Gas erop!

Iedereen die wel eens naar het strand gaat weet dat het heel leuk is, maar dat je de volgende dag nog een zandkasteel kan bouwen met al het zand dat overal en  nergens vandaan komt. Gelijk die avond dus alles door een sopje gehaald. Maar vanwege de Spartaanse inpaksessie had ik alleen nog mijn wandelkleren om de stad in te gaan, lekker glamoureus. Van alle extra broekjes die ik had mee kunnen nemen, pak ik natuurlijk weer net degene van spijkerstof, en die is dus in 10 jaar nog niet droog. Had ik kunnen weten! Een rooftop bar met mijn sportieve outfit ging 'm dus niet worden helaas. In plaats daarvan struinde ik de Passeig de Gràcia af - een soort Champs-Elysées van Barcelona - waar ik bij alle onbetaalbare hotels even naar binnen gluurde.

Ik bracht ook nog een verrassingsbezoekje aan Casa Batlló van Gaudí omdat ik per ongeluk verkeerd was gelopen. Maar ben blij dat ik het nog heb kunnen aanschouwen en vond het al een stuk minder verschrikkelijk dan de Sagrada Familia. Ik was dus eigenlijk op weg naar Plaça de Catalunya om vanuit daar even een stukje van Las Ramblas mee te pakken. Heel lang bleef ik er niet. Veeeeeel te toeristisch. Maar een must see als je in Barcelona bent. Dus bij deze: afgevinkt.

De volgende dag bracht deze luie donder bijna heel haar dag door in verschillende parken. Even een wetenschappelijk onderzoekje doen naar waar je nu het best kan chillen. Rond 4u ging ik lunchen(alles is hier 4 uur later) en dit was in een zijstraatje van Las Ramblas. In de zijstraatjes vind je vaak de beste tentjes, net zoals deze dus. Paella Bar Boqueria heet het en ik heb er - je raadt het al - heerlijke paëlla gegeten. De huisspecialiteit met zeevruchten en een glas Sangría van cava. En toen zag ik ook pas voor het eerst dat er een accent op de 'i' staat en dus de klemtoon daar ligt, terwijl wij als Hollanders vaak sángria zeggen. Weer wat geleerd...

Om half 9 ging mijn trein van Barcelona naar Leon. Man wat was dat een helse rit! Na mijn trans-mongolië avontuur verwachtte ik dat ik met een paar anderen in een coupé heerlijk mijn eigen bedje zou krijgen. Ik had al helemaal zin gekregen om erover te schrijven en dat het weer voelde als vanouds. Nou niets vanouds. Maar eerder hartstikke modern en dan denken dat het beter is, JUK. Ik kwam dus in een comfort coupé met een stuk of 20 stoelen, twee rijen van 2 en een rij van 1 gescheiden door een gangpad. Ik zat in de rij van 1, in een stóél. Ja een stoel. Hoe moet je daar in hemelsnaam in slapen?! Ik dacht eerst nog dat we misschien ook wel nog ergens anders een bedje zouden krijgen, maar we moesten het toch echt me de stoel doen. Hij was wel verstelbaar, dus je kon semi-plat gaan liggen. Dat deed ik dan maar terwijl de felle lampen nog in mijn ogen schenen. Dit werd na een uur wel avondverlichting, maar dat was nog steeds alsof je met je nachtlamp aan wilde gaan slapen. Ik heb denk ik maximaal een half uur achter elkaar geslapen en dan werd ik weer wakker met een zere nek, zere enkels, het gerammel van de bagage, de koude airco, het licht, in- of uit-stappende mensen die herrie maakten. Hier had ik in Rusland allemaal geen last van gehad.

Ik was dus blij toen ik om 4.45 eindelijk mocht uitstappen. Ondanks dat ik nauwelijks had geslapen ben ik dan vaak wel super gefocust. Dus op het station van León nog even mijn backpack goed ingepakt en mijn voetjes voorzien van zalf en naar de stad gesjeest om het spoor van schelpen en pijlen terug op te pakken. Het duurde even maar om 5u had ik de eerste gevonden! Ik was zo bij dat ik weer op de camino was om de 213km te lopen die ik 2 jaar geleden had moeten overslaan! Voelde me als een vis in het water. Fantastisch dit!

Ik kwam nog langs het hotel waar ik 2 jaar geleden een paar dagen was gebleven om te "revalideren" en wist dat ik toen uit het raam keek en al die mensen voorbij zag lopen. Nu ben ik er weer 1 van!

Het was natuurlijk nog pikdonker en moest zelfs in de stad en alle suburbs behoorlijk wat moeite doen om goed de pijlen te blijven volgen, maar na een kilometer of 15 werden we na het laatste suburbje San Miguel del camino (met trouwens een hypermoderne kerk) de natuur in gestuurd. Toevallig was er net een koppel zo'n 100 meter voor mij komen lopen omdat ze net gestart waren dus dat vond ik een geruststelling. Het was dus gewoon nog harstikke nacht en nergens tekenen van de zon.

