Caminofeestje

Trabadelo was een fuifje. De vrouw van de albergue sprak (net als vele andere Spanjaarden) geen Engels maar was ontzettend vriendelijk. Na een grondige douche en mijn kleren te hebben gewassen was het tijd voor een grote pul bier. De albergue was ook weer de dorpsbar (ik weet ze wel uit te zoeken hè, dit kan haast geen toeval meer zijn). Dus ik dronk daar op het terras mijn bier. Al snel werd ik aangesproken door een andere Spaanse pelgrim (Miguel) en zijn wat stillere metgezel (Alfredo). Miguel leek zowel qua innerlijk als uiterlijk ontzettend op Jeroen van Koningsbrugge en was de grote gangmaker van die avond. Alfredo had een typische Spaande kop en sprak minder goed Engels maar ik kon me met handen en voeten in het Spaans ook nog duidelijk maken. Voor het gemak werd ik Raquel genoemd. Al snel volgde het volgende rondje en sloot Javier aan en ook twee rasechte Britten (vader en zoon) die ontzettend posh maar heel aardig waren. Even later kwam ook nog Heraldo, een wat oudere man uit het zuiden van Oostenrijk bij ons zitten. Het bonte gezelschap zorgde voor een bonte avond. Je kunt het onderwerp zo gek niet bedenken of er werd over gepraat: de camino, Duitse en Britse auto's, het Europese koloniale verleden, taal, reizen, religie, thuis, feestdagen enz. 

Op een gegeven moment kwam de vrouw van de albergue lachend bij ons. Ze vertelde dat ze zojuist een Italiaanse pelgrim had wakker gepord omdat ze dacht dat ie dood in bed lag en ze ongerust was geworden. De manier waarop ze het vertelde met allerlei uitbundige gebaren erbij zorgde ervoor dat iedereen de slappe lach kreeg. Ze zorgde ook voor heerlijke hapjes op tafel waar we niets voor hoefden af te rekenen. Om half 11 was het toch wel gedaan met de pret en gingen we naar bed. De volgende dag volgde er namelijk weer een bergetappe.

Ik was een klein beetje duf van al het bier dus vertrok pas om 8u. Maar ik had geen haast. Ik had ingepland om in ieder geval naar O Cebreiro, de top van de berg te gaan en daarna zou ik wel verder zien. Na 5km nog even een koffie gedronken en op 10km een supermarkt in gedoken om een voorraadje eten voor op de berg in te slaan. De hele ochtend liep ik nog steeds langs dezelfde rivier en in de weides liepen koeien en kalfjes met de schattigste belletjes. Combineer die twee geluiden en je hebt mijn nieuwe ringtone. Ondertussen liep ik nog onder een aantal gigantisch hoge bruggen door totdat het echt klimwerk ging beginnen.

In het laatste dorpje kon je paarden huren om de berg te beklimmen. Ik moest dan ook tijdens de klim verschillende paardenpoepjes ontwijken. Het was zeker niet zo stijl als het eerst stuk van St. Jean-Pied-de-Port en gelukkig een groot deel in de schaduw. De fietsers gingen niet veel harder dan de pelgrims. Dat moet wel een pittige klus zijn geweest voor ze! Op een gegeven moment splitsten onze wegen: fietsers bleven op het asfalt, pelgrims kregen een rotsachtig pad om op te hiken. Toen ik halverwege was besloot ik dat het tijd was voor mijn tweede ontbijt. Ik kon iets van het pad af, verder omhoog waar ik in alle rust een prachtig uitzicht had over de bergen met in de verte nog wat koeienbelletjes.

Met dit uitzicht ontving ik helaas het bericht dat onze vierjarige poes Pippa haar spoorloze verdwijning van de afgelopen dagen niet zou overleven. Ik was ontzettend verdrietig over het feit dat ze waarschijnlijk veel pijn heeft gehad en dat ze er niet meer is als ik straks thuis kom. Zelfs dit prachtig plekje kon dat verdriet niet echt wegnemen dus ik ben maar weer gaan wandelen. Dat hielp een beetje.

Het laatste stuk naar O Cebreiro was wel in de zon en was daarom berhoorlijk bikkelen. Een paar kilometer voordat je hier aankomt ga je de grens naar Galicië over, dé provincie van Santiago de Compostella. Dit werd duidelijk gemaakt met een chaotisch versierd betonnen blok. En niet veel later kwam ik aan in het bergdorpje. Heel mooi mini plaatsje waar naast pelgrims ook veel toeristen rondstruinden.

Na even rondgekeken te hebben ben ik verder gewandeld naar Linares. Hoewel het hoogste punt bereikt was, bleef het natuurlijk nog bergachtig dus veel klimmen en dalen. In Linares trof ik Miguel en Alfredo. We hadden afgesproken om daar een Orujo te drinken om te vieren dat we de bergetappe hebben gehaald. Het is een redelijk sterk spulletje dat voornamelijk in Galicië wordt gedronken en lijkt op Italiaanse Grappa, maar vond dit toch wel iets frisser. En gelukkig ging de alcohol niet rechtstreeks naar mijn benen want ik wilde nog even doorlopen. We kochten nog wat brood, kaas en vleeswaren om te lunchen en daarna nam ik afscheid van de gezellige Spanjaarden.

Ik zou wel zien waar ik uit zou komen en dit werd Alto do Poio op 1337 meter hoogte. Het was toch berhoorlijk pittig in de zon en hoewel de albergue niet heel modern of schoon was maakte het prachtige uitzicht van de bergtoppen veel goed. Terwijl ik met mijn snoet in de brandende zon zat hoorde ik voor het eerst weer een Nederlander, Henk. Ik zei hallo en we raakten aan de praat. Hij is een ex-businessman uit Boskoop en al snel leerden we elkaar beter kennen.

De volgende dag besloten we samen te lopen. Henk heeft vanaf Amsterdam in etappes de camino gelopen en dit jaar loopt hij het laatste stuk. Het is heel bijzonder om met hem herinneringen uit Frankrijk te kunnen delen en andersom. Alle gekke ervaringen en avonturen die ik twee jaar geleden heb meegemaakt kwamen weer bovendrijven. Waardoor in principe mijn laatste dag van de Camino Francés weer een dag werd waarop ik even kon reflecteren op de hele camino. Het stuk dat ik deze dag namelijk liep is het laatste stukje dat ik heb overgeslagen. Als ik in Sarria zou aankomen, waar ik 2 jaar geleden de draad weer heb opgepakt om de laatste 100km te lopen, zou het cirkeltje rond zijn. Maar hier was ik eigenlijk helemaal niet mee bezig. Het was veel te gezellig met Henk, ondanks dat de regen met bakken uit de lucht kwam. Tja, ik ben ook weer een dag in Galicië... Mistte de zon nu al. Net voor we ergens warm gingen lunchen kwamen we ook nog een pelgrim met een bepakte ezel tegen!

Henk zou eigenlijk in een plaatsje 6km voor Sarria stoppen maar omdat we zo druk aan het kletsen waren, kwamen we ineens in Sarria uit. De 32km van vandaag waren voorbij gevlogen. Ik had er graag nog iets langer van willen genieten. En realiseerde me het eerst niet, maar pas toen ik verbrouwereerd mompelde dat ik nu eigenlijk heel de camino heb volbracht realiseerde ik het me ook pas. Henk had het niet verstaan en vroeg wat ik zei en toen ik het mezelf hardop hoorde zeggen sprongen ineens - na 2 jaar pas - de tranen in mijn ogen. Mijn camino is voltooid! Terwijl ik nog een beetje aan het snikken was kreeg ik van Henk een dikke knuffel. Vind het echt heel bijzonder dat ik dit heb kunnen delen met iemand die zich precies in kan leven in mijn ervaringen en verhalen. Dat ik Henk precies op het goede moment heb ontmoet en dat we gewoon zijn logeeradres per ongeluk voorbij zijn gelopen!

In Sarria slenterden we een beetje door dé pelgrimsstraat. Een straatje met bijna alleen maar albergues en restaurantjes. We waren op zoek naar een leuke plaats om te overnachten. Ik wees naar een albergue aan het eind van de straat, "is dat misschien iets?" Toen we binnen waren herkende ik het ineens als dezelfde albergue waar ik 2 jaar geleden heb geslapen. Had het aan de buitenkant niet herkend, maar wat een toeval weer!

's Avonds vierden we mijn camino met biertjes, een plegrimsmaaltijd en nog wat glaasjes rode wijn. Hierna probeerde ik een beetje rozig nog wat aan mijn blog te werken totdat Henk me ineens kwam halen. "Rachelle, er is een vuur en ze schenken likeur, kom!"
In een schuur achter in de tuin brandde de kachel, zaten wat Spanjaarden te zingen en werd er Orujo gedronken. Wat een gezelligheid. Hier mag je me altijd voor komen halen!

De volgende dag zou ik proberen uit te vogelen wat ik nu precies de komende dagen nog wil doen. Wil ik in dit flinke tempo doorlopen naar Santiago? Of wil ik (zoals iedereen tegen me roept) na 14 maanden ook eens een paar daagjes rust houden? Je leest het in de volgende blog!