Waar ben ik nu toch weer?!

Oeioeioei, ik kan het bijna al niet meer bijhouden. Al die plaatsnamen! Iedere dag vraagt er wel iemand aan je waar je de vorige nacht bent blijven slapen of waar je naartoe loopt. Ik heb soms absoluut geen flauw idee meer. Soms moet ik zelfs heel hard nadenken om te weten waar ik op dat moment precies ben.

Maandag was dat in... euuuuh (checkt haar schrift) St. Foy la Grande, dinsdag (probeert hard na te denken), Monségur, woensdag was ik in Auros, donderdag in Captieux en vandaag in een heel schattig plaatsje Roquefort (nee, helaas niet de Roquefort waar de lekkere kaas vandaan komt). Georg loopt nog steeds met  mij mee en over een weekje moeten we alweer afscheid nemen omdat hij de Camino del Norte gaat volgen en ik de traditionele Camino Francés wil doen.

De vraag 'Waar zijn we nu toch weer?' kwam de afgelopen dagen ook naar boven toen we op onze slaapplaatsen arriveerden. Maandag verbleven we in een huis voor daklozen waar ik na een onderbreking van 8 heerlijke jaren (eindexamenvakantie in Albufeira), weer eens met kakkerlakken moest dealen. Volgens de gastvrouw die we vandaag hebben zou dat adres van de lijst geschrapt moeten worden omdat de daklozen die er verblijven 's nachts door de gangen dwalen en hard schreeuwen. Dat hebben wij gelukkig niet meegemaakt!

En dinsdag was helemaal een verhaal apart. Ik belde 's ochtends de mevrouw Crégut in Monségur om te vragen of ze nog ruimte had voor 2 pelgrims. Dat was prima, maar er zou nog wel iemand anders komen en een maaltijd en ontbijt zat er niet in want ze was te oud om dat allemaal klaar te maken. Ik vroeg nog om een adres maar het was allemaal heel gemakkelijk te vinden (DAT ZEGGEN ZE ALTIJD - MAAR DAT IS VAAK NIET ZO, GEEF GEWOON JE ADRES DAN LOOP IK ER MET MIJN GPS ZO NAARTOE! - sorry die frustratie moest er even uit!). En als we het niet konden vinden moesten we het maar aan iemand vragen, want iedereen zou haar kennen, omdat het maar heel klein was. Bon, het wandelen ging wat moeizaam. We hadden maandag 4km extra moeten doen (de gids had een fout gemaakt in het aantal kilometers) en deze extra kilometers hebben we half gerend omdat we voor 17u op onze plaats moesten zijn. Dus de voeten waren nog een beetje na aan het smeulen van die enorme inspanning. Wie hielden daarom om de 10km een pauze. De tweede pauze was in het stadje Perigueux, waar we ook weer half naar de supermarkt moesten rennen omdat deze ging sluiten voor de middag en we geen eten meer hadden. We verzamelden snel alles bij elkaar voor de meest uitgebreide pelgrimslunch die ik ooit heb gehad: croissantje, stokbrood met brie, yoghurt, abrikoos, koekjes, een orangina en een zakje chips (voor het zout uiteraard, niet omdat ik dat lekker vind ofzo). De derde pauze hielden we zo'n 8km voor onze slaapplaats. En omdat we toen nog 3uur hadden hebben we bijna een uur in het gras gelegen, en heb ik volgens mij zelfs nog een powernap gedaan. Na een kilometer of 38 kwamen we in het dorpje aan. En toen moesten we het aders nog vinden. Aangezien het toch iets groter was dan verwacht schoot ik maar gelijk iemand aan om het te vragen. Maar hij had geen idee wie die mevrouw was of waar ze woonde en stuurde ons naar het café waar ze het eventueel wel zouden weten. Op de weg hiernaartoe nog verschillende mensen aangesproken, maar er ging bij niemand een belletje rinkelen. De jonge gast in het café dacht dat het ergens aan de linkse kant van het plaatsje was, lekker duidelijk.  We liepen die kant uit om ergens misschien een St. Jacobsschelp te zien, maar nergens een aanwijzing.
Ik was er een beetje klaar mee en aangezien ik op zulke momenten alles kan regelen omdat Georg geen woord Frans spreekt moest ik me héél erg inhouden om mijn frustratie niet op die arme jongen te richten. Uiteindelijk stuurde een vrouw ons richting een huis waar een soort kunstwerkje van de St. Jacobweg aan de muur hing. Niemand deed open dus ik besloot mevrouw Crégut maar te bellen. Stonden we blijkbaar voor het verkeerde huis, ze vertelde in welke straat ze woonde, maar we moesten blijven staan want ze zou ons beslist op komen halen toen ik vertelde waar we stonden. Wij wachten, en wachten maar na een kwartier was ze er nog steeds niet, en zo groot was het plaatsje nu ook weer niet.

