Een jaar later

Toen ik arriveerde op Gare du Nord begonnen mijn vingers te kriebelen om toch weer een kleine blog te schrijven. Ik kan het namelijk niet laten om mijn Parijse ervaringen met jullie te delen, helaas is ie niet klein gebleven! Een jaar later ben ik weer terug en ik ben nog steeds even verliefd op deze stad als voorheen. Het leek wel even alsof Parijs zijn armen om mij heen sloeg en mij een dikke knuffel gaf nadat ik zo lang was weg geweest.

Vol van verlangen liep ik door het station richting de metro en cher metro, tu m’as manqué! De mensen die me een beetje kennen zullen wel weten dat wij way back gaan. Maar genoeg sentimenteel gedoe. Met lijn vijf ging ik naar Place d’Italie – as usual – om daar over te stappen op lijn zeven en uit te stappen bij LES GOBELINS. Natuurlijk heb ik voor een hostel gekozen dat op nog geen vijf minuten lopen is van waar ik heb gewoond. Gewoon om weer even nostalgisch dezelfde metrohalte te gebruiken, naar dezelfde bakker te gaan (ja, ze kent me nog, en ze is in verwachting, superleuk!) en hetzelfde rondje te joggen in de Jardin des Plantes (ja, ik kan het nog, met een beetje moeite dan toch). Bovendien bespaar ik er een hoop verdwaal- en zoekwerk mee aangezien ik nu altijd wel de weg naar huis kan vinden.

Na mijn spullen gedropt te hebben, ben ik gelijk de stad in gegaan en via “mijn straat” naar Jardin du Luxembourg gelopen. Oh Boulevard de Port-Royal, wat heb ik je gemist met je wekelijkse marktjes, je duiven die alles onder scheten en je zwervers die nog steeds op hun vaste plekjes zitten. Alles is hetzelfde gebleven op één Italiaans restaurant na, dat heeft plaatsgemaakt voor een café. In de Jardin du Luxembourg heb ik een mooi plekje uitgezocht en heb ik even gegeten en daarna nog een uurtje een boek gelezen. Net toen ik wilde gaan kwam er een Fransman op mij af die vroeg of ik expres mezelf had gesoigneerd, waarmee hij doelde op mijn olijfkleurige allstars die volgens hem matchten met mijn tas, de omslag van mijn boek, de bladwijzer en de rest van het park. Hij vond het super dat ik daar zo kalm van Parijs aan het genieten was en dat ik helemaal in harmonie was met de rest. Op zich was het wel een leuk gesprek maar ik merkte wel dat mijn Frans toch even afgestoft moest worden, vooral toen het ging over sterrenbeelden (maar wie praat daar nu over?!). Hij vroeg nog naar mijn achternaam voor op FB maar dat heeft die arme stakker niet kunnen onthouden.

Hierna ben ik richting de Notre Dame gelopen, heb er een rondje rond gelopen (want de achterkant is zoveel mooier!) En toen via de Rue Monge terug naar het hostel gelopen waar ik al één van mijn kamergenoten aantrof. Een meisje uit Schotland dat voor de eerste keer in Parijs was. Ben sowieso redelijk veel mensen tegengekomen die vertelden dat ze uit Schotland komen. Benadrukt ook nog maar weer eens de verdeeldheid van dat land maar dat terzijde! Na middernacht kwamen ook de andere kamergenoten (twee gasten uit Brazilië) thuis. Ze wonen aan de andere kant van de wereld en ze kenden NAC Breda haha, dat vond ik wel grappig! Verder gaven ze ook nog tips waar ik in Brazilië wel/niet naartoe moest gaan, wat heel handig is natuurlijk! Dit is mijn eerste keer in een hostel en op zich is het heel leuk want je leert een hoop nieuwe mensen en culturen kennen en je kunt samen gezellig iets gaan doen, maar ik ben wel kapot want mijn kamergenoten hadden een heel ander ritme dan ik (zij gingen pas rond half 3 slapen en ik moest er om 8u alweer uit) dus dat waren korte nachtjes. Ohja en je bent continu bezig met je koffer open en dicht te doen om je spullen te pakken en op te bergen. Maar verder alleen maar pluspunten! De meeste mensen in dit hostel zijn van buiten Europa en doen een soort Eurotrip. Veel gaan na Parijs nog naar Brussel, Amsterdam, Berlijn en eventueel nog Praag/Wenen/Rome/Madrid/Barcelona. Probeer ze een beetje te stimuleren om ook tussendoor nog naar iets landelijkere plaatsen te gaan, dat zou ik doen tenminste! Ik zou al die hoofdsteden op een gegeven moment beu worden.

Le monde appartient à ceux qui se lèvent tôt en daarom ben ik op zondagochtend vroeg een rondje gaan hardlopen in de Jardin des Plantes. In die ochtendglorie is Parijs op zijn mooist! Rond 9u ben ik richting de metro gelopen en heb ik daar eerst wat mensen op weg geholpen met het systeem – wat ben ik toch lief! Zelf kon ik voor maar 20,- euro een weekabonnement op mijn navigo-kaart zetten waar ik de hele week onbeperkt mee kon reizen. Ideaal! Toen ging ik naar Musée d’Orsay om in eerste instantie alleen maar even snel door de galerij met impressionistische werken te lopen. Uiteindelijk ben ik toch weer het hele museum door gestruind. Je l’adore! L’atelier van Courbet wordt nog steeds gerestaureerd en zijn l’Origine du Monde hing niet op zaal evenmin als Bal du Moulin de la Galette (Renoir) en Olympia (Manet).

Omdat het die dag heel mooi weer was wilde ik niet al te lang binnen blijven rondhangen, dus toen ben ik rond de middag naar de Jardin du Palais-Royal gegaan waar ik de hele middag in de zon op een bankje heb gelegen – wat zoveel beter is dan met die hitte door de stad te slenteren. Bovendien mocht ik ook nog toeschouwer zijn van een jongeman die op zijn knieën ging voor een jongedame (ik hoop dat mijn grote liefde me toch op een iets intiemere plek ten huwelijk vraagt maar bon). ’s Avonds had ik met twee Mexicaanse vrienden afgesproken bij de Eiffeltoren-fanzone om voetbal te gaan kijken, maar toen we er om 7u aankwamen was het natuurlijk al vol: alle ingangen – waren afgezet door de gendarmerie wat tot teleurstelling en kleine relletjes leidde. Dus toen moesten we – zoals ik al verwachtte – op zoek naar een alternatief. Jammer dat dat de enige plaats was in Parijs waar de wedstrijd op een groot scherm werd uitgezonden, voor de rest kon je in Parijs alleen voetbal kijken op kleine tv-schermen. Uiteindelijk zijn we bij Pont Alexandre III beland, waar wel een leuke sfeer hing. Zeker een kwart van de mensen daar supporterde voor Portugal, dus dat was wel enerverend, in de positieve zin van het woord. Nouja, iedereen weet denk ik wel hoe dat is afgelopen. Het mocht niet zo zijn. Toch maar mooi een slordige 600,- uitgespaard want zo duur waren de goedkoopste plaatsen in het Stade de France toen ik dat drie weken geleden opzocht! Maar als je geld teveel hebt kon je er ook dubbel zoveel geld voor neertellen. De Fransen konden volgens mij hun verlies goed relativeren, het was natuurlijk wel leuk geweest om de Fransen te zien feesten, maar 14 juli is sowieso een feestdag, dus dat komt wel goed!

Maandag heb ik heel de dag in de bibliotheek van het Institut National d’Histoire de l’Art gezeten. Een prachtig gebouw met een enorme collectie kunstgeschiedenisboeken. 2 ervan heb ik nodig voor mijn thesis dus die heb ik even ingezien. Het zal de laatste keer zijn dat ik er kom want ze verhuizen binnenkort naar een nóg mooier gebouw en groter gebouw. Ben benieuwd! Ga zeker eens langs want als masterstudent mag ik daar nu onbeperkt onderzoek doen! Hoera! (:

Om 18u ging die bibliotheek dicht, dus toen liep ik terug door de Jardin du Palais-Royal richting de opera naar de bushalte. En toen liepen ineens de BV’ers Jeroom en Elodie met een superschattige baby voor mij! Wilde ze verder niet storen op hun vakantie en het zijn ook maar mensen dus ik ben doorgelopen naar de bushalte. Dat zijn de eerste BV’ers die ik in het wild tegen ben gekomen haha, en dat in zo’n grote stad! Hoe groot is die kans dat je dan iemand tegenkomt die je herkent?

