Air de la montagne

Oké waar was ik gebleven. Foncebadón. Vanuit daar liep ik naar het Cruz de Ferro. Eén van de belangrijkere plaatsen op de Camino Francés. Het is namelijk een plaats waar mensen een steen achterlaten die ze van thuis hebben meegenomen. Deze steen staat symbool voor de lasten die je meedraagt en die zou je hier dan achterlaten. Ik ben hier 2 jaar geleden niet langs gekomen en heb mijn steen bij Finisterre in de zee gegooid, een heel goed alternatief vond ik zelf. Ik had Cruz de Ferro me anders voorgesteld. Vlak langs de weg stond een lange houten paal met er bovenop een klein ijzeren kruis. Vanzelfsprekend lag er een berg stenen omheen van een paar meter hoog. Ben totaal niet spiritueel aangelegd, maar er hing een hoop negatieve energie rond deze plek leek wel. Dacht dat het een fijne gelegenheid zou zijn om eens goed na te denken wat dan je eventuele lasten kunnen zijn, maar vond de sfeer een beetje grimmig dus ik ben snel doorgelopen.

Een paar kilometer later kwam ik op het hoogste punt van de hele camino. De 'collado de las Antenas' op 1515m hoogte. Ik had eerst niet eens door omdat we via een pad werden geleid met hele mooie paarse bergbloemetjes, maar zonder uitzicht. Tot ik op een pad kwam dat langs de berg liep. Een strak blauwe lucht en wat een adembenemend uitzicht. En die lucht. Berglucht. Mmm! Het waait in deze provincie (Castilla & León) altijd wel redelijk heb ik het idee en als je dan een keer goed door je neus ademt... Heerlijk! Heb nog nooit (behalve mij het Baikal meer) zulke pure, schone lucht geroken. Kunnen we dit niet in een potje stoppen en er een luchtverfrisser van maken alsjeblieft? Noemen we het 'Air de la montagne'.

Vanaf dat hoogtepunt ging het bergafwaarts. Letterlijk maar ook wel een klein beetje figuurlijk. Vanaf daar moest ik namelijk de rest van de etappe 1km dalen. Dat is 2,5 ronde op een atletiekbaan naar beneden dus! En in de eerste 5km waren er dat al ruim 500. Dat was enorm pittig. Mijn knieën waren er niet blij mee, mijn schenen en enkels ook niet. Eigenlijk heel het onderstel niet dus. Zigzaggen kon wel maar ging moeilijk omdat het stijle pad bestond uit losse kiezels, keien en zand waar je zo nu en dan half over uitgleed, tenminste ik dan toch. Ik weet dat ooit bij een soortgelijke afdaling een man tegen mij zei dat het ook bij de camino hoort. En dat is natuurlijk wel zo maar toch werd er gevloekt in alle talen die ik ken en moest ik af en toe echt even op de tanden bijten. Dit gebeurde dan voornamelijk als ik het met 1km per uur nog steeds voor elkaar kreeg om bijna weg te glijden en ik mezelf weer moest corrigeren. Misschien moet ik toch van die wandelstokken kopen. Denk dat ze in de bergen best handig kunnen zijn. Ik zag ook een vrouw met een halve boomstam rondslepen, dat is dan weer een beetje overdreven.

Na flink wat getier, halve glijpartijen en ondertussen fantastische uitzichten (ja echt heel erg wauw!) kwam ik aan in Acebo, een idyllisch bergdorpje waar ik bij het eerste terras gelijk neerstreek voor koffie en een broodje (waar ik ook nog een handvol chips bijkreeg, yes!). Dat ging er wel in na die zware inspanning. Niet veel later kwam de Amerikaanse ober (volgens mij was het stiekem Jeff Goldblum) naar buiten rennen omdat iemand zijn telefoon had laten liggen. "Shit" riep hij hard en hij baalde er zichtbaar van. Dat lijkt me inderdaad behoorlijk shit! Dat wordt wel een hele middeleeuwse camino dan.

Gelukkig was na dit dorpje de rest van de afdeling op een asfaltweg. Lekker opgewarmd door de zon en redelijk gevaarlijk vanwege de auto's maar in mijn ogen zoveel fijner dan het eerste deel. Sowieso loop je in deze regio toch wel het meest van de camino langs of op een grote weg. Niet heel erg prettig. Maar de paadjes in de bergen maken alles weer goed.

Ook de rest van de dag liep ik door supermooie bergdorpjes. Kleine huisjes met houten balkon vol bloemen, mini-oases leken het. De prijs voor het mooiste dorpje ging vandaag naar Molinaseca. Hier stroomt een riviertje doorheen waarin mensen aan het baden waren. Dat zag er zo verleidelijk uit. Ik zou eigenlijk die dag naar Ponferrada lopen (8km verder) maar kreeg spontaan zin om hier te blijven. Misschien wel de rest van mijn leven. Google het maar, dan begrijp je het wel. Vanaf de brug waar ik overheen liep zag ik Javier in het water staan, hij ging ook nog door maar had er geen problemen mee een lange pauze te nemen. Ik had op dat moment echt een engel en een duivel op mijn schouders. Als ik hier met mijn voeten in het water zou gaan zou ik die schoenen nooit meer willen aantrekken. De engel kreeg gelijk. Dus ik liep door en ik zou mezelf later wel trakteren!

