Summertimes

Was het maar zo’n feest. Ik word namelijk gestalkt, en de schuldige heet: winterdip. Mijn winterdip heeft zich officieel twee weken geleden aan mij opgedrongen en hij blijft me maar achtervolgen! Dus het was natuurlijk noodzakelijk een aantal stappen te ondernemen om er zo snel mogelijk vanaf te geraken. Een goed gevulde fruitschaal moet het gebrek aan vitamientjes wegwerken en daarnaast ben ik weer begonnen met hardlopen. Met dat laatste ondervind ik af en toe nog wel wat problemen; het excuus dat het te koud is, heb ik ondertussen aan de kant geschoven maar het vervelende blijft wel dat je in een wereldstad woont. Voordat ik bij het dichtstbijzijnde park ben, ben ik al 10 minuten, minimaal 4 stoplichten en een hoop mensen die op het trottoir in de PAD lopen (!&*%) verder. Dus je kunt al twintig minuten (heen- en terugweg) niet fatsoenlijk lopen en dan denk je lekker chill te kunnen lopen in het park, maar nee, dan wordt heel je ritme geforceerd door honderden andere joggers die jij per se wilt inhalen of die jou willen inhalen. En geloof me, twee keer gedubbeld worden door een man van dik in de zestig is niet zo prettig voor een jonge dame van in de twintig. Enig ego-letsel loop je dus wel op na een rondje hardlopen hier. Maar ik was vergeten hoe goed het voelt om tot het uiterste te gaan en weer in vorm te zijn, dus daar doen we het maar voor.
De weersvoorspellingen zijn ook niet heel geweldig; er wordt continu sneeuw voorspeld maar hier is nog niets gevallen, waar ik me flink aan kan ergeren: “Als het zo koud is en als je als winter een beetje geloofwaardig over wilt komen, laat het in hemelsnaam dan ook sneeuwen! Dat halve gedoe daar kan ik niet tegen.” De nostalgie van de zomer wordt nog eens extra versterkt door jaloersmakende strand/zon/zwemband/zee-foto’s van vrienden in Zuid-Amerika. Waarom heb ik eigenlijk Parijs uitgekozen voor Erasmus, en niet een stad waar het altijd lekker warm is?
Anderhalve week geleden was er ook een vriend op bezoek geweest en hij zal wel gek zijn geworden van het feit dat ik heel de tijd zei: “Dit park is in de zomer ook heel mooi. In de zomer is er veel meer te doen. Wat je ook in de zomer hebt… In de zomer kan je ook… Het mooie aan Parijs in de zomer is dat…” en ga zo maar door. En jullie moeten me wel gelijk geven, alles is in de zomer mooier of je nu in Baarle of in Parijs bent! Maar goed, ik kan mezelf opvrolijken met het idee dat het ooit weer warm weer gaat worden, en ik ben gelukkig heel geduldig dus ik wacht nog maar een paar maanden.

Anderhalve week geleden was een vriend, Ruud, op bezoek geweest. We hebben echt veel dingen bezocht die ik nog niet gezien had, vooral het 16e, 8e en 2e arrondissement (onder andere Castel Béranger, Pont Bir-Hakeim, La Madeleine, La Bourse, Musée du Luxembourg en een aantal kerken waar toevallig net een mis of een doopsel bezig was). Daarnaast is mijn verzameling metrostations nu uitgegroeid tot 39 (heb ze net even snel geteld en waarschijnlijk zijn het er een stuk of 300, dus ik zit al op 1/10!). Zaterdagochtend zijn we naar de expositie van Impression Soleil Levant van Monet geweest. Ik zei toen tegen Ruud: “Mocht ik ooit trouwen, dan zou ik graag een impressionistisch bruidsportret van mijn man en ik willen hebben (in plaats van een grote fotoreportage). Toevallig stond er een Vlaming achter ons die dat had gehoord en hij zei tegen Ruud dat hij bang was dat ik ging zeggen dat ik voor mijn huwelijk een echte Monet zou willen hebben. Haha, nee zo veeleisend ben ik niet. Alhoewel, een leuke studie of een klein schetsje zou wel leuk zijn! Zaterdagavond zijn we op restaurant gegaan en hebben heerlijk gegeten (voor de naam van het restaurant moet je bij Ruud zijn, die weet ik helaas niet meer). Zondag ook een geheel nieuwe ervaring opgedaan! We werden namelijk gefouilleerd bij het Beursgebouw. Heel het plein was omringd door zeker een stuk of 30 politie- en gendarmeriebusjes. We konden het plein gewoon op, maar toen we langs een bepaalde kant richting ‘La Tour de Jean sans peur’ wilde lopen, moesten we eerst gefouilleerd worden voordat we verder mochten. Ik stond nogal te grijzen toen ik gefouilleerd werd, maar ik bedacht me dat het beter zou zijn om serieus te kijken, zodat ik niet nóg verder in de problemen zou komen. Nogal beduusd van heel het gedoe bij de beurs zochten we op wat er precies aan de hand was. Blijkbaar was die dag een anti-islamdemonstratie gepland die afgekeurd was, maar de politie was er op voorbereid dat er toch nog enkele demonstranten bijeen zouden komen. Ik heb er verder niets meer van meegekregen, dus ik denk wel dat het is meegevallen.
Die beveiliging overal went nog niet echt. In de binnenstad is de beveiliging het strengst. Rond heel het Elysée staan bijvoorbeeld hekken, zodat je er minimaal een straatbreedte vanaf staat en ook staat er overal politie natuurlijk. Ook rondom de musea staan mensen van de politie of het leger. Een beetje beangstigend is het wel eigenlijk, of intimiderend is misschien een beter woord. Vooral heel intimiderend zijn de grote geweren die ze allemaal dragen. Ze zijn van de “goede kant” natuurlijk, maar de gedachte dat ze je in een aantal tellen iets aan kunnen doen is toch vrij beangstigend.
Na twintig dagen is Charlie Hebdo nog steeds een ‘Hot Topic’. Zo werd ik vanmiddag na het boodschappen doen aangesproken door twee studenten van de ESJ (École supérieur de Journalisme), één met microfoon en de andere met een professioneel uitziende camera en ze vroegen me of ze me mochten interviewen. Met het zinnetje “Je ne suis pas une Française” kwam ik er niet onderuit en omdat het voor hun studie was, vond ik eigenlijk ook wel dat ik ze moest helpen, maar wat een afgang was dat toch weer. Ten eerste zat mijn haar voor geen meter. Ten tweede liep ik met 12 liter water te hijsen dat ik net in de supermarkt had gekocht. En ten derde heb ik mijn ontkennende antwoord op de vraag of ik bang was na de aanslag op Charlie Hebdo niet eens fatsoenlijk kunnen onderbouwen omdat mijn vocabulaire me in de steek liet. Het enigste wat ik kon zeggen was dat er vooral in het centrum veel politie en mensen van de defensie aanwezig waren, maar dat ik niet bang was. En ik ben zelfs vergeten te vertellen dat ik ben gefouilleerd en eigenlijk banger ben van de politie en het leger zelf dan een potentiële nieuwe aanslag!

Maar ondanks alles gaat het gewone leven weer door, dus ook de colleges. Dit semester volg ik de vakken: XIXème siècle, XXème siècle, théorie et pratique de la peinture en het vak lumière, matière et couleur. Vorige week weer begonnen met de lessen en het valt niet tegen! Ik weet nog dat ik vorig semester bij de eerste les om me heen keek of er net als ik ook mensen waren die er totaal niets van snapten. Wat een vooruitgang, nu gaat het aantekeningen maken me veel gemakkelijker af. Ik maak zelfs complete zinnen! Ik krijg voornamelijk les van mannelijke professoren, die veel sympathieker zijn dan de vrouwen hier. Heb ook al meteen een favoriet namelijk Monsieur Withney, of beter gezegd: Mister Withney. Het is namelijk een Amerikaan die al enige tijd in Frankrijk woont. Ondanks al die jaren heeft hij nog precies dát accent dat alleen maar Engelstaligen kunnen hebben als ze Frans spreken. Hij betrekt de hele zaal bij zijn colleges, vraagt dingen aan studenten, leest tenminste niet voor van een papier en weet hoe het is om een buitenlander te zijn in Parijs. Het is fijn om tenminste één keer per week buiten dat regime van ‘mond dicht en luisteren’ les te krijgen. Vorige week heb ik mezelf wel afgevraagd waarom ik in hemelsnaam twee semesters hier doe want ik raak nu alweer gestrest door al die presentaties, opdrachten, dossiers en examens die ik moet gaan maken. Ik kijk stiekem wel een beetje uit naar eind mei. Dan zijn namelijk alle examens gedaan en heb ik nog de hele maand juni om hier (als het ZOMER is) de toerist uit te hangen en in een park te gaan luieren (in de ZON).