’s Avonds ben ik naar Au p’tit Grec gelopen in de Rue Mouffetard want daar staat namelijk altijd een rij als ik er langs kom. Ik ben normaal niet zo’n fan van crêpes, maar ik moet jullie toch kunnen vertellen hoe deze smaken dus ik heb mezelf even opgeofferd ;). Toen ik er om half 8 aansloot stonden er gelukkig maar 14 mensen voor mij. Toen ik bestelde stonden er zeker 30 achter mij in de rij! Ik raad je aan om er heen te gaan als je veel honger hebt, want na die crêpe hoef je zeker een dag niet meer te eten, maar ga er niet heen als je doodgaat van de honger want ik ben bang dat je dan de gemiddelde wachtrij van een uur niet overleeft. En om iets voor half 9 stond ik buiten met een crêpe gevuld met ei, kaas, ham, champignons, sla, tomaat en ui en dat voor het bedrag van 6,- euro (maar je hebt ze ook al vanaf 3,-). Vanuit daar ben ik naar het Panthéon gelopen waar je recht op de Eiffeltoren en een ondergaande zon kijkt. Met dit prachtige uitzicht bedacht ik me dat ik Parijs toch ontzettend gemist heb het afgelopen jaar!

Dinsdag ben ik in de archieven van Musée d’Orsay gedoken *excited*! Ik voelde me stiekem wel een beetje speciaal toen ik daar naar binnen mocht. En je komt er niet zomaar binnen want ik werd twee keer gecontroleerd. Musée d’Orsay heeft een redelijk omvangrijk archief met documentatiemateriaal van 19e-eeuwse kunstenaars dus dat is voor mij de place to be. Tot mijn grote verbazing hadden ze een enorme map met informatie over Blanche Hoschedé Monet (de dochter van) en het heeft me een hele dag gekost om die door te spitten. De mensen daar waren echt superaardig (merci hier en je vous en prie daar) en vonden het geweldig dat ik daar onderzoek kwam doen. Een mevrouw zei zelfs dat ik als kenner misschien nog iets kon bijdragen aan het archief door onbekende personen die op portretten van Monet staan afgebeeld te identificeren. Haha dat is toch nog wel iets te hoog gegrepen hoor! ’s Middags werd ik aan een man voorgesteld van de Fondation Georges Clemenceau. Het museum dat ik woensdagmiddag wilde gaan bezoeken, dus dat was heel toevallig. Hij doet op het moment onderzoek naar de relatie tussen Georges Clemenceau en Blanche Hoschedé Monet. We spraken af dat hij mij de volgende dag een kleine rondleiding door het museum zou geven en me op weg zou helpen met de digitale bronnen van het museum. Bovendien had hij vrijdag een afspraak in Giverny met de directeur van de Fondation Claude Monet waarmee hij mij ook mee in contact wil brengen! In september ga ik sowieso zelf naar Giverny want dan geeft een ver familielid van Monet een lezing over de Monet-Hoschedé-familie. Ik hoop alleen niet dat het te veel wordt, want het is maar een masterthesis en geen promotie! Maar ik word er in ieder geval supergelukkig van. (Misschien moet je het over een paar maanden nog maar eens vragen hoe ik erover denk ;).

Om 17.30 sloot het archief maar ik had nog geen zin om naar huis te gaan dus toen heb ik nog even rondgestruind door de wijk Saint-Germain-des-Prés. Wat ook echt een gezellige buurt is! Daarna nog een rondje gaan hardlopen en toen ben ik gaan eten bij één van mijn favoriete Italiaanse restaurants hier: Pizza César. Toen ik binnenkwam en ik om een tafel vroeg, vroeg de ober: Toute seule? Ja, toute seule ja haha. In Nederland lijkt dat altijd een beetje ongemakkelijk te zijn, maar hier is dat totaal niet het geval. Er waren nog 4 anderen die alleen aan het dineren waren en niemand van ons was met zijn/haar telefoon bezig. Hoe vind je dat? Bovendien had ik een bak olijven en een mandje brood dat ik met niemand hoefde te delen, nom nom nom!

Mijn woensdagochtend weer in het archief doorgebracht om de 170 brieven die naar Monet zijn gestuurd door te lezen. Jullie denken: stoffig/saai. Ik denk: HOE FANTASTISCH IS DAT?! Mijn raison d’être: primaire bronnen hallelujah! Dat is volgens mij de natte droom van iedere historicus! Met je vingers over het papier glijden dat 100 jaar geleden door die mensen is aangeraakt! Monet heeft mij 10 jaar geleden laten inzien dat kunstgeschiedenis mijn roeping is, dus dit was wel extra speciaal.

Woensdagmiddag had ik dus de afspraak bij museum Georges Clemenceau. Die verliep echter iets anders dan gepland. Gelukkig heb ik wel de info over Blanche Monet kunnen inzien maar er was op dat moment ook een traditionele Japanse theeceremonie waaraan ik heb meegedaan. We hebben groene thee gedronken, maar dan ook echt knalgroen! Het smaakte een beetje naar miso soup/ sushi. En we mochten er ook een soort langwerpige blokjes gelei-achtig-iets bij opeten het ene was mierzoet en het ander was redelijk bitter. Het tweede kopje thee werd opgegoten op een gezouten roze bloem die openging bij het opgieten van het water. De thee was echt enorm zout! Hele nieuwe smaakbleving dus, maar ik vond het fantastisch!

Woensdagavond op de valreep besloten om naar de Comédie Française te gaan (theater). Kaartjes kun je een uur van te voren voor 5,- euro kopen. Meestal is er wel een kleine wachtrij maar je kunt je tijd doden door iets te eten of een boek te lezen – zoals de meesten. Overigens zijn het vaak vooral scholieren en studenten die hiervoor in de rij staan. Jammer dat zoiets in Nederland niet bestaat! Vind het namelijk een perfect idee om de jeugd (die daar interesse in heeft) te voorzien van een goedkoop cultureel aanbod. Maar misschien is hier in Nederland dan gewoon geen vraag naar. Het stuk was een soort absurde komedie die, als ik het goed heb begrepen, ging over een man die een paard had die een dure hoed van een mevrouw had opgegeten toen ze met haar minnaar in de bosjes lag te rollebollen. De hoofdpersoon, de eigenaar van dat paard, moest die dag nog een hoed vinden die hierop leek omdat anders de echtgenoot van de vrouw achter de affaire zou komen en enorm boos zou worden. Maar de hoofdpersoon had het enorm druk omdat hij die dag ging trouwen en zijn toekomstige schoonvader continu tevreden moest houden. Enfin, een lange zoektocht die leidde tot allerlei hilarische situaties. Toen ik in de metro naar huis zat moest ik er nog steeds om lachen en ik kon mijn gezicht niet in de plooi houden. De man tegenover mij vond het geweldig dat ik zo’n lol had, hij werd er zelf helemaal vrolijk van en noemde me mignon (schattig). Ik stapte uit bij Place Monge om deze keer nog een zoete crêpe te eten bij Au p’tit grec, waar weer een lekker lange rij stond. Voor me stond een praatjesmaker uit Toulouse met twee Parijse vrienden. Supertoffe gasten die Baarle-Hertog niet konden uitspreken. Op de 13e worden er ook altijd feesten gehouden bij de brandweerkazernes (weet niet precies wat die link met de feestdag is), maar daar ben ik uiteindelijk niet meer heen geweest.

