Shaken and stirred
Door: Carlijn
Blijf op de hoogte en volg Rachelle
30 Juni 2018 | Rusland, Olkhon
Omdat jullie vaste correspondente te druk was met genieten, hier een gastreisverslag van Carlijn - uiteraard onder strenge redactie van Rachelle.
In een donkergroen busje vertrekken we op vrijdag richting het eiland Olkhon vanuit Irkoetsk. Toch wel blij dat we even weg konden uit de pluisjesstad. Er dwarrelden zo veek pollen door de stad dat je er spontaan hooikoorts van zou krijgen.
We hadden gelezen dat het ritje ongeveer 5 zou duren Met aardbeien, dadels, kersen en een grote zak koekjes van de bazaar zouden we de tocht zeker overleven. Met wegen die een beetje aan de wegen in België doen denken hobbelden we door. De chauffeur sigaret na sigaret oppuffend racete ons naar het eiland. Op de ferry konden we het eiland steeds dichterbij zien komen, het oppervlak van het Baikal meer bezaaid met regendruppels die zich bij het water voegde. We werden tot bij de deur van ons hostel gebracht over de autocross banen van Olkhon.
Ons hostel was een van de kneuterigste plekken die ik ooit gezien heb. Een houten huisje was te bereiken met een klein houten trappetje. Binnen leek het een beetje op een poppenhuisje met een froezelig beddek en een bloemetjesgordijn. Ja, ik wilde er bijna eentje zijn.
De douche, keuken en wc waren allemaal in kleine houten huisjes op hetzelfde terrein waar een gezin woonde waarvan het dochtertje ons een rondleiding gaf door het houten iniminidorp van verschillende hutjes. Nog voordat we een vraag hadden gesteld, vroeg de hostes of we de volgende dag meewilde met de excursie. Eigenlijk niet wetend waar we ja op zeiden, stemden we in dat we het goed vonden dat we om 10u werden opgehaald. Een beetje hongerig zijn we naar de supermarkt gewandeld en hebben we vooral heel veel groenten gekocht, een pak wijn en onze eerste vodka. De vodka zouden we later kunnen delen in te trein. In het keukentje hebben we lekker gekookt en gesmuld van ons eigen potje. We werden vergezeld door de beeldschone pluizige zwarte poes die soms ook wat wilde zeggen. Ze miauwde af en toe instemmend terwijl we kookten.
Die nacht hebben we allebei als een roos op een plank geslapen. We voelden ons dan ook hele stijve rozen in de ochtend. Hoe poppig die bedjes er ook uitzagen, zacht waren ze helaas niet.
We waren ons op ons gemak aan het klaarmaken toen we onze hostes hoorde roepen dat het excursiebusje er was. Voor de zoveelste keer voor de gek gehouden door de tijd (het lag niet aan ons hoor) renden we even heen en weer om onze spullen te pakken en het busje in te duiken om daar mensen met lange broeken en bergschoenen aan te treffen. Zaten we daar met Rachelle een jurkje aan en ik een broekpakje. Wij gaan gewoon lekker casual op excursie.
Wat volgde kan eigenlijk het beste beschreven worden als een ritje in een kermisattractie. Niet erg comfortabel of helemaal veilig maar wel spannend, hobbelig en ontzettend gaaf! De buschauffeur was een jonge Russische bonk die precies wist wat hij deed. In een caravaan van busjes reden we naar de eerste bestemming van de excursie.
De UAZ minivans hebben de kleur van grijze krijtverf. Er is geen twijfel mogelijk: "Ooit rijd ik zelf in zo'n busje," dacht ik. Over die busjes gesproken, het hele eiland leek ermee te rijden. Op elke spreekwoordelijke stoep (want er was natuurlijk niet écht een stoep) stond zo'n busje. Rachelle vroeg zich af hoe je dan je eigen busje zou kunnen herkennen. Onze chauffeur had zijn bus vanbinnen versierd met allemaal plaatjes en magneten van het eiland. Zeehonden staarden ons vanaf het dashboard aan en het geurboompje bungelde hevig aan de achteruitkijkspiegel.
We stapten uit bij een fantastisch uitzicht over het Baikalmeer, ik geloof richting het Noorden van het eiland. Een Russische gids (inclusief zandkleurig tenue) begon te vertellen over het eiland en de rotsen die we in de verte zagen. Eentje zou er op een leeuw lijken en een andere op een krokodil. Met onze verbeeldingskracht lukte het wel om die twee dieren te herkennen. We konden eigenlijk alleen van de verhalen genieten omdat een groepje meiden uit Moskou zo vriendelijk was om de gids te vertalen voor ons. Niemand op Oklhon spreekt Engels.
