De veteraan
Door: Rachelle van den Broek
Blijf op de hoogte en volg Rachelle
08 Juli 2017 | Spanje, San Xulián
Ik vertrok dus als laatste met een extreem laag tempo, vooral omdat ik bang was om te struikelen of op de een of andere manier uit te glijden zodat ik mezelf zou moeten corrigeren en dat zou wel eens zeer kunnen gaan doen. Er liepen redelijk wat mensen om me heen. Vooral veel nieuwe pelgrims. Hoe zie je dat? Wel, voornamelijk zijn ze uitgedost met nieuw-ogende schoenen, kledij en rugzak, ze lopen een redelijk tempo maar stoppen om de haverklap om iets te eten/drinken, iets aan/uit te trekken, ze maken van iedere scheet een foto, ze zijn nog niet gebruind en/of gehavend en ze hebben nog veel energie, te veel energie. Dus in plaats van rustig te lopen had ik een beetje het gevoel alsof ik met een avondvierdaagse meedeed. Vooral vanwege het toch wel aanzienlijke aantal Spaanse scholieren (middelbare school maar ook zelfs een groep van de basisschool). Kon me zelfs bijna voorstellen dat er zo een aantal ouders met kinderwagens zouden meelopen. Vergeleken met al die jeugd en al die mensen die in Sarria zijn gestart voel ik me nogal een veteraan!
Na een kilometer of 5 al een eerste pauze gehouden want het ging nog wat stroef. Maar na een café con leche met een flinke portie suiker kwam deze dieselmotor eindelijk een beetje op gang. De heïgheid verdween ook waardoor het uitzicht stukken beter werd. Ik verbaas me over het grote contrast van de camino. De laatste etappe die ik liep was namelijk naar León toe en ook al heb ik het landschap in de trein geleidelijk zien veranderen, het voelt toch heel bizar om ineens in een totaal andere omgeving te lopen. Ik vond het een supermooie route door het landelijke Galicië. Je kwam soms door plaatsjes waarvoor zelfs het woord "gehucht" al te groot is. Een paar ingestorte boerderijen, een enkel huis dat nog wel overeind stond en een albergue/bar, dat was alles. De koeienvlaaien lagen midden op straat en het aroma ervan maakte me enorm blij. De laatste keer dat ik koeien heb gezien was toen ik de Spaanse grens overstak!
Ergens halverwege passeerde ik het paaltje met de 100km. Omdat het metalen plaatje met het getal erop natuurlijk gestolen was, wist ik het precieze punt niet zo goed want er was op meerdere paaltjes met stift
"100km" gechreven. Sowieso is er ontzettend veel vandalisme op de camino, alles langs de weg wordt bestickerd, beschreven of gestolen.
Ik liep zo lekker dat ik eigenlijk niet doorhad dat ik alweer 12km gelopen had toen ik ging lunchen. Daarna was het nog zo'n 5km maar Portomarín, een heel mooi plaatsje op een berg aan de Miño (rivier). Een prachtig uitzicht dus! Ik koos een albergue die iets verder lopen was, maar wat een luxe! Een lekkere tuin waar ik op een ligstoel kon luieren, een fijn bed, alles was heel schoon en we waren maar met 7 (waarvan 1 meisje uit Antwerpen die in León is begonnen). Ik had enorm veel zin om weer eens zelf te koken want dat was zo lang geleden! Quality time, heerlijk (:
De volgende ochtend gingen de wekkers alweer vroeg. Die van mijn buurvrouw om 6u en ze had maarliefst één uur nodig om haar backpack in te pakken met een superfelle zaklamp. Ik bleef stug tot 7u liggen en vertrok weer als laatste. De eerste kilometers gingen weer in een slakkentempo. Voel nu ineens andere lichaamsdelen omdat ik waarschijnlijk anders loop om mijn rug te ontzien. Ik gebruik mijn benen en mijn buikspieren veel meer en ook mijn knieën vragen ineens om aandacht terwijl ze zich 11 weken lang koest hebben gehouden. De pauze na 9km was dan ook echt nodig en na mijn koffie kon ik weer verder. Verslaafd? Ik denk het wel! Daarna moest er een stukje geklommen worden en eenmaal boven had ik een prachtig uitzicht.
