Eilandleven

“Oké, rustig maar. Die horrorverhalen slaan nergens op,” denk ik, terwijl ik naar rechts kijk en een staafje in de neus van mijn zus zie verdwijnen. “Komt-ie ooit nog wel terug eruit? Hij gaat zo diep!” We staan met de auto in een teststraat voor een PCR-test en ik knijp aanstellerig in mijn handen want ik ben het volgende slachtoffer. De ingepakte dame duwt kundig het witte stokje naar een holte in mijn hoofd waar ik niet eens het bestaan van wist. Maar goed, voor die reis naar het buitenland had ik het wel over. Toen die avond de negatieve testuitslag werd gemaild waren we al een stukje dichterbij de vakantie. Na ruim twee jaar zelden meer dan één dag vrij te zijn geweest was dit wel dik verdiend, vond ik zo. Zelfs de papieren rompslomp kon me niet tegenhouden, al bleek op Schiphol dat sommige reizigers er nogal wat moeite mee hadden gehad. Maar enfin, we mochten aan boord, weer een stapje dichterbij! Ik sloeg de krant open en las een artikel over vliegtuigen die bepaalde gebreken vertonen door de lange stilstand van de afgelopen maanden. Aii, als dat maar goed gaat! Ik moest toch wel even lachen, maar niemand die dat kon zien natuurlijk, met zo'n lapje stof voor je mond. Het mondkapje zou trouwens op ons gezicht blijven plakken vanaf het moment dat we de auto waren uitgestapt bij Schiphol totdat we op onze kamer waren in het appartement op Gran Canaria. Nu is de cabinelucht niet één van mijn favoriete zuurstofjes maar ik vond het écht een hele uitdaging om niet stiekem eens mijn neus uit het mondmasker te steken. Ook het verzoek om in de gangpaden 1,5 meter afstand te houden van elkaar terwijl – als je zit – het nog geen halve meter is, vond ik een principiële uitdaging. Maar bueno, we mogen ein-de-lijk weer op vakantie dus ik accepteer alles.

Bij aankomst op het vliegveld moesten we de QR-code van de gezondheidsverklaring laten scannen (het is dat ik zelf een medewerker hierover aansprak anders waren we per ongeluk door de fuik gelopen zonder gecontroleerd te worden) daarna werden we naar twee Spaanse verpleegsters gestuurd die onze verklaring van de negatieve testuitslag inspecteerden. Ze waren denk ik meer bezig met de uitspraak van mijn naam “Raquel”, “Raquella” dan de uitslag zelf. Tja, je moet je ergens mee bezig houden als je honderden van die dingen op een dag ziet. Ik had in ieder geval zin om weer eens een weekje de exotische Raquel uit te hangen! We stapten in de transfer die ons naar Maspalomas bracht. Ik vond het fantastisch om eindelijk weer eens een ander landschap voorbij te zien razen. Steen, dorheid en droogte, cactussen, palmbomen en een knalblauwe lucht: me gusta. De windmolens waren zo her en der over de vlaktes verspreid dat het leek alsof een chef-kok ze als kruiden over een gerecht had gestrooid. Heuvels op, heuvels af en uitzicht op een eindeloze zee die het eiland omringt.

