Laatste tampon svp
Door: Rachelle van den Broek
Blijf op de hoogte en volg Rachelle
15 Juni 2017 | Spanje, Roncesvalles
In Laás kregen we een Sangria als aperitif en als voorproefje op Spanje. Na een heerlijk diner op tijd naar bed gegaan want de wekker ging weer om 5.45u. We werden na een stevig ontbijt met z'n 4-en naar Sauveterre gebracht in een auto voor 3 personen. De heren mochten dus achterin met de rugzakken. Eenmaal in Sauveterre genoten we van het prachtige uitzicht op de toch wel heel erg mooie Pyreneeën en de heiigheid. We namen afscheid van de Nederlanders en liepen in een lekker tempo naar Saint Palais waar we uitgebreid geluncht hebben (oud stokbrood met roquefort, koekjes, yoghurt en nectarine) omdat er 2 flinke klimmen aan zaten te komen en het ook heel warm begon te worden.
Op de eerste klim kwamen we de weer mannenkliek tegen. Een Franse pelgrim met veel humor zei, terwijl ik hem voorbij liep, dat er een dopingtest zou zijn op de top van de berg. In mijn eigen tempo liep ik lekker in de felle zon naar boven. Af en toe gelukkig een avontuurlijk en steil bospad in de schaduw maar dat veranderde niet veel aan de hitte. Dit hoeven jullie misschien niet eens te weten, maar ik heb nog nooit zó hard gezweet! Man, man, man! Na de eerste helling uiteraard eerst een afdaling voordat ik aan de tweede klim mocht beginnen. Deze was op een weg bestaande uit grote keien en zand en compleet zonder schaduw, maar wel minder steil. Op de top van de berg stond een kapelletje en had ik een fantastisch uitzicht op de Pyreneeën, die eindelijk wat groter beginnen te worden. Boven mij cirkelden geruisloos een tiental joekels van vogels. De rest kwam ook één voor één aan op deze prachtige pauzeplek. Ook kwamen er nieuwe gezichten langs, pelgrims van de 2 andere routes (vanuit Tours en vanuit Le Puy). Na een uitgebreide stop (waarbij ik als enige lekker in de zon lag) was het nog maar een paar kilometer naar Ostabat. De schaduw van de laatste zandweg werd ook benut door de arme schapen die helemaal geen schaduw hadden in hun wei!
Ostabat is nogal een ruraal dorpje en daarom zijn er meer vliegen gehuisvest dan mensen, koeien en schapen bij elkaar. Naast de bar is namelijk een boerderij met koeien! Helaas zaten de vliegen ook bij ons op zolder in de refuge. Op zolder, dat wil zeggen heet, heter, heetst en zelfs als ik stil lag had ik het ontzettend warm. Sommige pelgrims konden nogal zeuren. Maar ik klaag niet, want ik heb een bed en een dak boven mijn hoofd en het is maar 1 nacht dus komt allemaal goed. Mijn acceptatievermogen is de komende weken wel flink gegroeid. Niet alleen qua slaapplaatsen maar het gaat tot de kleinste dingen. Je kunt er vaak toch niets aan veranderen dus je kunt het maar beter accepteren. En na een paar glazen Sherry bij aankomst, slaap je zo door dat gezoem van die vliegen heen. Dit was eigenlijk de laatste rustige avond ondanks dat we met z'n tienen waren. Er waren ineens heel veel Franse pelgrims en ik heb een nieuwe bijnaam gekregen namelijk: La Gazelle de Vézelay. Ik vind hem wel passen haha!
Vanochtend vertrokken we als laatsten (om 7u, what the hell?!) richting St. Jean Pied de Port. Het was heel bewolkt geworden dus mijn broekje was nog niet droog waardoor ik in een ander (veels te kort) broekje moest lopen. Ik had ook een vreemde pijn in mijn linkervoet waardoor ik er niet te lang op kon steunen. Stom! Want dit was net de dag dat ik de eerste klim in de Pyreneeën zou maken! Gelukkig was de pijn na een kilometer of 10 wel weg. Er waren ineens zoveel pelgrims op de weg, niet normaal! Je kon bijna niet meer wildplassen zonder dat iemand je billen zou zien!
Rond half 13 kwamen we aan in St. Jean Pied de Port. Een mijlpaal want vanaf hier begint de laatste route. Een groot deel van de mensen stop hier (omdat ze bv. in etappes lopen) maar er starten ook onzettend veel mensen hier, van álle nationaliteiten. Ik kocht een nieuw pelgrimspaspoort voor mijn stempels en een wandelROK. De broek kwam namelijk tot mijn knie en dat is echt not done. Plus, er zat geen stretch in dus hoe moet je daar in hemelsnaam een berg mee beklimmen of over een boomstam klimmen? Al zat dat laatste in Spanje niet meer hoeven denk ik.
Na wat ansichtkaarten en een nieuw armbandje was het tijd om afscheid te nemen van mijn wandelmaatje Georg. Het moest allemaal vlug want ik moest voor 16u in de refuge in Orisson zijn en er hier stond 2,5u voor. De tijd die we samen hebben gelopen was precies goed, merkte dat ik ook wel weer heel graag eens mijn eigen ding wilde doen. Maar ik ga zijn gezelschap en de leuke gesprekken zeker missen!
De eerste 5km zijn absoluut niet zo steil als in de horrorverhalen verteld wordt. Met mijn boomstambenen gingen ze hartstikke lekker en ik kwam steeds dichter bij de wolken. De laatste 2km daarentegen waren toch behoorlijk pittig en liep ik letterlijk met mijn hoofd in de wolken op 800 meter hoogte. Een fantastisch uitzicht had ik niet dus het had geen zin om uit te puffen en de verte in de staren. Maar het was heerlijk rustig, liep compleet alleen omdat de meeste mensen dit stuk 's ochtends doen. Dus ik hoorde alleen mijn eigen ademhaling, mijn voetstappen en de belletjes van de onzichtbare schapen.
Om 15.20u kwam ik aan in de herberg in Orisson waar ik 5 minuten kon douchen en mijn kleren te "drogen" kon hangen in de vochtige lucht. Moest erg wennen aan de nieuwe omgeving. Niemand zei hoi of leek echt geïnteresseerd of blij te zijn. Gelukkig was dat tijdens het diner anders. Wat een sfeer! Met zo'n 50 man zaten we in een eetzaal. Een hele hoop Amerikanen, een groep van 20 Ieren, Zuid-Koreanen, 1 Japanner, 2 dames uit Curaçao. De rode wijn vloog er doorheen! De meesten waren in St. Jean Pied de Port gestart en al helemaal gesloopt. Wat schattig! Natuurlijk waren mijn eerste dagen toch ook wel doorbijten, maar ik voel me nu toch wel stiekem een kleine expert.
Terwijl ik dit schrijf (8u) ligt de Japanner al knock-out naast mij en gaan de anderen ook al langzaam naar bed. Terwijl anderen nog even doorfeesten in de eetzaal. Waarschijnlijk zal ik weinig mensen die ik vandaag ontmoet heb, na morgen nog zien. Dat blijf ik nog steeds raar vinden. Vandaag kreeg ik mijn laatste tampon (stempel) in Frankrijk en morgen steek ik de grens over naar Spanje om de Camino Frances te vervolgen.
Olé olé!
Rachelle
PS. De foto's voeg ik later toe want om de een of andere reden is mijm bereik in de bergen heel slecht.
Op de eerste klim kwamen we de weer mannenkliek tegen. Een Franse pelgrim met veel humor zei, terwijl ik hem voorbij liep, dat er een dopingtest zou zijn op de top van de berg. In mijn eigen tempo liep ik lekker in de felle zon naar boven. Af en toe gelukkig een avontuurlijk en steil bospad in de schaduw maar dat veranderde niet veel aan de hitte. Dit hoeven jullie misschien niet eens te weten, maar ik heb nog nooit zó hard gezweet! Man, man, man! Na de eerste helling uiteraard eerst een afdaling voordat ik aan de tweede klim mocht beginnen. Deze was op een weg bestaande uit grote keien en zand en compleet zonder schaduw, maar wel minder steil. Op de top van de berg stond een kapelletje en had ik een fantastisch uitzicht op de Pyreneeën, die eindelijk wat groter beginnen te worden. Boven mij cirkelden geruisloos een tiental joekels van vogels. De rest kwam ook één voor één aan op deze prachtige pauzeplek. Ook kwamen er nieuwe gezichten langs, pelgrims van de 2 andere routes (vanuit Tours en vanuit Le Puy). Na een uitgebreide stop (waarbij ik als enige lekker in de zon lag) was het nog maar een paar kilometer naar Ostabat. De schaduw van de laatste zandweg werd ook benut door de arme schapen die helemaal geen schaduw hadden in hun wei!