Het Baikalmeer mag dan niet het grootste meer zijn op de wereld, maar is wel het diepst. Op sommige plekken wel 2 kilometer! KILOMETER. Na tien minuutjes (hoppa in de tourmodus) moesten we weer de bus in om door te sjeezen/denderen naar het volgende uitzicht.
De liedjes op de radio leken op Russische 90's hits. In het gehobbel, heb ik een aantal nummers kunnen shazammen. Muziek van op reis is natuurlijk net zo goed een souvenir en weegt net iets minder zwaar dan stenen.
De volgende stop was een moment geweest waarop we 5 jaar bij ons leven hadden kunnen optellen. Dat zou er gebeuren als je in het Baikalmeer zou springen, die nu voor ons lag. Naast een vergane pier waren er ook een paar souvenirwinkeltjes. De gebouwen waren vroeger van de Goelag. In het kamp moesten kinderen midden in de nacht het meer op en vastgebonden aan netten wachten op een goede visvangst. Met die gedachte stond ik in het meer, al voelden mijn tenen en kuiten als Baikalijsklompen en dat nadat ik er nog maar 10 seconden in stond. Dit water moest al zoveel hebben meegemaakt. Helaas geen duik door Rachelle en Carlijn. Het zand en de stenen gaven zilveren glitters af die op je huid bleven plakken.
Na een kwartiertje hobbelden we door. In het busje liet de wat oudere Rus die tegenover me zat (en die veel weghad van terry pratchett) een glittersteen zien die hij had meegenomen. Trots liet ik aan hem die van mij zien. Er volgden twee prachtige uitzichtpunten waarbij verhalen hoorden over mensen die voor straf in steen waren veranderd. Zoals het verhaal van een vrouw die zo mooi was dat alle mannen verliefd op haar waren. Ze vond zichzelf heel wat en zei dan ook dat de mannen haar net zo moesten vereren zoals de goden. De goden hebben haar toen honend in steen veranderd met als voorwaarde dat ze weer mens mag worden als alle hoogmoed op aarde verdwenen zou zijn. Mocht je haar ooit willen bezoeken, ze staat er waarschijnlijk nog wel eventjes. Van de gids kregen we de waarschuwing om zelf ook niet te hoogmoedig te zijn, één versteende vrouw was al wel genoeg.
Na het bezoek van de klif die op deze versteende dame leek, werden we bij de busjes verwelkomd met lunch. Heerlijke vissoep met aardappelen, brood en de lekkerste gekruide komkommer die ik ooit opheb. Volgens mij had ik nog nooit gekruide komkommer gegeten. Na de lunch stopten we nog bij een andere klif die van een afstandje leek op de benen van een barende vrouw. Het zou zo zijn dat als je links een muntje zou achterlaten je een zoontje zou krijgen en rechts een meisje. Het zou al helemaal werken als je het op de klif zou doen met je geliefde. Stonden Rachelle en ik daar mooi te kijken. Een beetje keuvelend over hoeveel kinderen we zouden willen of misschien wel helemaal geen, klommen we voor de zekerheid maar naar de rechterknie om daar een Roebel achter te laten. Rachelle vroeg zich af of 1 roebel (0,01 euro) wel genoeg was voor zo'n kieskeurige wens.
De lucht betrok en in de verte donderde het. Een bliksemschicht verlichtte de baai en de eerste regendruppels begonnen uit de lucht te vallen. Iedereen op de rotsen begon naar beneden te klimmen richting de busjes. Ik dacht op één been kun je waarschijnlijk wel baren maar bijgeloof werkt toch anders. Daarom rende ik nog naar het tweede "been". Hier was het ietsje smaller en even duizelde het toen ik beneden het Baikal water zag. Terugdenkend aan mijn koude tenen, hield ik me goed vast, stopte de roebel tussen een gleuf (snapje?) en draaide me om om terug te gaan. Een eindje voor me zag ik Terry Pratchett een vrouw helpen haar camera in te pakken. Inmiddels regende het dikke druppels en het uitzicht over de klif en het meer met dit weer was fenomenaal. Ik rende de man lachend voorbij en hij lachte ook. Hij genoot volgens mij even hard. Snel pakte ik mijn camera om het moment nog even te vangen en rende ik kletsnat weer naar het busje met een big smile op m'n gezicht.
