De grens over

De laatste avond voordat we weer de trein op gingen kwamen we tijd tekort om Irkoetsk te verkennen. We gingen een hapje eten bij restaurant Mamai, in het hippe gedeelte van de stad. En omdat we niet zeker wisten wat de pot zou schaffen in Mongolië én we van onze roebels af moesten, werd het iets meer dan alleen een hapje en zaten we tot half 12 uitgebreid te tafelen (inclusief cocktails). We kwamen weer net op tijd aan bij het hostel waar we nog wat voorbereidingen deden voor het volgende avontuur. Dus na slechts een paar uurtjes nachtrust stonden we weer in alle vroegte op de tram naar het station te wachten. We voelden ons al echte ervaren transmongoliëreizigers toen we voor de derde keer op de trein stapten. Weer hadden we de eerste paar uur een hokje voor onszelf. Maar gelukkig zat de rest van de coupé voor de eerste keer bomvol met toeristen (Nederlanders, Vlamingen, Scandinaviërs en Mexicanen etc.) We waren ontzettend melig door het slaaptekort dus zelfs de flauwste grappen zorgden voor enorme lachbuien waarmee we hopelijk niet de vermoeide mensen uit hun slaap hebben gehouden. We leerden in het Mongools tot 10 tellen en reden met de trein een lange tijd langs het adembenemende Baikalmeer. Tot heel snel!

We wilden nog een paar uurtjes slapen maar omdat de airco zo koud stond hebben we een laken gespannen tussen de bovenste twee stapelbedjes en voelde het net alsof we in een tent zaten. In Oelan-Oede ontdekten we op de valreep op het perron nog een Siberische delicatesse (soort worstenbroodje) en keken we voor de laatste keer toe hoe de Russische treinmachinist met een stalen staaf ferme tikken gaf tegen het onderstel van de trein.

Bij terugkomst in ons hokje ontmoetten we de Russische Duitser Alexei. We hebben uren aan een stuk gepraat en ontzettend veel geleerd over van alles en nog wat. Alle personen die we onderweg tegenkomen zijn zó bijzonder! 's Avonds legde hij het spel uit dat we de vorige treinreis hadden gespeeld met de dronken Rus. Het klonk nu allemaal veel logischer natuurlijk. Daarna legden Carlijn en ik hem de spelregels uit van Pesten voor gevorderden (pesten maar dan met een tiental extra zelfverzonnen regels). Rond een uur of 10 's avonds werden we gecontroleerd door de Russische douane. Er kwam  een man in een strak Russisch uniform en een typische te grote hoofddeksel onze paspoorten controleren. Hij keek ons streng aan terwijl hij checkte of onze foto op ons paspoort overeenkwam met ons gezicht en we mochten vooral niet lachen. Ik moest dus ontzettend mijn moeite doen om m'n gezicht in de plooi te houden. De rugzakken en de hokjes werden nauwelijks gecontroleerd (al het illegale spul dat Rusland uit wordt gesmokkeld boeit hen blijkbaar niet) en vervolgens werd er een stempel gezet op het Russische visum. Het duurde ongeveer een uurtje voordat de hele trein gecontroleerd was en de volgende kilometers maakten we door een soort niemandsland. De gordijntjes moesten we dicht doen en de lichten werden gedimd. Best spannend allemaal! Niet veel later stopte de trein weer voor de inspectie van de Mongolische douane. Weer hetzelfde riedeltje alleen deze keer won ik de staarwedstrijd met de Mongolische beambte en werd niet eens de moeite gedaan om de backpacks van deze twee onschuldige dames te controleren. Onze paspoorten werden ingenomen en na ruim 2 uur kregen we ze terug en vervolgden we onze weg naar Ulaanbaatar. We gingen met z'n drieën vrolijk door met kaarten totdat de provodnitsa in het Russisch tegen Alexei kwam zeggen dat hij die twee meiden wel een goede nachtrust moest geven en ze zich zorgen maakte dat we nog niet sliepen omdat we zo vroeg moesten opstaan.

Misschien was het inderdaad beter geweest om naar bed te gaan maar slapen kan altijd nog. Dus na weer een hele korte nachtrust stond ik de slaap uit mijn ogen te wrijven op het perron terwijl we afscheid namen van Alexei en de andere reizigers. We werden opgehaald door mensen van het hostel en stapten in een vreemde stad bij vreemde mensen in een auto. Laat mijn mama dit maar niet horen. Op de radio hoorden we het eeste Mongogolische monnikengeprevel terwijl we door de straten van Ulaanbaatar zoefden. Toch kon ik het heel moeilijk geloven dat ik eindelijk in Mongolië was!