Google geraadpleegd en omdat Google alles weet hadden we het adres gevonden, we stonden er nog op geen 100 meter vanaf. Maar de voordeur was al lang niet meer gebruikt geweest - zagen we aan alle spinnenwebben. Dus het blok omgelopen om de achteringang te zoeken en die vonden we. Net op dat moment kwam Mme Crègut in haar auto (?!) aanrijden. Ze was ons gaan zoeken bij de kerk, terwijl ik duidelijk had verteld waar wij stonden. Hmm.. het zou nog wel eens vervelend kunnen worden dat onze gastvrouw zo oud was. Ze wilde volop met ons haar verhalen delen en we moesten samen met haar de bedden opmaken, wat een eeeeeeeuwigheid duurde. Bleek ook dat er helemaal geen andere pelgrim daar zou slapen. Toen nog 10x het aanbod moeten afslaan dat ze ons met de auto naar het centrum kon brengen (3min. wandelen). Verder was het huis totaal niet schoon omdat ze daar denk ik te oud voor is. Gele lakens, zwart douchegordijn en de geur van heel veel huisdieren, maar nergens iets te bekennen. Ik moet toegeven dat ik blij ben als ik een bed, douche en toilet heb. Maar als dat allemaal schoon is, is ook wel heel prettig. Die avond kreeg ik een melding dat ik een nieuw stappenrecord had! Maar liefst 56416 stapjes gezet.

Woensdag daarentegen hadden we een hele mooie, moderne en vooral schone gîte bij een kasteel in Auros. Zo groot dat ik soms niet meer wist welke deur ik moest hebben. En een tweepersoonsbed voor mij alleen. Extra van genoten aangezien het wel eens de laatste keer kon zijn.

Een andere reden om "waar zijn we nu toch weer?" te denken is als er van de St. Jacobsroute afgeweken wordt. Monségur lag namelijk niet op de route, dus we moesten woensdag extra kilometers maken om terug op de route te komen maar we konden er een paar vanaf sjoemelen door een andere wandelroute te volgen, de zogenaamde GR (Grande Randonnée). Ik sprak met Georg af dat hij trakteerde op ijs als we verdwaalden en dat ik zou trakteren als we goed zouden lopen. Op een gegeven moment werden we het bos ingestuurd, Georg nog steeds in zijn nopjes omdat we nog steeds GR-markeringen zagen. Totdat we in het bos waren. Daar was de GR ineens verdwenen en er hing een ijzeren ketting om de bomen die mij de verboden-terrein indruk gaf. Maar Georg zei stug dat dat voor auto's was, dus wij er overheen klimmen. Terwijl ik nog zei: don't let me say I told you so. We kwamen door een bizar gebied met allemaal soorten werktuigen: houten balken met jerrycans eraan en ijzeren draden die helemaal tot aan de hoogste takken van de bomen liepen. Hier en daar stonden er hutjes die helemaal gecamoufleerd waren. Heel bizar allemaal! Uiteindelijk kwamen we erachter wat het precies was (maar dat lees je in mijn volgende blog). Na deze rare installaties kwamen we op een soort open veld met elektriciteitspalen, zonder wandelpad, kon ik triomfantelijk zeggen "I told you so" en had ik mijn ijsje binnengesleept. Uiteindelijk vonden we na een kwartiertje met behulp van mijn GPS terug de route en konden we onze weg vervolgen. Op het einde konden we opnieuw nog een paar kilometers van de route afsjoemelen door een drukke weg te pakken, maar daar hadden we allebei geen zin in.

Het eten is heel gevarieerd. Zondag at ik namelijk een pizza napolitana, dinsdag een calzone en woensdag een pizza norvégienne (met zalm).

Ik heb nog zoveel te vertellen, maar dat komt allemaal nog wel!

Rachelle