Eenmaal in het appartement gelijk de Nederlandse kledij omgeruild voor iets exotischer en naar een terrasje gesneld aan het toeristische Playa del Inglés waar we een karaf Sangría bestelden. Je moet natuurlijk goed hydrateren met die hitte. Daarna even uitbuiken aan de Playa voordat we naar het volgende eettentje gingen. Er zou in een winkel/uitgaanscentrum vlakbij een tapastent zitten (Wapa Tapa) met waanzinnige Spaanse hapjes zoals de naam al doet vermoeden. Het tentje bleek helaas nog niet open. Ook andere accommodaties, restaurants en barretjes in dit toeristische deel van het eiland waren nog aan het klussen, aan het opstarten of kopje onder gegaan door het gebrek aan toeristen. Het oogde niet altijd even florissant moet ik toegeven. Maar verhongeren deden we zeker niet want er waren genoeg enthousiaste proppers in het Yumbo Centrum die ons ergens naar binnen wilden loodsen. Ze beloofden ons het beste eten, de lekkerste cocktails, gratis shotjes en zelfs al de mogelijkheid om wat later op de avond stiekem te dansen (niet doorvertellen!). Na een rondje door het centrum waar – tot onze verbazing – bijna alleen maar mannen rondstruinden, gaven we ons over aan de skills van een goede propper die ons op zijn terrasje wist te proppen. We bestelden een grote pul Estrella (om weer te hydrateren) en wat typisch Spaanse gerechtjes zoals de aardappels à la Canarische eilanden: pappas arrugadas con mojo. Jammie, een echte aanrader! Ben al jaren aardappels helemaal beu maar met deze nieuwe variant zou ik wel weer een aardappeleter kunnen worden. Ondertussen werden we omringd door steeds meer mannen en liep er een handjevol drag queens voorbij. Wat bleek? Het centrum was the place to be voor de lhbitq+ community. Heerlijk, zo’n ongedwongen sfeer. Alles kan en mag en kleine feestjes werden al ingezet toen we na het late avondmaal weer huiswaarts gingen. Misschien hebben we zelfs nog wel even stiekem gedanst.

De volgende dag gelijk vroeg opgestaan om te gaan sporten. Ik ben een mooi-weer-sporter dus had hier geen excuus meer om niet even wat heen en weer te rennen over de boulevard en gelijk wat trappen mee te pakken (dit zou ik nog een aantal dagen lang voelen). Verder brachten we dag al luilakkend door aan het Playa de Amadores. Een chill strandje waar je rustig kan liggen zonder al te veel toeristen om je heen en waar het zeewater Curaçao-achtig helder is. Voor de zus was het iets té chill maar ik ging er helemaal op in Defoe's Robinson Crusoe en genoot van het relaxte eiland leven. Lezen zonder tijdsdruk wát een uitvinding is dat zeg. Het stressniveau zou die avond helaas flink omhoog schieten met een traumatische gebeurtenis. Terwijl ik op ons terras aan het zwoegen was op een kruiswoordraadsel komt zus met shampoo in haar haar en een badhanddoek om haar heen naar buiten gestormd. “Rachelle je moet me helpen, er zit een kakkerlak in de douche!”. Getverderrie. Gelijk een flashback naar een eindexamenreis in Albufeira nu tien jaar geleden. Met de beker-papier-techniek wisten we uiteindelijk het monster te vangen en met knikkende knieën en wat gegil naar buiten te werken. Hopelijk was dit een eenmalig avontuur! Om de ellende te vergeten besloten we naar een fancy restaurantje te gaan: LoLa. Een echte aanrader! Niet alleen voor het eten maar ook vanwege de vriendelijke bediening (lees: knappe ober… ssst!).

De volgende dag was het ietwat bewolkt dus we besloten de autobús naar Las Palmas te pakken, de hoofdstad van het Canarische eiland. Eerst stapten we uit bij de binnenstad. Hier liepen we gelijk naar de kathedraal toe waar we naar boven konden en een prachtig uitzicht over de stad hadden. Zus zei dat ze het minder spectaculair vond net toen er een vloggende Nederlander voorbij kwam gelopen die tegen zijn publiek vertelde dat hij het zo waanzinnig vond. We maakten een praatje (hij bleek vlak bij ons in de buurt te verblijven) en hielden een korte fotoshoot met het al dan niet spectaculaire uitzicht op de achtergrond. Daarna wilde ik nog even door de kathedraal zelf dwalen. Een ticket gaf je toegang tot het gebouw en het bijbehorende museum. Met je telefoon kon je een QR-code scannen voor een audiotour, ideaal! Zus wachtte in de patio terwijl ik mijn tekort aan cultuur weer eens kon aanvullen. De kathedraal was minder Spaans dan ik gewend was (lees: met veel minder goud) en als enige bezoeker kon ik de tijd nemen om een kaarsje aan te steken. Ook weer best bijzonder omdat in steeds meer kerken de echte kaarsjes vervangen worden door elektrische replica’s. Na de lunch pakten we weer de bus naar een ander deel van de hoofdstad: Santa Catalina. Hier slenterden we over de boulevard om wat kaartjes en souvenirs te scoren, relaxten we bij het Plaza de la Puntilla waar de krabben over de rotsen krabbelden en ook de golven tegen de rotsen klapten. Ik hou wel van dit soort momentjes!

