Every day discovering something brand new

Oké als iedere dag hetzelfde was geweest, was ik denk ik al lang terug thuis geweest. Maar ondanks dat je steeds dezelfde dingen doet (opstaan, aankleden, tas pakken, eten, wandelen, pauze, wandelen, albergue zoeken, douchen, eten, met anderen leuke dingen doen, relaxen, slapen) is iedere dag nog steeds anders. Het landschap is zo mooi en wordt iedere dag wel mooier lijkt wel.

Mijn tweede dag in Spanje begon perfect. Niet heel veel last van mijn voeten en ik vertrok met veel zin naar Pamplona. Onderweg kwam ik denk ik maar een handvol pelgrims tegen en eigenlijk voornamelijk fietsers of wandelaars. Wandelaars zijn de mensen met dagrukzakjes die hun slaapspullen op een andere manier naar het volgende adres laten brengen. Zoals ik zo vaak zeg, ieder zijn weg natuurlijk, maar dat vind ik geen pelgrimeren, dus vandaar dat ik ze de naam 'wandelaar' geef. Het was dus heerlijk rustig en bij een half ingestort kerkje riep een ouder koppel mij. Ik ging er naartoe en trof daar een Zuid-Afrikaan aan die de kerk aan het restaureren is. Hij vertelde volop verhalen over mensen die al waren langsgeweest. Een aziatische pelgrim had ooit verteld dat er blijkbaar een Chinees gezegde is dat zegt dat het lopen van 10.000 mijlen evenveel kennis waard is als het lezen van 10.000 boeken. Dan heb ik tot nu toe al behoorlijk wat boeken gelezen!

Toch was de dag naar Pamplona weer een beetje te veel van het goede. Ik had een alternatieve route genomen omdat deze vlakker was en meer in de schaduw, maar wel een paar kilometers om. Na 35km arriveerde ik in de stad, maar toen wilde ik nog de toerist uithangen. Dus een kaartje gekocht voor de kathedraal (in de grote steden in Spanje moet je daar voor betalen) maar dat was wel de moeite waard. Er was ook nog een expositie maar daar kon ik zelfs als kunsthistorica in de dop geen energie meer voor opbrengen. Wat boodschapjes gedaan (want zondag is alles dicht) en naar het hotel gegaan waar ik na een koude douche op bed ben geploft en niets meer heb gedaan. Ik ga zeker ooit terug naar het bruisende Pamplona zonder zware backpack, het is zo'n fijne stad voor een romantische citytrip of een vriendenweekend. Overal gezellige barretjes en kleine straatjes, ik keek mijn ogen uit!

Om 6u ging op zondag weer de wekker en om 7uur liep ik met toch wel aangebrande voetjes Pamplona uit. Het leek een Exodus van pelgrims. Dat had ik al wel een beetje verwacht aangezien dit een grote plaats is en in alle gidsen een eindpunt van een etappe. Er zijn maar weinigen die Pamplona voorbijlopen. Dus de hele ochtend liep ik in een meute andere pelgrims, wandelaars en fietsers. Vaak met zo'n 100meter tussen elkaar, dus het was nog niet echt filelopen maar dus niet mogelijk om ergens ongezien een plasje te doen.
Op de Alto del Perdón had je een prachtig uitzicht over het landschap en de stad Pamplona. We liepen de hele ochtend door de graanvelden, zoals ik me de camino in Spanje had voorgesteld. En dan ook nog met een brandende zon op je bol, perfect! Bij ieder waterkraantje dat ik kon vinden maar meteen mijn fles gevuld met koud water want dat was wel nodig.

De meeste pelgrims bleven in Puenta la Reina een mooi stadje waar toevallig net een soort processie de kerk uit kwam toen ik er langs liep. Ik had mijn pauzes al gehad dus ik begon aan mijn laatste 8km. En bleek als enige zo gek te zijn om na 13u nog door te lopen. De weg naar Cirauqui was uitgestorven en dat vond ik eigenlijk wel prettig! Dat het warm was, is denk ik een understatement, het was gewoon reteheet, en al zigzaggend over het pad om van schaduw naar schaduw te lopen. Rond 15u kwam ik aan bij de albergue en besefte me dat het eigenlijk de eerste keer was dat ik voor het eerst 'random' een albergue binnenga. Het was gelukkig een klein dorpje waar veel pelgrims alleen doorlopen dus er waren bedden zat en voor 25.50 heb ik een bed, een onbtijt en een 4-gangendiner. Na een handwasje heb ik eigenlijk heel de middag op het overdekt dakterras doorgebracht, een kleine powernap gedaan en daarna was het tijd voor het diner. Aan tafel zaten 4 Ieren, 1 Finse en 2 Fransen (waarvan ik 1 nog ken uit Ostabat). Wat een gezelligheid toch weer, en Kent (1 van de Ieren) bleek morgen jarig te zijn dus er werd gezongen en geproost met de all-you-can-drink-wijn. Alvast een beetje oefenen voor morgen natuurlijk, want dan kom ik langs de beroemde wijnfontein bij het Monasterio de Irache!

Na het diner zagen de Fransen (Daniel en Olivier) dat ik wat moeilijk liep en ik legde uit wat er was. Tijdens het lopen heb ik er namelijk geen last van, maar 's ochtends en 's avonds heb ik toch behoorlijk last van de binnenkant van mijn linkervoet. Ik denk zelf een overbelaste pees, of een beginnende peesontsteking. Maar ik hoop het niet natuurlijk anders ben ik nog verder van huis. Figuurlijk natuurlijk! Want ik denk niet dat ik dan nog veel kilometers kan lopen. De paden zijn de laaste dagen erg ongelijk waardoor je voeten veel kwakkelen en dat vraagt denk ik veel, vooral omdat je extra kilo's meedraagt. Oh en je knieën! Ik wil niet op mijn 24e al een nieuwe knie, dus daar moet ik ook voorzichtig mee omgaan. Als ik maar geen blijvend letsel overhoud van dit avontuur! Daniel en Olivier gaven me allerlei wondermiddeltjes die de pijn zouden kunnen verlichten of verhelpen. Superlief natuurlijk en hoop dat ze werken!

Ik ga nog even door met nieuwe dingen ontdekken hier!

Lieve liefs,

Rachelle