Welkom in de transmongolië-express

In de ochtend vertrokken we met de metro vanuit Paveletskaya naar Komsomolskaya om op het Kazanskiy station op de trein te stappen. Ik weet het, ik moest die namen ook 10 keer opzoeken terwijl ik ze opschreef. Wederom verbaasden we ons over de prachtige ondergrondse met haar mozaïeken, marmeren vloeren, kroonluchters, hamers & sikkels en pilaren met ionische kapitelen. Op het station aten we een ontbijtje en ontcijferden we onze treintickets voordat we naar het perron liepen. Niet veel later kwam onze trein naar Oelan-Oede aanrijden. Even om verwarring te voorkomen: de trans-siberië/mongolië express is geen trein maar een treintraject die een bepaalde route volgt en waar dus verschillende treinen rijden.

Onze eerste rit is van Moskou naar Jekaterinenburg. Dit betekent zo'n 29uur in de trein en dan zijn we ruim 1800km verder. Deze rit reizen we platzkart (3e klas). Dit is een lange coupé met 27 stapelbedden (dus 54 bedden) verdeeld in compartimenten van 3 stapelbedden. Misschien lastig uitgelegd, maar als je het ziet dan snap je het wel. Ik en Carlijn hebben de twee onderste bedden aan het tafeltje. Een Russische man en een Russisch meisje hebben de bovenste bedden. De andere 2 bedden liggen vol met lakens en matrassen. De Russen kropen na vertrek gelijk hun bed in, terwijl ik heel graag mijn mariabiscuitjes met ze had willen delen. Verder is er nog een batchok (boiler) waar je kokend water haalt voor thee, noodles en ander instant spul. Deze bevindt zich tegenover het kamertje van de provodnitsa, een kordate vrouw die de orde in de coupé bewaart, die alles schoonmaakt en waar je terecht kunt met al je vragen. Naast haar kamer hangt een reisschema met alle plaatsen waar en hoe lang de trein een stop maakt. Dit ontdekten we bij de laatste stop, maar is heel handig voor de volgende treinreis. De provodnitsa legde in het Russisch uit waar de wc was en waar de koffie - althans dit dachten we te verstaan. Niet veel later kwam een vrouw met een mandje vol eten en snacks waarvan je iets kon kopen. Ik had even het gevoel in de Zweinstein express te zitten: "Anything from the trolley dear?"

Ik vond het zó cool toen ik van mijn bedje helemaal achteraan in de coupé naar voren moest lopen om naar de wc te gaan en te zien wat iedereen aan het doen was. Het grootste deel was aan het slapen, dus het was heel stil in de coupé ook al was het 3u 's middags. Er waren geen dieren mee - wat voor mij toch een opluchting was omdat ik me op de een of andere manier had voorgesteld dat er door de locals kooien met kippen meegenomen zouden worden ofzo.

Mijn treinoutfit bestaat uit een flodderbroek een floddershirt en mijn watermeloensokjes. Alleen maar fijn dat het niemand boeit hoe je eruit ziet, inclusief ikzelf.

De tijd vliegt voorbij. Voornamelijk omdat we eerst als een gek bezig zijn met de dingen die we hadden uitgesteld tot in de trein (lezen, schrijven, spelletjes, chillen en naar buiten staren). Ik denk dat weinig woorden kunnen omschrijven hóé we dit meemaken en hoe veel we er van genieten.

First stop: Vekovka. We zijn nu 207 km van Moskou en hebben daar zo'n 3 uur over gedaan. Op het perron staan verkopers die speelgoed, porselein en opgezette eekhoorns verkopen. We zien er denk ik té toeristisch uit dus niemand probeert om ons in het Russisch iets aan te smeren. We vangen snel wat zonnestralen op voordat we terug in de trein stappen.

22.30u. Ik was in slaap gevallen toen ik een boek las en werd weer wakker van de Rus die zich aan het klaarmaken was om uit te stappen. Verder was het stil in de coupé - afgezonderd van wat zacht gesnurk. Ik verwisselde mijn treinoutfit voor mijn nachtoutfit (ook slobberkleren maar dan andere) en staarde uit het raam. Wat bomen, velden, elektriciteitspalen en kleine gehuchtjes flitsten voorbij. De lucht was donkerblauw maar aan de horizon was nog steeds een felle streep oranje te zien die steeds doffer werd naarmate de tijd verstreek. Zwarte silhouetten van fabrieksschoorstenen torenden uit boven de bomen. We maken nog een paar stops en de Rus stapt uit, terwijl een ander deel van de coupé uitstapt om snel een sigaretje weg te paffen.