Ohjee, en ik ben zo bang in het donker omdat ik mezelf dan allemaal dingen inbeeld dus ik heb mezelf honderd keer vervloekt. Wilde niet te vaak mijn zaklamp gebruiken want ik werd daar zelf ook een beetje door verblind. Maar op een gegeven moment moest ik een donkere tunnel door en het koppel was nergens meer te bekennen. "Fuck my life", "Shitzooi" heel mijn vloekvocabulaire kwam voorbij. Mijn ouders gaan dit zó niet leuk vinden en ikzelf vond het al he-le-maal verschrikkelijk. Ik liep mezelf natuurlijk al helemaal op te fokken maar zag echt de raarste dingen om mij heen (wie hangt er dan ook schoenen aan een electriciteitsdraad op? Weet je hoe bizar er dat uitziet in het donker?!) en bij ieder geluid schoot ik een meter in de lucht.

De zon kwam pas op rond 7.45. Achter mij, want ik liep in westelijke richting. Wat was dat een plaatje! Maar het waren wel de langste uren van mijn leven. Toch vind ik het wel echt een overwinning dat ik dat maar weer gedaan heb. Nadeel is trouwens ook dat alle winkeltjes en barretjes nog gesloten waren en ik dus 25km heb geteerd op een banaan en een pecankoek die ik in een slimme bui de avond ervoor nog had gehaald. Die bocadillo met dikke plakken versgesneden serranoham en de cafe con leche met extra suiker (zo drink ik mijn koffie altijd als ik ver moet wandelen) smaakten dus ook extra lekker.

Na mijn middagpauze om 10u besloot ik wat vaker te pauzeren. Ik had toch nog de hele dag. Maar ik was denk ik veel te kritisch of te eigenwijs dus dat kwam er niet zo van. Ook vergeten mijn waterfles te vullen dus op een gegeven moment moest ik een uur wandelen voor het volgende dorp. Ik zat er dus nog niet helemaal lekker in vandaag qua planning. Die waterkraan kwam trouwens als een godsgeschenk. Koud en zonder chloorsmaakje, héérlijk. Toen ik daar in de zon aan genieten was van mijn zojuist getapte water kwam er een Spanjaard die een hele ingewikkelde vraag leek te stellen. En ik kon alleen maar antwoorden no hablo español, lo siento. Mijn Spaans is dus muy ver weggezakt, moet dat echt beter bijhouden. Maar hij vroeg dus of hij mij mocht filmen terwijl ik mijn kuiten aan het insmeren was met zonnebrand, want dat was ik dus ook aan het doen. Hij  (Ivan) was namelijk bezig met een promotiefimpje voor het dorp waarin hij laat zien dat de pelgrims zo belangrijk zijn. Met een Go Pro en een Drone filmde hij mijn pelgrimsbezigheden  (kuiten smeren en water drinken) en ik ben dus binnenkort te zien in dat reclamefimpje haha! Maak ik weer mee!

De weg vervolgt en door van die heerlijk verlaten minidorpjes gewandeld waar iedereen een siësta houdt. Dit vond ik een uitstekend idee dus op 2,5km voor mijn finish nog een klein dutje gedaan in de zon om mijn melkleurige buik een beetje bij te bruinen. Wat een goed idee was want bij de albergue kon je niet echt in de zon liggen. 

Voor 18.50euro verbleef ik een nacht in Santibañez de Valdeiglesias, inclusief avondeten en ontbijt. Je moet je er moet te veel bij voorstellen. Lekker simpel allemaal en in het gehuchtje is geen ruk te doen, maar zo heb ik het het liefst. Heerlijk rustig. En een bed! Thank god! Ik zal die stoel in de renfetrein voor altijd haten.

In de albergue ontmoette ik Javier. Een Mexicaan uit Veracruz die tegenwoordig in Michigan woont en een beetje hetzelfde km's per dag loopt als ik. We hebben vooral gekletst over hoe hij het allemaal ervaart met z'n veel te zware rugzak. Vind dat supertof om te horen! En over een aantal mexicaanse tradities. Wel handig dat je zoveel van andere culturen kan leren zonder echt daar op reis te gaan haha! Zal 'm denk ik nog regelmatig tegenkomen. Verder was er ook een hele eigenaardige oude man die met drie tassen om zijn middel liep en continu in de albergue aan het rondslenteren was alsof hij naar iets op zoek was. Hij kwam uit Vigo (Galicië), maar kon verder niet echt met hem praten omdat hij een heel apart accent had en ik dus zelf ook niet uit mijn woorden kwam. Ben ook heel benieuwd waarom hij de camino loopt maar daar zal ik nooit achterkomen.

De eerste 38km van de 213km die ik oversloeg zitten er alweer op! En als ik nog genoeg tijd heb doe ik de laatste 100 vanaf Sarria gewoon nog een keer. Nu ik er toch ben. Helaas had ik op mijn tweede dag niet hetzelfde energieniveau. Desalniettemin heb ik echt weer genoten. Binnenkort meer hierover!