In het hostel mochten we op de bank gaan zitten en werd er een ontbijt voor ons gemaakt door, zo bleek, de broer en de zus van de eigenaar van het hostel die helaas een paar dagen in China zat. Helaas, omdat hij eigenlijk ons zou helpen met het uitstippelen van een tour door Mongolië. Na het ontbijt besloten we het centrum van Ulaanbaatar te gaan verkennen. We kwamen net op tijd aan bij het Gandan Tegchenling klooster waar we sprakeloos toekeken hoe tientallen monniken aan het bidden waren. We hadden beiden nog nooit een dergelijke ceremonie bijgewoond en waren ontzettend onder de indruk van het geprevel dat we hoorden, de ondefinieerbarr geuren die we roken en alle rijke versieringen die we zagen. Dit alles moesten we even laten bezinken terwijl we over het kloostercomplex slenterden en andere gebouwen bezochten. In één gebouw was een goudkleurige Boeddha van zo'n 25 meter ondergebracht en in een ander gebouw zaten piepjonge jongens te bidden.

Sprakeloos van dit alles verlieten we het complex en doken we weer de hectische stad in. Hier gingen we op zoek naar een postkantoor waar we eindelijk postzegels konden kopen voor AL onze ansichtkaarten. In Rusland hadden we de kans niet gekregen omdat 1. Er hier niet echt wordt meegedaan aan de kaartjesverstuurcultuur en het vinden van een ansicht dus retemoeiilijk is. 2. We nooit tijd hadden om op zoek te gaan naar postzegels.

Het postkantoor in Ulaanbaatar was een soort hemel voor de ansichtkaartverstuurder. Hier verkochten ze onder andere hippe kaarten uit de jaren '90 en ontelbaar veel prachtige postzegels dus konden we dan toch eindelijk mensen op de ouderwetse manier laten weten dat we nog leven en dat we nog lang niet naar huis willen.

Onze dagelijkse behoefte aan koffie kan in deze stad uitstekend worden bevredigd door de tientallen westerse koffietentjes die UB rijk is (zoals de hippe mensen de stad noemen). De koffietentjes schieten hier net zoals de bankautomaten en karaokecafées als paddestoelen uit de grond.

In de middag wilden we ons intellectueel vermogen op de proef stellen door naar het International Intellectual Museum te gaan waar een gigantische verzameling puzzels wordt tentoongesteld die gemaakt zijn door Tumen-Ulzii Zandraa. Het begon al goed omdat we eerst in het verkeerde gebouw waren beland. Uiteindelijk het museum toch gevonden en kregen we met z'n tweeën een privé-rondleiding en mochten we enkele puzzels oplossen die men daar "gemakkelijk" noemde. Nou, niet dus. Ook zagen we er de grootste verzameling schaakborden ooit. Van minischaakbordjes tot gigantische joekels van een paar meter! We kochten er een puzzelring die je maar op één manier terug in elkaar kan zetten. Ben benieuwd of ons dat lukt!

Daarna liepen we terug naar het Djengis Khan plein waar diezelfde meneer op een stoel zit voor het parlementsgebouw. Op dat moment besefte ik eigenlijk pas een beetje dat ik in Ulaanbaatar was. Een stad waar je op het ene moment in een boeddhistisch klooster kan staan en op het andere moment omringd bent door westerse merken die op een kapitalistische toon naar je schreeuwen dat ze gekocht en geconsumeerd moeten worden. Het hysterisch getoeter van de duizenden Priussen die hier als kakkerlakken door de stad krioelen halen me uit mijn gedachten. Ik neem diep adem met een flinke dosis uitlaatgassen en we lopen verder naar een koffietentje om ons koffiepeil in orde te houden en gebruik te maken van de Wifi om een trip naar het platteland uit te stippelen.

's Avonds was het datenight. Omdat we wel eens toe waren aan ontspanning besloten we die avond naar de film te gaan. Ocean's 8 draaide gewoon in de oorspronkelijke taal met Mongoolse ondertiteling en daarna besloten we Koreaans te gaan eten. Weer een keuken die we nog nooit geprobeerd hadden en omdat we niet wisten wat we moesten verwachten wezen we 4 gerechtjes aan op de kaart. In een mum van tijd werden er allemaal bordjes met eten dat we niet besteld hadden naar onze tafel gebracht. Dat bleken de bijgerechten te zijn. Daarna volgden onze 4 gerechten.

Geen gerechtjes, maar gigantische gerechtEN die we met geen mogelijkheid op zouden kunnen krijgen en ook nog eens zo pittig dat ik met thee en Tiger beer mijn mond moest blussen. Rond half 11 uur rolden we het restaurant uit en gingen we onze tas klaarmaken voor de tweedaagse uitstap naar Terelj, een natuurpark. Omdat ik mezelf weer eens had overschat besloot ik de ring uit elkaar te halen en hem terug in elkaar te zetten - tot op heden zit deze nog steeds onopgelost in mijn tas. Daardoor hadden we voor de 3e nacht op rij weer een korte nachtrust en werden we nog halfslapend opgehaald door de Nederlander Bert die ons naar zijn gerkamp in Terelj bracht.