Verder wilde ik eigenlijk al sinds ik hier ben komen wonen één van mijn blogs een keer wijden aan het fenomeen ‘zwerver’, maar het komt er nooit van. Misschien wil ik er grof gezegd gewoon geen woorden aan vuil maken? Naar aanleiding van een gebeurtenis dit weekend met betrekking tot dit fenomeen zal ik me er toch even aan wagen. Zaterdagochtend ging ik naar mijn “stamwasserette” (heb ook al een stamsupermarkt, maar een stamkroeg heb ik nog niet gevonden), om mijn was van drie weken te wassen. En in deze wasserette lag het fenomeen op de bank zijn roes uit te slapen met een blikje Heineken aan zijn voeten. Zoals de meeste zwervers had ook dit geval een onaantrekkelijk odeur, waardoor alle mensen in de wasserette zowat bij elkaar op schoot zaten op het andere bankje (wat er eigenlijk heel lachwekkend uitzag).
Eerlijk gezegd weet ik nooit zo goed wat ik met deze mensen moet doen. Je krijgt er dagelijks me te maken en het zou handig zijn als ik eindelijk wist welke houding ik tegenover hen moest aannemen: aardig, chagrijnig, geïnteresseerd, medelijden hebbend, of gemeen. Op weg naar school kom ik er minstens 5 tegen die allemaal “Bonjour madame” of “Bonsoir madame” zeggen en soms zelfs “Bonne journée/soirée” en in december zelfs nog “Bonnes fêtes” of “Joyeux Noël”. En ik vraag me altijd af of ik nu iets terug moet zeggen, of ik ze gewoon moet aankijken en moet glimlachen (dat doe ik het vaakst), of misschien moet ik wel gewoon star voor me uitkijken en doen alsof ik niets gehoord heb? Af en toe gaat er iemand (waarschijnlijk geen Parijzenaar) een gesprek met ze aan om te vragen hoe het met ze gaat enzovoorts. En ook in metro kom je ze tegen. Niet alleen liggen ze daar vaak in slaapzakken, maar ze stappen ook heel vaak de metro in en dan krijg je dat riedeltje weer te horen: Bonjour mesdames, messieurs, je suis sans-abri, j’ai pas d’argent, j’ai faim, je suis malade, aidez-moi bla bla bla. Geld heb ik ze nog nooit gegeven, maar ik sta ervan te kijken hoeveel mensen dat wel doen. Als ze een instrument bespelen of iets anders doen waardoor ze het verdienen, is het nog een ander verhaal, maar de meesten zijn bedelaars. Je weet niet wat ze ermee gaan kopen natuurlijk, maar ik word niet blij van de gedachte dat er met mijn geld waarschijnlijk toch alleen maar alcohol, tabak of drugs zal worden gekocht. En laatst heb ik een aantal van de zwervers op weg naar school betrapt op het bezit van een Iphone. Niet de laatste versie natuurlijk en al zou die niet helemaal op een legale wijze in bezit van deze man/vrouw gekomen zijn, toch hebben ze blijkbaar wel genoeg geld om iemand te kunnen bellen.
Toen ik met mijn was van de wasmachine naar de droger liep, ontwaakte de zwerver die op de bank lag te slapen en slofte rustig naar buiten zonder zijn blikje bier mee te nemen, iets wat mij in eerste instantie bevreemde. Ik stopte mijn was in de droger en vroeg me af waar de man gebleven was. Ik keek naar buiten en was net te vroeg om nog te zien hoe hij zijn gulp weer sloot nadat hij tegen een boom op het trottoir had geürineerd (goddank had ik niet eerder gekeken). Daarna kwam hij weer langzaam naar binnen gesloft, opende zijn blikje bier en ging weer op het bankje zitten.

Natuurlijk mag ik niet generaliseren, niet alle zwervers zullen zo zijn (probeer ik mezelf voor te houden) en ik ben de laatste persoon die gemene oordelen zal vellen zonder een persoon echt te kennen, maar ik blijf het moeilijk vinden om een moreel correct standpunt in te nemen in deze situatie. Het is niet iets waarmee ik ben opgegroeid. Ik heb toen ik klein was nauwelijks grote steden bezocht en ik zie in Baarle ook nog niet echt zwervers in bushokjes of telefooncellen (als er die überhaupt nog staan) slapen. Vaak lopen er hier in Parijs wel moeders of oma’s (nooit vaders of opa’s, maar dat terzijde) met kinderen over straat langs een bedelaar. De kinderen worden dan heel vaak aangesproken en dan zie je ze vragend naar hun (groot)ouders kijken. Kinderen snappen de situatie van deze mensen niet, ze begrijpen niet waarom die man/vrouw in kapotte kleding op de grond zit en om geld vraagt. Ik kan mij niet voorstellen dat mijn kinderen later op zo’n jonge leeftijd worden geconfronteerd met het feit dat niet alles rozengeur en maneschijn is, dat je moet uitleggen dat die mensen een kl*tenleven hebben en dingen gebruiken die niet goed voor ze zijn. En dat je moet zeggen dat je niet álle zwervers kan helpen als ze vragen waarom je ze dan niet helpt. Parijs is zeker een mooie stad (en vooral in de ZOMER!), maar mijn kinderen zullen er absoluut niet opgroeien.

Bisous

Rachelle