Oceans away

Vertraging van iets meer dan een uur. Dit sloot wel aan bij de vertraging die ik met het treinen naar en van Amsterdam de laatste twee weken had ervaren. Maar mij hoorde je niet klagen, ik heb alle tijd. De laatste keer dat ik zo'n 10 dagen achter elkaar me-time had was toen ik naar Santiago liep. En dat stressloze leven lonkte weer, voor even dan toch.

Op rij 22 zat ik. Mijn lievelingsgetal. Aan het raam en verder niemand naast me. Een luxe die me op dat moment eigenlijk niet echt bekoorde. De ene helft was het nog steeds niet met dat decadente gedoe van mij eens. De andere 50% vond het wel even prima zo.
Binnen no time bevonden we ons boven de Atlantische Oceaan waarvan ik de schijnbare oneindigheid had onderschat. Het is zo'n ontzettend groot wateroppervlak. Uren hebben we hierboven gevlogen en als de schermpjes in het vliegtuig inzoomden op de huidige locatie van het toestel leek het net alsof het pijltje van je Windows 98 desktop was vastgelopen op de helderblauwe achtergrond. Pas ter hoogte van de Dominicaane Republiek kon ik met samengeknepen ogen tussen de miniwolkjes kleine eilandgroepjes onderscheiden van de immense waterpartij. Bijna daar!

En daar lag het. Curaçao. Met maar enkele huisjes hier en daar verspreid over het eiland leek het toch anders dan wat ik er van verwachtte. Weet niet wat dat was, maar dít vond ik wel erg dunbevolkt. De landing van het grote gevaarte waar we inzaten ging prima  (goddank applaudisseerde er niemand). En toen ik door de vliegtuigslurf (ding zal vast wel een naam hebben) het vliegtuig verliet werd ik als het ware omarmd door een sauna-achtige temperatuur en een lekker windje. Wat ben ik blij dat ik hier ben! Bij de immigratiecontrole stonden er een paar vrolijke dushi's met bilpartijen om stikjaloers op te zijn (maar serieus!) die bovendien gewoon Nederlands praten - ook al ben je aan de andere kant van de wereld! Bizar en geweldig. Bovendien lijkt het Papiaments behoorlijk op het Spaans, dus daar kan ik ook wel wat van breien. Ooh en die temperatuur en dat heerlijke windje. Ja ik had het al gezegd, maar het is zo chill. Ik wilde hier nu al voor altijd blijven al was ik nog niet eens bij de accomodatie.

Nou en de accomodatie is ook super! Mijn eigen appartementje in Pietermaai. 10 jaar geleden echt een gevaarlijke buurt, nu helemaal upcoming met gezellige barretjes en straten die verlicht zijn met gekleurde lampjes. Op de benedenverdieping is een keukenblok en zithoek en boven de slaapkamer met een open badkamer (inclusief inloopregendouche).
Ik ging een hapje eten in Mundo Bizarro (aanrader) waar de tango werd gedanst terwijl ik door Midden-Amerikaanse muggen werd leeggezogen. Maar WAUW. Echt heel mooi om naar mensen te kijken die zo goed kunnen dansen! Net toen ik aan het denken was hoe de basis van de tango ook alweer ging (omdat ik in een niet zo ver verleden nog dansles heb gehad) kwam de tangoman naar het koppel tegenover mij.  De man van het koppel schoof zijn vriendin naar voren om ook eens een dansje te doen maar ze reageerde ontzettend bleu. Tangoman zei dat IK wel eerst zou gaan en dan de bleue vriendin eens mocht proberen. Gretig accepteerde ik de uitdaging - na wel wat kleine bezwaren dat ik er waarschijnlijk niets van zou bakken. Maar ik haal mezelf altijd ontzettend graag uit mijn comfortzone dus zodoende stond ik een paar seconden later met een man die nat was van het zweet een tango te dansen. Rafaël heette hij. En dat was de eerste keer dat ik danste met een vent die wist wat hij deed en mij over de dansvloer sleepte zodat iedere beweging vanzelf ging (ook al danste ik met mijn slippers). Hij zei dat ik nog wel gevoel had ook! Ook al vond ik het wel een ietssssiepietsie ongemakkelijk om mijn been op te tillen en om hem te klemmen.

Deze morgen door de leuke wijk Punda naar de Pontjesbrug gelopen. Had me niet goed ingelezen want wist niet dat het een drijvende houten brug was dus het was een hele ervaring om over deze brug te lopen die meedeinde met het water en de wind.
Daarna weer teruggelopen naar Punda en daar kwam ik een grote ronde overdekte markt tegen waar ik me mengde met de locals onder het mom van GO LOCAL OR DONT GO AT ALL. Hier bestelde ik met handen en voeten een passievruchtsmoothie want Engels of Nederlands spraken ze niet. Verder werden niet alleen mijn smaakpapillen geprikkeld maar keek ik mijn ogen uit en rook mijn neus ontezttend veel verschillende kruiden en ander handelswaar. Bovendien kreeg ik er ook al mijn eerste huwelijksaanzoek dus de dag begon goed.

Daarna langs alle supermooi gekleurde huisjes (knaloranje, turkoois, geel, roze etc.) Naar City Beach 88 gelopen. Een stadsstrand en nog maar net open. Hier bestelde ik een corona (beetje schandalig want het is hiet nog maar in 10uur maar in Nederland 5uur later dus achja, waarom niet). Vanaf nu gaat de telefoon weer even weg. Want als je op date bent is het onbeleefd als je vingers aan je telefoon plakken en ben nu op date met mezelf (oké klinkt misschien een beetje raar) maar dat soort gedrag is dan ook niet echt gewenst. Wel wil ik blijven schrijven om te delen hoe ontzettend gaaf ik dit eiland vind. Dus binnenkort een volgende blog!