Ik leef nog!

Om half 9 begon ik vandaag aan mijn wandeltocht. Al snel werd ik een eindeloos weiland ingestuurd waar ik door het gras moest ploeteren dat nog nat was van de regen. Gelukkig regende het vandaag niet. Mijn schoenen hebben zich onderhand wel bewezen dat ze waterdicht zijn dus waar blijft die brandende zon die ik besteld had?  Omdat het lange saaie wegen waren besloot ik maar muziek te luisteren. Toen ik onderweg een hert spotte stopte ik mijn muziek en besloot te genieten van de natuur. Totdat dat weer saaie vlaktes werden. Om me te vermaken telde ik ook de slakken die ik tegenkwam.

Na een flink aantal kilometers moest ik een zandpad in, waar een auto met twee mannen mij inhaalde terwijl de mannen door het open raam bonjour tegen me zeiden. Toen ik na een tijdje de bocht om ging stond daar die auto nog, maar de mannen waren nergens te bekennen. Ik moest een bos in en dat zou wel een tijdje duren dus ik voelde me niet echt op mijn gemak. Vooral omdat ik niet wist waar die mannen in hemelsnaam toch gebleven waren. Ik deed mijn muziek uit, versnelde mijn pas, spitse mijn oren en keek schichtig om me heen. Bij ieder krakend takje nam mijn hartslag toe. Ik heb nog nooit zo vaak achterom gekeken om te zien of ik achtervolgd werd. Ze zouden uit ieder struikje kunnen springen of achter iedere boom vandaan kunnen komen. Zij kenden het bos immers beter dan ik. Ik ging nog sneller lopen. Ik bedacht me wat ik zou doen als er iets zou gebeuren. En ik heb eigenlijk geen idee wat ik zou doen. Had niets in mijn handen dat gevaarlijk was en wegrennen zou ik niet kunnen. Snel liep ik door terwijl ik de omgeving met mijn ogen afspeurde en mijn vuisten alvast balde. Waar bleef die verrassingsaanval nou? Als ze mij nu nog wilden ontvoeren moesten ze me wel een heel eind mee terugslepen naar de auto. Maar ze zouden me natuurlijk nog steeds iets kunnen aandoen, terplekke. En me dan daar achterlaten. Dood of zwaar verminkt. Dan zou ik een week later gevonden worden door de volgende pelgrim. In de verte zag ik iets bewegen. Een gekleurde jas, achter een boom. Het pad waar ik op liep werd steeds smaller, dat betekende minder ruimte om me los te rukken en weg te lopen. De gekleurde jas kwam steeds dichterbij. Ik kon nog niet zien of het een van de mannen uit de auto was. Ik vertraagde mijn pas, maar het kon ook een afleidingsmanoeuvre zijn natuurlijk. Dat het de bedoeling was dat ik de ene zou zien terwijl dan de andere mij van achter zou bespringen. In de verte verscheen nog een andere gekleurde jas. Ze waren dus wel met twee. Langzaam liep ik door terwijl ik af en toe nog snel achterom keek. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het twee onschuldige wandelaars waren. Wat was ik opgelucht! Andere mensen! Dat betekende veiligheid. Niet veel later was ik het bos uit zonder de twee mannen te hebben gezien. Waarschijnlijk waren ze gewoon met hele andere dingen bezig terwijl ik als een bang hert met 7km/uur door het bos racete.

Op een bankje ging ik zitten om even bij te komen en ik moest ook nog wat slaapadressen bellen. Er nam helaas maar 1 adres op. Maandag is een sluitingsdag én het was vandaag (wéér) een feestdag. Ik krijg het idee dat die Fransozen meer vrij zijn dan werken. Dan morgen nog maar eens bellen.

Ik liep weer door tot ik 12km later ongeveer een heel uitnodigend bankje zag. Daar heb ik een deel van mijn noodrantsoen gegeten. Want alle winkels waren weer dicht natuurlijk.

De laatste kilometers voordat ik Sézanne in liep waren klei/modderachtig. En alles bleef plakken aan mijn schoenen natuurlijk en het ging er nauwelijks af. Daar werd ik wel even chagrijnig van. Bovendien was mijn muziek ook op dus ik had het wel een beetje gehad.

De familie waar ik blijf slapen woont gelukkig op de route, dus dat scheelt weer een paar honderd meter. Het is een soort help-mijn-man-is-klusser-huis (bouwvallig en overal ligt rotzooi) en ik heb al 6 honden geteld. Er ligt zelfs een bot op mijn nachtkastje! Maar ik heb een bed, een douche, een wc en lekker eten gehad (inclusief kaasplankje als dessert) dus mij hoor je niet klagen.

Het is wel een beetje druk met al die honden en zaterdag is de bruiloft (thema: middeleeuwen) van een van de dochters dus zij is ook hier met haar aanstaande en met hun 2 kindjes die heel veel decibel kunnen produceren voor zulke kleine schatjes.

Ik hoop dat ik een beetje kan slapen vannacht!

Bonne nuit


Rachelle