Net als gisteren ook vandaag weer regelmatig de Guardia Civil tegengekomen (maarliefst 6x in twee dagen, waarvam twee keer te paard). Zij checken de paden en vragen hoe het met je gaat. Allemaal heel goed georganiseerd dus. Verder zie ik opvallend veel taxi's en mochillabusjes (die je rugzakken meenemen). Ik denk dat vanaf Sarria zeker 75 procent van de mensen zijn rugzak niet meer zelf draagt. Allemaal heel goed georganiseerd dus. Ook valt het mij op dat ik de laatste paar dagen een rondleiding door de albergue krijg en ze je daarna laten beslissen of je wilt blijven of niet. Dus dan moet het er eigenlijk wel fatsoenlijk uitzien. Allemaal heel goed georganiseerd dus. Goh, ik val in herhaling geloof ik. Vergeleken met Frankrijk is Spanje toch wel echt achterover hangen en relaxen.
Vandaag was mijn oorspronkelijke idee om in Palas de Rei te blijven. Maar ik had eigenlijk niets met dat plaatsje en ik zag een beetje op tegen de kleine 30km van morgen, dus ik besloot er 3,5 km aan te plakken en in een minder-dan-een-gehucht te verblijven, San Xulian (een paar huisjes, een paar halve huisjes, een boerderij een kerkje en een begraafplaats). Terwijl ik buiten een Clara de limón dronk liepen de koeien en de kippen op een paar meter afstand van me door de "hoofdstraat" van het "gehucht". Fantastisch toch?! Deze albergue is een goede keuze want ik deel mijn kamer met een moeder en dochter uit Brisbane die ik onderweg al was tegengekomen en in totaal waren we maar met 7. Het avondeten was een heerlijke huisgemaakte maaltijd en omdat je met zo weinig bent heb je een harstikke gezellig diner en leer je iedereen veel beter kennen. De gastheer en gastvrouw zijn ontzettend vriendelijk en geen vraag was te veel.
Intussen zijn mijn ouders en mijn oma al in Santiago gearriveerd. Ik zou er in 2 dagen kunnen zijn maar ik doe rustig aan en spreid de resterende 65km over 3 dagen. Kan me niet voorstellen dat ik na 2,5 maand die prachtige uitzichten moet gaan missen. Ik ga er extra hard van genieten!
Liefs,
De veteraan
-
09 Juli 2017 - 20:42
Manon:
Zet m op Rachelle!! Ben blij om te lezen dat je rug ietsiepietsie beter gaat. Je bent echt zo'n topper! -
10 Juli 2017 - 09:58
Niet Conny:
woord van dit verslag : De heïgheid -
10 Juli 2017 - 16:02
Jose:
Hoi rachelle,
Hier ben ik weer, terug van weg geweest, maar heb inmiddels wel veel meekregen. wat een ramp zeg, net nu je bijna de finish zag gebeurt er dit.
Dat had toch niemand verwacht, na zo`n snelle tocht en opgewekte vrouw, bijna onverwoestbaar.
Gelukkig ben je al weer wat aan het bekomen, en hopelijk kan je de laatste kilometers helemaal lopen.
Dit is ontzettend balen , maar laat het gaan zou ik zeggen, en kijk wat je allemaal wel heb bereikt.
Je pa en ma en ook oma zullen blij en trots zijn om jou eindelijk in je armen te kunnen sluiten, zal emotioneel worden.
Houd nog even vol, en deel nog een paar mooie foto´s met ons.
Heel veel sterkte de laatste kilometers en vooral beterschap.
Het ga je goed, grt uit b/n Jose Goos. -
23 Juli 2017 - 12:00
Henk:
Hai Rachelle,
Door de 4 daagse van Nijmegen heb ik nu pas jouw kaartje gelezen.
TOP TOP TOP TOP wat jij hebt gedaan.
ALs ik aan het begin terugdenk, doet het mij nog pijn als ik aan al jouw blaren denk.
Daarom des te knapper, deze geweldige preestatie.
Het hartenjagen bleek je achteraf dus al aardig onder de knie te hebben, reden waarom wij "mannen" verloren hebben
Belofte maakt schuld: je hebt nog een lepeltje van mij te goed.
App mij even je adres, dan gaat dat goed komen.
Je was keurig op tijd voor de dorpsfeesten?
groetjes
henk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley