Eat, sleep, rave, repeat

Dat was wel zo’n beetje het motto van de afgelopen weken. Feestjes om afscheid te nemen van de Erasmusvrienden die eind januari klaar waren en om ze op deze manier nog één laatste legendarische herinnering aan Parijs te bezorgen, maar ook welkomstparty’s voor de nieuwe mensen om hun Erasmusperiode op een spetterende wijze van start te laten gaan. En natuurlijk gingen de feestjes, soirées en dinertjes met de “vaste” mensen die net als ik hier een heel jaar studeren (of langer) ook gewoon door en daar bovenop kwam ook nog eens een (te kort) weekend carnaval op Brabantse bodem. Dit alles ging gepaard met veel rode wijn en shotjes (in Parijs) en zoete witte wijntjes in de Lindeboom, dus mijn lever heeft het weer flink te verduren gehad.

Eind januari had ik tot diep in de nacht een doordeweekse soirée om de nieuwe lichting Erasmusjes leren te kennen. Ik belande aan een tafel waar 3/4 maar weer eens Duitstalig was (voor de verandering), en de andere jongen (Robert) kwam uit Praag. Op een gegeven moment kwam er ook een groepje Zuid-Amerikanen bij zitten (Brazilië: Sao Paolo en Rio en Argentinië) maar die spraken wonderbaarlijk genoeg ook Duits dus we vroegen ons af waarom we eigenlijk moeite aan het doen waren om Frans te spreken. Later op de avond ook nog kennis gemaakt met twee Italianen en heel toevallig kwamen zij wéér van plaatsen waar ik nog nooit was geweest. Heb echt heel veel plaatsen in Italië bezocht maar alle Italianen hier komen uit steden die ik nog nooit heb gezocht (Parma, Verona, Milaan, Napels en Turijn). Dus zal d’r eens flink mee aanpappen dan kan ik daar misschien ook nog een keertje heen! Gedurende de avond vorderde kwam ik vreemd genoeg steeds dichter bij de bar te staan. Daar stonden de stamgasten (Parijzenaren) van de kroeg, die erg geïnteresseerd waren in al dat buitenlands volk. En omdat zij stamgasten waren vlogen de gratis shotjes je om de oren, dus dat het gezellig was, is een understatement. Uiteindelijk ging de kroeg rond een uur of twee dicht (zoals de meeste kroegen doordeweeks in Parijs – af en toe zelfs om 12 uur al!) en ik besloot om niet meer naar een grote club te gaan met de rest, maar mijn bed te gaan zoeken omdat ik de volgende dag gewoon les had. Toen ik naar de halte liep kwam nachtbus 15 net aangereden – perfecte timing en ik was blij dat ik het verschil tussen 15 en 51 nog kon zien – dus ik kon gelijk instappen (niet wetende wat dat voor ellende zou brengen!). Na een kwartiertje zag ik nog steeds geen bekende dingen van de binnenstad dus Rachelle kwam met het idee om maar even op Google Maps te kijken waar ze zich nu eigenlijk bevond. En tot haar schrik knipperde op haar scherm een blauw stipje ver buiten de périphérique van Parijs. Snel op het knopje drukken natuurlijk, maar die halte bleek al de eindhalte te zijn. Dus ik kon daar midden in de nacht gaan wachten tot dezelfde bus weer de andere kan op zou gaan rijden. En ik vervloek het dat de bus te vroeg was geweest, want anders had ik gewoon op het bordje gekeken om te controleren of ie überhaupt wel de goede richting heen zou gaan. Ik weet wel dat ik in ieder geval nooit meer naar mijn gevoel moet luisteren, want daar klopt toch niets van. Enfin, ik wilde weer instappen maar mijn ov-kaart deed het natuurlijk niet omdat ik buiten de geldige zone was gereisd. Gelukkig herkende de buschauffeur me nog en mocht ik gratis mee (gênant). Ondanks mijn aangeschoten toestand heb ik toch nog erg kunnen genieten van de terugweg. Een échte aanrader voor toeristen: wil je s’ nachts Parijs verkennen neem dan vooral nachtbus 15, dan kom je echt langs alle hotspots: de beurs, Centre Pompidou, Notre Dame, Opéra, Gare St. Lazare, Louvre, Pont Neuf (Seine), Fontaine Saint-Michel en Place d’Italie. Wel dik een uur later thuis dan gepland, maar het was zeker de moeite waard.

Deze avond had ik ook nog een uitnodiging gekregen om naar een Black & White party te komen op de campus (Cité Universitaire) in het zuiden van Parijs en daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. Rode wijn à 2 euro (nog nooit zo goedkoop wijntjes gedronken op een feest in Parijs) en mijn witte bloesje heeft dat helaas ook geweten. Wel een aantal jongens tegen gekomen (vooral Zuid-Amerikanen) die blijkbaar wel geïnteresseerd in mij waren, maar dat was niet wederzijds. Wat dat betreft moet ik toch gemener worden, want ik ben nog steeds te lief en kan geen nee zeggen als ze mijn telefoonnummer vragen. Maar wat moet je dan zeggen? “Nee, rot op je krijgt het niet!”? Gelukkig was ik mijn Franse nummer oprecht (eerlijk waar!) vergeten dus die kon ik ze gelukkig niet geven. Maar toen moest ik per se hun nummer in mijn telefoon zetten en ze bellen (en dan kom je er helemaal niet meer onderuit want zij geven je gegarandeerd het goede nummer en dan móét je bellen waar ze bij staan. Wonder boven wonder mislukte plan B ook want we stonden in een soort geluidsdichte kelder waar ik geen bereik had (hoera!). En plan C (nummers uitwisselen met pen en papier) komt uit de prehistorie – bij wijze van spreken dan toch – dus daar dachten deze kanppe koppen natuurlijk niet aan. Uiteindelijk spotte ik de jongen uit Praag van het vorige feestje (die tenminste niet mijn nummer wilde) dus daar heb ik nog een tijdje mee gekletst. Ineens was het alweer een uur of 4 dus ik bedacht me dat het misschien wel een goed idee was om een manier te vinden om thuis te komen. Uiteindelijk kwam ik buiten op de campus nog een Italiaanse student (Roberto) tegen die in het 6e woont en die met mij naar huis is gewandeld. Het was wel een beetje een betweter want hij corrigeerde mijn grammaticale fouten (wie doet dat om 4 uur ’s nachts bij iemand die gedronken heeft?!) en hij kende ook nog eens Baarle-Nassau/Hertog (welke Italiaan kent dát dorp nou?!). Enfin, uiteindelijk met hem toch nog nummers uitgewisseld. Ik stond helaas niet meer in een kelder zonder bereik en ook toen ik oprecht (eerlijk waar!) een verkeerd nummer belde (dat één cijfer scheelde met dat van hem) corrigeerde hij me zodat ik wel zijn goede nummer moest bellen en hij uiteindelijk ook het mijne had. We zijn de week erna naar Musée Picasso geweest wat wel oké was, ware het niet dat hij als student filosofie bij ieder schilderij een kwartier wilde gaan nadenken over wat het zou kunnen beteken. En ja, bij Picasso kan dat natuurlijk alle kanten op en er waren ook nog eens een stuk of 4 etages dus dat was zelfs voor mij als kunsthistoricus in spe een beetje afzien. En als ik dan een werk zag waar ik iets over kon vertellen haalde hij zijn recorder tevoorschijn om op te nemen wat ik erover vertelde zelfs nadat ik had aangegeven dat ik dat niet zo prettig vond. Maar goed, wat mij betreft was dat mijn laatste rendez-vous met Roberto.
En het heeft me toch wel weer doen twijfelen over de mensen die je hier leert kennen. Ik vind het superleuk om nieuwe Erasmusmensen te leren kennen, nieuwe vrienden te maken en andere culturen te leren kennen, maar je moet ook mensen kunnen vertrouwen. En na een paar wijntjes ben je wat losser en gaat dat wat beter, maar ik merk dat ik toch wel steeds sceptischer begin te worden. Je kent die mensen niet eens, waarom zou je ze vertrouwen? Misschien hebben ze wel iets in je drankje gestopt dat ze je zojuist hebben aangeboden. Maar we zijn hier allemaal voor een ultieme Erasmuservaring dus ik denk dat je er maar op moet vertrouwen dat er niemand aan het klooien is. Verder vind ik eerlijk gezegd uitgaan hier niet zo leuk als met mijn vrienden thuis. Hier ben je toch vooral bezig met elkaar te leren kennen en erachter komen wat wel of niet kan, dan dat je echt lol aan het maken bent en echt los kunt gaan. Vind vooral jammer dat de meeste mensen die je leert kennen op een gegeven moment toch heel anders zijn dan je aanvankelijk had gedacht en dat kost tijd om daar achter te komen. Daarom heb ik besloten om vooral op te trekken met de "vaste" mensen die ik al veel beter ken, waardoor ik niet meer voor verrassingen kom te staan.

De perfecte gelegenheid om te kunnen feesten en lol te trappen met mensen die ik wél goed ken en blind vertrouw was natuurlijk carnaval. Wat was het fijn om weer even terug in Baarle te zijn. Helaas was carnaval dit jaar véél te kort (maar 2 dagen!). De rest van de groep begint al oud/serieus en saai te worden en haakte zondag al af omdat er maandag gestudeerd of gewerkt moest worden. Dus door de gecancelde plannen van zondagavond, had ik niets beters te doen dan om half 8 al in bed te gaan liggen (was stiekem toch best wel moe omdat het al twee dagen 5 uur was geworden) en werd de volgende ochtend pas om 11 uur weer wakker. Na twee korte nachtjes was mijn batterij dus weer volledig opgeladen om zo een dag later weer naar Parijs te vertrekken.

Aankomende week is het vakantie en dan heb ik redelijk veel bezoek dus dat wordt een leuke, maar drukke week. Toen ik vorige week via Hoogstraten naar Antwerpen werd gebracht keek ik uit het raam en zag ik eigenlijk vooral uitgestrekte weilanden en een overvloed aan natuur. Baal er wel een beetje van dat ik er niet optimaal van heb genoten toen ik weer even in Brabant was. Dus de komende week staan er vooral veel parken en wandelingen op de planning! Dan is het alweer maart, en als ik ergens geen zin in heb is het maart! De 4e, de 13e en de 19e heb ik presentaties die ik nog helemaal in elkaar moet zetten en vooral bij die van de 13e vragen ze onmogelijk veel dingen. Ik moet dan een presentatie geven over het schilderij The death of general Wolfe van Benjamin West. Maar dat moet perfect worden want bij het kleinste foutje in je structuur of inhoud word je al de grond ingeboord. En laat dit toevallig het enige vak zijn waarbij de werkcolleges door een vrouw worden gegeven. Dit bevestigd maar weer mijn hypothese dat alle vrouwelijke professoren hier secreten zijn die niets liever doen dan studenten afkatten.
De bibliografie moet foutloos zijn (dat is begrijpelijk en nog wel te doen) maar je moet ook een of andere historiografie inleveren van vier pagina’s met een soort samenvatting van wat er sinds de eerste tentoonstelling van het schilderij tot nu over geschreven is (in mijn geval bestrijkt dat een periode van ongeveer 240 jaar). En nu ik het zo hier opschrijf zakt de moed me alweer in de schoenen. Sowieso snap ik niet zo goed wat ik mezelf aandoe, want ik zit al rond de 210 ECTS terwijl je er maar 180 nodig hebt om af te studeren. Maar ik hou niet van half werk afleveren of onvoldoendes dus nog 86 dagen doorbijten en dan heb ik mijn laatste examen hier gehad! Eigenlijk is het ook niet eerlijk wat we allemaal moeten doen! Wij moeten perfect werk inleveren (en het hoogste cijfer dat iemand ooit krijgt is een 16/20 en dat is zelfs uitzonderlijk), terwijl de professoren plagiaat plegen bij de vleet. Eerlijk waar! Vorige periode had ik al last van een professor die in haar colleges de teksten op de site van het Musée d’Orsay letterlijk voorlas als we een schilderij behandelden dat eigendom is van dat museum. Bij de teksten op de site van Musée d’Orsay staan echter geen auteurs, dus heeeeel misschien heeft ze zelf deze tekst wel geschreven (maar dat lijkt me zeer onwaarschijnlijk). En ook dit semester heb ik een professor die voor zijn colleges met gemak gebruik maakt van het letterlijk opdreunen van de teksten van onder andere de site van het Louvre (waarbij wel de auteurs vermeld staan, en hij is het in ieder geval niet) zonder te refereren aan de mensen die het geschreven hebben. Jullie zullen wel begrijpen dat mij dit niet echt motiveert om zelf iets fatsoenlijks in te leveren. Had sowieso al wel het idee dat ze in Nederland veel strenger met plagiaat omgaan dan hier in Parijs (Franse slag). Maar goed, gelukkig ben ik fatsoenlijk opgevoed aan de Universiteit van Utrecht.

Daarnaast krijg ik begin maart (ja, dan pas!) mijn cijfers van de examens die ik in januari (ja, toen al!) gemaakt heb. Grote kans dat ze nogal teleurstellend zijn, dus misschien kan ik beter pas eind maart kijken zodat ik in ieder geval nog een ietsiepietsie-beetje motivatie heb voor mijn presentaties. In ieder geval is het motto voor de komende periode: eat, sleep, study, repeat. En dan met Pasen weer even een weekendje thuis om op adem komen en van de natuur te genieten!

Je vous embrasse,

Rachelle