Weer op de been

Dinsdag kwam de dokter in de middag mijn kamer binnen, de resultaten waren nog niet bekend maar ik mocht wel naar "huis". Vreemde gang van zaken maar ik was blij dat ik in ieder geval buiten in een park wat rondjes kon gaan wandelen in plaats van rond het infuus. De camino kon ik beter een andere keer afmaken maar mijn koppigheid laat dat natuurlijk niet toe. Ik moet het gewoon nog één keer geprobeerd hebben.

Woensdagochtend naar het station gegaan om aan het loket een treinkaartje te kopen voor donderdag. Een klant voor mij nam maar liefst 3 kwartier de tijd om haar ticket te kopen. Gevolg: een enorme rij ongeduldige en chagrijnige mensen en 1 blije pelgrim die tijd zat heeft maar ontzettend last kreeg van haar rug. Na anderhalf uur liep ik het station pas weer uit. Ik was na al dat wachten zo kapot dat ik een siësta heb gehouden op mijn hotelkamer voordat ik aan het volgende klusje begon. 's Middags terug naar het ziekenhuis gegaan om de resultaten op te halen. Uiteraard compleet in het Spaans. Met google wat van de resultaten proberen te vertalen en ik denk dat ze het over een hernia hebben, maar ik kan er niet echt uit opmaken hoe zwaar deze dan zou zijn. Na een uurtje wachten kreeg ik er ook nog een mooie CD bij met de scans van mijn rug. Kan niet wachten om deze thuis te gaan bekijken! 

Van het ziekenhuis naar de binnenstad gewandeld om weer wat kilometers te maken en ook nog iets van León te kunnen zien. Want ik kan er toch niet 6 dagen hebben doorgebracht zonder iets te hebben gezien! Evenals de andere Spaanse steden, is ook deze stad net zo bruisend. Het was nog 33 graden toen ik door de winkelstraat struinde. Op de bankjes op het Plaza San Marcos zaten de oudjes met elkaar te beppen. Er kwam nog een vrouw naar me toe om te vertellen dat ik er zo goed uit zag! Ongelooflijk. En dat terwijl je net uit het ziekenhuis komt gekropen!

Vandaag ging de wekker weer eens om 6u af. De trein naar Sarria ging om 7u en ik wilde deze absoluut niet missen. Met mijn backpack vanaf het hotel naar het station gelopen en dat ging goed! Het eerste uur in de trein trok ik redelijk maar daarna kon ik niet meer comfortabel zitten. Mijn benen gebogen zodat ik met mijn billen nog net op het zitvlak van de stoel tegenover mij lag en met mijn schouders en hoofd op mijn eigen stoel. Vraag me niet hoe, maar het lag best redelijk en toen viel ik in slaap. Toen ik wakker werd raakte ik lichtelijk in paniek toen ik ineens twee pelgrims op het perron zag lopen van een station dat ook met "Mont-" begon. Moest ik daar ook niet zijn? Maar gelukkig duurde het nog dik een uur voordat ik er was. Dat is dan weer een voordeel van een treinrit van 4uur. De trein raasde door het bergachtige landschap. Meren, bossen, heuvels. Wat was dat weer mooi. En ontzettend jammer dat ik dit nu moet overslaan. Hierdoor mis ik letterlijk 2 hoogtepunten op de camino. Ik was graag naar deze hoogtes geklommen. Cruz de ferro (waar je je steen kan achterlaten) had ik graag bezocht. Maar dat zal voor een andere keer zijn!

Rond 11u kwam ik aan op het station waar ik moest overstappen, daar nam ik een stevige lunch voor mijn stevige pillen (ik sleep nu maarliefst 5 verpakkingen aan pillen mee) en om 12.45 kon ik de trein naar Sarria nemen waar ik een half uurtje later aankwam. Het voelt goed om weer terug de pijlen te volgen en anderen tegen te komen. Net toen ik een albergue binnen wilde gaan riep iemand mijn naam. Kwamen net Mathilde en Ronald aanlopen, wat een toeval! Na alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen te hebben uitgewisseld besloten we met z'n drieën in een albergue te blijven. We hebben een klein kamertje met 2 stapelbedden. En hoewel ik weet dat Ronald ontzettend hard kan snurken maakt me dat niet zoveel uit, ben gewoon weer blij om terug op de camino te zijn. Even later kwam de Deen binnen die ik in Los Arcos had ontmoet. Hij kwam ook net van de dokter omdat hij een ontsteking heeft aan zijn scheenbeen. Het lijkt wel een ziekenboeg hier! Maar het zijn de laatste loodjes en iedereen is extra gemotiveerd. Dat dit de laatste 100km's zijn kun je wel merken omdat het ineens een stuk drukker is. 3 albergues waar ik langs was geweest zaten om half 2 al vol! Dat heb ik nog nooit meegemaakt! Er zullen ook wel weer andere soort pelgrims op de camino te vinden zijn. Ik verwacht vooral veel Spaanse jeugd omdat het verhaal de ronde gaat dat dit goed staat op het CV.
Maar dat is iets wat ik de komende dagen hopelijk kan ontdekken als mijn lichaam een beetje meewerkt. Ik heb er in ieder geval heel veel zin in en ik heb goede hoop dat het gaat lukken!

Tot snel.