Dag des oordeels
Door: Rachelle
Blijf op de hoogte en volg Rachelle
15 Oktober 2014 | Frankrijk, Parijs
Vandaag was het dan zover, na anderhalve maand mijn eerste presentatie. Al een week kon ik nergens anders meer aan denken en had ik nergens anders meer tijd voor. Ik zag het als een soort vuurdoop, een ontgroening, een coming-out voor mijn buitenlandse identiteit (want alleen een enkeling wist dat ik een Erasmusstudent ben). Ik zou hierna opgenomen worden door mijn medestudenten en geprezen en bewonderd worden door de professor vanwege mijn wil om de Franse taal meester te worden en mijn lef om na 4 collegeweken al een presentatie te geven. Niets bleek minder waar… Om uit te kunnen leggen waarom het zo tegenviel moet ik eerst even een zijsprongetje maken naar een onderwerp dat ik al langer wilde behandelen: arrogante pinnetjes.
Wat is een arrogant pinnetje? Dat is het standaardmodel vrouw dat je hier tegenkomt. Ze zijn zo dun als een meetlat met benen nog dunner dan mijn armen en geven me af en toe het idee dat ik aan overgewicht lijd (en dat is echt niet overdreven). Ze kijken strak voor zich uit en als het ongeluk zich voordoet dat ik dan toch per ongeluk oogcontact maak met zo’n pinnige dame, is hun blik ijzig en afkeurend. Het zijn zulke chagrijnen dat ik denk dat hun gezicht breekt als ze zelfs nog maar proberen te glimlachen.
Jullie voelen het al aankomen natuurlijk; mijn professor is zo’n arrogant pinnetje. We zullen het beestje maar bij zijn naam noemen, ze heet: Het Secreet. Al vanaf werkcollege één wist ik dat Het Secreet zichzelf heel wat vond. Ze zwiept continu met haar haren en ze hoort zichzelf graag praten; ieder werkcollege wordt gedomineerd door háár visie en háár overwegingen, terwijl het in een werkcollege normaal de studenten zijn die mogen meepraten. Normaal vind ik (in het Nederlands) een presentatie geven over een onderwerp waar ik veel over kan vertellen, echt niet erg. Maar omdat Frans (helaas!) niet mijn moedertaal is, had ik al wel wat zenuwen. Deze probeerde ik de baas te blijven door iedere keer mezelf eraan te herinneren dat ik vloeiend een aantal talen spreek, en het grootste deel van mijn publiek niet eens fatsoenlijk Engels kan. En als ze me echt zouden uitlachen, dan kon ik ze altijd nog in het Nederlands belachelijk maken. Dus de taal was het probleem niet echt.
De meeste zenuwen werden veroorzaakt door Het Secreet. Ik had er zó lang aan gewerkt en ik heb gisteren mijn complete vrije dag gewijd aan het leren van de tekst (terwijl ik duizend keer liever het centrum van Parijs was ingegaan) en dan onderbreekt Het Secreet mij na 10 minuten – op de helft van mijn presentatie – om te zeggen dat het niet zo goed is. Wat een connasse! Dit getuigt echt van een groot gebrek aan respect en inlevingsvermogen! Ik ben echt nog steeds kwaad. Wij mogen de professoren niet onderbreken tijdens het college, maar zij ons wel, wat is dat voor ongelijkheid? En hoe had ze gedacht dat ik na deze onderbreking mijn presentatie fatsoenlijk tot een einde kon brengen? Wat voor toegevoegde waarde heeft het om midden in een presentatie de student te melden dat het niet goed is, waarom kan dat niet wachten tot het einde? Het is niet dat ik ineens na deze interruptie mijn tekst nog kan veranderen en een heleboel feiten uit mijn mouw kan schudden. Verder was de kritiek niet eens echt terecht. Ik zal niet op de details ingaan maar de meeste medestudenten vonden het ook onterecht. Ze vroeg om een beschrijving van het werk Number 1, A van Jackson Pollock (1948) en die heb ik duidelijk gegeven. Mijn medestudenten hebben ook ogen dus ik had niet verwacht dat ik iedere vlek en streep moest beschrijven. Enfin, het liefste wil ik er niet meer aan denken, maar ik heb helaas nog een andere presentatie bij Het Secreet. En misschien geeft zo’n ***presentatie sommige studenten juist een boost om het volgende keer wel goed te doen, mij maakt het eerlijk gezegd nogal chagrijnig en de motivatie voor de volgende keer is ver te zoeken.
Er wordt ook zoveel van je verwacht, waarschijnlijk komt dit omdat Paris 1 Pathéon-Sorbonne de nummer één is in Frankrijk wat betreft kunstgeschiedenis. Ik volg nog maar 4 vakken omdat ik de studiepunten niet echt meer nodig heb (en ik word al gek) terwijl sommige Franse studenten er 8 volgen! Woensdag is mijn verschrikkelijkste dag, ik heb dan altijd van 12h tot 18.30h les, en ben daarna gebroken, maar ik ken een aantal studenten die dagen maken van 9h ’s ochtends tot 20h ’s avonds. En als ik geen les heb wil dat niet zeggen dat ik niet met mijn studie bezig ben. Mijn studie begint langzamerhand steeds meer tijd in beslag te nemen. Ik denk dat ik nu ongeveer 50 uur per week met mijn studie bezig ben. Kunstgeschiedenis is dus echt geen studie die je ‘er zomaar even bij doet’ terwijl veel mensen dat wel denken. Ook zitten er echt heel veel ‘grijze koppen’ (mensen die met pensioen zijn en nog iets nuttigs willen doen, dus kunstgeschiedenis gaan studeren) in de collegezaal. Maar zij zijn er alleen bij de vakken waarin de kunstwerken behandeld en uitgelegd worden en niet bij de saaie, verplichte vakken over méthodologie of ander gezever. Dus hoe dat zit weet ik niet helemaal. Stiekem denk ik dat ze alleen deze colleges volgen omdat ze dan in een museum tegenover andere ‘grijze koppen’ kunnen opscheppen wat ze allemaal weten, maar dat zal vast niet helemaal waar zijn, dus ik zal maar niet oordelen. Ik ben heel dankbaar dat ik mag studeren aan de Sorbonne en dat ik de hersens ervoor heb, en dat ik geweldige ouders heb die mij voor een deel sponsoren, en dat Nederland geweldige mogelijkheden biedt aan studenten om een buitenlandervaring op te doen (ga zo vooral door!), maar ik vind het jammer dat het studeren steeds meer tijd begint te vergen en ik zou zo graag meer willen genieten van het hele Erasmusgebeuren (nee, niet per se de feestjes!) en ik zou zo graag Parijs nóg beter willen leren kennen. Studeren, boeken lezen en samenvatten kan ik in Nederland ook dus het is een beetje jammer dat dat nu de prioriteit heeft.
Soms wou ik dat ik gewoon weer even de toerist kon uithangen. Dat ik in een mooi hotel mag overnachten (niet dat er iets mis is met mijn kamer hoor, absoluut niet!), dat ik niets te maken heb met Het Secreet en andere arrogante pinnetjes, en dat ik eeuwenlang in het gras voor de Sacre-Coeur kan blijven liggen of iedere avond een ander restaurant mag uitproberen. En dat ik overal een foto van kan maken zonder dat een gevoel van schaamte mij overspoelt omdat echte Parijzenaren geen foto’s horen te maken van alle mooie dingen hier. Maar in plaats hiervan zit ik met een boek op schoot voor het eerst in een Parijse wasserette te wachten tot mijn 3 wasmachines klaar zijn. Stiekem vond ik dat net zo leuk als een bezoekje aan het Panthéon en een vlaag van volwassenheid overspoelde mij toen ik in de felle, laagstaande zon terug naar huis liep. Weet eigenlijk niet zo goed waarom ik me ineens zo gelukkig voelde (denk dat menig vrouw het verschrikkelijk vindt om altijd maar de was te doen), misschien dat ik blij was dat ik eindelijk een keer iets deed wat niet met school te maken had.