Ostabat is nogal een ruraal dorpje en daarom zijn er meer vliegen gehuisvest dan mensen, koeien en schapen bij elkaar. Naast de bar is namelijk een boerderij met koeien! Helaas zaten de vliegen ook bij ons op zolder in de refuge. Op zolder, dat wil zeggen heet, heter, heetst en zelfs als ik stil lag had ik het ontzettend warm. Sommige pelgrims konden nogal zeuren. Maar ik klaag niet, want ik heb een bed en een dak boven mijn hoofd en het is maar 1 nacht dus komt allemaal goed. Mijn acceptatievermogen is de komende weken wel flink gegroeid. Niet alleen qua slaapplaatsen maar het gaat tot de kleinste dingen. Je kunt er vaak toch niets aan veranderen dus je kunt het maar beter accepteren. En na een paar glazen Sherry bij aankomst, slaap je zo door dat gezoem van die vliegen heen. Dit was eigenlijk de laatste rustige avond ondanks dat we met z'n tienen waren. Er waren ineens heel veel Franse pelgrims en ik heb een nieuwe bijnaam gekregen namelijk: La Gazelle de Vézelay. Ik vind hem wel passen haha!
Vanochtend vertrokken we als laatsten (om 7u, what the hell?!) richting St. Jean Pied de Port. Het was heel bewolkt geworden dus mijn broekje was nog niet droog waardoor ik in een ander (veels te kort) broekje moest lopen. Ik had ook een vreemde pijn in mijn linkervoet waardoor ik er niet te lang op kon steunen. Stom! Want dit was net de dag dat ik de eerste klim in de Pyreneeën zou maken! Gelukkig was de pijn na een kilometer of 10 wel weg. Er waren ineens zoveel pelgrims op de weg, niet normaal! Je kon bijna niet meer wildplassen zonder dat iemand je billen zou zien!
Rond half 13 kwamen we aan in St. Jean Pied de Port. Een mijlpaal want vanaf hier begint de laatste route. Een groot deel van de mensen stop hier (omdat ze bv. in etappes lopen) maar er starten ook onzettend veel mensen hier, van álle nationaliteiten. Ik kocht een nieuw pelgrimspaspoort voor mijn stempels en een wandelROK. De broek kwam namelijk tot mijn knie en dat is echt not done. Plus, er zat geen stretch in dus hoe moet je daar in hemelsnaam een berg mee beklimmen of over een boomstam klimmen? Al zat dat laatste in Spanje niet meer hoeven denk ik.
Na wat ansichtkaarten en een nieuw armbandje was het tijd om afscheid te nemen van mijn wandelmaatje Georg. Het moest allemaal vlug want ik moest voor 16u in de refuge in Orisson zijn en er hier stond 2,5u voor. De tijd die we samen hebben gelopen was precies goed, merkte dat ik ook wel weer heel graag eens mijn eigen ding wilde doen. Maar ik ga zijn gezelschap en de leuke gesprekken zeker missen!
De eerste 5km zijn absoluut niet zo steil als in de horrorverhalen verteld wordt. Met mijn boomstambenen gingen ze hartstikke lekker en ik kwam steeds dichter bij de wolken. De laatste 2km daarentegen waren toch behoorlijk pittig en liep ik letterlijk met mijn hoofd in de wolken op 800 meter hoogte. Een fantastisch uitzicht had ik niet dus het had geen zin om uit te puffen en de verte in de staren. Maar het was heerlijk rustig, liep compleet alleen omdat de meeste mensen dit stuk 's ochtends doen. Dus ik hoorde alleen mijn eigen ademhaling, mijn voetstappen en de belletjes van de onzichtbare schapen.
Om 15.20u kwam ik aan in de herberg in Orisson waar ik 5 minuten kon douchen en mijn kleren te "drogen" kon hangen in de vochtige lucht. Moest erg wennen aan de nieuwe omgeving. Niemand zei hoi of leek echt geïnteresseerd of blij te zijn. Gelukkig was dat tijdens het diner anders. Wat een sfeer! Met zo'n 50 man zaten we in een eetzaal. Een hele hoop Amerikanen, een groep van 20 Ieren, Zuid-Koreanen, 1 Japanner, 2 dames uit Curaçao. De rode wijn vloog er doorheen! De meesten waren in St. Jean Pied de Port gestart en al helemaal gesloopt. Wat schattig! Natuurlijk waren mijn eerste dagen toch ook wel doorbijten, maar ik voel me nu toch wel stiekem een kleine expert.
Terwijl ik dit schrijf (8u) ligt de Japanner al knock-out naast mij en gaan de anderen ook al langzaam naar bed. Terwijl anderen nog even doorfeesten in de eetzaal. Waarschijnlijk zal ik weinig mensen die ik vandaag ontmoet heb, na morgen nog zien. Dat blijf ik nog steeds raar vinden. Vandaag kreeg ik mijn laatste tampon (stempel) in Frankrijk en morgen steek ik de grens over naar Spanje om de Camino Frances te vervolgen.
Olé olé!
Rachelle
PS. De foto's voeg ik later toe want om de een of andere reden is mijm bereik in de bergen heel slecht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
