Treinportretten
Door: Rachelle
Blijf op de hoogte en volg Rachelle
24 Juni 2018 | Rusland, Omsk
Het eerste stuk zaten we maar met z'n tweëen in ons 4-persoonshokje. Ik mistte de openheid van de 3e klas en qua voorzieningen gaat de 2e klas er niet veel op vooruit eigenlijk. Carlijn haalde haar schaakbord tevoorschijn en hier hebben we ons de eerste uren mee bezig gehouden. Al ons tijdbesef is al lang naar de sodeju vanwege alle verschillende tijdzones dus toen het donker was en we moe waren gingen we maar slapen.
De moeder en dochter
Om 1 uur 's nachts werden we bruut gewekt door gesjor aan onze deur (in de 2e klas heb je dus een deur). Ik keek door het raam om te zien waar we ergens waren - het was al licht buiten (!) - en opende de deur. In de deuropening stond een vrouw van middelbare leeftijd die een mintgroene jurk met een magnoliaprint droeg (althans, volgens Carlijn want ik was half blind omdat ik mijn lenzen niet in had). Haar tienerdochter stond naast haar en verschuilde zich achter haar telefoonschermpje en haar lange haar dat sluiks over haar gezicht viel. Kordaat ging de vrouw bij mij op bed zitten. Mijn hersenen moesten even opstarten en waren helemaal in de war omdat ik:
1. Nog half sliep
2. Het middernacht klaarlichte dag was
3. Ik halfblind was
4. Er een Russin bij mij op bed zat die allerlei dingen aan ons vroeg
Ze sprak zó rustig en met zoveel non-verbale toevoegingen dat we haar toch redelijk konden begrijpen. Ondertussen was de dochter de bovenste stapelbedden aan het klaarmaken en af en toe verscheen haar hoofd ondersteboven in het gat tussen de twee bedden om tegen iets in te gaan wat haar moeder had gezegd. Toen de bedden waren opgemaakt probeerden we allemaal te gaan slapen. De trein stond anderhalf uur stil in Tyumen. Ik viel pas in slaap toen de trein om half 3 weer begon te rijden.
Toen ik wakker werd sliep de rest nog. Ik liep de gang op waar ik met andere reizigers samen naar buiten staarde. Het heuvelachtige Oeral heeft ondertussen plaatsgemaakt voor de uitgestrekte Siberische steppes. Het is hier nog platter dan in Nederland! Het voelde alsof ik in een schilderij van Edward Hopper zat waarin de mensen met stille blikken elkaar aankijken. En iedereen neemt een verhaal met zich mee. Vandaar dat ik het leuk vind om hier enkele portretten te schetsen van mijn medereizigers.
De toeristen
Toen hij mij en Carlijn hoorde praten zei hij enthousiast "Hé jullie zijn ook Nederlands!" Rakesh is de eerste Nederlander en toerist die we in de trein tegenkomen. Hij gaat ook naar Irkoetsk en uiteindelijk zal hij verder reizen naar China, Tibet, Nepal en India. Stiekem wil ik ook verder reizen dan Beijing. De andere reizigers in zijn hokje zijn Russen waarmee hij al dikke maatjes is geworden door te trakteren op wodka die hij uit Nederland had meegenomen. Sta ik dan met mijn dropjes. Superfijn vind ik het dat we onze reiservaringen eindelijk kunnen delen met een andere toerist in plaats van met Russen die zich afvragen wat wij in hemelsnaam zo leuk vinden aan een treinrit van ruim 2 dagen of een gehucht dat half vergaan is. Op de tweede dag komen we op het perron een groep mannen tegen. 1 man uit Peru die 60 is (terwijl hij eruit ziet als 40), een goed gevoel voor humor heeft en een smakelijke lach en die deze reis nu voor de 3e keer doet. 2 Zwitsers van eind 20 die na China nog doorgaan naar Vietnam, Laos en Cambodja. En één Indonesiër en een Roemeense gast die doorreizen naar Vladivostok. Wederom fijn om hier onze ervaringen mee te delen en dingen te leren over hun taal en cultuur. En eigenlijk om ook gewoon super gezellig over onzin te praten terwijl de biertjes worden weggetikt (maar daar kom ik nog op terug).
De zwijgzame mannen
In het hokje naast ons zitten een Russische opa en zijn kleinzoon en een andere Rus die alleen reist en ontzettend veel weg heeft van Tom Hanks. En dan bedoel ik de Tom Hanks van 40+ maar die iets minder mollig is. Zie je hem voor je? Denk er dan maar een knalblauwe polo bij en een donkerblauwe broek en dan heb je een beeld van de man die me continu lijkt te observeren. Het is een heel intrigerend persoon waarmee je per ongeluk veel te vaak onbewust oogcontact mee hebt en het lijkt alsof hij je continu betrapt op iets. Zo'n persoon die lang bij het raam staat om naar buiten te kijjen en die op het perron anoniem zijn sigaret rookt terwijl hij anderen observeert.