’s Avonds hielden we een Duitse avond bij het café Zum blauen Engel. Samen met wat Duitsers dronken we er pullen bier (wederom om goed gehydrateerd te blijven natürlich). Niet veel later kwam de vloggende Hollander voorbij gelopen dus we riepen of hij zin had in een drankje. Met onze nieuwe vakantiekennis Raymond uit Rotterdam vloog de tijd voorbij en voor we het wisten was het 12 uur en moest de Duitse kroeg sluiten. De winkels waren ook al gesloten dus helaas zijn we maar met tegenzin huiswaarts gegaan.

Ook de dag erna was de zon achter de wolken verstopt. Met een kleine kater de ideale dag om rustig op te starten. Ik ging op zoek naar een panaderia (bakker/patisserie) die ik niet kon vinden dus uiteindelijk maar broodjes gehaald in een supermarkt in een verlaten winkelcentrum. Het winkelcentrum was zó ontzettend kitscherig dat ik moest lachen. Aan de buitenkant hingen Europese vlaggen en waren monumenten uit verschillende landen nagemaakt (Amsterdamse pandjes, Brandenburger Tor, Toren van Pisa, enz.). Verder stonden in de tuin beelden van superhelden die wel een likje verf konden gebruiken. Het zag er nogal mistroostig uit. Dit was overigens één van de velen winkelcentra waar de ziel uitgezogen leek te zijn om het zomaar te beschrijven.

Het weer die dag bood overigens de ideale gelegenheid om te verdwalen in de duinen van Maspalomas: een groot natuurgebied met zand, zand en nog méér zand. Het deed me denken aan een miniatuur-Wadi Rum en Gobi woestijn en ik voelde me weer een klein beetje Lawrence of Arabia terwijl ik de duintoppen trotseerde. Echt desolaat was het niet want in de verte klonken er drilboren en hamers. Maar ik droom graag dus probeerde dat niet te horen. De Faro de Maspalomas was bovendien ook bijna continu te zien, een ideaal oriëntatiepunt dus. Eenmaal bij de kust aangekomen goot ik het zand uit mijn schoenen. Het leek me een goed idee om langs de branding richting de vuurtoren te lopen maar toen kwam er net een naakt stel uit de zee gelopen. Oeps. Dit bleek het naaktstrand te zijn. Gelukkig liepen er wel nog meerdere mensen die ook kleding aan hadden, anders is dat wel een beetje “lullig”.

