Op en neer!

De tweede dag begon voor mij een beetje verdrietig. Ik wil er niet een al te groot drama van maken maar ik merkte ineens dat mijn armbandje uit Vézelay ineens niet meer om mijn pols zat. Het is het enige ding dat ik bij me heb dat niet vervangbaar is, om even de emotionele waarde uit te drukken. Stond symbool voor mijn eerste grote mijlpaal in Frankrijk. Hij moet haast wel in de albergue liggen omdat hij nooit zomaar van mijn pols af gaat. Ga in ieder geval op de een of andere manier contact proberen te zoeken!

Maargoed. Dat was een beetje een voorbode voor de rest van de dag. De eerste 12km naar de grotere stad Astorga gingen ontzettend traag voorbij. Dit was 1. te wijten aan het feit dat ik continu foto's maakte van het prachtige landschap en me vergaapte aan de zonsopgang die met haar oranje gloed de glooiende heuvels leek te likken, poëtischer kan ik het niet maken 2. Omdat ik ook gewoon ontzettend traag liep, maar dan ook echt slakkentempo. Het was toch wel redelijk heuvelachtig zonder dat ik het echt doorhad. En dat ben ik niet meer zo gewend want Nederland is zo plat als een pannenkoek.

In Astorga wilde ik de kerk bezoeken en een tweede ontbijt eten of mijn eerste lunch, tis maar net wat je ervan maakt. Maar er was net een mis in de kerk dus ben eerst maar even gaan eten. Had een bocadillo (sandwich) met chorizo besteld, daar heb ik al zo lang naar uitgekeken, kreeg ik er een met een tortilla (soort omelet met aardappel erin, op een broodje dus). Voelde me zo slecht toen ik het terugstuurde, maar goed ik wilde geen ei met aardappel om 10u 's ochtends.

Na de heerlijke bocadillo con horizo bezocht ik de kathedraal. Voor de meeste kerken in Spanje moet je betalen. Gelukkig kreeg ik pelgrimskorting. Naar de gratis audioguide heb ik maar half geluisterd. Op zo'n moment echt geen zin in. Ik wil gewoon een kaarsje aansteken en me vergapen aan het harmonieuze geheel van architectuur zoals ze het noemden. Het is de enige kerk in Spanje waarin je invloeden van Duitse laat-gotische architectuur terugziet - aldus de audioguide. En dus wel echt het bezoekje waard. Er was ook een gigantisch retabel waarop Saint Jacques (Sint Jakobus) werd afgebeeld. Ik denk niet dat er iets is overgebleven van zijn slippertjes toen hij in Santiago aankwam. Die zolen waren zo dun! Acherme 't menneke.

Na dik een uur pauze liep ik Astorga uit. Daar baalde ik wel een beetje van want ik hou niet graag zo lang pauze, en al helemaal niet als je nog maar op 1/3 bent van je etappe. Gelukkig ging het tweede deel naar El Ganso een stuk beter. We stegen redelijk in de hoogte,  maar je zag dus niet echt dat je een heuvel op liep. Wat eigenlijk heel sneaky is, want ik werd wel behoorlijk moe. Als je een berg wil zijn laat dat potverdorie dan toch ook zien, dacht ik. En niet van dat halve gedoe. Toch was het heeeerlijk. Ik vond het zo fijn om de stad weer uit te zijn en gewoon kilometers te maken op een eindeloos zandpad met de zon die in je nek brandt, krekels op de achtergrond en sprinkhanen die voor je voeten wegspringen. En die lucht, zo helder blauw! Ik weet niet of het een woord is maar het zag er zo 'zwembaar' uit. Had er heel graag een plons in willen nemen!

Nou zo liep ik. Een stuk of 12km helemaal solo. Ben sowieso nog maar weinig mensen tegengekomen. Heel veel Spanjaarden, een aantal Italianen en een handjevol Aziaten (denk Taiwan of Zuid-Korea). Waar zijn alle Duitsers en Franzosen gebleven? En vooral veel fietsers, meer dan anders. Weet nooit zo goed wat ik moet terugroepen als ze buen camino zeggen omdat ze dus eigenlijk niet aan het "caminar" (wandelen) zijn... Soms hebben ze ook niet eens bagage bij waardoor ie niet eens weet of ze wel onderweg zijn naar Santiago.

Toen ik aankwam in El Ganso besloot ik om nog 7km te lopen tot aan Rabanal del Camino en niet 12km te lopen maar Foncebadón. Het zat er gewoon echt niet in en het moet nog wel een beetje leuk blijven. Voor het eerst in mijn leven eerder gestopt dan de planning, maar het voelde wel als een hele opluchting. Ineens had ik dus ook tijd voor een extra pauze.


