Hostel Cozy Town

Het hostel ligt in een rustige buurt in het oosten van de stad, vlakbij een park. De gastvrouw spreekt geen woord Engels maar wordt geholpen door de studenten die er wonen. Dat lees je goed. Zo'n 5 studenten verblijven hier en zitten te studeren in de woonkamer. In de slaapkamer staan 4 hele stevige stapelbedden van 3 hoog. Carlijn en ik krijgen de twee bovenste bedden toegewezen. Het vraagt enige acrobatiek om erin te komen maar wij zijn de beroerste niet. We mogen hier slapen voor zo'n 5 euro per nacht en het ontbijtje kost omgerekend nog geen 80 cent.

In het park gaan we even een frisse neus halen. We vinden het allebei jammer niet meer in de trein te zitten. Bizar hoe zo snel die coupé ons 'thuis'  was geworden. We lopen richting het centrum waar we na lang zoeken een maaltijd eten in een Oezbeeks restaurantje. Voor bizar weinig geld voor het eerst in mijn leven kunnen proeven van een uitgebreide maaltijd van de Oezbeekse keuken en het smaakte heel goed!

Onderweg naar huis lopen we nog snel naar een supermarkt waar we alvast wat instantfood inslaan voor onze volgende treinreis. Ook kopen we snoepjes om uit te delen. Twee van iedere soort en dan een stuk of 30 in totaal, zodat de caissière flink moppert als we willen afrekenen en ze alle snoepjes per twee moet afwegen voor de prijs. Net op tijd waren we om 11u weer in het hostel waar ik nog snel even een handwasje deed omdat dit in de trein niet gaat lukken.

Na lang slapen en veel bizarre dromen stonden we om 9u op kregen we een ontbijtje én wat tips van Alexei, een student uit Kazachstan die ook voor zijn studie in het hostel verblijft. Hij is 23 jaar en heeft ook al een vrouw. Geen grapje! Iedereen is al vergeven hier. Volgens Roman is dit omdat je leven hier na je 30e voorbij is. Terwijl het bij ons dan net begint. Cultuurveschilletje denk ik. Wat ook grappig is, is dat als je naar tips vraagt over de stad of bezienswaardigheden de Russen het idee lijken te hebben dat je wilt dat ze meegaan en ze verontschuldigen zich dan altijd met een moeilijk kijkend gezicht omdat ze niet mee kunnen.

We liepen naar het centrum waar we eerst per ongeluk  een andere kerk bezochten dan we eigenlijk van plan waren. Het was desalniettemin een mooi kerkje waar veel mensen heel devoot aan het bidden waren - als in knielen, prevelen, voeten kussen van de beelden etc. Daarna zijn we naar de "juiste" kerk gelopen: Church on the Blood (Храм на Крови). Een innemende, mooie en lichte kerk met muurschilderingen die door al het glazende bladgoud het zonlicht reflecteerden. De zachte pastelkleuren streelden onze ogen en ik kreeg kramp in mijn nek door continu omhoog te kijken naar al het moois. Het icoon in de kerk is blijkbaar het duurste vervaardigd ooit!

Daarna zijn we het huis naast de kerk ingegaan zonder precies te weten wat er te zien was. We kregen een soort slofjes aan om de vloeren niet vies te maken. Er was een tijdelijke expositie met schilderijen waarop Jekaterinenburg op afgebeeld was en een kamer was gewijd aan de Romanovs die in de kelder van dit huis zijn neergeschoten en met banjonetten zijn doodgestoken. Eigenlijk weet ik er niet zo veel van af, maar ik vond de oude foto's erg indrukwekkend en in de trein tijd zat om bij te lezen.

Daarna was het tijd om even ergens rustig te gaan zitten. We hebben uren in de Paul Bakery gezeten. Waar ik in een heerlijke fauteuil mijn verslag kon schrijven terwijl de regen af en toe met bakken uit de lucht kwam gevallen. Typisch Oeralweer dus. Carlijn is gelukkig de ideale reisgezel want we hoevel allebei niet de complete stad uit te kammen. Het is ook gewoon fijn om gewoon ergens te ZIJN.