Een ander anoniem persoon is De man met de hond. Toen de moeder en de dochter in Tyumen opstapten liep er ook een man met een herdershond die net waren ingestapt door de gang. Samen hebben ze een hokje aan het einde van de coupé. De man heeft zwart haar, een bleek gezicht en een borstelige snor. Zijn viervoeter is aan de magere kant. Ieder moment dat de trein langer stopt dan 5 minuten gaan ze naar
buiten. De man tilt de hond dan uit de trein en samen staan ze een beetje verloren op het perron. Altijd als ik 's avonds op de gang sta om naar de zonsondergang te kijken staat de man ook naar buiten te staren. In stilte kijken we hoe de zon met haar laatste zonnestralen het steppengras streelt en hoe de suikerspinwolken langzaam voorbijdrijven. Als de zon weg is sluipt de man terug zijn hokje in.
De lieve kindjes
Toen we aan het schaken waren kwam een vrolijke gup met zijn hoofd om de deur koekeloeren en vroeg hoe het met ons ging. Hij zei dat hij maar een klein beetje Engels sprak terwijl hij met zijn duim en wijsvinger aangaf hoeveel dat dan zou zijn. Sindsdien zwaait hij naar ons en komt zo nu en dan eens enthousiast gedag zeggen. Helaas is hij een dag later in Omsk alweer uitgestapt maar gelukkig zitten er nog genoeg andere leuke kindjes in de trein! Zoals 2 peuters die heel goed met elkaar kunnen opschieten en die op het perron rondjes rond ons rennen. Of een ander stil meisje dat nieuwsgierig kwam kijken welk boek ik aan het lezen was.
De sporthicks
Ze zit niet bij ons in de coupé maar ik kom haar vaak tegen op het perron omdat ze zo opvalt. Een aziatische meid die haar platinablonde haar in een staart draagt en een bril heeft met een goudkleurig montuur dat matcht bij de gouden strepen op haar zwarte adidasbroekje. Op het perron doet ze rek- en strekoefeningen of komt ze al snelwandelend voorbij gedraafd terwijl een andere meid op het perron in Omsk één uur lang keihard voorbij zoeft als ze rondjes rent op het perron. Mijn lichaamsbeweging is gelijk aan 0 op dit moment. "Als ik nog maar door de deur van ons hokje pas" denk ik terwijl ik op het perron het volgende chipje in mijn mond prop. Ik kan nog altijd rollend naar huis.
De moeder en dochter
Om 1 uur 's nachts werden we bruut gewekt door gesjor aan onze deur (in de 2e klas heb je dus een deur). Ik keek door het raam om te zien waar we ergens waren - het was al licht buiten (!) - en opende de deur. In de deuropening stond een vrouw van middelbare leeftijd die een mintgroene jurk met een magnoliaprint droeg (althans, volgens Carlijn want ik was half blind omdat ik mijn lenzen niet in had). Haar tienerdochter stond naast haar en verschuilde zich achter haar telefoonschermpje en haar lange haar dat sluiks over haar gezicht viel. Kordaat ging de vrouw bij mij op bed zitten. Mijn hersenen moesten even opstarten en waren helemaal in de war omdat ik:
1. Nog half sliep
2. Het middernacht klaarlichte dag was
3. Ik halfblind was
4. Er een Russin bij mij op bed zat die allerlei dingen aan ons vroeg
Ze sprak zó rustig en met zoveel non-verbale toevoegingen dat we haar toch redelijk konden begrijpen. Ondertussen was de dochter de bovenste stapelbedden aan het klaarmaken en af en toe verscheen haar hoofd ondersteboven in het gat tussen de twee bedden om tegen iets in te gaan wat haar moeder had gezegd. Toen de bedden waren opgemaakt probeerden we allemaal te gaan slapen. De trein stond anderhalf uur stil in Tyumen. Ik viel pas in slaap toen de trein om half 3 weer begon te rijden.
Toen ik wakker werd sliep de rest nog. Ik liep de gang op waar ik met andere reizigers samen naar buiten staarde. Het heuvelachtige Oeral heeft ondertussen plaatsgemaakt voor de uitgestrekte Siberische steppes. Het is hier nog platter dan in Nederland! Het voelde alsof ik in een schilderij van Edward Hopper zat waarin de mensen met stille blikken elkaar aankijken. En iedereen neemt een verhaal met zich mee. Vandaar dat ik het leuk vind om hier enkele portretten te schetsen van mijn medereizigers.