Om het toch nog even te hebben over mij als toerist. Ik weet eigenlijk wel dat ik dat helemaal niet wil zijn. Iedere vrijdag heb ik les in het Institut Nationale de Histoire de l’Art in het tweede arrondissement, wat dus midden in het centrum is en geheid kom ik dan Nederlandse toeristen tegen. En ik denk dat iedere Nederlander zich wel schaamt als ze een Nederlandse toerist tegenkomen. Twee weken geleden, toen het college gedaan was en ik via de tuinen van het Palais Royal naar de metro liep, kwam een groepje vrouwen in mijn richting gelopen en ik wist zonder ook maar één woord Nederlands gehoord te hebben: dat zijn Nederlanders. En ja hoor, ik had gelijk. “Ja dames, dat tentje daar is alleen maar om te drinken, niet om te eten. Dus we moeten snel iets anders zoeken.” (Alleen Nederlanders willen om 6u aan een avondmaaltijd beginnen). Maar het is niet alleen op de toeristische plaatsen dat je ze tegenkomt, ze zijn overal! Zondag was ik in de buurt van La République (een in mijn ogen een iets minder toeristische trekpleister – veel stenen, verkeer en rotzooi en nauwelijks groen) en daar kwam ik familie modaal tegen. Vader liep met grote passen voorop, gevolgd door zoon en dochter en de vrouw liep achteraan. Soms vind ik het toch best leuk om landgenoten tegen te komen. Ze weten helemaal niet dat ik ze kan verstaan en ik doe mijn best om er zo arrogant mogelijk uit te zien (shame on me!).
Wat ik ook mis – daar kwam ik achter toen ik Place de la République bezocht is de natuur. Werd gisterenochtend wakker en had ineens zo veel zin om een boswandeling te maken of om een denkbeeldige hond uit te laten, de frisse lucht in te snuiven en de herfst te ruiken! Maar daar is in Parijs (ja duh!) niet echt de mogelijkheid voor. Natuurlijk heb je wel Bois de Vincennes en Bois de Bologne enzovoorts, maar dat is nogal massaal: alle Parijzenaren die de natuur missen gaan daarheen, dus je ben nooit echt op jezelf (maar daar is het ook te gevaarlijk voor om er alleen rond te dolen) en hoewel er ook heus wel genoeg parken zijn in Parijs kunnen ze niet echt dat gemis naar púre natuur bevredigen. Alles is zo geometrisch dat je er gek van wordt! Je wordt niet meer verrast door wat je eventueel om de hoek kan zien, alles is rechttoe rechtaan en als daar een fontein staat dan staat er aan de overkant ook een. Al die perfectie begint me een beetje de keel uit te hangen. En zelfs in een park is er niet echt sprake van frisse lucht. Laatst vertelde mijn huisgenootje dat de luchtvervuiling op dit moment 8,2 is op de schaal van 10 en dat een vriendin van haar die een weekend buiten Parijs had vertoefd bij terugkomst een hele donkere smog boven Parijs had zien hangen. Op zich heb ik niet echt last van de luchtvervuiling, maar ik zal straks in de kerstvakantie denk ik wel het verschil merken als ik twee weken terug ben in Baarle. Wat ik erger vind is de lichtvervuiling. Ik heb al anderhalve maand geen sterren meer gezien omdat de lucht hier ’s nachts een oranje gloed is vanwege al dat licht hier. En Parijs is ’s avonds echt fantastisch met al die mooie lichtjes overal, maar het doet ook veel kapot. Het is nooit echt helemaal donker hier en een avondje romantisch sterrenkijken kun je wel vergeten, maar ach, waarom zou je daar naar willen kijken als je ook naar een verlichte Eiffeltoren kan kijken die om het uur een knipperlichtshow geeft?
Een laatste puntje en dan ga ik weer verder met studeren. Dit weekend was ik naar Cabaret Sauvage geweest aan de rand van Parijs (22 metrohaltes en 45 minuten met de nachtbus) maar het was de moeite waard. Het was echt een superfeest. Er werd muziek uit de jaren ‘50/’60 gedraaid en iedereen stond professioneel op de dansvloer te swingen (wat mij wel een onbehaaglijk gevoel gaf omdat ik nooit een foxtrot, charleston of wat dan ook heb geleerd. Later op de avond draaiden ze meer eigentijdse muziek dus kon ik gelukkig nog mijn hedendaagse dansmoves laten zien (uuhh.. not!). Om even te benadrukken dat die avond alles mogelijk was, heeft er ook nog een DJ van dik in de 70 een aantal uren plaatjes gedraaid. Het publiek was echt laaiend enthousiast toen zijn tijd erop zat en al zwaaiend met zijn wandelstok boven zijn hoofd het podium verliet. Heb ook eindelijk wat Fransozen ontmoet die wél breder en groter zijn dan ik en die mij eventueel over de drempel zouden kunnen dragen (dus ze bestaan wel!) maar heb er verder niet zo’n behoefte aan (en ook geen tijd voor) dus daar is het bij gebleven. De nachtbus naar huis was echt geen pretje, maar ik wil alles van Parijs leren kennen – dus ook de nachtbus. En vooral vanwege het feit dat ik wel moet weten hoe zoiets werkt als er mensen uit Nederland/België langskomen om te stappen. Ik heb me nog nooit zo onveilig gevoeld, en ik maak er liever geen gebruik meer van als ik alleen ben. En ik haak hiermee weer even aan op mijn vorige blog over enge mannen. Het begon al bij het wachten op de bus. De bushalte was vlak bij een stoplicht dus als het rood was, gooiden alle auto’s met mannen hun ramen open om de meest ‘charmante’ dingen naar mij te roepen. Nadat de bus eindelijk (15 min. te laat) was gekomen werd ik door een getinte jongen de complete busrit terechtgewezen (doordat ik de énige was die per ongeluk een keer oogcontact met hem had gemaakt (shit) – gulden regel in Parijs: maak met niemand oogcontact). Hij bleef maar lallen over égalité, liberté en fraternité en dat het inderdaad zo was voor de blanke Fransen, maar niet voor de gekleurde bevolking en dat ik me daarvoor moest schamen en hoe kon ik mezelf nog fatsoenlijk aankijken in de spiegel. Had heel graag willen zeggen dat ik niet Frans ben en dat ik hier geen deel van uit maak, maar ik besloot wijselijk om mijn mond te houden. De bus bracht ons naar Gare de l’Est, waar ik moest overstappen. Ik had al wel wat waarschuwingen over die buurt gehoord, maar geloof me, dat is geen buurt waar je ’s nachts wilt zijn. Ik heb me nog nooit zo onveilig gevoeld en ik was vrijwel het enigste meisje daar (dus da’s nooit goed!). Wat ben ik blij dat ik de kamer die ik daar bezichtigd heb, niet heb gekozen. Gelukkig waren er echt heel veel mensen dus als er iets gebeurt, is er altijd wel iemand die iets ziet of hoort en die eventueel kan ingrijpen (of ze dat ook daadwerkelijk doen is een tweede punt). Maar die ‘heel veel mensen’ moesten ook allemaal de bus nog in, dus toen de bus aankwam was het een geduw van jewelste en op de een of andere manier heb ik met mijn samoeraiskills een zitplaats weten te bemachtigen zodat ik niet verplet werd in de menigte en zodat ik mijn tasje veilig kon houden. De bus stopte vlakbij mijn appartement dus dat was dan weer een meevaller. Dit weekend wordt waarschijnlijk een rustig weekend, daar ben ik wel eens aan toe. Mocht er toch nog iets spannends gebeuren, dan lezen jullie dat in mijn volgende blog.
À bientôt,
Rachelle
Wat is een arrogant pinnetje? Dat is het standaardmodel vrouw dat je hier tegenkomt. Ze zijn zo dun als een meetlat met benen nog dunner dan mijn armen en geven me af en toe het idee dat ik aan overgewicht lijd (en dat is echt niet overdreven). Ze kijken strak voor zich uit en als het ongeluk zich voordoet dat ik dan toch per ongeluk oogcontact maak met zo’n pinnige dame, is hun blik ijzig en afkeurend. Het zijn zulke chagrijnen dat ik denk dat hun gezicht breekt als ze zelfs nog maar proberen te glimlachen.
Jullie voelen het al aankomen natuurlijk; mijn professor is zo’n arrogant pinnetje. We zullen het beestje maar bij zijn naam noemen, ze heet: Het Secreet. Al vanaf werkcollege één wist ik dat Het Secreet zichzelf heel wat vond. Ze zwiept continu met haar haren en ze hoort zichzelf graag praten; ieder werkcollege wordt gedomineerd door háár visie en háár overwegingen, terwijl het in een werkcollege normaal de studenten zijn die mogen meepraten. Normaal vind ik (in het Nederlands) een presentatie geven over een onderwerp waar ik veel over kan vertellen, echt niet erg. Maar omdat Frans (helaas!) niet mijn moedertaal is, had ik al wel wat zenuwen. Deze probeerde ik de baas te blijven door iedere keer mezelf eraan te herinneren dat ik vloeiend een aantal talen spreek, en het grootste deel van mijn publiek niet eens fatsoenlijk Engels kan. En als ze me echt zouden uitlachen, dan kon ik ze altijd nog in het Nederlands belachelijk maken. Dus de taal was het probleem niet echt.
De meeste zenuwen werden veroorzaakt door Het Secreet. Ik had er zó lang aan gewerkt en ik heb gisteren mijn complete vrije dag gewijd aan het leren van de tekst (terwijl ik duizend keer liever het centrum van Parijs was ingegaan) en dan onderbreekt Het Secreet mij na 10 minuten – op de helft van mijn presentatie – om te zeggen dat het niet zo goed is. Wat een connasse! Dit getuigt echt van een groot gebrek aan respect en inlevingsvermogen! Ik ben echt nog steeds kwaad. Wij mogen de professoren niet onderbreken tijdens het college, maar zij ons wel, wat is dat voor ongelijkheid? En hoe had ze gedacht dat ik na deze onderbreking mijn presentatie fatsoenlijk tot een einde kon brengen? Wat voor toegevoegde waarde heeft het om midden in een presentatie de student te melden dat het niet goed is, waarom kan dat niet wachten tot het einde? Het is niet dat ik ineens na deze interruptie mijn tekst nog kan veranderen en een heleboel feiten uit mijn mouw kan schudden. Verder was de kritiek niet eens echt terecht. Ik zal niet op de details ingaan maar de meeste medestudenten vonden het ook onterecht. Ze vroeg om een beschrijving van het werk Number 1, A van Jackson Pollock (1948) en die heb ik duidelijk gegeven. Mijn medestudenten hebben ook ogen dus ik had niet verwacht dat ik iedere vlek en streep moest beschrijven. Enfin, het liefste wil ik er niet meer aan denken, maar ik heb helaas nog een andere presentatie bij Het Secreet. En misschien geeft zo’n ***presentatie sommige studenten juist een boost om het volgende keer wel goed te doen, mij maakt het eerlijk gezegd nogal chagrijnig en de motivatie voor de volgende keer is ver te zoeken.
Er wordt ook zoveel van je verwacht, waarschijnlijk komt dit omdat Paris 1 Pathéon-Sorbonne de nummer één is in Frankrijk wat betreft kunstgeschiedenis. Ik volg nog maar 4 vakken omdat ik de studiepunten niet echt meer nodig heb (en ik word al gek) terwijl sommige Franse studenten er 8 volgen! Woensdag is mijn verschrikkelijkste dag, ik heb dan altijd van 12h tot 18.30h les, en ben daarna gebroken, maar ik ken een aantal studenten die dagen maken van 9h ’s ochtends tot 20h ’s avonds. En als ik geen les heb wil dat niet zeggen dat ik niet met mijn studie bezig ben. Mijn studie begint langzamerhand steeds meer tijd in beslag te nemen. Ik denk dat ik nu ongeveer 50 uur per week met mijn studie bezig ben. Kunstgeschiedenis is dus echt geen studie die je ‘er zomaar even bij doet’ terwijl veel mensen dat wel denken. Ook zitten er echt heel veel ‘grijze koppen’ (mensen die met pensioen zijn en nog iets nuttigs willen doen, dus kunstgeschiedenis gaan studeren) in de collegezaal. Maar zij zijn er alleen bij de vakken waarin de kunstwerken behandeld en uitgelegd worden en niet bij de saaie, verplichte vakken over méthodologie of ander gezever. Dus hoe dat zit weet ik niet helemaal. Stiekem denk ik dat ze alleen deze colleges volgen omdat ze dan in een museum tegenover andere ‘grijze koppen’ kunnen opscheppen wat ze allemaal weten, maar dat zal vast niet helemaal waar zijn, dus ik zal maar niet oordelen. Ik ben heel dankbaar dat ik mag studeren aan de Sorbonne en dat ik de hersens ervoor heb, en dat ik geweldige ouders heb die mij voor een deel sponsoren, en dat Nederland geweldige mogelijkheden biedt aan studenten om een buitenlandervaring op te doen (ga zo vooral door!), maar ik vind het jammer dat het studeren steeds meer tijd begint te vergen en ik zou zo graag meer willen genieten van het hele Erasmusgebeuren (nee, niet per se de feestjes!) en ik zou zo graag Parijs nóg beter willen leren kennen. Studeren, boeken lezen en samenvatten kan ik in Nederland ook dus het is een beetje jammer dat dat nu de prioriteit heeft.
Soms wou ik dat ik gewoon weer even de toerist kon uithangen. Dat ik in een mooi hotel mag overnachten (niet dat er iets mis is met mijn kamer hoor, absoluut niet!), dat ik niets te maken heb met Het Secreet en andere arrogante pinnetjes, en dat ik eeuwenlang in het gras voor de Sacre-Coeur kan blijven liggen of iedere avond een ander restaurant mag uitproberen. En dat ik overal een foto van kan maken zonder dat een gevoel van schaamte mij overspoelt omdat echte Parijzenaren geen foto’s horen te maken van alle mooie dingen hier. Maar in plaats hiervan zit ik met een boek op schoot voor het eerst in een Parijse wasserette te wachten tot mijn 3 wasmachines klaar zijn. Stiekem vond ik dat net zo leuk als een bezoekje aan het Panthéon en een vlaag van volwassenheid overspoelde mij toen ik in de felle, laagstaande zon terug naar huis liep. Weet eigenlijk niet zo goed waarom ik me ineens zo gelukkig voelde (denk dat menig vrouw het verschrikkelijk vindt om altijd maar de was te doen), misschien dat ik blij was dat ik eindelijk een keer iets deed wat niet met school te maken had.
Om het toch nog even te hebben over mij als toerist. Ik weet eigenlijk wel dat ik dat helemaal niet wil zijn. Iedere vrijdag heb ik les in het Institut Nationale de Histoire de l’Art in het tweede arrondissement, wat dus midden in het centrum is en geheid kom ik dan Nederlandse toeristen tegen. En ik denk dat iedere Nederlander zich wel schaamt als ze een Nederlandse toerist tegenkomen. Twee weken geleden, toen het college gedaan was en ik via de tuinen van het Palais Royal naar de metro liep, kwam een groepje vrouwen in mijn richting gelopen en ik wist zonder ook maar één woord Nederlands gehoord te hebben: dat zijn Nederlanders. En ja hoor, ik had gelijk. “Ja dames, dat tentje daar is alleen maar om te drinken, niet om te eten. Dus we moeten snel iets anders zoeken.” (Alleen Nederlanders willen om 6u aan een avondmaaltijd beginnen). Maar het is niet alleen op de toeristische plaatsen dat je ze tegenkomt, ze zijn overal! Zondag was ik in de buurt van La République (een in mijn ogen een iets minder toeristische trekpleister – veel stenen, verkeer en rotzooi en nauwelijks groen) en daar kwam ik familie modaal tegen. Vader liep met grote passen voorop, gevolgd door zoon en dochter en de vrouw liep achteraan. Soms vind ik het toch best leuk om landgenoten tegen te komen. Ze weten helemaal niet dat ik ze kan verstaan en ik doe mijn best om er zo arrogant mogelijk uit te zien (shame on me!).
Wat ik ook mis – daar kwam ik achter toen ik Place de la République bezocht is de natuur. Werd gisterenochtend wakker en had ineens zo veel zin om een boswandeling te maken of om een denkbeeldige hond uit te laten, de frisse lucht in te snuiven en de herfst te ruiken! Maar daar is in Parijs (ja duh!) niet echt de mogelijkheid voor. Natuurlijk heb je wel Bois de Vincennes en Bois de Bologne enzovoorts, maar dat is nogal massaal: alle Parijzenaren die de natuur missen gaan daarheen, dus je ben nooit echt op jezelf (maar daar is het ook te gevaarlijk voor om er alleen rond te dolen) en hoewel er ook heus wel genoeg parken zijn in Parijs kunnen ze niet echt dat gemis naar púre natuur bevredigen. Alles is zo geometrisch dat je er gek van wordt! Je wordt niet meer verrast door wat je eventueel om de hoek kan zien, alles is rechttoe rechtaan en als daar een fontein staat dan staat er aan de overkant ook een. Al die perfectie begint me een beetje de keel uit te hangen. En zelfs in een park is er niet echt sprake van frisse lucht. Laatst vertelde mijn huisgenootje dat de luchtvervuiling op dit moment 8,2 is op de schaal van 10 en dat een vriendin van haar die een weekend buiten Parijs had vertoefd bij terugkomst een hele donkere smog boven Parijs had zien hangen. Op zich heb ik niet echt last van de luchtvervuiling, maar ik zal straks in de kerstvakantie denk ik wel het verschil merken als ik twee weken terug ben in Baarle. Wat ik erger vind is de lichtvervuiling. Ik heb al anderhalve maand geen sterren meer gezien omdat de lucht hier ’s nachts een oranje gloed is vanwege al dat licht hier. En Parijs is ’s avonds echt fantastisch met al die mooie lichtjes overal, maar het doet ook veel kapot. Het is nooit echt helemaal donker hier en een avondje romantisch sterrenkijken kun je wel vergeten, maar ach, waarom zou je daar naar willen kijken als je ook naar een verlichte Eiffeltoren kan kijken die om het uur een knipperlichtshow geeft?
Een laatste puntje en dan ga ik weer verder met studeren. Dit weekend was ik naar Cabaret Sauvage geweest aan de rand van Parijs (22 metrohaltes en 45 minuten met de nachtbus) maar het was de moeite waard. Het was echt een superfeest. Er werd muziek uit de jaren ‘50/’60 gedraaid en iedereen stond professioneel op de dansvloer te swingen (wat mij wel een onbehaaglijk gevoel gaf omdat ik nooit een foxtrot, charleston of wat dan ook heb geleerd. Later op de avond draaiden ze meer eigentijdse muziek dus kon ik gelukkig nog mijn hedendaagse dansmoves laten zien (uuhh.. not!). Om even te benadrukken dat die avond alles mogelijk was, heeft er ook nog een DJ van dik in de 70 een aantal uren plaatjes gedraaid. Het publiek was echt laaiend enthousiast toen zijn tijd erop zat en al zwaaiend met zijn wandelstok boven zijn hoofd het podium verliet. Heb ook eindelijk wat Fransozen ontmoet die wél breder en groter zijn dan ik en die mij eventueel over de drempel zouden kunnen dragen (dus ze bestaan wel!) maar heb er verder niet zo’n behoefte aan (en ook geen tijd voor) dus daar is het bij gebleven. De nachtbus naar huis was echt geen pretje, maar ik wil alles van Parijs leren kennen – dus ook de nachtbus. En vooral vanwege het feit dat ik wel moet weten hoe zoiets werkt als er mensen uit Nederland/België langskomen om te stappen. Ik heb me nog nooit zo onveilig gevoeld, en ik maak er liever geen gebruik meer van als ik alleen ben. En ik haak hiermee weer even aan op mijn vorige blog over enge mannen. Het begon al bij het wachten op de bus. De bushalte was vlak bij een stoplicht dus als het rood was, gooiden alle auto’s met mannen hun ramen open om de meest ‘charmante’ dingen naar mij te roepen. Nadat de bus eindelijk (15 min. te laat) was gekomen werd ik door een getinte jongen de complete busrit terechtgewezen (doordat ik de énige was die per ongeluk een keer oogcontact met hem had gemaakt (shit) – gulden regel in Parijs: maak met niemand oogcontact). Hij bleef maar lallen over égalité, liberté en fraternité en dat het inderdaad zo was voor de blanke Fransen, maar niet voor de gekleurde bevolking en dat ik me daarvoor moest schamen en hoe kon ik mezelf nog fatsoenlijk aankijken in de spiegel. Had heel graag willen zeggen dat ik niet Frans ben en dat ik hier geen deel van uit maak, maar ik besloot wijselijk om mijn mond te houden. De bus bracht ons naar Gare de l’Est, waar ik moest overstappen. Ik had al wel wat waarschuwingen over die buurt gehoord, maar geloof me, dat is geen buurt waar je ’s nachts wilt zijn. Ik heb me nog nooit zo onveilig gevoeld en ik was vrijwel het enigste meisje daar (dus da’s nooit goed!). Wat ben ik blij dat ik de kamer die ik daar bezichtigd heb, niet heb gekozen. Gelukkig waren er echt heel veel mensen dus als er iets gebeurt, is er altijd wel iemand die iets ziet of hoort en die eventueel kan ingrijpen (of ze dat ook daadwerkelijk doen is een tweede punt). Maar die ‘heel veel mensen’ moesten ook allemaal de bus nog in, dus toen de bus aankwam was het een geduw van jewelste en op de een of andere manier heb ik met mijn samoeraiskills een zitplaats weten te bemachtigen zodat ik niet verplet werd in de menigte en zodat ik mijn tasje veilig kon houden. De bus stopte vlakbij mijn appartement dus dat was dan weer een meevaller. Dit weekend wordt waarschijnlijk een rustig weekend, daar ben ik wel eens aan toe. Mocht er toch nog iets spannends gebeuren, dan lezen jullie dat in mijn volgende blog.
À bientôt,
Rachelle
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