Weer bij ons poppenhuisje aangekomen voelden we nog steeds het hobbelen van het busje in heel ons lijf. We maakten een kaasplankje (met gekke Russische semi-kaas) en de beste borrelsnack ooit: gebakken pinda's. Al sinds onze eerste overlevings-3-daagse is dat Rachelle's en Carlijns specialiteit. Na het eten trokken we nog naar het uitzicht waar Olkhon zo bekend om staat, de shamanpalen met gekleurde linten. Hier gingen we de zonsondergang aanschouwen. Gelukkig zijn we allebei niet van de rotsen gekukeld. Het uitzicht benam ons allebei zo de adem. De fles vodka die we eigenlijk gekocht hadden om in de trein te delen, deelden we hier met z'n tweeën terwijl we op het randje van de rotsen zaten met onder ons wat scherpe rotspunten en het Baikalmeer. In de verte een duizendkleurige zonsondergang en een plafond van suikerspinwolken.
De volgende dag moesten we het hostel om 12u verlaten. Met backpack bepakt liepen we naar het "stadsplein" (een grote zandvlakte met een beeld in het midden en een supermarkt en café). We hoopten daar een busje te vinden dat ons zou terugbrengen naar het vaste land. Eerst maar eens proberen bij Tourist Info. Daar troffen we een souvenirshop aan met houten en leren accesoires, poppen en zeehondmagneten en een meisje dat geen woord Engels sprak. Toch wel jammer van zo'n tourist info. In ons best half Russisch-Engels probeerden we ons busvraagstuk uit te leggen aan iemand anders bij de supermarkt. Inmiddels waren we bang dat er geen bus reed omdat het zondag was. Ze begreep ons verkeerd en dacht dat we een bus wilden huren. Eindelijk werd nu de vertaalapp ingeschakeld en werden we wel begrepen. En met ons reizigersgeluk op zak, mocht het net zo zijn dat de chauffeur een busje net klaar was met het afrekenen van zijn boodschappen en bij ons kwam kijken. Opgelucht deden we onze backpacks in de kofferbak en zijn toen met een hoofd vol mooie herinneringen en spijt dat we niet langer konden blijven naar Irkoetsk gehobbeld.
In een donkergroen busje vertrekken we op vrijdag richting het eiland Olkhon vanuit Irkoetsk. Toch wel blij dat we even weg konden uit de pluisjesstad. Er dwarrelden zo veek pollen door de stad dat je er spontaan hooikoorts van zou krijgen.
We hadden gelezen dat het ritje ongeveer 5 zou duren Met aardbeien, dadels, kersen en een grote zak koekjes van de bazaar zouden we de tocht zeker overleven. Met wegen die een beetje aan de wegen in België doen denken hobbelden we door. De chauffeur sigaret na sigaret oppuffend racete ons naar het eiland. Op de ferry konden we het eiland steeds dichterbij zien komen, het oppervlak van het Baikal meer bezaaid met regendruppels die zich bij het water voegde. We werden tot bij de deur van ons hostel gebracht over de autocross banen van Olkhon.
Ons hostel was een van de kneuterigste plekken die ik ooit gezien heb. Een houten huisje was te bereiken met een klein houten trappetje. Binnen leek het een beetje op een poppenhuisje met een froezelig beddek en een bloemetjesgordijn. Ja, ik wilde er bijna eentje zijn.
De douche, keuken en wc waren allemaal in kleine houten huisjes op hetzelfde terrein waar een gezin woonde waarvan het dochtertje ons een rondleiding gaf door het houten iniminidorp van verschillende hutjes. Nog voordat we een vraag hadden gesteld, vroeg de hostes of we de volgende dag meewilde met de excursie. Eigenlijk niet wetend waar we ja op zeiden, stemden we in dat we het goed vonden dat we om 10u werden opgehaald. Een beetje hongerig zijn we naar de supermarkt gewandeld en hebben we vooral heel veel groenten gekocht, een pak wijn en onze eerste vodka. De vodka zouden we later kunnen delen in te trein. In het keukentje hebben we lekker gekookt en gesmuld van ons eigen potje. We werden vergezeld door de beeldschone pluizige zwarte poes die soms ook wat wilde zeggen. Ze miauwde af en toe instemmend terwijl we kookten.
