Despacito

Om de een of andere reden deden mijn voeten vanochtend aan alle kanten zeer toen ik mijn schoenen aan deed. Het wandelen zou dus niet echt een feestje worden, maar in de middag en de avond zou ik dat wel kunnen compenseren met een ander feestje. Het ging allemaal heel despacito en na minder dan 10km al een pauze ingelast om een koffie te drinken in een barretje dat uitpuilde met pelgrims. Ik kwam daar een hoop bekenden tegen. Vanaf dat moment liep ik samen met de vrouw uit Kroatië die ik donderdag had ontmoet. Laten we haar D noemen, want haar naam kan ik toch niet onthouden, laat staan spellen! D blijkt een hele slimme vrouw te zijn, waarvan ik wederom weer een heleboel heb geleerd. In een andere gids had ik gelezen dat er een alternatieve route naar Burgos zou zijn die niet langs het industriegebied zou gaan maar via een park. Ik wilde hier graag een halve kilometer extra voor lopen, ook al waren de pijlen niet overal even duidelijk waardoor D telkens in de stress schoot. Na mijn tweede pauze liepen we alleen verder en arriveerde ik op het eindstation voor vandaag: BURGOS BABY! Een stad kaarsrecht boven Madrid. Ik ging eerst proberen of er in de kleine albergue nog plaats was want had nog geen zin om in de giga-albergue te slapen met 150 bedden. Ooit wil ik dat nog wel proberen want het hoort toch ook wel bij de Camino Francés en het lijkt me een hele ervaring! Gelukkig was er nog plaats in de kleinere en we zijn maar met 5 (ik en een gezin uit Florence) dus dat is erg luxe!

Toen was het tijd om de sfeer van Burgos te proeven. Net als Pamplona weer een hele levendige stad en zelfs als francofiel wil ik toch even melden dat de Spaanse steden op de camino sfeervoller en temperamentvoller zijn dan de Franse. Ik bezocht de kathedraal waar ik op slag verliefd op werd en waarbij alle Franse kathedralen die ik ken verbleekten. Ik heb nog nooit een kathedraal gezien die tegelijkertijd zo overweldigend en zo bescheiden is. Het koepelgewelf is prachtig, evenals het glas-in-lood, de koorgang, de verschillende kapellen en de altaarstukken. De stoffelijke resten van El Cid worden er blijkbaar bewaard, meldde mijn Nederlandse audioguide met een van de monotoomste stemmen die ik ooit heb gehoord. Ik denk dat ik er wel een uur heb rondgelopen voordat ik mezelf op een biertje en een bord vol overheerlijke calamares trakteerde. Ik had dat natuurlijk wel even kunnen vastleggen op de gevoellige plaat, maar toen ik er aan dacht was het al op!

Voor een aantal pelgrims die ik ken en die in etappes lopen is dit het eindstation dus die kunnen vanavond lekker los op het festival. Ik heb eigenlijk ook weer eens zin om me te misdragen, alleen ik weet nu al dat ik daar morgen spijt van ga krijgen! Maar een klein drankje en met de menigte in de overvolle straten meedansen op Despacito moeten wel kunnen toch? Vanaf morgenmiddag beginnen de meseta's, de grote vlaktes waar geen drol te zien is. Misschien kan ik dan wel een stukje slaapwandelen? ;)

Yo no tengo prisa, yo me quiero dar el viaje!

Rachelle