Het Arabische avontuur

Een half jaar na dato is het eindelijk tijd voor een schrijfsel over mijn Arabische avontuur. Ik zal flink moeten graven in mijn geheugen, maar ik wil jullie graag net zo enthousiast maken over het fantastische land Jordanië en zorgen dat jullie ook een reisje hiernaartoe wagen en anders in ieder geval weten wat je mist als je er niet heen gaat (en dat is veel). En nee, ik word helaas niet betaald voor deze reclame.

Al sinds ik ondertitels kon lezen en ik Indiana Jones and the Last Crusade voor het eerst zag stond Jordanië gelijk bovenaan mijn reislijstje. Want: Petra – de uit rotsen gehouwen stad waar de meeste toeristen voor naar Jordanië reizen. En hoe ouder ik werd, hoe meer ik ging verlangen naar een niet-westerse reisbestemming. Na een bachelor en een half afgewerkte master vond ik dat het tijd was om mezelf eens op een reisje buiten Europa te trakteren: twee weken Jordanië. Omdat het mijn eerste internationale tripje was besloot ik met een groepsreis mee te gaan. Achteraf gezien was dit niet nodig geweest. Want het land is ontzettend veilig en de mensen zijn er erg behulpzaam. Aan de andere kant was het wel fijn dat de reis en het vervoer in het land zelf allemaal al geregeld waren, zodat je alleen je ogen open hoefde te houden en te genieten. Een fantastisch ‘instapland’ als je voor het eerst kennis maakt met de Arabische cultuur.

Van Amsterdam vlogen we naar Amman, de hoofdstad van Jordanië. Tijdens de vlucht ook een vliegtuigmaaltijd gekeurd en die was dik in orde. Ik dacht eigenlijk dat ik me moest gaan vermaken met een zakje pinda’s en een flesje water maar er werd een heuse warme lunch geserveerd! Eenmaal aangekomen in Amman maakte ik kennis met de groep, werd er een paspoortcontrole gedaan en kreeg ik een vette stempel in mijn paspoort (YES!). Buiten bij de bus stond onze vrolijke reisleider Moawia op ons te wachten.

De volgende dag werd ik rond 5 uur wakker van een ENORME herrie! Holy shit, dat was ik even vergeten. Slaapdronken kon ik het vreemde geluid niet helemaal plaatsen, maar het was natuurlijk de muezzin, de oproep tot het gebed. Het leek wel of de minaret bij mij in de kamer stond! Het zouden korte nachtjes gaan worden als dat zo door zou gaan. Het ontbijt was 50% westers, 50% dingen die ik nog nooit aan een ontbijttafel had gezien. Ik vond dat ik niet flauw moest zijn en ook gewoon rijst, plat brood (weet niet of Lavash de goede benaming is), olijven, tomaten en rode ui moest proberen als ontbijt. Totdat de reisleider naast mij kwam zitten en vertelde dat hij eigenlijk ook nooit dat eet als ontbijt, want wie eet er ’s ochtends nou rijst?!

We hadden een drukke planning eerst gingen we naar de oude citadel van Amman, daarna naar Jerash en Salt. Vanuit de citadel, die hoger gelegen was, hadden we een prachtig uitzicht over Amman. We vonden er voornamelijk overblijfselen uit de Romeinse tijd, wat een voorbode zou zijn voor de rest van de dagen. Je moet wel fan zijn van archeologie en architectuur om dit aspect van de reis te kunnen waarderen. Ik ben fan, dus ik was in mijn nopjes bij het zien van de amfitheaters, pilaren met Korintische kapitelen en funderingen van ooit prestigieuze gebouwen. In Jerash bezochten we een oud hippodroom. Hier werden shows opgevoerd toen het toerisme in Jordanië nog zijn gloriedagen vierde, tegenwoordig is door alle ellende in de omringende landen het toerisme erg teruggezakt en dat kon je wel merken. Het duurde lang voordat ik andere toeristen tegenkwam zélfs op de toeristische sites. Voornamelijk waren er schoolklassen en werden we bestookt met vragen of we met ze op de foto wilden. Zij hadden misschien nog nooit zulke lange bleekscheten gezien!

Salt is de voormalige hoofdstad van Jordanië. Hier hebben we een soeq afgestruind. En ik moet zeggen, met zo’n muezzin op de achtergrond en van die handelaars die Arabische prijzen brabbelen was deze cultuurjunkie toch wel erg blij dat ze hier mocht rondlopen.

De volgende dag hadden we een dag vrij in Amman. Balen dat de meeste dingen gesloten waren (waaronder het museum waar ik graag naartoe wilde). Met 2 andere meiden ben ik naar downtown Amman gegaan. Hier waren voornamelijk tapijtenwinkels, kledingwinkels, slagers etc. maar ook een enkele dierenhandelaar die zijn schildpadden op elkaar had gestapeld of de kippen in een hokje in de brandende zon had staan. Toen we wilden lunchen kwamen we in het meest bizarre tentje waar ik ooit heb gegeten. We vroegen of er plek was, want het was enorm druk en we werden naar achteren geleid, een trap op en toen kwamen we op een verdieping met een plafond zo laag dat je er net kon zitten. Bukkend liep ik naar het tafeltje waar ons een bizar aperitiefhapje werd geserveerd (zie foto). Geen idee wat het was maar het waren knalroze harde stukken ‘iets’ met groene pepers en een citroen. We waren allemaal niet gewend aan de bitterzure smaak dus na een paar stukjes hebben we het laten staan. De lunch was enorm en lekker! Net toen we klaar waren met eten werd ook het eten van onze Jordanese buren geserveerd. Hun tafel stond nu zo vol dat er nergens meer plek was voor de baby, die wij gezellig op schoot kregen! ’s Avonds was het toch eens tijd voor een shisha. We zaten in een tentje waar mensen al uren aan zo’n waterpijp zaten te lurken en constant enorm veel rook uitbliezen. Nadat we weggingen zaten dezelfde mensen er nog steeds, verslaafd?!

Eindelijk tijd om de hoofdstad te verlaten. En na wat tussenstops in onder andere Wadi al Seer om nog meer ruïnes te bewonderen kwamen we uit bij de Dode Zee, het laagste punt op aarde! Had speciaal voor deze gelegenheid een badpak gekocht omdat ik dacht dat het misschien wat aanstootgevend zou zijn als ik in een bikini zou gaan rondhuppelen. Niet dat het badpak zoveel meer bedekte, maar het ging om het idee. Natuurlijk waren er eigenlijk voornamelijk toeristen, dus daar had ik me geen zorgen over hoeven maken. Het is bizar te denken dat ik daar op het water heb gedreven. Kan me al bijna niet meer voorstellen hoe het was. Dat je gewoon in het water ligt en je niets hoeft te doen om te drijven! Het water voelde een beetje olieachtig vond ik, en er was enorm veel zout aangespoeld. Voor een paar dinar kocht ik modder om mezelf mee onder te smeren. Aanrader! Wat voelt dat lekker. Een paar dagen lang was alles dat met de modder was besmeerd lekker zacht.

Na allemaal opgefrist te zijn reden we naar Madaba. Een stad die bekend is vanwege de eeuwenoude mozaïek die een plattegrond van het oude Jeruzalem afbeeldt. We struinden ’s avonds wat door de stad en vertrokken de volgende dag alweer op tijd naar Mount Nebo. De muziek van gladiator die ik toen luisterde paste toch wel perfect bij het landschap. Terwijl in Amman alles nog vrij vlak en groen was, werd het landschap naar de Dode Zee toe ruiger, heuvelachtiger en ontzettend dor. Prachtige uitzichten gaf dat. Ook toen we bij Mount Nebo waren (de berg waar Mozes de tien geboden ontving) hadden we wederom een prachtig uitzicht. Deze trekpleister is de laatste jaren mooi opgeknapt en zeker een aanrader om te bezoeken.