Die nacht hebben we allebei als een roos op een plank geslapen. We voelden ons dan ook hele stijve rozen in de ochtend. Hoe poppig die bedjes er ook uitzagen, zacht waren ze helaas niet.
We waren ons op ons gemak aan het klaarmaken toen we onze hostes hoorde roepen dat het excursiebusje er was. Voor de zoveelste keer voor de gek gehouden door de tijd (het lag niet aan ons hoor) renden we even heen en weer om onze spullen te pakken en het busje in te duiken om daar mensen met lange broeken en bergschoenen aan te treffen. Zaten we daar met Rachelle een jurkje aan en ik een broekpakje. Wij gaan gewoon lekker casual op excursie.
Wat volgde kan eigenlijk het beste beschreven worden als een ritje in een kermisattractie. Niet erg comfortabel of helemaal veilig maar wel spannend, hobbelig en ontzettend gaaf! De buschauffeur was een jonge Russische bonk die precies wist wat hij deed. In een caravaan van busjes reden we naar de eerste bestemming van de excursie.
De UAZ minivans hebben de kleur van grijze krijtverf. Er is geen twijfel mogelijk: "Ooit rijd ik zelf in zo'n busje," dacht ik. Over die busjes gesproken, het hele eiland leek ermee te rijden. Op elke spreekwoordelijke stoep (want er was natuurlijk niet écht een stoep) stond zo'n busje. Rachelle vroeg zich af hoe je dan je eigen busje zou kunnen herkennen. Onze chauffeur had zijn bus vanbinnen versierd met allemaal plaatjes en magneten van het eiland. Zeehonden staarden ons vanaf het dashboard aan en het geurboompje bungelde hevig aan de achteruitkijkspiegel.
We stapten uit bij een fantastisch uitzicht over het Baikalmeer, ik geloof richting het Noorden van het eiland. Een Russische gids (inclusief zandkleurig tenue) begon te vertellen over het eiland en de rotsen die we in de verte zagen. Eentje zou er op een leeuw lijken en een andere op een krokodil. Met onze verbeeldingskracht lukte het wel om die twee dieren te herkennen. We konden eigenlijk alleen van de verhalen genieten omdat een groepje meiden uit Moskou zo vriendelijk was om de gids te vertalen voor ons. Niemand op Oklhon spreekt Engels.
Het Baikalmeer mag dan niet het grootste meer zijn op de wereld, maar is wel het diepst. Op sommige plekken wel 2 kilometer! KILOMETER. Na tien minuutjes (hoppa in de tourmodus) moesten we weer de bus in om door te sjeezen/denderen naar het volgende uitzicht.
De liedjes op de radio leken op Russische 90's hits. In het gehobbel, heb ik een aantal nummers kunnen shazammen. Muziek van op reis is natuurlijk net zo goed een souvenir en weegt net iets minder zwaar dan stenen.
De volgende stop was een moment geweest waarop we 5 jaar bij ons leven hadden kunnen optellen. Dat zou er gebeuren als je in het Baikalmeer zou springen, die nu voor ons lag. Naast een vergane pier waren er ook een paar souvenirwinkeltjes. De gebouwen waren vroeger van de Goelag. In het kamp moesten kinderen midden in de nacht het meer op en vastgebonden aan netten wachten op een goede visvangst. Met die gedachte stond ik in het meer, al voelden mijn tenen en kuiten als Baikalijsklompen en dat nadat ik er nog maar 10 seconden in stond. Dit water moest al zoveel hebben meegemaakt. Helaas geen duik door Rachelle en Carlijn. Het zand en de stenen gaven zilveren glitters af die op je huid bleven plakken.
Na een kwartiertje hobbelden we door. In het busje liet de wat oudere Rus die tegenover me zat (en die veel weghad van terry pratchett) een glittersteen zien die hij had meegenomen. Trots liet ik aan hem die van mij zien. Er volgden twee prachtige uitzichtpunten waarbij verhalen hoorden over mensen die voor straf in steen waren veranderd. Zoals het verhaal van een vrouw die zo mooi was dat alle mannen verliefd op haar waren. Ze vond zichzelf heel wat en zei dan ook dat de mannen haar net zo moesten vereren zoals de goden. De goden hebben haar toen honend in steen veranderd met als voorwaarde dat ze weer mens mag worden als alle hoogmoed op aarde verdwenen zou zijn. Mocht je haar ooit willen bezoeken, ze staat er waarschijnlijk nog wel eventjes. Van de gids kregen we de waarschuwing om zelf ook niet te hoogmoedig te zijn, één versteende vrouw was al wel genoeg.
