De allerlaatste?

Is het echt alweer een jaar geleden dat ik vertrok naar Santiago de Compostella? Dat geloof ik bijna niet! En nog steeds snap ik soms niet dat ik het gewoon écht gedaan heb. Eigenlijk was ik snikverkouden en was het een frisse morgen maar met een sterke wil ging ik op pad. En die wil is nooit weggegaan. Stiekem ben ik best trots op die enorme wilskracht en dat onuitputtende doorzettinngsvermogen, want het bracht me in 82 dagen 2239 kilometer verder en ik was toen eigenlijk nog láng niet uitgewandeld! Deze eerste dag liep ik via Zondereigen naar Herentals zonder me er echt van bewust te zijn dat de komende 11 weken er ongeveer zo uit zouden gaan zien. Ongeveer, zeg ik, omdat de basis van de dagen (wandelen, wildplassen, dieren spotten, eten, slapen) altijd hetzelfde was maar er zo ontzettend veel variabelen waren dat geen enkele dag leek op de dag ervoor. Redelijk ongetraind en naïef ging ik op pad, maar dat zorgde juist voor een fantastische ontdekkingstocht en een enorme drang om mijn doel te bereiken. Geen enkele dag heb ik naar huis gewild en zelfs om de nare dingen die ik meemaakte kan ik alleen nog maar lachen. De blaren, de spierpijn, het mank lopen, het verkeerd lopen, het mank verkeerd lopen, de koeien die me de verkeerde kant op wezen, de elektrocutie, de verbale aanranding, het magische bos, mijn geliefde reisföhn die ik moest achterlaten, de slechtste pizza calzone ooit, de 5 spookitalianen die weken mijn slaapplaats inpikten maar die ik nooit heb ontmoet, de enorme wind in Spanje net voor de stad León, de dag naar Périgueux toen het met bakken uit de lucht kwam, de duizenden rupsen, slakken, spinnen en vliegende herten en de kilo's klei onder mijn schoenen of de steentjes in mijn schoenen. Allemaal banaliteiten eigenlijk die ik zelfs bijna vergeten was. Ohja en die Spaanse dokter die aan mijn been sjorde om te checken of ik wel echt een hernia had terwijl ik het uitgilde van de pijn. Dat was inderdaad wel iets minder. Maar ook in het ziekenhuis heb ik veel moeten lachen waardoor soms de tranen over mijn wangen stroomden van de pijn omdat de slappe lach hebben met rugklachten niet echt een ideale combi is.

Eigenlijk was het allemaal gewoon fantastisch.
Daarnaast heb ik zo ontzettend veel leuke dingen meegemaakt, lieve, oprechte en zorgzame mensen ontmoet en zoveel adembenemende landschappen gezien dat ik iedereen kan aanraden er ook eens op uit te gaan (echt waar: GA en GENIET!). Het blijft in mijn hoofd spoken om zelf ook weer te gaan. Terwijl ik me nog wel kan herinneren dat ik me daar tijdens mijn tocht zo over verbaasde als ik iemand tegenkwam die al meerdere camino's had afgelegd. Maar die gelukshormoontjes die ik toen produceerde werkten toch behoorlijk verslavend en de wil is er nog steeds. Waarschijnlijk heeft het er ook mee te maken dat ik rond deze tijd aan mijn avontuur begon. Een beetje bizar is het wel nu ik me dat realiseer. En ik weet nog precies welke dag ik me waar bevond en hoe ik me toen voelde of welke muziek ik luisterde. Hoe ik om 7.21 zin kreeg in bier, hoe blij ik werd van alle hertjes, eekhoorns, vosjes en koekoeken, hoe enorm veel stokbrood met camembert (of met chocopasta en speculoos) ik naar binnen heb gestouwd en hoeveel liters zwarte koffie met suiker ik heb gedronken. Hoe ik 's ochtends om 10u al met mijn hoofd onder een wijnfontein hing en hoeveel ik het mistte om te verdwalen in Spanje (en misschien het wildplassen ook wel) omdat alles daar veel te goed geregeld is. Waar ik de lekkerste Roquefort OOIT at en hoeveel adembenemende zonsopgangen en -ondergangen ik heb mogen zien. Hoe ik kilometers, kilometers en nóg meer kilometers alleen in stilte heb gelopen op eindeloze wegen, in bossen en langs rivieren maar ook hoe ik af en toe keihard zonder gêne met mijn muziek heb meegzongen of eindeloos heb gekeuveld met medepelgrims.

En vooral hoe prachtig de landschappen waren en hoe ontzettend veel ik van ALLES en IEDERE DAG heb genoten en hoe DANKBAAR ik nog steeds ben voor alle reacties en ontzettend LIEVE en TOFFE mensen die ik ben tegengekomen (wandelaars én mensen die me onderweg aanmoedigden). En ook hoe enorm gastvrij alle mensen zijn bij wie ik ben blijven slapen niets was te veel gevraagd voor hen. Wat een stressloos leven was dat. Dus ja, hoe kun je dit nu niet vaker willen doen?