2u 's nachts - we stoppen in Kazan (1027km van Moskou). Een andere gast komt in het bed liggen dat nu weer vrij was. Er stappen veel andere mensen in en ik trek mijn benen in omdat ik net met mijn tenen over de rand van het iets te kleine bed lig.

3.30u 's nachts - maar het is al licht buiten. De trein reist verder door het landschap. Mijn slaapdronken hoofd snap even niet dat het op dit tijdstip zo licht is buiten. Zijn we weer een tijdzone verder?

7.30u  - weer wakker en tijd om van slobberkledij te verwisselen en te gaan zitten in plaats van liggen. Naar de wc geschuifeld terwijl ik de uitstekende armen en benen behendig ontweek en daarna heet water gehaald om thee te maken waarin we de biscuitjes konden soppen.

Nog steeds in de war hoe laat het nu precies is. Mijn eigen telefoon laat ik op Moskou-tijd staan (1u later dan thuistijd) Dit is handig omdat op alle stations in Rusland én treintickets deze tijd wordt aaangehouden.  Carlijns horloge staat op thuistijd en haar telefoon staat op lokale tijd (nu 2 uur later dan thuistijd).

's Ochtends een poging gedaan om wat te lezen maar het bleef bij die poging. De trein wiegt mij altijd in slaap, ik kan er niets aan doen. Ik lijk wel een hele grote luilak nu. Toen ik wakker werd was het uiteraard weer tijd voor thee. Van de Russische jongen kregen we een chocolaatje en ik kon ein-de-lijk mijn mariabiscuitjes delen, waarop hij dan weer een pot met heerlijke honing met pijnboompitten openmaakte. Na het uitwisselen van de lekkernijen was het tijd om ook onze verhalen uit te wisselen. Ik denk dat ik - hoe uitvoerig ik hem ook beschrijf - hem nog steeds tekort doe. Roman is 27 jaar en komt uit Jekaterinenburg waar hij een vrouw en een zoon Ivan heeft van 9 maanden die hij al een lange tijd niet had gezien omdat hij 1 jaar in Kazan had gewerkt. Hij was zo verbaasd dat we zo onder de indruk waren van het landschap en alle  gehuchtjes. "Wat is hier nu zo mooi aan, alles is zo saai en grijs, alleen maar bomen". Maar het heeft zo veel karakter vind ik. En de mensen zijn zo lief en oprecht. Terwijl Roman de Russen als boze mensen omschrijft. Hij is niet echt trots op zijn land zo blijkt dat hij zich schaamt voor wat de regering allemaal uitspookt. Hij leert ons zoveel over Rusland en blijft - tot ons grote genoegen - feitjes spuwen over de tradities, gewoontes en gebruiken, het oeralklimaat (dat blijkbaar ieder uur anders kan zijn) en verschillende stereotypen. Ook verontschuldigt hij zich eindeloos omdat hij denkt dat we het saai vinden. Integendeel! Een betere gids kun je je niet wensen. En omdat hij uit Jekaterinenburg komt overspoelt hij ons met tips voor ons verblijf daar.

In Krasnoufimsk stoppen we drie kwartier voor technisch onderhoud van de trein. We steken net als de andere passagiers en een paar geiten het spoor over om in een winkeltje wat eten te kopen. Het is een fijne plaats om de benen te stekken ook al zijn we in the middle of nowhere. Een Russische vrouw probeert een gesprek met ons aan te knopen en met handen en voeten slagen we erin om uit te leggen hoe onze reis eruit ziet. Vind het altijd leuk dat ze blijven doorvragen ook al verontschuldigen we ons dat we geen Russisch spreken. En maak je geen illusies, mensen die Engels spreken zijn schaars. We bekijken onze medereizigers maar zien eigenlijk niemand die er net zo toeristisch uitziet als wij. We stappen in voor de laatste kilometers, eten wat noodles en kletsen met Roman.

Rond 18u komen we aan in Jekaterinenburg waar we afscheid nemen van Roman die ons nog wat delicatessen toestopt. Na wat Nederlands gestammel accepteren we de cadeautjes omdat je mensen echt beledigt als je het niet aanneemt.

De enthousiaste taxichauffeur Alexander - die een Engelse wagerval over ons uitstortte - bracht ons met zijn 'huge ford focus' naar het hostel. Hij bleek een groot fan te zijn van Armin van Buuren.