Vrijheid van meningsuiting & pannenkoeken met kaas
Door: Rachelle
Blijf op de hoogte en volg Rachelle
15 Januari 2015 | Frankrijk, Parijs
Na 10 dagen begin ik hier weer een beetje te wennen, moet eerlijk toegeven dat ik de eerste week nog wenste dat ik thuis kon zijn (de examens en al dat andere gedoe hier zorgden voor veel stress) en een avond voor de openhaard met Pippa (de poes) op je schoot, en geen stress klonk heel aantrekkelijk. Het enigste waar ik me toen eigenlijk zorgen over hoefde te maken, was dat ik dorst had en drinken wilde gaan halen, maar ik wilde de poes niet wakker maken.
Ook moest ik weer even wennen aan de Parijzenaren en hun gebruiken, lees: gênante momenten. Het is helemaal niet zo’n big deal, maar het waren nogal ongemakkelijke momenten. Je kent het wel, je bent op een feest en je twijfelt allebei of je elkaar een hand, een knuffel of misschien wel wat kussen geeft en uiteindelijk beslissen jullie allebei te laat of allebei iets anders met als gevolg: fiasco. Of dat je iemand heel charmant één kus op zijn wang wil geven, maar hij verwacht er drie… Heel ongemakkelijke situaties allemaal. En dat was ook precies hoe het ging. Na ongeveer minimaal zo’n 60 mensen deze vakantie met kerst en oud-en-nieuw 3 kussen te hebben gegeven bleek het voor mij onmogelijk geworden om dit te verminderen naar het Parijse/Classy aantal van 2. Gevolg: iedereen keek me bevreemd aan toen ik ze voor een derde keer wilde kussen, dat is gewoon not done. Nu gaat het wel weer, maar je had me moeten zien blunderen, keer op keer.
Verder nog niet veel ondernomen. Veel mensen zijn bezorgd en vragen ernaar (heb zelfs een berichtje gehad van de Universiteit van Utrecht, wat ik echt heel netjes vond!), dus ik zal maar ter zake komen. Met mij gaat het goed, de laatste tijd nog niet echt veel buiten geweest, maar door de tentamens had ik daar ook niet echt de tijd voor. Ik had de 10e pas voor het eerst ergens bij mij in de buurt de tekst “Je suis Charlie” gespot, en ik was pas de 11e voor het eerst in het centrum, voor de Marche Républicaine. Had eerst grote twijfels of ik er heen zou gaan en ik mocht er eigenlijk ook niet heen van twee hele bezorgde ouders en mijn zus (van mijn broer heb ik, sinds mijn vertrek, niets meer vernomen). Was niet bang dat er nog een aanslag zou plaatsvinden, maar eerder dat er – om wat voor reden dan ook – paniek zou uitbreken en ik vertrapt zou worden. Je hebt daar namelijk niet zo heel veel voor nodig in deze donkere tijden; in Nederland kun je het een Damschreeuwer noemen, in Parijs zal er dus vast ook wel een Place-de-la-République-schreeuwer bestaan. Maar tot dat plein hebben een Italiaanse vriendin en ik het helaas niet eens gered. In de metro was het superdruk (was trouwens ook gratis); ik kon nergens iets vasthouden maar ik had niet eens ruimte om te vallen laat staan te bewegen, zo dicht waren we op elkaar gedrukt. We moesten bij La Bastille al uitstappen omdat de andere stations dicht waren. Vanaf Place de la Bastille probeerden we tevergeefs richting Place de la République te lopen, maar alles was afgezet met hekken en knappe politiehunks en je kon er met geen mogelijkheid meer komen. Ik vond het erg jammer want ik graag een kushandje richting Hollande geblazen. Grapje natuurlijk! Maar ik vond het wel oprecht jammer dat ik niet erbij kon zijn, heb het idee dat mijn ouders thuis op het nieuws meer hebben meegekregen dan ik. We hebben eerst twee uur staan te wachten op de Place de la Bastille. De organisatie was niet echt geweldig, niemand wist hoe lang het nog duurde voordat de ‘Marche’ er eindelijk zou zijn, nergens kreeg je mee wat er op Place de la République gebeurde enz. Af en toe begonnen mensen spontaan te applaudisseren of het volkslied te zingen (helaas ken ik alleen maar de eerste 4 regels). Wel heb ik een aantal bussen gezien waar mogelijkerwijs hoge pieten in zouden kunnen hebben gezeten, maar je ne suis pas sûr. Uiteindelijk ben ik heel blij dat ik geweest en ik voelde me daarna echt verbroederd met het Franse volk (die drie kussen had ik inmiddels wel afgeleerd!). Het schepte echt een band, echt ie-de-reen was op straat en er waren ook heel veel mensen van buiten Parijs. Ouders namen zelfs hun kinderen en baby’s mee. Baby’s die volgens het papier op hun rompertje ook voor vrijheid van meningsuiting waren (ook al was dat ironisch genoeg de mening van hun ouders). Enfin, Parijs heeft me weer in zijn macht en de tijd vliegt weer voorbij! \
Vandaag was het plan om naar Le Grand Palais te gaan voor de expositie van Niki de Saint Phalle en Hokusai, maar een wachtrij van 4 uur zag er niet zo aantrekkelijk uit, dus moesten we (een Duitse vriendin en ik) maar genoegen nemen met Le Petit Palais (dat eigenlijk nog steeds heel groot is). En het is gratis voor iedereen, dus spring een keer binnen als je er in de buurt bent!
