Daar word je hard van!

Om 3.30u besloot ik toch maar mijn oordoppen in te doen nadat ik al een paar keer was wakker geworden. Ik word de laatste tijd sowieso vaak 's nachts wakker, maar ik wilde nog een paar uurtjes slapen zonder gesnurk. Deze keer werkten ze gelukkig wel.

Na het ontbijt nam ik afscheid van de vrijwilligers en van Paul, die ik waarschijnlijk niet meer zou tegenkomen en begon met veel zin aan de tocht. Het was half 9 maar al bijna 20 graden en een zacht windje.

Na een halfuurtje kwam ik langs een boerderij toen een hele oude schattige man (hij zag er een beetje uit als een kabouter) mij op een quad inhaalde. Even later liep ik hem weer voorbij toen hij iets aan het doen was en toen sprak hij me aan. Normaal is zo'n gesprekje altijd wel leuk, maar ik verstond z'n gebrabbel niet zo heel goed en kende de woorden niet zo goed. Toen ie op een gegeven moment iets vroeg als "est-ce que tu baises un peu". Ik vroeg nog "wat?" omdat ik dacht het verkeerd te hebben verstaan. "Est-ce que tu baises?" "Faire de l'amour" "of ik het wel eens gedaan had en er goed in was. En of ik geen zin had om dat met hem te doen want ik zag er zo lekker uit" zei hij terwijl hij z'n lippen tuitte. Vieze oude vent. Toen ik wegliep riep ie nog een aantal dingen, waaronder slet. Maar natuurlijk.
Normaal kan ik zoiets wel hebben maar vandaag viel het toch verkeerd. Ik was zo van streek dat ik een paar kilometer heb moeten huilen (voor het eerst op deze camino) vanwege die verbale aanranding en omdat hij mij zo'n naar gevoel had gegeven. Hallo, ik ben geen wandelend lustobject! Als ik geen vrouw was geweest of daar niet alleen had gelopen, was dit ook nooit gebeurd. Na een halfuur had ik me herpakt en was ik vooral heel boos. Ik laat door zo'n vent niet mijn mooie dag verpesten.

Want wat was het toch een mooie dag! De zon scheen fel en een mooie route langs het kanaal. In het eerste grote plaatsje 20km verder lekker wat gedronken bij een kebabtent (enige dat open was) en toen verder gelopen naar Bouzais om m'n lunch (stokbrood met camembert: jammie!) op te eten bij een mooi bruggetje en in de zon te liggen en te genieten. Toen was het nog een 13km naar mijn slaapplaats en die gingen ook boven verwachting goed. Ik had met mezelf afgesproken dat ik niet meer mocht kijken hoeveel kilometers ik al gelopen had omdat dan mijn lichaam zich automatisch moe gaat voelen. En ik voelde me dus nog hartstikke fit!

Af en toe lijkt zo'n etappe wel een of ander avonturenspel op de playsation of de pc, het voorlaatste level moest ik namelijk een stuk door een bos waarbij ik werd achtervolgd door een zwerm muggen terwijl ik van links naar rechts moest zigzaggen om de modder en de plassen te ontwijken. Was wel spannend of ik dat zou redden! Uiteindelijk, zonder een leven te verliezen, kwam ik aan bij de kerk in Ardenais waar ik opgehaald zou worden door iemand van de B&B en ik keek hoeveel ik gelopen had, precies 38.5km!

De man van de B&B heeft een enorme passie voor zijn paarden. Ieder gespreksonderwerp dat we hadden eindigde uiteindelijk in weetjes over paarden. Redelijk wat bijgeleerd al kon ik alle vaktermen niet volgen. Ik heb - zoals heel vaak - weer mijn eigen huisje, wat een luxe!

Verder heb ik nog een heuglijk nieuwtje dat ik wil delen: mijn voeten zijn camino-harded! Vandaag is al de 3e dag zonder blarenpleisters, pleisters of sporttape. Plus, ik heb ook al een aantal dagen geen magnesiumtabletten meer geslikt en ben dus helemaal CLEAN! Mijn harde, eeltige voetjes kunnen veel meer aan dan eerst en mijn wil is nog steeds heel sterk. En over dat voorval van deze ochtend, tja daar word je hard van!