeloos en met kippenvel keken Carlijn en ik toe en luisterden we naar de ontroerende melodie. We zaten met z'n vieren in een ger, ergens in nergens, met een enorme uitgestrekte vlakte en rust om ons heen terwijl 2 jonge gasten van 20 jaar vol overgave hun hymne bezongen. Dichterbij Mongolië kom je denk ik niet. Dit vergeet ik nooit meer!

De volgende dag maakten de jongens ons ontbijt klaar  en namen we afscheid van de familie, zwaaiden nog eens naar de 2 schattige meisjes en knuffelden de honden. Carlijn reed het eerste stuk over de landwegen en toen ik aan het stuur ging tipte Hicheengui me dat als ik moest kiezen tussen verschillende wegen ik altijd de meest linkse moest pakken en daarna vielen beide jongens in een diepe slaap. "Dus... waar zullen we eens heen rijden?! Zei ik grappend". Tussendoor nog gaan luchen langs de weg. Heerlijke huushuur op, een typisch Mongolisch gerecht dat bestaat uit een gefrituurde dubbelgevouwen flap deeg met daartussen vlees of kaas enz. Bij het opeten ervan druipt het vet zo lekker langs je kin naar beneden!

Na veel oponthoud in de stad kwamen we aan bij het hostel en gaven we de jongens ook nog wat cadeaus mee en bedankten we ze voor de mooie tijd. We hadden heel het hostel voor onszelf dus konden uitgebreid al het stof, zand en ander vuil van ons afschrobben en onze kleding in de wasmachine doen. Net toen we op het punt stonden om ergens te gaan eten kwam Carlijn erachter dat haar moneybelt weg was. En daar zat haar paspoort in! Haar rugzak drie keer ondersteboven gehaald maar geen moneybelt. En ook geen paspoort! Onze trein zou de volgende dag om 7.30u vertrekken dus enige stress was wel aanwezig. Allerlei scenario's schoten door onze hoofden. Wat nu te doen?! Zonder paspoort kunnen we Mongolië niet uit en China niet in!