Vandaag liep ik naakt

De ochtend begon weer vroeg. 6.00 de wekker, omkleden en naar de bakker om een heerlijk croissantje te halen en een superknapperig stokbrood. De tijd genomen om goed te ontbijten en alles zorgvuldig in mijn backpack te stoppen. Helaas was er geen andere pelgrim meer bijgekomen, maar hierdoor kon ik wel overal mijn spullen laten slingeren (iets waar ik heel goed in ben).

Om half 8 liep ik met een stevige pas Rocroi uit richting Signy l'Abbaye. Ik begon compleet naakt aan mijn wandeltocht. Tenminste - zo voelde ik mij. Geen kaart, geen boekjes, geen google maps. Alleen ik en de pijlen en de schelpjes. Wat was dat leuk zeg! Het leek net schatzoeken. Het is eigenlijk heel gemakkelijk. Je volgt gewoon de schelpjes of de twee gekleurde banen (blauw/geel of wit/rood, ligt aan het soort weg waarop je loopt). Als het pad wijzigt hangt er een soort pijltje. En een pad waar je niet in moet gaan wordt aangeduid met een kruisje.

Ik kan verder heel kort zijn over de tocht: het was een ZWARE dag! Het begon heel fijn in de bossen waar het zonlicht heel mooi tussen de bomen door scheen. Maar na een kleine 8 km kreeg ik last van mijn kleine teentjes en na een snelle pleisterpauze weer doorgelopen. Eigenlijk weet ik niet zo veel meer van vandaag omdat alles zo' n zeer deed. Ik kan me alleen mijn pauzes nog herinneren. Oepsie! De tweede keer dat ik pauze hield lag ik nog een stuk stokbrood te eten en was ik aan het rondbellen voor een slaapplaats (Chambres d' hôtes bij iemand thuis waren bezet door 3 mannen en de Auberge zou 70 euro kosten). Toen kwamen daar die 3 mannen aanlopen: een jongen, een vader en een opa, 3 generaties. Ik had van Bart al wat over ze gehoord en ze lopen de camino in etappes, deze week tot Reims. Het zijn superaardige mannen en ze zeiden dat ze het niet erg vonden als ze hun kamer moesten delen. Toch weer een zorg minder! Ze vroegen of ik een stukje meeliep, maar ik kon het hen niet aandoen om ze op te houden met mijn gestrompel. Even later liep ik hen weer voorbij toen ze zaten te pauzeren en zij liepen mij weer voorbij toen ik vlak voor de laatste 10km nog een pauze hield (want ik kon toen al niet meer). Een van de mannen maakte de terechte opmerking dat pijn je gedachten zo kan gaan beheersen. Dit is zeker waar en om mijn gedachten te misleiden en het knopje 'verdomdveelpijn' even uit te zetten zette ik mijn muziek keihard aan. I'm Still Standing van Elton John was het eerste liedje dat ik hoorde, hoe toepasselijk. Het tempo kwam erin en ik dacht niet meer aan mijn voeten. De ene knaller volgde op de andere en ik brulde keihard mee met de koeien als mijn publiek. Maar toen begon het...

In het bos liep ik op een pad waar op een gegeven moment een kruisje op een paal stond, daar mocht je dus niet in (en na gisteren had ik wel geleerd dat dat écht niet mag). De alternatieve route: door het bos. De bomen waren gemarkeerd met de gekleurde banen. Een pad was er echter niet te bekennen (of ik ben gewoon blind). Overal struiken met doornen. Gelijk ging de pijnknop weer om en begonnen alle alarmbellen in mijn hoofd te rinkelen. Au Au Au! En Ai Ai Ai (op z'n Frans). En ik zette met grote passen mijn voeten weer in een struik. En in de volgende. Af en toe bleef ik haken aan vanalles en nogwat wat op de grond lag en de doornen prikten door mijn broek heen. Gelukkig duurde dit maar een kwartiertje want ik wist niet in welke andere talen ik nog kon vloeken. Ik kwam op een gewoon pad en vervolgde mijn weg maar voelde nog steeds dingen prikken in mijn broek en sokken. Het pad werd steeds smaller en liep tussen prikkeldraad door. Aan het einde was een wei vol met mooie koeien (mijn vader weet wel welk ras) en een bordje dat je van richting moest veranderen. Maar welke? Aan de rechterkant stond een kruis en prikkeldraad. En aan de linkerkant was nog meer prikkeldraad.
Nadat ik een paar koeien liefkozend had geaaid vroeg ik ze waar ik heen moest (filmpje volgt), maar ze wezen me de verkeerde kant op. Trutten. Hierdoor heb ik een paar enorme hellingen moeten trotseren en toen ik uiteindelijk bij de hoofdweg aankwam, moest ik nog een heel eind naar Signy l' Abbaye.

Gelukkig kon ik bij de vrouw slapen waarbij de 3 heren ook blijven slapen. En ze gaf me meteen een paar glazen appelsap waar ik van opknapte. We hebben nog wat gekletst (voornamelijk over mij). Geen energie meer om naar de supermarkt of een restaurant te gaan dus heb mijn noodrantsoen maar aangebroken. En nu slapen.

Vandaag heb ik 41.92 km gelopen. En. Dat. Doe. Ik. Nooit. Meer.