Van pelgrim tot martelares

Het leven kun je niet plannen en een camino blijkbaar ook niet. Dat maakt het juist zo spannend en interessant. 11 etappes stonden er nog op de "planning", nog maar 8% van het grote avontuur, toen er iets onverwachts gebeurde en een andere wending aan mijn camino gegeven werd.

Vrijdagochtend liep ik met Helen naar León, de laatste grote stad op de Camino Francés die ik enkele uurtjes zou bezoeken voordat ik verder zou wandelen. Ook de eerste keer trouwens dat ik met iemand samen een stad zou verkennen, normaal was ik om de een of andere reden altijd alleen in een grote stad. Onderweg praatten we over van alles en nog wat en zelfs over hele persoonlijke dingen. We konden het heel goed met elkaar vinden. Ze heeft een beetje weg van Helena Bonham Carter en ik denk nog steeds dat ze op een moment gaat onthullen dat ze eigenlijk Helena heet.

In de stad kwam ik weer een hoop bekenden tegen. Zo leuk om zo onverwacht op je maatjes te stuiten! Stav, het meisje uit Israël en Mathilde, de vrouw uit Duitsland, sloten bij ons aan om de kathedraal te verkennen. Terwijl zij een snelle lunch naar binnen werkten wilde ik een foto maken van het portaal en bukte om mijn telefoon uit mijn backpack te halen. Een lullig bukje met een enorme impact. AI! De, helaas, bekende pijn deed vermoeden dat het in mijn rug was geschoten. Ik wreef even, pakte een Ibuprofen en hoopte dat het na wat rek-en-strekbewegingen wel weg zou zijn. Maar het rondje door de kathedraal kon ik nog nauwelijks rechtop lopen. Helen begeleidde me naar een apotheek waar ik voor 3,20 euro twee flinke pakken pillen kreeg waarvoor je in Nederland een doktersvoorschrift nodig hebt. Om een sterke pil te kunnen nemen gingen we eerst ergens lunchen, maar daarna kon ik helemaal niet meer rechtop lopen. Een dokter die toevallig over straat liep heeft er nog naar gekeken en rust houden was de conclusie. Stav was toevallig ook weer in de buurt en heeft mijn rugzak gedragen terwijl Helen een taxi belde om me naar een hotel te brengen (een paar honderd meter verderop).

Eenmaal in het hotel hebben Stav en Helen me op weg geholpen en heb ik voornamelijk op bed gelegen, ENORM gebaald en af en toe naar de badkamer gekropen. Ik had er stiekem ontzettend naar uitgekeken om na het wandelen een hele dag in bed door te brengen - maar niet op deze manier! De volgende ochtend (voor het eerst in mijn leven) roomservice besteld zonder er helaas echt van te kunnen genieten. 's Middags kwam Helen langs en zij had met de receptioniste overlegd of het niet beter was om voor de zekerheid naar het ziekenhuis te gaan "better safe than sorry". En omdat ik inderdaad graag gezond in Santiago aankom stemde ik er mee in. Een ambulance kwam me -gelukkig zonder al te veel poespas - ophalen. En na al het papierwerk kwam er een jonge coassistent me onderzoeken. Hij regelde een verpleegster die (volgens Helen) een enorme spuit boven mijn billen zette tegen de pijn. Maar de spuit deed bijna net zoveel zeer als de pijn die ik al had! Aiaiai!
Even later werd er een röntgenfoto gemaakt en na enige tijd kwam de coassistent naar mijn bed, gevolgd door een forse man in het groen die zonder uitleg aan mijn linkerbeen begon te sjorren. Toen ik overeind moest komen werd er stevig meegetrokken toen dat te traag ging. Terwijl ik het uitschreeuwde van de pijn omdat rechtop zitten zo zeer deed porde de groene man met zijn vingers op mijn zwakke plekken. Ik heb volgens mij iedereen in de kamer bang gemaakt met mijn geschreeuw - alsof ik gemarteld werd. Tranen stroomden over mijn wangen van de shock en de pijn toen ik eindelijk weer mocht gaan liggen. En de dokter legde achteraf uit aan Helen, die met een verbeten gezicht stond toe te kijken, dat er niets te zien was op de röntgenfoto en dat ze moesten onderzoeken waar de pijn dan precies zat en waardoor deze veroorzaakt werd.
Ik kreeg twee infusen met een medicijn tegen de pijn en als deze niet hielpen werd ik naar een ander ziekenhuis gebracht. Wat dus gebeurde. Zo heb je nog nooit in een ambulance gezeten, en zo 2x op een dag.

In het andere ziekenhuis kreeg ik een bed en deelde ik een kamer met een oude vrouw die constant aan het hoesten dan wel niet in het Spaans aan het kermen was. Maar ik vond haar gezelschap en dat van haar familie wel fijn eigenlijk. Zondagmiddag kreeg ik een kamer voor mezelf en ik voelde me een stuk eenzamer. Gelukkig kwam Helen me nog een bezoekje brengen. Anders had ik denk ik ook nog te maken gekregen met een mentale ineenstorting! Nooit heb ik tijdens het wandelen last gehad van mijn rug, anders had ik zeker een paar dagen wat rustiger aan gedaan. Het ging allemaal zo voorspoedig en nu met de finish in zicht en pijnvrije voeten is het wel een hele nare verrassing!

Het eten is wel oké. 's Ochtends krijg je 10 mariabiscuitjes en een kop koffie/thee met melk. Er zit zoveel melk in dat ik eigenlijk niet weet wat ik nu drink. 's Middags warm: soep, broodje, stukje vlees/vis en stuk fruit. Dan weer een kop koffie of thee met melk en 10 mariabiscuitjes. En 's avonds hetzelfde als de lunch maar dan met een toetje.

Deze morgen kreeg ik voor het eten een spuit in mijn buik geprikt. De uitleg slaan ze maar over denk ik want dat begrijp ik toch niet. Even voor de lunch werd ik opgehaald voor een scan. In een hele oncomfortabele rolstoel werd ik naar het lab in de kelder gebracht. Er hing een hele rare lucht, het was er warm en ik kreeg enorm veel last van mijn rug door de rolstoel. Ik zei nog tegen dokter: señor, no me siento bien terwijl ik aan het flauwvallen was. Gelukkig zat ik in de rolstoel dus kon ik niet ver vallen en de dokter bleef maar zeggen dat ik goed moest ademhalen, terwijl hij het voordeed. Maar de sigarettenadem die hij in mijn gezicht blies liet me ook niet veel beter voelen dus ik werd door 3 coassistenten op een bed gelegd. Na alle heisa volgde de scan (zo'n claustrofobische tunnel waar je wordt ingeschoven) die veel meer herrie maakte dan ik verwachtte. Morgen krijg ik het resultaat. Ze denken een lichte rughernia maar als ik geen pijn heb mag ik het ziekenhuis verlaten. Ondertussen word ik gedrogeerd met van alles en nog wat en ben ik alweer wat cirkeltjes aan het wandelen op mijn kamer. Ik hoop wel echt dat ik morgen "vrijgelaten" word want ik verveel me dood, ik wil onderhand eens mijn strohaar fatsoenlijk kunnen wassen en als dat infuus uit mijn arm is kan ik ook eindelijk mijn onderbroeken door een sopje halen!

Ik hoopte vanaf vrijdag (evt. als een sjoemelaar zonder backpack) op een rustig tempo de laatste 100km te wandelen en dinsdag met een opgeheven hoofd al wandelend in Santiago aan te komen. Maar ik moet er ook rekening mee houden dat dat wel eens een te mooie droom kan zijn en ik de bus naar Santiago zal moeten nemen. Dat zou heel zuur zijn, want de laatste paar weken denk je er toch wel regelmatig aan hoe het dan zou zijn om eindelijk Santiago binnen te komen. Een bus kwam in die fantasie toch niet voor. Maar ik moet wel realistisch blijven en als het niet gaat dan gaat het niet.

Ik houd jullie op de hoogte!

Rachelle