Alles komt goed

Ik wilde dit verhaal eigenlijk "Eerste baaldag" noemen, maar dat klopt niet helemaal want die was afgelopen dinsdag al, en alles is vandaag uiteindelijk nog redelijk goedgekomen dus "Alles komt goed" vond ik beter passen.

De dag begon heel mooi, heerlijk uitgeslapen en vers Frans stokbrood gehaald. Op mijn kamer had ik talkpoeder gevonden waar ik mijn voetjes heerlijk mee heb ingesmeerd. Ik ontdekte gisterenavond namelijk dat ze toch enorm geleden hebben en vooral mijn kleine teentjes zijn niet meer wat ze ooit geweest waren door de blaren (en ze doen ook nog zeer, vooral bij het dalen). Aantal blaren: 5. Waarvan intact: 1. Aantal pijnlijke gewrichten: 0. Maar ik moet oppassen want door scheef te lopen door de pijn ga ik andere dingen overbelasten!

Die ochtend probeerde ik mijn nieuwe powerbank nog eens uit. Helaas gebeurde er (na een nacht aan het infuus) nog stééds niets toen ik hem aan mijn telefoon koppelde. Dat was wel enorm balen. Hoop dat ik hem ergens in Frankrijk in een Carrefour kan omruilen, want anders is het echt weggegooid geld. Gelukkig doet mijn oude powerbank het nog wel, maar die moet ik compleet open prutsen als ik 'm wil gebruiken. En hoewel ik mijn telefoon overdag op vliegtuigstand, spaarstand en weet ik wat voor 'n energiebesparende standen er allemaal nog meer zijn, is ie na 25km meestal wel ver leeg.

De zon scheen vandaag (19°C) dus ik besloot om een kort broekje aan te doen en lekker bruin te worden. De eerste kilometers gingen redelijk (was wel weer in de berm van een drukke weg wat niet zo fijn is). Ik kreeg nog een lift aangeboden (nummer 2 in 1 week) maar ik mag van mijn mama niet met vreemde mensen mee en ik antwoordde: il faut que je marche!

Givet is trouwens echt een prachtig stadje! Ga er zeker eens heen als je in de buurt bent. De Maas stroomt er dwars door heen. Ik kwam er pas laat achter dat deze in het Frans La Meuse heet (domme doos, die link had ik nog even niet gelegd.) Onderweg probeerde ik een slaapplaats te regelen voor de avond, liefst zo dicht mogelijk bij Rocroi zodat ik morgen niet al te ver moet lopen. Maar iedere kreer kreeg ik te horen dat alles vol zat en dat ik ergens anders maar moest proberen. Uiteindelijk werd ik doorgestuurd naar een B&B in Mazée (de volgende dag dan nog dik 30km naar Rocroi) maar die kon ik de hele dag niet bereiken. Dus ik besloot maar om er heen te lopen en dan te kijken of er nog plaats was. Op hoop van zegen. Onderweg liep ik de hele tijd verkeerd. Ik weet niet of het was omdat ik in de stress zat vanwege de slaapplek, maar ik werd er enorm chagrijnig van! Vooral omdat het hier zo heuvelachtig is, dus alles kost veel meer moeite. Een man was zo lief om op een papier de route uit te tekenen omdat hij zag dat ik verdwaald aan het rondlopen was. Toen ik weer een aantal kilometers op de goede route liep besloot ik uitgebreid te pauzeren en lekker van de zon te genieten. Want Mazée was nog maar 4 kilometer en ik had nog de hele middag. De zon ging helaas snel weg en het begon flink te waaien. Na 7 dagen is mijn verkoudheid nog steeds niet voorbij dus HUP snel m'n jas aan en voorkomen dat het erger wordt!

Om mezelf op te vrolijken besloot ik een camino-foto van mezelf te maken - anders hoor je er niet echt bij hè. Telefoon op de straat gezet met de zelfontspanner aan en nu maar hopen dat er geen auto aankomt die 'm platrijdt! Gelukkig kostte het niet zo heel veel heen en weer geloop omdat ik hem de 1e keer al prima vond (zie foto). Verder besloot ik te genieten van het mooie landschap en de mooie koetjes en de slaapplek maar even uit mijn hoofd te zetten. Ook waren er een aantal berhoorlijke steile paden op de route, daar word ik tot nu toe altijd nog heel blij van! Oh en er rende nog een eekhoorn vlak voor mijn neus de straat over! Dat beestje ging echt 10x zo snel als ik!

Rond 16u kwam ik aan bij de Chambres d'hôtes, was er niemand! In geval van afwezigheid kon ik 3 verschillende nummers bellen, maar er werd niet opgenomen. Ik kon ook nog naar een huis een paar straten verderop lopen om te informeren, dat moest dan maar. Steile helling afgelopen, aangekomen bij het huis, is er geen deurbel! Lekker handig! Op de deur en verschillende ramen geklopt maar geen gehoor. Toen maar terug gegaan naar de B&B om nog eens te bellen en een berichtje ingesproken. Ik nam mezelf voor om tot 18u te wachten en dan... ja wat dan? Het volgende dorpje was 7km verder maar daar waren geen slaapplekken. Bij particulieren aanbellen? Gelukkig hoefde ik deze opties niet echt te overwegen want na een halfuurtje kwam er een mevrouw in een dikke mercedes aanscheuren. Ik had een slaapplek! Pfieuw! Kost wel 25,- (dus meer dan een kamer bij Pelgrims voor Pelgrims) maar ik heb dan ook een eeuwigheid onder de douche gestaan. Alle ellende van me afgespoeld. Nee hoor! Dat is overdreven! Morgenochtend ga ik heerlijk uitgebreid ontbijten (tenminste, dat hoop ik dan toch). Het ontbijt is om 6.30, dat gaat wel zeer doen! Maar ik moet om 7u vertrekken omdat ik helemaal door de heuvels naar Rocroi moet en daar voor 17u moet zijn om in de herberg te kunnen slapen. Dus morgen is weer een pittige dag. Op mijn kamer hangt trouwens een schattige foto van een poes met de volgende tekst: c'est fini, je ne le ferai plus (het is afgelopen, ik doe het niet meer), erg motiverend! Ik had trouwens van 2 goede vrienden briefjes gekregen die ik alleen mocht openmaken als het echt echt écht niet meer ging. Ze zijn nog lekker dicht want alles is toch redelijk goedgekomen vandaag en hopelijk alle volgende dagen ook! Maar dan moet ik vanavond wel nog serieus wat routes, slaapplaatsen en back-upplaatsen gaan vastleggen.

Dit ga ik doen nadat ik mijn sterrendiner (een half minder vers stokbrood en een bakje lauwe kool/wortelsalade) heb verorberd. Ik was blij dat ik nog wat eten had want hier in de middle of nowhere is helemaal niets! En morgen dus een hele dag wandelen door die heuvelachtige middle of nowhere. Gelukkig heb ik nog een noodrantsoen: zakje pinda's en een pak ongekookte pasta. Alles komt goed! (: