Camino amigos

Zondagochtend toen ik - al het afval en de zatlappen ontwijkend - het bruisende Burgos uitliep werd ik getrakteerd op een flinke portie rust. Wat een contrast met de hectiek van de stad! Door de wind bewoog het graan loom heen en weer. En ik hoorde alleen het ritselen ervan en mijn eigen voetstappen. De wit-zwarte vlinders fladderden geruisloos voor mij uit. In een soort trance vlogen de kilometers voorbij. Onderweg naar Hontanas maakte ik kennis met de meseta's van Spanje, de uitgestrekte hoogvlaktes. Wie ze saai noemt mag zijn mond gaan spoelen, of ik overdrijf mijn enthousiasme voor alle verschillende landschappen weer, dat kan ook. Maar man, wat zijn ze oneindig en schitterend. Noem me gerust Miss Meseta want ik heb ik weet niet hoe vaak hardop WAUW gezucht. Ik kan hier blijven lopen!

Sinds mijn dag in Burgos ontbijt en lunch ik eigenlijk altijd in barretjes. Ik word lui en heb geen zin meer om te veel voedsel mee te sjouwen dat na een dag toch niet meer vers is. Verwend? Een beetje verwennerij mag wel toch? Een rugmassage en voetmassage zou ook wel fijn zijn eigenlijk!
In deze barretjes en in de albergues begin ik dezelfde mensen tegen te komen. En ook onderweg kom ik bekenden tegen, zoals de Fransman David die ik al een weekje niet meer gezien had. Was echt fijn om weer even bij te kletsen. Ook heb ik weer een hoop nieuwe mensen leer kennen. Met Evin uit Baltimore heb ik 8km samen gelopen. Hij studeert theologie en filosofie dus dat leidde tot interessante discussies. Verder trek ik vooral op met pelgrims die een stuk ouder zijn dan ik en meer levenservaring hebben. (Roland uit Duitsland, 3e keer deze camino, Corine die in Le Puy is gestart, Mathilde die in zuid-oost Duitsland begonnen is. Ik weet niet of ik zo goed met ze kan opschieten omdat we allemaal al zoveel kilometers hebben gedaan maar ik lig meer op één lijn met ze dan met de jongeren die dit meer als feestvakantie beschouwen. In ieder geval, ik heb ineens weer zoveel sociale contacten hier. Je zou me bijna een sociaal glijmiddel kunnen gaan vinden! Het rare is wel dat je niet echt iets met elkaar afspreekt. Je ziet wel waar je elkaar weer tegenkomt; ergens in een barretje, in de albergue, in de stad, of na een week pas weer zoals bij David. Gisteren ook nog een uur met Georg aan de telefoon gehangen om onze ervaringen uit te wisselen. Blijkt dat hij wat minder kilometers maakt nu hij onder mijn bewind uit is. Hij heeft zich aangesloten bij een groep gezellige hippies!

Aan de ene kant is het toch wel een beetje een feestvakantie. Zoals ik al zo vaak heb gezegd is iedere dag weer een feestje, maar vandaag verdienen mijn voeten toch weer wat kusjes: 2000 km in 64 dagen. Joepiedepoepie! Dat gaat gevierd worden vanavond!

Groetjes van mij en de caminovriendjes!