Halverwege

Hallo vriendjes!

Halverwege?! Doet ze snel hè! Ha-ha, halverwege België natuurlijk. Voor de belangstellenden, hier een staccato-blog van de afgelopen 3 dagen. Want ik ben moe. Heel moe.

Aantal blaren: 5
Aantal alcoholische consumpties genuttigd: 2
Aantal keren mezelf vervloekt: 3
Aantal keren niet gedoucht: 0
Aantal keren terug naar huis gewillen: 0
Aantal keren onder een brug in een doos geslapen: 0

Maandag en dinsdag waren lange dagen en ik moest er echt inkomen (wat logisch is). Maar meteen ook een hoop kilometers op de planning. Ik kwam er vandaag achter dat google maps iets te rooskleurig is. Dus de 34 km naar Herentals waren er eigenlijk 39 en de 27 van vandaag zullen er ook wel 30+ zijn geweest. Morgen staat er een korte route op de planning van "25" (zeg maar 30 dus). En de grap is dat ik nog nooit zoveel gelopen had, en al helemaal niet met m'n fancy backpack.

In Herentals wilde ik bij de nonnen blijven slapen, maar dat kon niet. Erg balen! Toen moest ik met mijn voeten vol blaren (toen nog 4) nog iets anders gaan zoeken. De jeugdherberg was ver buiten Herentals en onhaalbaar, dus toen heb ik mezelf maar getrakteerd op een hotel (met pijn in het hart en de portemonnee). Dit is natuurlijk niet de bedoeling bij een pelgrimstocht. Maar misschien een beetje mijn eigen schuld? Had ik me maar beter moeten voorbereiden.
De tweede dag had ik wel een slaapplaats in Leuven, dus dat was een stuk fijner. Hier heb ik lekker bij kunnen komen en de kotmevrouw had een heerlijke cake gebakken waarvan ik een paar stukjes heb meegenomen. Gelukkig maar want ik ben bijna de hele dag geen levende wezens tegen gekomen (op koeien, honden en één eekhoorn na). In Leuven heb ik trouwens ongeveer 2 kilo spullen gedropt die op dat moment overbodig leken. Zo bleef mijn lieftallige reisföhn achter. Iets wat ik per se wilde meenemen omdat ik een hekel heb aan nat haar. En ook mijn nette kleren achtergelaten. Dan maar in stinkende kleren en met nat haar 's avonds aan tafel.

Nu pas op de derde dag (van Leuven via Geldenaken naar Enines) heb ik het echte pelgrimsgevoel, voor zover dat bestaat. De route was SUPERMOOI langs van die glooiende landschappen met teletubbie-heuvels. Landwegen en zandwegen die eindeloos leken te duren. Heerlijk! Ook de eerste dag dat ik moeite heb genomen om foto's te maken. Maar mijn voeten deden wel een beetje pijn. De laatste 5 kilometer gingen in een slakkentempo. Iedere keer als de druk van mijn voet werd gehaald als ik deze optilde dan deed dat toch een partij zeer! Rond half 6 kwam ik gelukkig aan bij mijn slaapplek. Een koppel dat pelgrims opvangt. Ze zijn echt heel lief. Ze regelden ook meteen een slaapplaats voor de volgende nacht als ik in Namen aankom (als ik aankom). Ik werd hier zo goed verwend: lekkere porto op met wat hapjes, en dit werd gevolgd door een heerlijk 3-gangenmenu met een wit wijntje. Er was die avond ook een priester uit Congo die kwam eten en we hebben het over uiteenlopende onderwerpen gehad. Kan ik mijn Frans een beetje bijspijkeren voordat ik weer in Frankrijk kom. Ze boden ook nog aan om mijn kleren te wassen. Maar dat hoeft nog niet na dag 3.

Eenzaam voelde me ik vandaag totaal niet met al die mooie landschappen. En heb na 3 dagen nog steeds niet de behoefte om muziek te luisteren. Als ik mijn ogen dicht doe hoor ik nog steeds het ritselen van de bladeren van een verdwaalde boom die langs een landweg staat. Mijn ogen vallen heel de tijd dicht dus tijd om te slapen!

Dikke caminokus!

Rachelle