Weekend van een pelgrim

Vrijdag besefte ik ineens dat het al mijn veertigste dag was. In verschillende religies komt dit getal veelvuldig voor en heeft het een speciale betekenis. Het zou betrekking hebben op voorbereiding en verwachting maar ook op boetedoening en daarmee zuivering (zie voor meer info mijn grote vriend Wikipedia). Dus er zouden wel eens speciale dingen kunnen gebeuren die dag.

De eerste 30km waren voornamelijk in stilte wandelen met een brandende zon op onze hoofden. Door ook nog de verschillende hellingen hadden zowel Georg als ik niet veel puf om te kletsen. In het voorlaatste dorpje (Négrondes) hielden we een korte pauze bij de begraafplaats om onze lege waterflessen te vullen. Maar omdat we op tijd aan wilden komen in Sorges omdat we nog boodschappen moesten doen, wilden we snel doorlopen. Zaterdag moesten we om 7u vertrekken en dan zijn de winkels nog niet open en daarna waren er 20km lang geen winkels meer. Van dat plan kwam alleen niets terecht toen we door het dorpje liepen. Er stonden een paar vrouwen van een christelijk dorpshuis op straat die ons ergens naar binnen loodsten voor koekjes en sap. Die suikers waren wel erg welkom en de mensen waren stuk voor stuk super geïnteresseerd in ons, alsof we bezienswaardigheden waren! We ontmoetten er ook een vrouw die zelf ook pelgrims ontvangt maar die de route beter wilt leren kennen en daarom vandaag ook naar Sorges loopt en op dezelfde plek zou slapen als wij. Na een te lange en gezellige pauze moesten we toch echt gaan. Een vrouw bood ons een lift aan. Hmmm.... het was nog maar 5km, dus eigenlijk niet per se nodig. Toch hoorde ik laatst dat een échte pelgrim het aanbod van een lift serieus moet nemen en niet zo maar moet afslaan. Daarentegen mag een echte pelgrim nooit zelf om een lift vragen. We twijfelen toch even maar zeiden nee. Toen bood ze aan om onze rugzakken alvast naar onze slaapplaats te brengen. Dat was wel zo'n verleidelijk aanbod, dat konden we echt niet afslaan. Dus met alleen ons water en een telefoon liepen we het dorp uit. Wat een fijn gevoel was dat zeg! Alsof we vlogen! Onze voeten deden ineens ook geen pijn meer en we praatten volop door onze energieboost.

Toen we bij onze slaapplaats aankwamen zagen we gelijk het zwembad en voelden we ons alsof we in het paradijs terecht waren gekomen. Er waren ook al twee nederlandstalige pelgrims (Griet uit Leuven en Alice uit Spierdijk) die ik al vele malen in de gastenboekjes was tegengekomen. Zo leuk om ze dan eindelijk eens te ontmoeten! De Femke waar ik in Noord-Frankrijk regelmatig iets over hoorde blijkt ineens volgens de meneer van de refuge in La Coquille 2 dagen achter mij te zijn. En de 5 Italianen zijn op dezelfde plaats want ze hadden onze slaapplaatsen in de refuge in Sorges afgepakt. Alice heeft ze onderweg nog gezien, wij helaas niet omdat we van verder weg kwamen. Maar ik ben niet rouwig dat zij wel naar de gîte konden, want wij waren in de hemel beland. Het diner was zoals gewoonlijk weer uitgebreid en gezellig, maar heel laat hebben we het niet gemaakt want de wekker ging zaterdag om 6u. Toch was mijn 40e dag weer vol verrassingen en echt een feestje! De komende 40 dagen zullen denk ik wel in het thema voorbereiding/verwachting zijn voor de aankomst.

Na een onrustige nacht met veel onweer maakten we onszelf om 7u nog snel klaar voor de regenbuien. Een perfecte dag (maar niet heus!) om mijn grenzen eens te testen, en die van Georg, want na veel getwijfel besloot hij toch met me mee te gaan voor de 40+ etappe.

De eerste paar uur vond ik de regen eigenlijk nog heel gezellig. Lekker warm onder mijn regenjasje. Maar in de eerste pauze kreeg ik door hoe doorweekt ik was na 2,5 ploeteren. Gelukkig een heel mooi, rustig en redelijk vlak bospad tot aan Périgueux. Daar aten we wat in een bushokje want mijn batterij was toch wel ver leeg. Net toen we in de stad een supermarkt binnen gingen kwam het water met bakken uit de lucht. Op die zondvloed was ik niet voorbereid dus we besloten te wachten met lopen. Maar het hield maar niet op. Uiteindelijk toen het motregen werd, zijn we vertrokken, maar de druppels werden weer steeds dikker. We hadden nog 3 hellingen te doen tussen Chancelade en Annesse en het grootste deel was op bospaden bezaaid met grote keien waarlangs het regenwater als een riviertje naar beneden stroomde. De weg bleef maar duren en na ook nog een pijl gemist te hebben waren we er toch wel een beetje klaar mee. Om 18.30 arriveerden we op onze slaapplaats en konden we eindelijk opwarmen, eten en slaaaapen! Het is niet dat ik een grens heb bereikt, anders was ik wel gestopt met lopen en zou ik zeker gezegd hebben dat ik echt niet meer verder kon. En aangezien ik eigenlijk zelfs dan nog in staat was om droge grapjes te maken, was het nog redelijk leuk zelfs. Maar ontspannend... hmm. Zo kon je het niet noemen. Dus nee, 40 met een redelijk reliëf en stromende regen doe ik niet meer. Maar 40 op een vlak terrein met een fijne temperatuur is weer een heel ander verhaal.

De vrouw bij wie we sliepen ging een weekend naar Bordeaux. Dus zonder dat dit van tevoren duidelijk was gemaakt mochten wij op haar huis passen. We kregen een korte rondleiding en een uitleg over het eten en toen was het iets als "bel maar als er iets is, fijne avond, au revoir". Hoe bizar is dat? Een warme douche en warme maaltijd later, dook ik mijn bed in en viel na een paar pagina's Kuifje, "Mannen op de maan" in slaap.

Helaas was ik rond 6u alweer klaarwakker. Ik denk dat ik in een ritme kom waar ik liever niet gewend aan raak. Voor het eerst sinds ik weg ben het ik toen het nieuws gelezen.Voelde me redelijk wereldvreemd aangezien ik een paar dingen totaal niet had meegekregen.
Vandaag vertrokken we met gevoelige voetjes richting Mussidan. Vooral Georg had last van zijn voeten. Net iets minder dan 30km dus tijd genoeg om na iedere 10km even een pauze te nemen. De laatste tijd heb ik wat last van de grote teen van mijn linkse voet. Ik kan deze niet meer strekken of omhoog liften zonder pijn. Ik vraag me af of je een botje in je voet kan breken zonder dat je het doorhebt, maar dat is misschien overdreven. Het zal vast wel weg zijn naar een paar dagen complete rust. Maar Rachelle en rusten is een combi die nog uitgevonden moet worden. Dus over 5 dagen staat de volgende rustige dag van 27km pas weer gepland.

In onze eerste pauze werkten Georg en ik net wat stokbrood weg toen er een Hollandse meid kwam aangelopen. Dat zie je op de een of andere manier meteen, en na de "bonjour" was ik helemaal zeker. Het is altijd leuk om nieuwe pelgrims tegen te komen en ze zou ook naar Mussidan lopen vandaag dus toen we na onze pauze verder liepen en zij daar nog even bleef uitrusten waren Georg en ik erg enthousiast. Georg en ik waren sowieso een stuk spraakzamer dan op die slopende dag gisteren dus we praatten over van alles en nog wat. Vind het fascinerend om te horen hoe alles er in Duitsland aan toe gaat en ik leer enorm veel van hem omdat hij totaal andere interesses heeft als ik. In onze tweede pauze kwam er weer een "nieuwe" pelgrim voorbij. Die na een "bonjour" rustig doorliep. Georg vond hem eruit zien als een Duitser, ik vond zijn "bonjour" daar te goed voor.
Eenmaal aangekomen in Mussidan was de man al aangekomen bij onze refuge. Ignatio heet hij. Een Spanjaard uit Madrid die al 17 jaar werkt in Duitsland en vloeiend Frans, Engels en Duits spreekt. We hadden allebei een beetje gelijk dus.
Een superchille gast (als ik dat zo mag zeggen) van een jaar of 40 en die ieder jaar 2 weken loopt. Vandaag was zijn eerste dag. De vrouw van de refuge vertelde ons dat de Hollandse meid had afgebeld omdat het te ver was. Dat vonden we allemaal erg jammer!

We besloten met z'n drietjes te eten maar de helft van de winkels/restaurants in deze stad is failliet net als op de andere plaatsjes, en de andere helft was gesloten vanwege pinksteren. Gelukkig vonden we 1 pizzaria die wél open was, en dat is genoeg om onze magen te vullen. We aten onze pizza's op een picknickbank aan de rivier en deelden onze ervaringen en verhalen. Morgen gaan we allemaal dezelfde kant uit dus we zullen Ignatio zeker nog tegenkomen de komende tijd.

Mijn voeten hebben toch weer een hoop kilometers gelopen dit weekend dus er blijven er steeds minder over naar Santiago. Wat we allemaal heel grappig vinden is dat de bordjes daar anders over denken. Soms loop je een hele dag en dan zie je ineens een bordje waarop 50km is bijgekomen vergeleken met de vorige plaats waar je was.  Dat lijkt niet helemaal te kloppen. Mij maakt het niet zo veel uit hoeveel ik nog mag lopen, als ik maar aankom!
Ook merk je dat je steeds meer wordt herkend als pegrim: oude vrouwtjes die uit de auto "bon courage" roepen en mensen die geïnteresseerd zijn in je verhaal en een praatje met je willen maken. Misschien een rare opmerking, maar dit is eigenlijk wel logisch aangezien je hier véél meer mensen tegenkomt dan in het noorden van  Frankrijk. Hier leven de mensen meer buiten, werken ze in de tuin of aan het huis. In Noord-Frankrijk kon je de mensen die je op een dag tegenkwam vaak op 1 hand tellen, waren de plaatsjes compleet uitgestorven en woonden de mensen in halve krotten.

De blog is een beetje lang geworden, maar dit was dus mijn weekend. Hopelijk heb jij net zo'n avontuurlijk weekend vol verrassingen gehad als ik. Dat wordt zeker afkicken als ik weer terug in Baarle ben. Gelukkig is het zo ver nog niet!

A bientôt!