De toeristen
Toen hij mij en Carlijn hoorde praten zei hij enthousiast "Hé jullie zijn ook Nederlands!" Rakesh is de eerste Nederlander en toerist die we in de trein tegenkomen. Hij gaat ook naar Irkoetsk en uiteindelijk zal hij verder reizen naar China, Tibet, Nepal en India. Stiekem wil ik ook verder reizen dan Beijing. De andere reizigers in zijn hokje zijn Russen waarmee hij al dikke maatjes is geworden door te trakteren op wodka die hij uit Nederland had meegenomen. Sta ik dan met mijn dropjes. Superfijn vind ik het dat we onze reiservaringen eindelijk kunnen delen met een andere toerist in plaats van met Russen die zich afvragen wat wij in hemelsnaam zo leuk vinden aan een treinrit van ruim 2 dagen of een gehucht dat half vergaan is. Op de tweede dag komen we op het perron een groep mannen tegen. 1 man uit Peru die 60 is (terwijl hij eruit ziet als 40), een goed gevoel voor humor heeft en een smakelijke lach en die deze reis nu voor de 3e keer doet. 2 Zwitsers van eind 20 die na China nog doorgaan naar Vietnam, Laos en Cambodja. En één Indonesiër en een Roemeense gast die doorreizen naar Vladivostok. Wederom fijn om hier onze ervaringen mee te delen en dingen te leren over hun taal en cultuur. En eigenlijk om ook gewoon super gezellig over onzin te praten terwijl de biertjes worden weggetikt (maar daar kom ik nog op terug).
De zwijgzame mannen
In het hokje naast ons zitten een Russische opa en zijn kleinzoon en een andere Rus die alleen reist en ontzettend veel weg heeft van Tom Hanks. En dan bedoel ik de Tom Hanks van 40+ maar die iets minder mollig is. Zie je hem voor je? Denk er dan maar een knalblauwe polo bij en een donkerblauwe broek en dan heb je een beeld van de man die me continu lijkt te observeren. Het is een heel intrigerend persoon waarmee je per ongeluk veel te vaak onbewust oogcontact mee hebt en het lijkt alsof hij je continu betrapt op iets. Zo'n persoon die lang bij het raam staat om naar buiten te kijjen en die op het perron anoniem zijn sigaret rookt terwijl hij anderen observeert.
Een ander anoniem persoon is De man met de hond. Toen de moeder en de dochter in Tyumen opstapten liep er ook een man met een herdershond die net waren ingestapt door de gang. Samen hebben ze een hokje aan het einde van de coupé. De man heeft zwart haar, een bleek gezicht en een borstelige snor. Zijn viervoeter is aan de magere kant. Ieder moment dat de trein langer stopt dan 5 minuten gaan ze naar
buiten. De man tilt de hond dan uit de trein en samen staan ze een beetje verloren op het perron. Altijd als ik 's avonds op de gang sta om naar de zonsondergang te kijken staat de man ook naar buiten te staren. In stilte kijken we hoe de zon met haar laatste zonnestralen het steppengras streelt en hoe de suikerspinwolken langzaam voorbijdrijven. Als de zon weg is sluipt de man terug zijn hokje in.
De lieve kindjes
Toen we aan het schaken waren kwam een vrolijke gup met zijn hoofd om de deur koekeloeren en vroeg hoe het met ons ging. Hij zei dat hij maar een klein beetje Engels sprak terwijl hij met zijn duim en wijsvinger aangaf hoeveel dat dan zou zijn. Sindsdien zwaait hij naar ons en komt zo nu en dan eens enthousiast gedag zeggen. Helaas is hij een dag later in Omsk alweer uitgestapt maar gelukkig zitten er nog genoeg andere leuke kindjes in de trein! Zoals 2 peuters die heel goed met elkaar kunnen opschieten en die op het perron rondjes rond ons rennen. Of een ander stil meisje dat nieuwsgierig kwam kijken welk boek ik aan het lezen was.
De sporthicks
Ze zit niet bij ons in de coupé maar ik kom haar vaak tegen op het perron omdat ze zo opvalt. Een aziatische meid die haar platinablonde haar in een staart draagt en een bril heeft met een goudkleurig montuur dat matcht bij de gouden strepen op haar zwarte adidasbroekje. Op het perron doet ze rek- en strekoefeningen of komt ze al snelwandelend voorbij gedraafd terwijl een andere meid op het perron in Omsk één uur lang keihard voorbij zoeft als ze rondjes rent op het perron. Mijn lichaamsbeweging is gelijk aan 0 op dit moment. "Als ik nog maar door de deur van ons hokje pas" denk ik terwijl ik op het perron het volgende chipje in mijn mond prop. Ik kan nog altijd rollend naar huis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