Ponferrada was ver. Eindeloos ver. Zoals alle aanlopen bij grote steden. En die 8km leken extra zwaar door de brandende zon terwijl ik op het asfalt liep. Volgens mij kon je een ei bakken in mijn nek. Net aan de rand nog even pauze genomen in een café want daarna zou het nog wel even duren. Moest eerst nog gaan pinnen en daarvoor moest ik iets verder de stad in. Je kunt hier namelijk bijna alleen maar met cash betalen maar in alle plaatsen sinds León heb je geen pinautomaten. Behalve in Astorga maar daar was ik het compleet vergeten! Dus geld gehaald en toen naar de albergue van mijn eerste keus gelopen. Geen plek meer. Dat was balen! Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Toen moest ik weer naar de rand van de stad. Hier is een superalbergue met heel veel bedden en zelfs een eigen kapel waar je je kan laten zegenen. Heb het nooit zo op mega-albergues, maar ik kreeg een kamer waar maar 6 bedden stonden en alles was fantastisch geregeld! Behalve het eten. Hier kon je helaas niet aanschuiven bij een avondmaaltijd. Dus dat betekende nóg een keer de stad in om naar de supermarkt te gaan.

Eindelijk weer eens een supermarkt met een groot aanbod. Zo'n supermarkt waar de vissen en inktvissen in het ijs liggen zeg maar. Ik kocht vanalles om een heerlijke salade te maken. Ik bleek niet de enige te zijn die zich uitsloofde voor zijn maaltijd. Een hele groep Spanjaarden, een groep Italianen en een groep Aziaten (waaronder Perri en Way) maakten soep, bakten verschillende soorten vis of braadden kip. Het rook heerlijk in de keuken! Laatste pluspunt van de albergue: er was een fonteintje waar je met je voeten in kon badderen! Take that Molinaseca! Dit was wel nodig want toen ik in bed ging liggen stond er 40.3km op de teller. En dit voor een bergetappe. Het zit dus nog steeds in me!

Toen ik de volgende morgen met ietwat aangebrande voetjes en behoorlijk wat spierpijn Ponferrada uit liep merkte ik al vrij snel dat het een dag voor muziek werd. Eerst wat doelloos geneurie maar daarna toch echt mijn telefoon gepakt om iets fatsoenlijks op te zetten. Na een paar kilometer kwam een oude vrouw bij een kapel net boven de gitaarsolo van Hold de Line uit en vroeg ze of ik geen 'sello' wilde. Een stempel voor mijn pelgrimspaspoort. Natuurlijk wilde ik dat. Gelijk het prachtige kapelletje bezocht en een kleine donatie gedaan. Zo gaan die dingen.

Na zo'n 10km kwam ik Meggie tegen. Een Oostenrijkse die ik de vorige dag in de albergue was tegengekomen. Ze had een enorme ontsteking op haar been door een insectenbeet maar liep wel redelijk steady door. We konden wel goed met elkaar overweg dus we liepen een stuk samen totdat ik na 7km toch echt wel weer toe was aan een pauze. Na verschillende bocadillos te hebben geprobeerd heb ik een favoriet gevonden. Dus ik bestelde er eentje met die overheerlijke Spaanse jamón.

Na deze tussenstop moesten we weer langs een grote weg waar sommige Spanjaarden als locos reden. Toen was er ineens een plek waar de pijlen twee kanten op wezen. Al snel werd het duidelijk dat de ene route de rustige maar lange weg was en de andere 2km korter maar OP de grote weg. Mijn voeten riepen natuurlijk GROTE WEG! Maar mijn hoofd wilde RUST en vooral veiligheid eigenlijk. Mijn voeten wonnen dit maal en ik vervolgde (net als de rest overigens) de weg en liep daarbij op de buitenste witte lijn. Gewoon op de weg dus. Weet niet waar die Nederlandse vrouw laatst is geschept maar dat moet haast wel in deze regio (León) zijn gebeurd. Wat een gekkenwerk langs die drukke wegen.

Toen ik halverwege toch de kans kreeg om te switchen van route deed ik dat zonder na te denken en vervolgde ik mijn weg door de wijnvelden. Wat. Een. Rust.

In het sfeervolle stadje Vierga del Bierzo stopten veel mensen. Ik zag hier pas dat het 37 graden was dus trakteerde mezelf op cola, een fles water en een reep chocolade. Had een goed excuus om deze reep in één keer op te eten!

Het laatste stuk naar Trabadelo was weer heerlijk solo. Ik liep langs een B weg maar gelukkig was het wandelpad  dit keer wel afgeschermd met betonnen blokken en reed er - op enkele motors na - geen verkeer. Beneden mij kabbelde een rivier. Volgens mij zijn er weinig geluiden zo prettig als dat. En boven mij bevonden zich enorme bruggen waar auto's overheen rassden. Nu zag ik ze eens van de onderkant van die gigantische bouwsels.

De laatste kilometers waren toch weer redelijk slopend. Vooral mentaal omdat verschillende keren werd aangegeven dat het nog maar 1km was, maar dat was het niet beste mensen. Laat je nooit strikken door die misleidende bordjes! Bovendien vond een heel leger aan vliegjes en muggen het leuk om rond mijn hoofd te cirkelen. Stonk ik zo of irriteren ze graag mensen die er wel een beetje klaar mee zijn?

Eindelijk kwam ik in het dorpje Trabadelo aan waar een oud vrouwtje nog een reclamepraatje hield voor de albergue van de parochie. Vond het heel sneu maar ik had de albergue municipal (van de gemeente) al op het oog. Dit bleek een goede keuze te zijn want ik belandde in een kleine pelgrimshemel. Meer daarover de volgende keer anderd wordt het weer een halve roman!