Het figuurlijke en letterlijke hoogtepunt van de vakantie was mijn wandeling door de bergen in het binnenland. ’s Ochtends liep ik al vroeg naar de bushalte in San Fernando waar ik – samen met heel veel kinderen – op de bus stond te wachten. De kids waren netjes in uniform gestoken en werden één voor één opgepikt door allerlei verschillende busjes. Mijn bus kwam natuurlijk met Spaanse precisie (not) aanzetten. De busrit kostte een paar euro maar alleen al daarvoor zou ik ‘m nog een keer doen. Met haarspeldbochten waarbij ik merkte dat ik af en toe mijn adem inhield klommen we steeds hoger de bergen in. De zon kwam op en de zonnestralen streelden het ruwe landschap. Wat een uitzicht! En inderdaad mucho mas fantástico dan het uitzicht dat we hadden op de Catedral de Santa Ana in Las Palmas. Na een uur kwam ik aan in het bergdorpje San Bartolomé de Tirajana. Mijn reiscredo “go local or go home” kwam hier pas echt tot zijn recht. Met oude mannen die op bankjes zaten, vrouwen die met boodschappentassen sleurden, kleine cafeetjes en een autogarage uit de jaren ’60 leek ik eindelijk ontsnapt te zijn aan het toerisme van Maspalomas. Helemaal in mijn nopjes bewandelde ik de steile wegen van dit pittoreske dorpje. Af en toe ving ik tussen de huizen door een glimp op van het prachtige berglandschap. Volgens mij ben ik echt in het verkeerde land geboren. Is daar ook een woord voor? Uiteindelijk kwam ik uit bij het dorpsplein, compleet versierd met vlaggetjes, St. Jacobsschelpen en in grote letters: Buen Camino. Blijkt er op Gran Canaria dus óók een zogenaamde Camino de Santiago (St. Jacobsroute) te bestaan. Een route van 71km die het land van zuid naar noord doorkruist. Wat een toeval toch dat ik me ineens weer op een Camino bevind! De route (van 18km) die ik van daaruit startte had ik gedownload van een wandelapp en was prima te lopen voor een gevorderde wandelaar. Ik had verwacht wel wat mensen tegen te komen maar werd de complete route enkel vergezeld door wat sprinkhanen, krekels en libellen. Op een gegeven moment was het zo stil dat zelfs mijn krakende voetstappen mij lichtelijk irriteerden. Daarom maar regelmatig gestopt om te genieten van alle rust, de berglucht en de brandende zon. Maximaal genieten. Het valt bijna niet in woorden te omschrijven hoe voldaan ik op zulke momenten ben. Helaas ging de bus maar eens in de zoveel uur anders had ik langer kunnen blijven zitten. En omdat eigenlijk niemand wist dat ik daar alleen aan het ronddolen was, leek het me verstandig om op een redelijk tijdstip terug in het dorpje aan te komen. Zoals gebruikelijk dronk ik daar una clara (homemade radler) die nooit teleurstelt na een ietwat vermoeiende etappe. ’s Avonds zijn we met Raymond nog wat cocktails gaan drinken omdat het zijn laatste avond was op vakantie. Moe maar hartstikke blij van de geweldige dag ging ik daarna naar bed.

De laatste dag deden de zus en ik ’s ochtends een buggy-tour. Met een groepje van 6 duinautootjes en een hele toffe gids reden we door de bergen van Maspalomas. Wederom inclusief schitterende uitzichten. Een beetje spannend was het dus wel in die scherpe bochten – de rem van het voertuig bleek ook niet altijd even goed te werken. Ay caramba! We stopten een aantal keer om even bij te komen en foto’s te maken van het uitzicht. De tweede helft van de tour reden we off-road om het nog iets spannender te maken. Een stofpartij van jewelste natuurlijk. Overal zat zand en stof en nog meer zand en nog meer stof. Ha! Zijn die mondkapjes toch nog ergens goed voor. Hoog tijd om na de tour in de zee te springen en een soort van schoon te worden. We besloten de laatste avond weer eens op zoek te gaan naar een lokaal eettentje. Hiervoor liepen we zowat de complete boulevard van Maspalomas af richting het noorden.. Zus was blij dat we dit luxueuzere gedeelte op de valreep ook nog ontdekten omdat ze het idee had dat heel het eiland was verpauperd. In San Agustín aten we bij Restaurante 928 “Aroma Atlantico”. Wederom weer hele vriendelijke bediening (deze keer zonder knappe obers) en zúlke grote porties dat we ons eten niet op kregen. Dat is ons – als bourgondische Brabanders – echt zelden overkomen. Gelukkig konden we nog een uurtje terug naar het appartement wandelen om uit te buiken.

De terugreis is altijd de vervelendste reis. Ik ben tot nu toe altijd nog met tegenzin naar huis gegaan en ook deze vakantie was natuurlijk weer veel te kort. Bovendien heeft dit reisje weer iets in mij aangewakkerd. De drang om de wereld te zien, weg te zijn, nieuwe mensen en culturen te leren kennen, te genieten en de tijd even te vergeten. In mijn hoofd maak ik alvast een lijstje: Peru, Costa Rica, Bolivia, Colombia, IJsland, Oost-Europa, Oman, de Zijderoute, reis naar de Noordkaap, Tanzania, Nieuw-Zeeland, om de wereld in 80 dagen of misschien wel als drenkeling aangespoeld op een onbewoond eiland? Kom maar op met dat avontuur.