De langste dag

Dinsdag had ik een etappe van 28km op de planning naar Logroño. Mijn hoofd denkt dan dat dat kort is aangezien het een getal in de 20 is, maar dat slaat eigenlijk nergens op, want het is gewoon bijna 30km en duurt zo'n 6 uur. Met een energieboost knalde ik over de weg en de heuvels heen en haalde de ene na de andere pelgrim in. Hierdoor was ik om half 1 al in de prachtige stad waar ik in een hele luxe en schone albergue belandde die zich midden in het centrum bevond (balkon met uitzicht op de winkelstraat). Het was een ruime kamer met 6 stevige, houten stapelbedden en er was nog maar één andere pelgrim die knock-out in z'n bed lag. Na de douche en de handwas besloot ik een siësta in te lassen en viel ik in slaap in het comfortabelste stapelbed ooit! Na een paar uur schrok ik wakker, heb toen de routes van de komende dagen bestudeerd en ben daarna de stad ingedoken waar het nog 36°C was. Voor het eerst voelde ik me wel een beetje alleen zonder al de medepelgrims om me heen. Het was zo'n mooi weer en had echt zin om ook weer eens een leuk jurkje aan te trekken en mezelf op te tutten om daarna een terrasje te pakken met vrienden. In plaats daarvan zat ik aan een ongeloofelijk lekkere hamburger met geitenkaas en een biertje die het leed gelukkig wat konden verzachten!

Toen ik terug kwam waren er nog 3 anderen gearriveerd maar toen was het al lang bedtijd. Ik was de eerste die de dag erna om 6u opstond. Dat was ik niet gewend! Maar ik wilde op tijd vertrekken omdat ik een lange etappe voor de boeg had. 36.8km. De langste afstand die ik op mijn Spaanse Camino zal gaan afleggen (waarschijnlijk). En dit op 21 juni, de langste dag van het jaar. Om half 7 vertrok ik zonder ontbijtje naar de eerstvolgende stad, 13km verder. Maar zo snel als ik dinsdag was, zo traag was ik woensdag. Ook mistte ik nog steeds mijn gewone leventje een beetje en ik begon te rekenen hoe lang ik nog moest wandelen. Dat werd een beetje deprimerend. Je weet dat je in het land van bestemming bent, maar die overige 600km heb je echt niet zo maar gelopen. En het hoort geen "moeten" te zijn, maar iets wat ik leuk vind om te doen. Gelukkig kon ik die knop vrij snel omzetten en probeer ik van dag tot dag te leven en iedere dag nog meer te genieten.

Aan de rand van Logroño lag een prachtig meer en een dennenbos waar ik een hoop eekhoorns spotte die totaal niet bang waren en naar me toe kwamen, superschattig! Mijn ontbijt bestond uit een sandwich, een croissant en een blikje cola die ik allemaal uit een automaat kon halen. Weer 17km later, in Nájera, at ik mijn lunch aangezien er onderweg nauwelijks schaduw was en ik wilde graag ook ergens pauzeren met een waterkraan. De laatste paar dagen loop ik voornamelijk door wijngaarden waar nauwelijks schaduw is. Toen de zon op zijn felst was, wandelde ik mijn laatse 6km naar Azorfa. Vanaf dit moment stond er iedere kilometer ook een paal waarop het aantal kilometers naar Santiago werd vermeld. 592, 591, 590. Hele nuttige informatie... NOT. Schijtirritant vond ik die palen.

In Azorfa had ik wederom een hele fijne albergue waar ik zelfs mijn eigen kamer had en waar ik de rest van de middag met mijn voeten in het grote voetenbad heb gezeten terwijl ik mijn lijkwitte rug van een kleurtje probeerde te voorzien. Hier ontmoette ik veel jonge pelgrims (er zijn sowieso veel meer jongeren in Spanje dan in Frankrijk). Ik maakte samen met 3 Italianen (Antonio, Guido en Manuel) een salade en we kletsten over vanalles en nog wat. Na een tijdje worp Antonio zijn complete levensverhaal en onzekerheden in mijn schoot.
Het werd een beetje laat dus ik trakteerde mezelf op een uitslaapdag, om 6.30u ging de wekker en om 7u vertrok ik naar Santo Domingo de la Calzada waar ik mijn eerste pauze zou hebben. Onderweg was het heel druk met andere pelgrims. Ik haalde Guido nog in en met Antonio liep ik de laatste 5km naar de stad. Daar dronken we een koffie en ik at een ontbijt voordat we naar de kerk gingen. De Duitser Marcus had me hier namelijk over verteld. Er zaten in de kerk namelijk een levende kip en haan!

Nou nou, dat moest ik zien hoor. Wederom moest er voor de kerk betaald worden. Antonio had daar geen zin in maar ik spek graag de kas van het Spaanse erfgoed dus we namen daar afscheid. En het was het geld meer dan waard. Oké de kip en de haan deden niet veel bijzonders natuurlijk, maar het gigantische vergulde altaarstuk was prachtig! Er kon ook geklommen worden, en daar zeg ik geen nee tegen, dus ik had een mooi uitzicht over de stad. Verder was er ook nog een expositie waarvan ik helemaal vrolijk werd omdat dat gewoon al zó lang geleden was dat ik nog zoiets bezocht heb. Dus dan komt de kunsthistorica in me weer naar boven.

Na dit cultureel intermezzo was het tijd voor de volgende 18km tussen de graanvelden. Die ik zo goed als alleen liep. Dat was wel fijn naar zo'n drukke ochtend. Maar de laatste 2 dagen loopt de route vaak ook een stuk langs een snelweg, dus echt rustig is het er niet. De beste oplossing is gewoon Wuthering Heights heel vals meezingen met Kate Bush omdat toch niemand het kan horen!

Rond half 4 kwam ik aan in Villamayor del Rio, een hele kleine en fijne albergue waar maar 4 anderen waren: een Italiaanse en een vrouw uit Kroatië en een Nederlands koppel. En zelfs beter nog, een Brabants koppel uit Oosterhout! Met Wim en Anja heb ik onder het genot van een koud biertje een uur of 2 over de camino gekletst. Ze zij twee jaar geleden begonnen in Amsterdam en zijn dit jaar in Vézelay verder gegaan waardoor ik hun namen regelmatig in de gastenboekjes had zien staan. Het was zo fijn om onze Franse ervaringen te delen en te praten over de eerste dagen in Spanje, die compleet anders zijn. Ook bleek nog dat ik heel veel mensen ben tegengekomen die zij een tijdje voor mij hebben ontmoet. Het was een compleet ander gesprek dan de gesprekken die je hebt met de mensen die in St. Jean Pied de Port zijn begonnen en die nog niet helemaal gewend zijn aan het wandelen en de manier van leven die je dan hebt. We zijn alle drie heel nuchter over onze prestaties tot nu toe, terwijl als je tegen anderen hier zegt hoeveel kilometer je al gelopen hebt (nu rond de 1850 denk ik) hun mond open valt en je een stortvloed aan vragen krijgt!

We kregen weer heerlijk te eten en gingen daarna op tijd naar bed. De 2 vrouwen in mijn slaapzaal wilden om 5uur opstaan en ik was moe van de laatste paar dagen. Net toen ik dit aan het typen was begon 1 van de vrouwen al te snurken. Wat baalde ik daarvan, want ik had net die dag ontdekt dat het eerste ding dat ik na 60 dagen kwijtgeraakt ben, één van mijn oordopjes is! Helaas regelmatig wakker geworden wat de huidige snurkstand oplevert: 4 vrouwen - 2 mannen. Toch wil ik ook even vermelden dat de laatste 3 nachten (waarvan 2 op een slaapzaal) er door niemand gesnurkt werd, dat is ook wel een applausje waard!

Om half 8 vertrokken Wim, Anja en ik samen naar het volgende plaatsje Beldorado. Dit was weer een zandpand langs de drukke weg. In Beldorado namen we afscheid en liepen we in ons eigen tempo verder. Hier zag ik nog twee aziaten afgezet worden met een taxi (sjoemelaar 1 & 2).

Het landschap lijkt iedere dag iets vlakker te worden, maar toch is er nog steeds geen dag voorbij gegaan waarop er niet geklommen hoefde te worden. Daarom was mijn lunch behoorlijk uitgebreid voordat ik weer een berg op moest. En als je naar boven gaat, moet je ook weer naar beneden (zie foto). Het klimmen deed vandaag een beetje zeer vanwege de blaren die ik heb op mijn hielen. Krengen! Maar ik heb ooit meer afgezien, dus het valt nog mee.

's Middags ging de zon weer lekker schijnen dus het was weer een lekker warme dag, maar er was veel schaduw van de naaldbomen die zo lekker roken. Rond half 3 kwam ik aan in Agés en voor mij liepen een paar wandelaars met een minidagrukzakje (sjoemelaars 3 & 4) en ook kwam ik de Koraanse tegen die in Los Arcos haar bed zo grondig schoonmaakte. Zij was al aan het kreunen bij 20km, dus no way dat zij de laatste 3 dagen ook 30+ heeft gedaan (sjoemelaar 5). Na de gebruikelijke bezigheden na aankomst de rest van de middag weer lekker in de zon gezeten, want ik ben nog niet bruin genoeg en mijn haar is nog niet blond genoeg! Het diner was zoals altijd weer uitgebreid. Ben vandaag precies een week in Spanje en heb nu pas voor het eerst Paëlla op! Me gusta! Ik at in het gezelschap van 3 Poolse dames, een Engelsman en een Ier. Ik voelde me heel erg Europees toen we het over de geschiedenis van onze landen hadden. Ik sta er echt van te kijken hoeveel je kan leren tijdens een gesprek met anderen. De engelsman schonk de wijn in dus mijn glas zat zo vol dat het volgens mij een halve karaf was. En die Ier had zo'n aanstekelijke lach terwijl de Poolse damens ons verhalen vertelden over het communistische Polen. Wat een fijn leven is dit toch, iedere avond weer een feestje.

Terwijl ik dit schrijf ligt een dame in de slaapzaal alweer behoorlijk wat herrie te produceren. Ik hoop dat ik moe genoeg ben om er doorheen te slapen! En anders is het niet zo'n ramp want ik heb morgen een "rustdagje" van 24km naar Burgos! Blijkbaar is er een festival aan de gang dus heb er ontzettend veel zin in! Ook stappen er net 3 Spaanse pelgrims binnen die hun rugzak hebben laten bezorgen (sjoemelaars 6 & 7 & 8). Ik zou morgen ook een stukje kunnen sjoemelen, de laatste 2 uur naar Burgos zijn namelijk over een industriegebied: lelijk en saai. Heel veel mensen pakken dan de bus naar het centrum om die lange en "gevaarlijke" aanloop naar de stad te vermijden. Na Reims, Troyes, Limoges en Pamplona kan ik die 2 uurtjes industrie ook wel aan. En ik ben gewoon een bikkel, punt. (;

Gelukkig hou ik me nu niet meer zo met het aftellen bezig, want daar werd je niet echt vrolijk van! Ik weet wel wanneer ik aankom (11 juli) en het vliegticket is ook al geboekt (13juli) maar dagen als deze doen je dat weer vergeten en zorgen er eigenlijk voor dat je langer wilt blijven.

Adios!


Rachelle