Met de bus vertrokken we richting Dana en onderweg hadden we prachtige vergezichten. De zon begon al te zakken toen we er aankwamen. Het dorpje bestond uit hele simpele stenen huisjes en onze verblijfplaats was verre van luxueus. Ik heb hier een van de gezelligste avonden gehad. Met twee meiden raakten we aan de praat met Moawia (de reisgids), Mohammed (de buschauffeur) en een reisgids van een andere groep. We hebben ontzettend gelachen en geleerd hoe we in het Arabisch moesten zeggen hoeveel kamelen we waard zijn.

Ik had heerlijk geslapen door al die rust om me heen en ’s ochtends trokken we met een lokale gids het reservaat in. Het was best een pittige wandeling in de brandende zon, dus niet iedereen besloot om mee te gaan. We liepen langs de berggeiten steeds dieper het reservaat in achter de gids aan. Halverwege kregen we vers gemaakte thee met een lading suiker. Een paar foto’s genomen en een paar keer geroepen voor een lange, galmende echo. Ik zou er echt wel de hele dag willen blijven. Toch was ik wel blij toen we na een uitputtende klim weer in het dorpje aankwamen!

We reden door naar Petra en onderweg zagen we een groot aantal bedoeïententjes. We stopten bij Little Petra. Dit was alvast een voorproefje van wat we later zouden gaan zien. Enorme gebouwen uitgehakt in steen. Een reisgenoot heeft toen nog keihard onderhandeld voor een bronzen kameel die ik graag wilde hebben. Ik ben daar zelf echt heel slecht in dus ik was er heel blij mee! ’s Avonds aten we ergens wat voordat we naar Petra by Night gingen. Met twee meiden en een man van middelbare leeftijd stond ik vooraan de wachtrij. Dus toen de gids ons kwam halen liepen we vooraan de kloof in. Langs het pad stonden allemaal lampionnetjes die ons door de kloof leidden. De zenuwen gierden toch wel door mijn lijf, want het was toch wel een stukje lopen en we zagen niet veel in het donker. Binnen enkele minuten zou ik de Treasury van Petra ein-de-lijk zien. Iedere keer als we een bocht uitkwamen dacht ik het immense gebouw zou zien maar mijn geduld werd op de proef gesteld. Ik voelde dat de grond onder onze voeten ineens veranderde en ik keek op. Tussen de spleten door zag ik het gebouw opdoemen. Maar nog onduidelijk, want het werd verder nog niet verlicht. Er stonden overal lampionnetjes, we konden gaan zitten en kregen thee toen we naar muziek luisterden. Aan het einde van de show ging het licht dan toch eindelijk aan en zagen we de voorgevel van de Schatkamer in allerlei verschillende kleuren. WAUW!

Ik kon niet wachten om de volgende dag terug te komen! Terug in de hotelkamer heb ik nog de ezel- of kamelenpoep onder mijn schoen vandaan moeten peuteren. Dat was wat minder. Heb die nacht nauwelijks geslapen en ben vroeg opgestaan omdat ik zoveel mogelijk wilde zien in Petra. Dit is iets wat de meesten uit onze groep toch op eigen gelegenheid wilden doen. En het is absoluut niet overdreven maar net als de avond ervoor klopte mijn hart zowat in mijn keel toen ik opgewekt door de kloof liep. Het was licht, en het was zo mooi om alle vormen en kleuren van de rotspartijen om mij heen te zien. Ook waren er op verschillende plaatsen allerlei dingen uitgehakt die ik de avond ervoor niet had kunnen zien. Ik liep vrijwel alleen door de Siq en heb toch wel een paar keer ‘wow’ gefluisterd en vond het ongelooflijk om daar te zijn. Net als de avond ervoor was ik benieuwd wat ik na iedere bocht weer zou zien. Ik voelde dat de grond weer ineens veranderde en zag nu door een spleet opnieuw de schatkamer. Ik kwam steeds dichterbij en het gebouw werd steeds groter. Op het plein stonden wat kamelen en hun eigenaar, maar verder was het uitgestorven. Het is eigenlijk bijna niet te beschrijven hoe mooi dat wereldwonder in het echt is.