En ik weet niet hoe het komt maar ik had iets met Nederland vandaag. Als eerst zag ik in de grote galerij een persoon die een soort ‘Nederlandsheid’ uitstraalde (zonder ook maar één woord gehoord te hebben). Ik weet niet wat het is met Nederlanders, maar je ziet vrij snel dat iemand ‘het’ is, alsof het op hun voorhoofd staat geschreven. Deze man in kwestie was jeugdig gekleed voor zijn leeftijd en straalde een soort intelligentie maar ook een zekere nonchalance uit. Een soort Youp van ’t Hek leek het wel. Nieuwsgierig om te weten of ik gelijk had deed ik alsof ik een beeld aan het bekijken was en probeerde ik ondertussen een conversatie met zijn (denk ik) vrouw af te luisteren. En dat was nog vrij moeilijk ook. Normaal zijn Nederlanders nogal uitbundig, dus de twijfel sloeg toe. Zou ik het fout hebben? Nee natuurlijk niet! Als snel ving ik wat Nederlandstalige woorden op en ik was helemaal in mijn nopjes. Maar het was nog niet afgelopen. Toen ik de hoek om ging stond ik ineens oog in oog met een Jongkind (Johan Barthold Jongkind). En zonder de beschrijving bij het schilderij te hebben gelezen (en schilderijen kunnen niet praten – dus afluisteren gaat niet), wist ik dat dit schilderij van Nederlandse bodem was. Maar aan de andere kant… Dat mag misschien ook wel na 3 jaar kunstgeschiedenis. Om deze Hollandse dag dan goed af te sluiten bestond mijn diner uit pannenkoeken met kaas (dat heb ik zelfs thuis nog nooit gegeten). En ik weet dat het jullie niet echt interesseert wat ik eet, maar het is ook maar even om aan te geven dat je in zo’n wereldstad, met zoveel opschudding en sensatie ook nog heel gewoontjes pannenkoeken met kaas kun eten. Zo gewoontjes zelfs, dat ik alle politie en gendarmerie ben vergeten te vermelden die ik vandaag in het centrum heb gezien, ze waren echt o-ve-ral. Misschien een beetje té, maar je kunt natuurlijk nooit voorzichtig genoeg zijn. Dat heeft tot het besluit geleid verder te gaan met mijn schermlessen. Mocht er ooit een jihadist een zwaardgevecht met mij willen aangaan, dan kan ik mezelf in ieder geval nog een beetje verdedigen.
Morgen staat er niet veel op de planning. Ben voor de verandering maar weer eens begonnen en verslaafd geraakt aan Gossip Girl. En ik heb een goed excuus om morgen de hele dag series te kijken want in het weekend komt een vriend uit Baarle op bezoek en dat wordt dus een druk toeristisch weekend. Maar ik heb er wel zin in, kan ik ook weer wat metrostations “sparen”. De teller staat momenteel op 21, dus dat wordt nog een heel karwei. Maar ook daar heb ik zin in! Wie kan er nu zeggen dat ze op alle metrostations in Parijs is geweest?!
Aan de ene kant heb ik ook zin in volgende week (nieuwe vakken!) maar aan de andere kant totaal niet. Bijna al mijn Erasmusvriendjes en –vriendinnetjes vertrekken dan. Gelukkig zijn de nieuwe Erasmusjes al gearriveerd en dat zijn allemaal weer nieuwe potentiële vrienden natuurlijk! Helaas kan ik niet naar de soirée van dit weekend maar binnenkort zal ik in mijn eentje naar zo’n feestje moeten en daar mensen moeten leren kennen, anders is het volgende semester nogal vriendloos! Wel heb ik nog altijd mijn lieve huisgenootje en haar vrienden, en de internationale vrienden van het kerstfeestje (jeweetwel, de Zuid-Amerikanen enzo).
Mijn eerste dag vakantie is alweer voorbij, nog 3 dagen te gaan!
xoxo
Rachelle
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley