Hoe ik om 7.21u zin kreeg in bier

De morgen begon vroeg, heel vroeg. Om 6.05u rolde ik uit bed en begon mijn voeten te verzorgen. Met de lange wandeling die op de planning stond was dat echt nodig. Op de gevoelige plaatsten plakte ik een blarenpleister en de rest smeerde ik in met de voetcrème die ik voor mijn verjaardag had gekregen en die heel goed werkt maar wel een beetje stinkt. Toen flink ontbeten en gelukkig mocht ik wat boterhammen meenemen voor onderweg, want ik wist dat ik niet veel zou tegenkomen. Het was zo fijn om al om 7u te vertrekken. De wereld sliep nog en ik hoorde alleen het tjirpen van de vogels, het ritselen van de bladeren en af en toe het geluid van een kabbelend beekje. Zo liep ik vol goede moed en een hoofd vol positieve gedachten richting Frankrijk.

Na een kwartiertje begon de eerste klim, 10%, dat was me al behoorlijk wat. Maar klimmen vind ik fijn en om ook het tempo erin te houden kwam er een deuntje in mijn hoofd. Een, twee, drie, vier... Tja hoe dan verder? Een, twee, drie, vier, ik lust wel een glaasje bier. Vijf, zes, zeven, wie zal mij dat geven? Acht, negen, tien, want dat heb ik wel verdiend. En zo ging ik gestaag de berg op. Als een schaatser, met mijn handen bij mijn billen, mijn rug gebogen en mijn benen zwierden van links naar rechts. Een, twee, drie, vier, ik lust wel een glaasje bier!

Er was geen kip te bekennen op de weg, en ook geen andere wezens of mensen. Alleen heel veel suïcidale naaktslakken die over de weg glibberden en die ik al schaatsend naar boven moest ontwijken. Af en toe gleed mijn schoen een beetje door over het asfalt dus ik zal ze vast niet allemaal ontweken hebben, maar ik was te bang om mijn schoen op te tillen en er slakkenpuree onder aan te treffen dus ik ging door. Tweede helling, 13% en ik kreeg het steeds warmer en ook steeds meer zin in een koud biertje. Een beetje raar, want het was nog geen half 8. Ik liep heerlijk door de bossen en het was perfect wandelweer: niet te warm, een klein windje en af en toe een beetje motregen die voor verkoeling zorgde. Ik heb voor het eerst in mijn leven een échte koekoek gehoord! En zo was ik rustig de natuur aan het bewonderen terwijl de kilometers voorbij vlogen.

Op een gegeven moment kwam ik bij een bord: verboden toegang, propriété privée. Maar een andere route kon ik niet kiezen en zou bovendien een enorme omweg zijn. Ik dacht als dit een privé stukje is van iemand die gesteld is op zijn stukje bos zal hij dat vast wel met een andere bosliefhebster willen delen en als ik snel doorloop weet niemand dat ik hier ooit geweest ben. Maar God straft meteen (ik word nog echt gelovig!). Ik liep door het gebied en zag hier en daar plateaus staan waar je met trapjes op kon. Ik dacht meteen al aan de jacht. Maar ik hoorde geen schoten, hoorns of blaffende honden dus even doorlopen en dan ben je er zo uit. Ze zouden mij toch ook niet aanzien voor loslopend wild?

Toen ik nog maar 11 km op de teller had besloot ik om toch maar even te lunchen op een boomstam, mijn benen waren namelijk wat moe na 19km. Toen ik net aan mijn tweede boterham wilde beginnen kwam er een pick-up aangereden. Met jawel, twee jagers. Kan ik u helpen? Vroeg er één in het Frans. Ik zei dat ik net aan het uitrusten was en hij vroeg vanwaar ik was gekomen. Had ik het bord dan niet gezien? Ik legde uit dat ik een omweg me niet kon verooloven omdat dat echt een flink aantal kilometers extra was. Om een lang verhaal kort te maken: ik mocht er niet komen, levensgevaarlijk en haat aan de GPS die al meerdere onwetende wandelaars langs dat pad had gestuurd. Ik moest Google maar laten weten dat dat een privaat pad was. Maar eigenlijk dacht ik, als je zo graag wil jagen, moet je dat zelf maar regelen en je zou ook een bord met 'pas op jachtgebied' of iets dergelijks kunnen neerzetten. Dan had ik namelijk wel een omweg gezocht. Enfin, de jagers brachten me naar het pad van Saint Jacques en met een halve pauze vervolgde ik toen maar de route. Omdat de mevrouw van Google Maps toen niet meer veel noten op haar zang had moest ik zelf de route uitzoeken. Gelukkig hingen er aan verschillende bomen duidelijk de schelpjes die ik kon volgen, dus dat ging gemakkelijk. De route zelf was echter vrij onbegaanbaar. Hier en daar lagen er grote takken en halve boomstammen op het pad waar je (met je rugzak!) overheen moest klauteren. En er was zelfs een hek van dik ijzerdraad waar je overheen moest!

Alle schelpjes gevolgd en ik kwam weer in de bewoonde wereld waar ik de grens overstak. Bewoonde wereld is misschien het foute woord, want bijna overal hier staan de huizen te koop of zijn ze vervallen. Toen ik ein-de-lijk een picknicktafel tegenkwam besloot ik om de rest van mijn lunch op te eten. Toen moest ik nog maar 6km lopen dus dat was een goed vooruitzicht.
Nadat ik gegeten had, kwam ik zoals gewoonlijk traag op gang. Totdat Bart (de man die naar Rome loopt) mij inhaalde in een stevig tempo. Hij zei dat hij me zag strompelen haha! Ik besloot mijn stijfheid te vergeten en volgde zijn pas. Het is dus iets puur mentaals, want eigenlijk kon ik hem redelijk bijhouden. Fijn dat hij mij even vooruit heeft getrokken! We hebben wat gekletst over het weekend en over de komende dagen. Hij gaat niet te voet naar Reims omdat er op de route zo weinig onderdak is te vinden. Ik ga het toch proberen en als het niet lukt kan ik nog altijd iets anders verzinnen. Na drie kwartier arriveerden we rond half 3 samen in Rocroi. Ik ben nog nooit zo vroeg al op mijn bestemming geweest! Hij had een hotelletje geboekt, ik moest naar het VVV om te informeren naar de pelgrimsherberg. Gelukkig was het VVV open. Ik was namelijk helemaal vergeten dat het 1 mei was! De 'herberg' waar ik slaap is eerder een hostelletje dan een echte oldskool herberg van hout en met veel bier (zoals ik het me had voorgesteld). Maar het is heel schoon en ik kan er de pasta die ik van zaterdag over had opwarmen en opeten. Het ontbijtje wordt lastiger want ik wilde morgen weer vroeg vertrekken (help ik word nog een ochtendmens!) omdat er weer dik 30km op de planning staat. Vandaag zijn de winkels dicht dus ik kan nergens eten halen. Misschien dan maar mijn zakje pinda's morgenvroeg?

Nu ga ik eerst kijken of er toch ergens een bar open is om mezelf te trakteren op een biertje! Dat heb ik wel verdiend na vandaag :) Waren alle dagen maar zoals vandaag!

Liefs uit Rocroi,

Rachelle