Ik wierp er een lange blik op voordat ik vastbesloten aan mijn klim begon. Ik had namelijk gezien dat er verschillende plaatsen zijn waar je de schatkamer van bovenaf kunt bewonderen, en dat leek me echt spectaculair! Maar omdat ik geen dinars meer had om een (veel te dure) gids of een ezel te betalen koos ik mijn eigen route uit. Ik moest ‘wat’ pijlen volgen en zou er uiteindelijk wel bij uitkomen. Eindeloze trappen volgde ik naar boven waar ik soms langs bedoeïenen kwam die me allerlei dingen wilden aansmeren. De levendigheid en de vrolijke stemmen van ‘beneden’ verdwenen beetje bij beetje en het kostte steeds meer moeite om de pijlen te vinden. Onderweg kwam ik nog een superschattig hondje tegen in the middle of nowhere, maar verder was ik alleen. Het leek wel of ik op de toppen van de bergen stond en het waaide ook ontzettend. Daar trof ik een groepje Duitse jongens die ook alleen op pad waren gegaan. Een gids wilde me nog helpen voor 15 dinar, maar ik was eigenwijs en wilde het alleen vinden. Mijn oriëntatie vermogen zei me dat het aan de overkant van de rotsen moest zijn, dus ik zou ergens moeten oversteken. Ik volgde de slecht zichtbare pijlen langs rotswanden en het flitste toch wel een paar keer door mijn hoofd dat als ik zou struikelen over een losse steen of zou verdwalen ik echt de Sjaak was. Een paar keer ook gedacht dat dit toch wel een beetje té avontuurlijk voor mij was en ik niet beter terug kon gaan, maar ik wilde zó graag de Schatkamer van dat hoge punt bewonderen, dus ik ging verder. Op een gegeven moment kwam ik wat mensen op ezels tegen die op de terugweg waren, dus ik wist dat ik goed zat. Ik moest inderdaad met een houten plank een oversteek maken (gelukkig was dat niet echt heel diep daar). En toen was het een eitje om naar een tentje te lopen vanwaar ik een prachtig uitzicht had op de Treasury. Ik mocht gaan zitten op een tapijt, kreeg thee en er was zelfs wifi! De Arabier was denk ik wel onder de indruk van mij en vroeg of ik niet wilde blijven eten. Maar er was nog zoveel te zien. Dus na een korte pauze klauterde ik terug en ging de rest van Petra bewonderen. Er was nog een ander uitzichtpunt waar je uitkeek over zowat de hele stad. Tot aan de middag heb ik hier gezeten en alleen maar gekeken naar iets wat ik waarschijnlijk nooit meer zou zien!

Ik besloot terug naar beneden te gaan en te gaan lunchen. Daar kwam ik de twee meiden van mijn groep tegen en besloot aan te haken. Er stond nog één klim op de planning, namelijk die naar het klooster. Hiervoor moesten ook een kleine duizend trappen voor gelopen worden, de trappen veranderden langzaam in rotspartijen, maar we hebben het gehaald. En het was de moeite waard want het uitzicht was prachtig, hoe kan het ook anders? Na deze flinke klimmen waren mijn boomstambenen toch wel behoorlijk uitgeput. Bij de Schatkamer stopten we nog een laatste keer en we konden er allemaal moeilijk afscheid van nemen. Een Arabier naast mij werd gebeld door de jongen van boven die nog steeds met mij wilde dineren. Ik zwaaide nog even en met pijn in mijn hart keerde ik mijn rug naar het gebouw toe en liep de kloof in. Nog een tiental keren heb ik achteromgekeken voor de Schatkamer uit mijn zicht verdween.