Ik zag dat er 2km voor de finish nog een riviertje was waar ik misschien aan kon chillen. Deze stond helaas droog en zelf had ik ook weer geen water meer, hoe krijg ik dat toch voor elkaar? Dus het werd gewoon ergens onder de boompjes in de schaduw. Er was dus echt iets goed mis vandaag! Normaal pauzeer ik al-tijd in de zon. Hoe heet het ook is. Was dus wel echt een beetje moe.

Tijdens de pauze ontmoette ik Peri (tante en fervent wandelaar) en Way (neef en fervent klager). Die ik later ook in de Albergue zou treffen. Geen idee of ik het goed schrijf maar Way maakte al grapjes over zijn naam. In het Engels is 'De camino' namelijk 'The way', meant to be dus. En groot gelijk dat zijn tante hem heeft meegenomen want hij doet dus iedere dag booschappen en kookt een maaltijd als de albergue een keuken heeft. Soep, hoofdgerecht en nagerecht, jaloers!! Stond ik daar met mijn bakje noodles. Schaamde me er wel een beetje voor want dat is net alsof je een kant-en-klare bak lasagne in de neus van een Italiaan zou duwen. Gelukkig gaf Peri wel wat tips om het lekkerder te maken. En ik had toevallig al de hele dag zin in noodles (geen idee waarom). Dus ik sprong een gat in de lucht toen de supermercado zelfs verschillende varianten had. Ik was überhaupt blij dat het gehuchtje een winkeltje had dat net zo groot was als mijn studentenkamer in Utrecht. Ik heb de laatste tijd echt moeite om op het goede moment een winkeltje te spotten. Want heel vaak als ik net heb gegeten, of 's morgens vroeg heb ik nog geen zin om allemaal boodschappen mee te sjouwen. Misschien toch maar zin voor maken dan?

De albergue waar we bleven was overigens ook de enige dorpsbar. Heel gezellig dus. Voornamelijk met van die oude kleine Spaansr mannetjes. Wat me deed denken... Hoe kan het nou dat je superveel knappe, jonge Spanjaarden hebt en heel veel oude, kleine mannetjes. Welke fase zit daar tussen? En op welke leeftijd gaan ze krimpen? Ik ben heeeel benieuwd.

Met mijn muziekoortjes in ging ik slapen. Deze gebruik ik tegenwoordig als oordoppen. Helpt supergoed, maar 's ochtends zit vaak wel het snoer om mijn nek gedraaid. Oeps. Eigenlijk nog geen helse nachten meegemaakt in de albergue (in de trein dus wel en dat is voorlopig even genoeg). Maar word wel vanaf 5.30u regelmatig wakker als er mensen gaan vertrekken. Ik zou niet weten wat je zo vroeg in het donker al moet gaan doen, zeker in de bergen! Plus als je gaat als iedereen al wakker is rond 7u/ half 8 (zoals ik) dan kun je gewoon met het licht aan je tas inpakken en zoveel geluid maken als je wilt, gaat dus 10x zo snel.

Gelukkig waren al mijn kleren ook weer droog toen ik 's ochtends vertrok. Ik was ze iedere dag maar was bang dat mijn fleece-vest nog niet helemaal droog was. Ik draag dus ook precies dezelfde outfit als 2 jaar geleden. Niet vanwege nostalgie, maar dit is het enige dat ik heb liggen waarvan ik weet dat het de Spaanse hittes kan verdragen en dus nog steeds lekker luchtig voelt. Behalve de sokken, die zijn wel dunner! En dat helpt tot nu toe redelijk de hitte-uitslag op mijn voeten tegen te gaan. Wel wordt het pijnlijk duidelijk dat ik een stuk was afgevallen toen ik die wandelrok kocht op de Spaanse grens (St. Jean-pied-de-port), want iedere keer als ik nu buk springen de knoopjes open, HAHA!

Met de zonsondergang in de rug startte ik de klim naar Foncebadón. Deze was gelukkig niet zo stijl als ik had verwacht, maar had ik de dag ervoor echt niet gered. Met een fris paar benen en een pak mariakoekjes als ontbijt stoof ik de bergen in. De laatste 2 dagen gingen een beetje op en neer (letterlijk en figuurlijk) maar De Gazelle de Vézelay* is back!!

(bijnaam die ik kreeg in Zuid-Frankrijk)