Pelgrimeren kun je leren

Gisterenochtend werd ik wakker geblaft door de honden en een oude haan die z'n beste tijd gehad heeft. Na een karig maar toch redelijk lekker ontbijt (oud stokbrood met rozijnenjam) kreeg ik een stempel en vertrok ik richting het zuiden. In het volgende plaatsje (Vindey) werd ik voor het eerst op mijn camino uitgenodigd voor een kop koffie maar ik was nog geen uur onderweg, en moest nog 20km voor mijn eerste pauzeplaats in Anglure, dus dat moest ik helaas afslaan. Een kilometer verder kreeg ik de zomer in m'n bol en besloot ik mijn jas uit te doen, me in te smeren en mijn zonnenbril op te zetten. Net toen ik door wilde lopen hoorde ik in de verte een vrouwenstem "bonjour" roepen. Ik keek om en zag een vrouw die met een papier in de lucht zwaaide. Ik wist niet zeker of het voor mij bedoeld was, maar wachtte even. Ze bleek ook een pelgrim te zijn die samen met haar hond liep en ze trok zelf een soort karretje voort. Nou hoor ik af en toe wel eens verhalen van mensen met een karretje. Maar ik heb nog nooit een verhaal gehoord van een karretje dat ook Santiago bereikte. Het is namelijk super onhandig! En dat bleek ook wel. Enfin, ze wilde met me meelopen want alleen lopen vond ze niet fijn. Mja mja, waarom vertrek je dan alleen van huis? Ze dringde zich een beetje op dus we liepen samen verder. De hond haalde vanaf de eerste minuut al het bloed onder mijn nagels vandaan. Hij liep continu voor mijn voeten waardoor ik mijn pas moest inhouden. Af en toe werd ze dan boos op hem en schreeuwde dingen naar het beestje en dan loop je al helemáál niet lekker rustig. Wat mijn plan was voor vandaag. We wisselden wat basisinformatie uit maar waren verder stil. We (lees: zij) stopte(n) zo'n twintig keer in een uur voor: het karretje, de hond, iets te drinken, iets te eten, jas uit te doen, om dingen die gevallen waren op te rapen, te discussiëren over de juiste weg etc. Het was een hele aardige vrouw maar ik voelde totaal geen klik en merkte dat ik me mateloos irriteerde aan de hond en al dat stoppen terwijl ik toen nog 30km voor de boeg had. Ik werd hierdoor naar mijn idee een beetje onvriendelijk: een pauze voor Anglure wilde ik niet en ik luisterde met 1 oor muziek terwijl ik achter aan sjokte zodat ik in ieder geval niet op de rem moest voor de hond. Ja, het is ook wel een beetje mijn feestje toch? Toen de arme vrouw echt niet meer verder kon zonder pauze scheidden onze wegen. 's Middags was ik boos op mezelf omdat ik het niet heb kunnen opbrengen om aardiger te zijn en niet gewoon even gezellig met haar samen te pauzeren. In plaats daarvan heb ik haar een nare herinnering gegeven aan een medepelgrim die er vanaf ver heel vriendelijk uit zag. Ik dacht dat ik het wel met iedere medepelgrim zou kunnen vinden omdat we hetzelfde doel hebben. Maar dat blijkt toch niet zo te zijn.

Na 24 km kwam ik dan eindelijk aan in Anglure waar ik wilde lunchen in een restaurantje. Ik kon kiezen uit wel 3 verschillende broodjes! Het werd een sandwich met kaas. Overheerlijke Franse kaas, dat dan weer wel. Durfde niet meer te vragen of ik er nog een mocht bestellen voor onderweg want ze waren niet erg vriendelijk.

En nu lijkt het alsof ik alleen maar kan zeuren maar dat is niet zo! Het was verder een super dag! Het was een mooie vlakke route en het was heerlijk wandelweer. Ik kon na 35 km het zelfs opbrengen om op de foto te gaan met Sjakie (St. Jacques), die altijd eerder op een plaats is dan ik, hoe kan dat toch? (Zie foto).

Ik had weinig last van mijn voeten deze keer. Had alleen wel wat last van mijn schouders. Mijn rugzak leek vandaag ineens veel zwaarder! Maar de pijn was de volgende dag gelukkig weg toen ik lekker geslapen had bij de broeders van de orde van de Marianisten in het mooie dorpje Mery-sur-Seine. Toen ik daar was aangekomen kreeg ik gelijk een biertje! En het avondeten dat vrijwel geheel uit giften van bewoners van het dorpje bestond smaakte ook goed. Daarna hebben we samen de afwas gedaan, daar had ik serieus zin in. De broeders waren echte schatten en oprecht in me geïnteresseerd. Er zouden nog twee anderen vrouwen komen, maar die zijn niet komen opdagen. Vind het niet netjes dat ze dat niet hebben doorgegeven want de broeders hadden er rekening mee gehouden. Ik kreeg een compleet huisje tot mijn beschikking om te overnachten, inclusief koude douche (maar voor een keer maakt dat niet uit).

Om kwart voor 8 sloot ik me aan bij de laudes (ochtendgebed) van de broeders en daarna volgde het petit dej zoals we dat hier noemen. Ik kreeg nog een stempel en veel succeswensen en begon aan mijn etappe naar de stad Troyes [trwa]. De route liep de complete dag langs het Canal de la haute Seine. Dus ik had ongeveer 25km lang hetzelfde uitzicht. Maar wat was het mooi! En het was zulk fijn weer. De brandende zon die ik besteld had was eindelijk daar en het frisse windje kreeg ik cadeau! Ik heb vandaag volgens mij wel 10x tegen mezelf gezegd dat het zo heerlijk was! Om nog meer te genieten van het mooie weer trakteerde ik mezelf op een uur middagpauze in de zon. Toen was het best nog een eindje naar Troyes en ik wilde wel een stempel halen in de kathedraal dus toen moest er een beetje tempo gemaakt worden. Gelukkig ging alles goed met mijn voeten. Net toen ik de voorstand van Troyes in ging, hield ik nog een kleine pauze. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Want de aanloop naar de kathedraal in Troyes was nog een dik uur lopen.

Onderweg vandaag kwam ik heel veel leuke mensen tegen die zagen dat ik een pelgrim ben. Je merkt wel dat het hier meer begint te leven en dat mensen je herkennen. Toen ik in Troyes binnenkwam kwam ik ook mensen tegen die ik eerder bij het kanaal had gezien. Iedereen wenste me succes. Dat voelde wel heel erg magisch.

Eindelijk liep ik het mooie historische centrum van Troyes binnen en David Bowie schreeuwde net "we could be heroes" in een oor toen ik de kathedraal zag. Ik was helemaal blij en in m'n nopjes en ging naar binnen voor een stempel en een momentje rust in de serene en prachtige omgeving. Ik was echt blij dat ik Troyes bereikt had. Het voelde een beetje hetzelfde als Reims. Man man, hoe gaat dat straks zijn als ik in Santiago aankom?  Daarna trakteerde ik mezelf op een biertje. Want pelgrimeren = jezelf trakteren.

Toen ik op het terras zat, zag ik ineens een man met een backpack en een St. Jacobschelp. Hèhè, een andere pelgrim! Toen ik verder keek zag ik op de hoek van de straat nog 2 anderen! Het krioelde ervan! Bleek dat we allemaal Nederlanders zijn en allemaal bij het Maison Diocésaine Notre-Dame-en-l'Isle overnachten. Ik gok dat zij de twee vrouwen zijn die niet kwamen opdagen in Mery-sur-Seine maar dat hoeft niet zo te zijn natuurlijk. Ik heb het nog niet kunnen vragen. Een van de twee loopt nog moeilijker dan ik de eerste week deed. Nu zie ik pas hoe pijnlijk dat er voor een vreemde uitziet! De man, Johan, is helemaal vanuit de Wadden hiernaartoe. Ik ben erg blij dat ik Nederland niet heb hoeven doorkruisen! Helaas blijven ze alle drie een extra nacht in Troyes, dus een "pelgrimaatje" naar de volgende bestemming heb ik niet. Ik vind het wel grappig dat je bij je slaapplaats vaak hoort of leest wie je voor was en dat ze als een soort spoken voor je uit vliegen totdat je ze ontmoet en ook gezichten bij de namen hebt.

Vandaag was echt verwendag want ik besloot om niet zelf te koken maar ergens te gaan eten. Had zin in een lekkere pasta maar het Italiaanse restaurant waar ik binnenstapte bood enkel pizza's aan want de kok was maar alleen en speelde voor ober, kok, barman en afwasser tegelijk. De pizza was heerlijk (volgens mij al de zoveelste keer vandaag dat ik dat woord gebruik) en er was gelukkig ook 1 toetje (chocoladecrème met kersen, jammie!).

Na 17 dagen wil ik voorzichtig zeggen dat ik eindelijk in het ritme zit. Ik heb voor de komende 5 dagen een slaapplaats, mijn rug is gewend aan het gewicht, mijn voeten kunnen 35 (vlakke) of 25 (minder vlakke) kilometers goed aan kunnen daarna ook nog boodschappen doen en een restaurantje zoeken en iedere dag geniet ik steeds een beetje meer van al het moois dat dit avontuur mij biedt. Pelgrimeren kun je dus leren.

Au revoir!

Rachelle