Vanuit Petra gingen we naar de Wadi Rum woestijn. Hier bleven we bij bedoeïenen in een tentje slapen. ’s Middags deden we een jeepsafari door de woestijn. Maar we waren er nog maar net toen er een zandstorm ons verraste. Supercool natuurlijk, wanneer maak je dat nu mee?! Na een tijdje ging de storm liggen en konden we al het zand van onze kleding kloppen. Het duurde niet lang of we kwamen de eerste kamelen al tegen. Wilde kamelen heb je blijkbaar niet meer. En van de sterke kamelen worden de voorste poten met touwen vastgebonden omdat ze anders naar Saoedi-Arabië lopen! De jeep reed ons verder naar indrukwekkende rotspartijen. Helaas zagen we door de bewolking de – normaal adembenemende – zonsondergang niet. Terug in het kamp kregen we een heuse bedoeïenenmaaltijd, werd er muziek opgezet en werd er gedanst tot laat in de nacht. Toen ik net een paar uur in bed lag hoorde ik ineens geluiden die ik niet kon plaatsen. Nouja, het was aan het regenen! In de woestijn! Het begon keihard te onweren en de deur van onze tent vloog open. Voelde af en toe wat water op mijn gezicht vallen en kon moeilijk slapen. We hadden graag die ochtend een stukje gevaren met een luchtballon om de zonsopgang in de woestijn te zien. Maar door het slechte weer was er geen zon te zien. Helaas! Alle bedoeïenen waren blij dat het had geregend, voor hen is dat reden voor een feestje en gaan ze dan picknicken in de woestijn. Het regent maar namelijk 3 dagen per jaar in de woestijn. Dus er kunnen denk ik niet veel mensen zeggen dat ze ooit regen hebben gezien in de woestijn.

We reden door naar de zuidelijke stad Aqaba, gelegen aan de rode zee. Ook hier was het weer helaas niet super en werd de boottocht een dag uitgesteld. We hebben heerlijk geluncht en verder vooral uitgerust van de lange nacht. De dag sliep ik voor het eerste door de muezzin van het ochtengebed heen, zo moe was ik. Het was toch nog wel een beetje fris voor een boottocht maar we lieten ons niet tegenhouden. Een paar keer werd de boot stil gelegd om te snorkelen of een duik te nemen aan de Rode Zee of van het uitzicht te genieten. In de verte zagen we Israël en Egypte liggen. Net op de plaatsen waar de boot werd stilgelegd stikte het van de fluorescerende kwallen! Maar geen zorgen, zei de instructeur, de tentakels prikken niet. En hij pakte er een op en gooide hem weer terug in het water. Dat was op zich wel een geruststelling. Maar als je dan lekker zorgeloos aan het zwemmen bent en je voelt ineens blubber tegen je benen, en daarna tegen je armen, en dan ineens overal… Ja, toen heb ik van de schrik toch wel een keer hard gegild. De laatste avond gingen we met z’n allen uiteten in een visrestaurant aan de haven. Eindelijk eens iets anders dan kip!

De volgende dag vertrokken we vroeg met de bus terug naar Amman. Het landschap raasde voorbij en veranderde verschillende keren toen we naar het noorden reden. Hier heb ik voornamelijk uitgerust voordat we de volgende dag afscheid namen van Moawia en Mohammed en we op het vliegtuig stapten. Op Schiphol nam ik ook afscheid van alle leuke reisgenoten. Bizar dat je deze mensen zo goed leert kennen in zo’n korte tijd.

Toen ik in de trein naar Tilburg zat verwonderde mij het dat alles hier zo groen en nat is. Dat er überhaupt personentreinen rijden en dat de mensen nauwelijks tegen elkaar praten en alleen maar met zichzelf of hun telefoon bezig zijn.

Ik heb afscheid genomen van dit mooie land omdat er nog zoveel andere landen en culturen zijn om te ontdekken. Maar stiekem wil ik ooit nog terug! Wat staat er voor 2018 op de planning? Veel, maar in ieder geval een reis door het mooie Mongolië!