Olé olé

Om 7.30 vertrok ik als een van de eersten op weg naar Spanje. Er was redelijk wat gesnurkt, maar ik ben denk ik eindelijk gewend aan mijn oordopjes dus ik had nergens last van gehad en was fit voor de bergetappe. Helaas was het nog steeds bewolkt dus het prachtige uitzicht beperkte zich tot een straal van 20 meter. Gelukkig kon je niet echt verdwalen op een rechte weg met om de haverklap een fluorescerende pijl. Af en toe stond er een koe, een paard of een schaap op de weg met een belletje en naast een paar herders kwam ik verder niemand tegen. Behalve dan de Franse pelgrimvrouw die ik in de eerste kilometer inhaalde maar die tijdens het diner en het ontbijt zó tegen mij aan het zeuren was over vanalles en nogwat dat ik haar lekker alleen heb laten lopen.

Het was zo rustig op de weg dat ik versteld sta van de verhalen die je hoort over de camino. Het zou zo ontzettend druk zijn, maar ik ben de hele dag niet meer dan 10 pelgrims tegengekomen.

De bergetappe was prima te doen. Blijkbaar had ik het steilste stuk gisteren al gedaan. Dus vandaag zaten er veel vlakke stukken bij en voor de rest hellingen van 10%. Op 1200m hoogte kreeg ik het daardoor (en ook door de hoogte en de harde wind) wat fris en besloot mijn jas aan te doen. Ik vond het een supervette ervaring om op deze manier, alleen en in die weersomstandigheden de berg op te gaan. Ik had dit eerlijk gezegd niet met iemand anders willen doen. Op 1400m kwam ik eindelijk boven de wolken waar de zon volop scheen. Wat een prachtig magnifiek landschap was dat. En omdat je zoiets niet iedere dag kan aanschouwen besloot ik daar te lunchen. Hierdoor was ik ook uitgerust voor de afdaling die in het begin echt heel steil was en vooral lastig omdat het pad bezaaid was met grote keien. Goed opletten waar je je voeten neerzet dus. Hierdoor was zigzaggen en ontspannen dalen onmogelijk dus die eerste paar meters waren lastig. Gelukkig was dat niet de hele afdaling zo!

In Roncesvalles ben ik niet lang gebleven want de wolken verpestten daar de sfeer een beetje. Dom want daardoor ben ik geen stempel gaan halen bij de kerk of het pelgrimskantoor. In plaats daarvan ben ik naar het volgende dorpje gelopen en heb ik inkopen gedaan voor vandaag en morgen. Hier moest ik voor het eerst mijn Spaans bovenhalen en dat moet van héél ver komen. Daarna doorgelopen naar de Alto de Mezkiritz waar ik bij het mooie uitzicht mezelf trakteerde op een korte pauze om mijn laatste stukje Frans stokbrood in de chocopasta te soppen.

In het dorpje Bizkarreta Gerendiain koos ik een refuge of albergue zoals dat hier heet en liep naar binnen. Een hele lieve vrouw ontving me maar praten kon ik niet echt want ze sprak alleen Spaans. Kan heus wel meer zeggen dan dos cervezas maar het was echt zoeken naar woorden! Nu weet ik hoe de mensen die geen Frans spreken zich voelden in Frankrijk! Ik had eigenlijk ook nooit zo vroeg al een etappe van 30km voltooid en ik vroeg me af wat mensen dan in hemelsnaam de hele dag nog doen. Nou, ik denk dat je dat wel kan raden. Ik heb lekker de hele dag in de zon gelegen, voornamelijk om er enigzins een beetje fatsoenlijk uit te zien als ik ooit weer een bikini aan moet. Mijn lichaam is namelijk 50 tinten bruin. Mijn benen en mijn armen delen de eerste plaats qua bruinheid en zijn karamelbruin. Dan mijn gezicht gevolgd door het stuk van mijn enkel tot net onder mijn kuit. De binnenkant van mijn armen is nog te wit naar mijn zin en in mijn nek staat een kruis van het sporthemd dat ik draag. Met mijn voeten, rug en buik is het dramatisch gesteld, laat ik het daar maar niet over hebben.

Na mijn zonuurtjes dineerde ik samen met een Amerikaanse vrouw uit Oregon. Ze heeft veel vragen want ze is nog maar net begonnen en ik vind het super om haar vragen te kunnen stellen over het leven in de VS en ook waarom zij, net als vele andere Amerikanen speciaal naar Europa komt voor deze camino.

Morgen weer een nieuw avontuur als ik naar Pamplona ga!

Adios!