Het magische bos

Op de een of andere manier krijg ik het altijd voor elkaar om op dagen dat ik minder hoef te lopen, net zoveel (of soms meer) te lopen als op de andere dagen. Vandaag stonden er 27,5 mooie kilometers op de planning, het werden er 34. En dat voelde alsof ik afgeslacht werd.

Vanaf mijn slaapplaats duurde het toch wel een poosje voordat ik Troyes en haar voorsteden verlaten had. Het is overigens een hele mooie middeleeuwse en groene stad met schots-en-scheve huisjes die afsteken tegen de majestueuze gebouwen die zo nu en dan (waarschijnlijk in de tijd van Baron Haussmann) uit de grond zijn gestampt.

Toen ik weer op de open vlaktes liep waaide ik bijna weg. De harde wind was eigenlijk wel aangenaam en nam al mijn gedachtes mee. Zo passeerde ik verschillende dorpjes waar zoals gewoonlijk geen donder te doen was en zag na 25 km een picknickbankje waar ik mezelf trakteerde op een snelle lunch omdat het koud werd. Het weer was heel raar vandaag, daarom had ik ook een zonnebril op en een korte broek aan terwijl ik mijn regenjas droeg.

Na dat dorpje mocht ik weer het landschap in. Hier liep ik even verkeerd omdat ik aan het dagdromen was maar ik kwam toevallig een hele aardige Fransman tegen die ook aan het wandelen was en die met mij meeliep naar de plek waar ik van de route was geraakt. Niet veel verderop moest ik het bos in en dat veranderde de hele dag.

Vanaf het moment dat ik het bos betrad voelde het alsof ik ineens 0 energie had, of misschien wel -100. Het leek wel alsof ik hallucineerde want af en toe dacht ik dat ik dingen zag die er helemaal niet waren (een lakei in rode kleding, ja wat zou die ook in een bos doen? Of een panda, idem). En nee, ik had geen paddestoelen gegeten. Ook leek het alsof alles bewoog en draaide en alsof ik werd aangestaard door honderden ogen, alsof het bos leefde. Ik moest nog 7km door dat bos dus ik probeerde het tempo erin te houden, maar dat ging lastig want de wortels van de bomen krioelden over het pad. En als er geen wortels waren, waren er wel kuilen met plassen. Het was een ontzettend groen bos, en donker bovendien. Alle bomen waren van wortels tot kruin bedekt met mos, de grond was onzichtbaar door de klimop en andere groene plantjes en af en toe hingen er slierten klimop als lianen aan de takken van bomen. Alleen de mist ontbrak nog. Halverwege kwam ik gelukkig een grote groep wandelaars tegen. De jongste man (en de knapste) bleef staan om een praatje met me te maken.

Niet veel later besloot ik wat trage suikers te eten en propte ik een banaan naar binnen. Maar het duurde lang voordat deze z'n werk ging doen. Toen ik EIN-DE-LIJK het bos uit was voelde ik een enorme lading van me afvallen. De regen spetterde in mijn gezicht en ik voelde me net als Andy Dufresne uit The Shawshank Redemption terwijl ik van mijn vrijheid genoot. Ik stond nog net niet met mijn armen in de lucht maar er rolde wel een traan over mijn wang van blijdschap. Ik heb me nog nooit zo bedrukt gevoeld. Alsof dat bos alle energie uit me zoog om zelf nóg groener te worden.

Toen ik in Sommeval aankwam kreeg ik nog een lift aangeboden door een paar aardige tieners. Ik vind het toch knap dat ik daar telkens nee op kan zeggen ook al voel ik me zo levenloos. Ik moest nog 4km naar Forêt Chenu waarbij ik het bos een paar honderd meter verderop aan mijn rechterkant had. Het zag er heel dreigend, gemeen en donker uit. Ik wilde daar nooit meer in! Helaas moest ik er nog een paar honderd meter door om in het "dorpje" te arriveren. Met een flinke pas en een brullende Frank Sinatra (enige liedje van de dag) is het gelukt. In Forêt Chenu, dat uit maximaal 4 straten bestaat, werd ik ontvangen door een welkomstcomité van 2 blaffende honden per huis. Als ik hier zou wonen (nooit van m'n leven) zou ik inderdaad ook minimaal 2 joekels van honden willen!

Een tijdje zoeken en een regenbui later vond ik mijn slaapplaats. Ik heb een huisje voor mezelf achter in iemands tuin. Ik heb net zolang ZITTEN te douchen totdat het warme water op was en de douchebak vol water stond. De douchebak was overigens niet heel zuiver, dus als ik morgen een of andere schimmel op mijn billen heb moet ik daar maar mee leven. De vrouw zei dat ze het huisje nog gepoetst had maar dat zal met de Franse slag zijn geweest (snap je 'm?). Ik heb een bakje suikerklontjes gevonden waar ik de helft al van op heb en het diner (soort boerenomelet met aardappelen en sla, ik denk een lokale delicatesse want al de 2e keer deze week) was binnen 5 minuten op.

Ze vindt dat ik erg goed Frans spreek, iets wat ik hier dagelijks hoor en dat vind ik heel leuk! Ze was vandaag, na de aardige wandende Fransman, en de knappe vent in het bos al de 3e die het zei. Maar ze deed er nog een schepje bovenop door te zeggen "er komen hier vaak Nederlanders die niet heel slecht Frans spreken, maar van jou geloof ik niet dat je Nederlandse bent!" Toen begon ze over een financieel dilemma dat ze momenteel heeft met een of andere discountwinkel waarvan ik jullie de details zal besparen.

In het huisje vond ik een pot soda en een teiltje! Dus 3 maal raden waar ik net met mijn voeten in zat! En nu naar bed want morgen staat er 35km op de planning inclusief een stuk energieslurpend bos.

Bonne nuit!