Define happiness

(De verschillende medereizigers worden beschreven in de blog Treinportretten).

De derde dag van de 55-urige treinrit naar Irkoetsk ben ik natuurlijk alweer veel te gehecht geraakt aan alle mensen om ons heen. Hoe snel dat toch gaat! Stiekem kijk ik ook altijd uit naar de lange stops om op de perrons de benen te strekken en de medereizigers te bekijken. Terwijl ik uitstap maak ik per ongeluk weer oogcontact met Tom Hanks en krijg ik zowat een vis in mijn neus geduwd die een perronverkoper mij probeert aan te smeren. De Aziatische chick met blonde haren waggelt al snelwandelend langs me heen terwijl ik een stuk uit mijn appel bijt en de Man met de hond observeer. Carlijn maakt ergens achter mij met haar camera een shot van een plastic zakje dat door de lucht dwarrelt maar heeft de film American Beauty nog nooit gezien. Ik sta met mijn snoet in de zon en ben ultiem aan het genieten. Dit is fijn leven!

De visstank kun je in een straal van enkele meters van ons hokje al ruiken. Moeder en dochter hebben dus wél een vis gekocht op het perron. Omdat de instantnoodles een beetje onze neus uitkomen en onze overheerlijke instantpuree helaas op is (dit is niet sarcastisch, instantpuree is écht heel lekker!), besluiten we in de restaurantwagon te gaan eten en vraag ik Rakesh mee. Best een onderneming om door de sluizen tussen de coupées te geraken terwijl je als je naar beneden kijkt door de spleten de rails voorbij ziet flitsen en het angstaanjagende gedender van de trein hoort. In de restaurantwagon zitten de twee Zwitsers een biertje te drinken. We gaan in de groene futuristische stoelen zitten. Carlijn en Rakesh bestellen Solyanka (een Russische soepje) en ik bestel kip met aardappels. De ober vraagt of we ook drinken willen. Hij loopt weg voor we kunnen zeggen wat we willen maar als hij terugkomt met 3 ijskoude biertjes begin ik te grijnzen. Dat heeft -ie goed ingeschat.

Na het eten gaan we terug naar onze coupé en lees ik op de gang even een boek (The story of Art). Tom Hanks komt langs om te kijken wat ik lees en ik kom eindelijk achter zijn verhaal ondanks dat de man geen woord Engels spreekt! Hij heet dus geen Tom Hanks maar Slava en komt uit Chita en is speciaal voor 4 voetbalwedstrijden naar Moskou afgereisd (dat is 10 dagen reizen heen en terug met de trein). Hij was geen echte Rus geweest als hij me niet een aantal foto's en filmpjes op zijn telefoon had laten zien. Ik probeerde in mijn steenkolen Russisch uit te leggen welke reis ik aan het maken was en wat ik tot nu toe van Rusland vind. Was helemaal blij toen hij iets vroeg en ik het gewoon verstond. "Как зоьут?" vroeg -ie en ik zei glunderend "Rachelle". Ik vind Russisch een fantastische taal!

Niet veel later worden Carlijn en ik opgehaald door de Peruaan en Indonesiër die vragen of we mee gaan kaarten met 2 Russen die helemaal van de kaart zijn. Dus we ondernemen weer een tocht door de enge sluizen naar de restautantwagon waar de 2 Zwitsers, de Roemeen en twee dronken Russen op ons wachten. Ze spelen Uno en wij krijgen ook stok kaarten om met de rest te spelen en de man uit Peru regelt voor ons bier met een fikse korting, want blijkbaar kun je op bier ook afdingen hier. We spelen een door de Rus uitgekozen kaartspel waarvan niemand de regels weet - incusief hijzelf niet - dus we doen zo maar wat en het is lachen, gieren, brullen. Net alsof je op café bent, maar dan in een trein, zo bizar was dat. De Peruaan deelt zijn levenservaring met ons en vertelt onder andere dat alle mannen honden zijn "gentleman dogs" zoals hij het noemt. En vervolgens leren we uiteraard ook om in het Zwitsers, Roemeens, Spaans en Indonesisch schelden. De tijd ging weer net zo snel als de trein en om tien over 1 moesten we helaas alweer terug naar onze eigen hokjes. Onderweg kwamen de tienerdochter nog tegen die eindelijk een tong had gekregen en hallo zei!

De volgende morgen werd ik wakker van alle Russen die 2 uur voor aankomst al zenuwachtig alle spullen. Toen we in Irkoetsk aankwamen namen we afscheid van de medepassagiers en zochten we een tram naar het centrum waar we een minibusje wilde nemen naar Olkhon Island in het Baikalmeer.

Het was even zoeken maar uiteindelijk vonden we vlakbij de gigantische markt (waar ook puppies en kittens verkocht werden) een busje. Hier werden we met 8'en in gepropt. Het zou een lange rit worden. De auto schudde zo hard door alle gaten in de weg dat ik dacht dat mijn vetrolletjes er de komende 5uur wel afgetrild zou kunnen worden. Af en toe moest de auto op de rem voor een overstekende koe en op verschillende plaatsen moest de chauffeur ook nog een pakketje afgeven dat hij in Irkoetsk gekregen had. Om op het eiland te komen werden we met een boit overgezet (we hebben nu dus al in een vliegtuig, trein, metro, tram, bus, auto én boot gezeten). Toen ik op de boot zat kon ik eindelijk het landschap eens beter bekijken. Het is heel heuvelachtig en het weer was niet al te best dus het deed me heel erg aan Schotland denken, ook al ben ik daar nog nooit geweest.

Eenmaal aangekomen op het eiland begon de race om de snelste minibus leek wel. De busjes stoven elkaar voorbij terwijl mijn hardnekkige buikvet er rigoreus werd afgetrild. Uiteraard werd ons busje eerste. Het eiland is bijna 2x zo groot als Curaçao dus het leek eindwloos te duren voordat we bij de enige stad Choezjir waren. Na deze fikse tocht werden we afgezet bij een oase van rust. Maar daarover meer in de volgende blog.