Verwacht maar beter niets

Zaterdag, half 8, wat langer slapen omdat er maar een korte route op de planning staat zit er niet in vanwege het gerommel. Dan maar uit bed en wat vroeger dan gepland vertekken. Maar goed ook, want die "rustdag" was toch niet echt zoals ik verwacht had. Maarja, welke dagen zijn dat nu wel hier? We vertrokken allemaal apart, Marcus, Paul en ik als laatste. Marcus had nog meer bij dan ik, dat zag er zo ontzettend zwaar uit allemaal! Een backpack van zo'n 80 liter, waar nog een linnen zak gevuld met eten aan hing. Hij had een shirt en een dikke, wollen trui aan met daarover nog een jas, en nog een dikke trui om zijn middel geknoopt. Er hing ook nog een paraplu aan zijn tas (wie neemt er nou een paraplu mee?!), hij had een witte doek om zijn hoofd geslagen en in beide handen een wandelstok. Dat was toch wel een aparte verschijning moet ik zeggen!

Het weer was niet echt om over naar huis te schrijven. En de paden waren veelal modderig. Toen er werd aangegeven dat er een stuk van de route afgesneden kon worden dacht ik: NEE, deze keer blijf ik netjes op het pad. Bleek dat de originele route nauwelijks meer gebruikt werd waardoor het gras tot aan mijn heupen kwam. Heb ik weer! Toen ik eindelijk door dat hoge gras was gebanjerd waren mijn benen toch wel erg moe. Maar een pauze op een lekker bankje of een zacht stukje gras zat er niet in. Dus snel even een stukje stokbrood naar binnen gewerkt en toen doorgegaan. Wat een route toch weer. Een deel van het pad was overspoeld door een riviertje en even later moest ik over een glibberig bruggetje. Ik bleef even aan het begin staan om de conditie van de constructie in te schatten (stel je voor dat ie doorzakt als ik erover loop!) Maar tot mijn schrik zag ik iets veel WEERZINWEKKENDERS. Ik denk dat dat bijvoeglijk naamwoord het dichtst in de buurt komt om de honderden rupsen die aan hun kleverige draden een boom in kropen te beschrijven. Vol walging stond ik er naar te kijken. Soms zaten er wel een stuk of 10 in één cocon! Getver de getver! Ik kreeg overal kippenvel en begon te huiveren. Mijn capuchon opgezet zodat ze niet in mijn haar zouden vallen. Of erger nog, achter in mijn nek!!! IEEEUW! Ik zou er dan niet over na hoeven te denken om al mijn kleren uit te trekken. Snel onder de boom door en de brug over. Kroop er toch nog 1 op mijn jas! Vanaf dat moment liep ik met een grimas op mijn gezicht verder (zie foto). Dus al die "spinnenwebben" met rupsen eraan was gewoon de zijde van die rupsen, geen wonder dat het dan niet hielp om met een bidon voor mijn gezicht te lopen. Want al die draden hangen verticaal en niet horizontaal. Fijn ook, dat jullie als aandachtige lezers me ervoor hebben gewaarschuwd!
Vanaf dat moment kriebelde het overal en iedere keer als ik iets voelde volgde er een of andere spastische beweging. Eerst kon ik er nog wel een beetje mee lachen, maar toen liep ik tegen het einde van de route over een breed zandpad en zag ik net op tijd dat ik weer bijna tegen een draad aan liep waar er wel een stuk of 5 aan hingen. Midden op het pad! Toen vond ik het serieus echt niet meer zo leuk.

Omdat ik dus eigenlijk 22km aan een stuk heb gelopen en ik behoorlijk veel STRESS heb gehad, kon ik het toch niet echt een rustdag noemen. Zelfs You can call me Al van Paul Simon kon me niet meer vrolijk maken - nou dan ben ik behoorlijk gepikeerd.
Gelukkig kwam ik niet veel later in Lurcy Levis en was ik net op zoek naar de refuge toen Paul aan kwam lopen. Hij had een paar kilometer verkeerd gelopen dus was later dan ik. We sliepen in een pas gerenoveerde refuge. We aten samen wat en kletsten over vanalles en nog wat. Zoals ik al zei is hij extreem ervaren. Kleding draagt hij volgens het 3-lagensysteem, hij heeft van alles een lichtgewichtvariant bij en alles in het mini. Hij is op alles voorbereid en controleert zijn lichaam en onze slaapplaats grondig op eventuele beestjes. Er was 1 kamer met 2 éénpersoonsbedden en 1 tweepersoonsbed en in de woonkamer stond een tweepersoonsslaapbank. Hij stelde zelf voor om in de woonkamer te gaan liggen omdat hij snurkt en hij al om 8u zou vertrekken. Dus ik had een hele kamer voor mij alleen. 3x raden in welk bed ik heb gelegen!

Om half 9 schrok ik wakker. Ik had Paul niet eens horen weggaan. Dus ik ging brood halen bij de bakker ( een "pain" is hier eigenlijk een stokbrood, maar dan 2x zo breed). De helft at ik lekker op in de zon en de andere belegde ik met camembert uiteraard. Rond half 12 pas vertrokken en vanaf dat moment heerlijk in de zon gelopen. Langs boerderijen, koeien en schaapjes. Af en toe wat mestlucht. Zoals het hoort. Na 10km in een uitgestorven dorpje (hoe kan het ook anders) op een bankje gelegen. Het laatste stuk was op een harde weg. En ik kan het niet vaak genoeg zeggen hoe fijn ik het vind om in de brandende zon te sporten. Want wandelen, is ook zeker wel een sport. De laatste kilometers had ik toch wel wat muziek nodig omdat ik de lange weg een beetje beu was. Gelukkig weet mijn telefoon altijd precies in welke muziek ik zin heb! Dus Midnight City (M83) stond op z'n hardst en werd gevolgd door de Ecstacy of Gold (Ennio Morricone), totaal verschillend maar pasten allebei goed bij de lange weg.

Ik zit vanavond met Paul weer in een hele nette refuge die op dit moment wordt geleid door 2 vrijwilligers uit Luik (over 2 weken zijn er weer andere vrijwilligers). Mijn kleren zijn gewassen, we kregen een aperitief, een soep, een salade (sla, tomaat, salami, bietjes, paté), een hoofdgerecht (kalkoenfilet, boontjes, aardappelen - zooooo lang geleden!) en een chocoladetoetje met een koffie. Ik hoor jullie al denken, zo kan ik ook wel pelgrimeren! Haha, ja het is ook eigenlijk een groot feest altijd.

Ik blijf nog even doorfeesten. Morgen een dikke etappe van 38km. Maar voornamelijk langs het kanaal in de stralende zon. Heb er enorm veel zin in!
Grappig is wel dat sinds ik een keer heb proberen af te snijden, de mensen bij wie ik blijf slapen constant tips geven om onnodige blokjes om op de route te vermijden en stukjes af te snijden. Zal ik die toch maar uitproberen?

Bonne nuit!


Rachelle