Donderdag: 14 juillet. Dé Franse feestdag waarop men de eerste verjaardag van de bestorming van de bastille in 1789 viert. Ik deed er eerst nogal laconiek over, want ik hou helemaal niet van dat officieel gedoe, maar zo’n militair defilé heeft toch wel wat. Volgens Franse stiptheid werden eerst de vliegtuigen van de luchtmacht om 10.46 gepresenteerd. Eerst kwamen er een aantal exemplaren voorbij die de lucht voorzagen van de Franse driekleur. Het bulderend geluid van de vliegtuigen was wel echt mooi! Toen startte de muziek en begonnen alle mannen in pakjes (en rare hoedjes) te marcheren. De mannen van het armée de l’air française waren wel enorm sexy met hun uniformen! En natuurlijk liepen er ook redelijk wat vrouwen mee, dat mag ook wel gezegd worden. Uiteindelijk is de hele Franse infanterie en cavalerie voorbij gekomen en toen de stoet afgelopen was sjeesden er allemaal auto’s uit de meest verre landen voorbij: Swaziland, Gabon, China, Cambodja, Colombia, Kiribati, Benin, Chili, Japan enz.

Toen ben ik even terug naar het hostel gegaan waar de nieuwe kamergenoten waren aangekomen: twee Zuid-Koreanen en een Canadees. Helaas spraken de Aziaten niet zo goed Engels dus daar heb ik niet veel me kunnen praten.

’s Avonds ben ik naar het concert op de Champ de Mars geweest (park voor de Eiffeltoren). De controle was vrij streng: eerst werd je tas gecontroleerd en daarna werd je bij het volgende hek gefouilleerd. Het was natuurlijk superdruk en dat leidde soms tot wat opstandjes. Waar ik zat hield eigenlijk niemand zich met de klassieke muziek bezig die werd gespeeld. Iedereen was daar bezig met het verdedigen van zijn/haar plekje en aan het roepen dat mensen moesten gaan zitten omdat ze anders niets konden zien: Assieds, assieds! En als ze dan na veel geroep uiteindelijk gingen zitten, kregen ze een applaus. Helaas liep het beeld niet gelijk met het geluid tijdens het concert, maar de muziek was echt wel heel mooi. Het voorlaatste nummer was de Ode an die Freude (toepasselijk) en tot slot zongen we met z’n allen de Marseillaise. Om 11u begon de vuurwerkshow. Ik denk dat ieder woord dat ik zou kunnen gebruiken de show tekort doet, zelfs fantastisch is nog een understatement! Wat was dát mooi zeg. Ik wist helemaal niet dat vuurwerk ook zo teder kon zijn. Het vuurwerk paste precies bij de muziek die was uitgekozen: het flower Duet uit de opera Lakmé, Coldplay, David Bowie en wat Franse nummers die ik nog niet kende. Bij ieder nummer dacht ik dat het al de ‘grand finale’ was, maar het duurde uiteindelijk meer dan een half uur. Had het niet willen missen! De terugweg was natuurlijk wel een beetje chaotisch. Er was vlakbij een vrachtwagen in de fik gevlogen en er was in lijn 6 een verdacht pakketje gevonden dus die metro’s reden niet meer en 400.000 mensen moesten naar huis! Metro’s zaten propvol en mensen van de RATP moesten ze tegenhouden zodat er niemand het spoor op viel. Gekkenhuis dus!

Vrijdagochtend nog een kaarsje opgestoken in de St. Sulpice en door de Jardin du Luxembourg naar het hostel gewandeld. Of noem het eerder slenteren, want ik wilde nog zo lang mogelijk van Parijs genieten omdat ik echt niet naar huis wilde. In het park stond zoals vorig jaar nog steeds de oude man van dik in de 70 touwtje te springen!

Wat ik het meest van Parijs mis is het leven daar, de gewone dingen doen: studeren, boodschappen, met de bus mee, boekje lezen in een park, schermen en hardlopen, museum bezoeken, met vrienden aan de Seine iets drinken en de sfeer die de stad uitademt. De toeristische dingen kunnen me eigenlijk wel gestolen worden! Jammer dat je zoveel betaalt voor zo weinig! Maar aan de andere kant heeft het ook wel zijn charmes om ergens in een piepklein appartement op de 7e verdieping van een 19e-eeuws gebouw te wonen. En nu ben ik nog jong, dus nu kan het nog…

Paris, à très bientôt!