Na het bezoek van de klif die op deze versteende dame leek, werden we bij de busjes verwelkomd met lunch. Heerlijke vissoep met aardappelen, brood en de lekkerste gekruide komkommer die ik ooit opheb. Volgens mij had ik nog nooit gekruide komkommer gegeten. Na de lunch stopten we nog bij een andere klif die van een afstandje leek op de benen van een barende vrouw. Het zou zo zijn dat als je links een muntje zou achterlaten je een zoontje zou krijgen en rechts een meisje. Het zou al helemaal werken als je het op de klif zou doen met je geliefde. Stonden Rachelle en ik daar mooi te kijken. Een beetje keuvelend over hoeveel kinderen we zouden willen of misschien wel helemaal geen, klommen we voor de zekerheid maar naar de rechterknie om daar een Roebel achter te laten. Rachelle vroeg zich af of 1 roebel (0,01 euro) wel genoeg was voor zo'n kieskeurige wens.
De lucht betrok en in de verte donderde het. Een bliksemschicht verlichtte de baai en de eerste regendruppels begonnen uit de lucht te vallen. Iedereen op de rotsen begon naar beneden te klimmen richting de busjes. Ik dacht op één been kun je waarschijnlijk wel baren maar bijgeloof werkt toch anders. Daarom rende ik nog naar het tweede "been". Hier was het ietsje smaller en even duizelde het toen ik beneden het Baikal water zag. Terugdenkend aan mijn koude tenen, hield ik me goed vast, stopte de roebel tussen een gleuf (snapje?) en draaide me om om terug te gaan. Een eindje voor me zag ik Terry Pratchett een vrouw helpen haar camera in te pakken. Inmiddels regende het dikke druppels en het uitzicht over de klif en het meer met dit weer was fenomenaal. Ik rende de man lachend voorbij en hij lachte ook. Hij genoot volgens mij even hard. Snel pakte ik mijn camera om het moment nog even te vangen en rende ik kletsnat weer naar het busje met een big smile op m'n gezicht.
Weer bij ons poppenhuisje aangekomen voelden we nog steeds het hobbelen van het busje in heel ons lijf. We maakten een kaasplankje (met gekke Russische semi-kaas) en de beste borrelsnack ooit: gebakken pinda's. Al sinds onze eerste overlevings-3-daagse is dat Rachelle's en Carlijns specialiteit. Na het eten trokken we nog naar het uitzicht waar Olkhon zo bekend om staat, de shamanpalen met gekleurde linten. Hier gingen we de zonsondergang aanschouwen. Gelukkig zijn we allebei niet van de rotsen gekukeld. Het uitzicht benam ons allebei zo de adem. De fles vodka die we eigenlijk gekocht hadden om in de trein te delen, deelden we hier met z'n tweeën terwijl we op het randje van de rotsen zaten met onder ons wat scherpe rotspunten en het Baikalmeer. In de verte een duizendkleurige zonsondergang en een plafond van suikerspinwolken.
De volgende dag moesten we het hostel om 12u verlaten. Met backpack bepakt liepen we naar het "stadsplein" (een grote zandvlakte met een beeld in het midden en een supermarkt en café). We hoopten daar een busje te vinden dat ons zou terugbrengen naar het vaste land. Eerst maar eens proberen bij Tourist Info. Daar troffen we een souvenirshop aan met houten en leren accesoires, poppen en zeehondmagneten en een meisje dat geen woord Engels sprak. Toch wel jammer van zo'n tourist info. In ons best half Russisch-Engels probeerden we ons busvraagstuk uit te leggen aan iemand anders bij de supermarkt. Inmiddels waren we bang dat er geen bus reed omdat het zondag was. Ze begreep ons verkeerd en dacht dat we een bus wilden huren. Eindelijk werd nu de vertaalapp ingeschakeld en werden we wel begrepen. En met ons reizigersgeluk op zak, mocht het net zo zijn dat de chauffeur een busje net klaar was met het afrekenen van zijn boodschappen en bij ons kwam kijken. Opgelucht deden we onze backpacks in de kofferbak en zijn toen met een hoofd vol mooie herinneringen en spijt dat we niet langer konden blijven naar Irkoetsk gehobbeld.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
